Читать книгу Anderkant die spieël - Melissa Scharneck - Страница 7

“Hoe gaan dit daar, my skat?” vra ek toe Mark uiteindelik, ná die vierde probeerslag, die telefoon optel. My maag is sommer op ’n knop getrek. Ek haat dit om te voel dat ek hom pla terwyl hy werk, maar ek kon dit nie meer hou nie.

Ek móét weet of hy nog vanaand huis toe kom. Hy het nog glad nie ’n nag in ons nuwe huis geslaap nie en ek moet weet. Ek bly nou al vir meer as twee weke alleen hier.

“Baie bedrywig, en daar?”

Ek hoor papiere wat geblaai word in die agtergrond. Dit laat my moordgedagtes dink. Sy volle aandag is nie eers by my wanneer hy met my praat nie! Elke keer wanneer hy langs my sit en ek kom agter hy’s eintlik myle ver weg, dink ek aan lelike maniere waarop Rattex en Vim gebruik kan word.

Ek wonder of hy dink ek is ook bedrywig. Dat ek vingeralleen huis opsit dat die biesies bewe. Hy gaan diep teleurgesteld wees as hy hier aankom en sien ek kamp uit op ’n matras in die sitkamer. Voor die TV en langs die rekenaar.

“Ek gaan maar aan. Ek kook vir ons iets spesiaals vir vanaand,” skimp ek.

Sekerlik as hy nie huis toe kom nie, sal hy nóú iets sê?

“Vanaand? Ek probeer my bes, Maggie, maar dinge gaan baie beroerd hier. Ek weet nie of ek nou al die kantoor kan verlaat nie, maar ek probeer regtig hard, my skat. Ek mis jou ook. Ek sal jou later in die dag bel as ek dit nie kan maak nie, maar ek sal probeer.”

Hy klink so gespanne. My eerste man is mos dood aan ’n hartaanval op kantoor. Toe hy nog baie jare jonger was as wat Mark nou is. Ek hou dus régtig nie daarvan as dit klink asof Mark te hard werk nie, maar daar is min wat ek daaraan kan doen.

Eintlik is dit boggherol, nie mín nie. Hy laat my geen sê toe oor hoe lank, hoe hard of wáár hy werk nie.

“Dis reg, my skat. Ek weet jy probeer, en ek mis jou ook. Soos ek sê, ek maak vir ons iets spesiaals vir ete en as jy hier uitkom, sal ek regstaan met ’n bredie wat jou mond sal laat water.”

Ek glimlag aspris terwyl ek praat, sodat hy nie moet hoor hoe omgekrap ek eintlik is nie. Ek hoop dit klink reg, want dit voel beslis nie of dit reg lýk nie – eerder soos ’n grynslag. Hierdie is nié wat ek in gedagte gehad het toe ek getrou het nie. ’n Mens trou mos omdat jy ’n permanente vriend en vertroueling wil hê. As ek ’n huwelik verwag het soos die een wat ek gekry het, het ek eerder vir ’n penmaat in die tronk begin skryf.

“Ek het vroeg vanoggend met Rudi gepraat,” verander ek die onderwerp. “Hy sê hy geniet die koshuis. Maar ek mis hom vreeslik.”

Ek mis die kind so baie, dit vreet soos suur aan my hart, maar dit was nie regverdig om te verwag hy moet ’n derde keer in twee jaar van skool verander nie. Maar tog . . . as ek my sin kon kry, sou ek hom saambring en net minder trek, maar sy pa is meer ambisieus as Macbeth. Mark sal nie rus tot die hele land van sy prokureurs­firmas voorsien is nie.

Rudi is Mark en Juliet se seun. Ek is dol oor hom, al sou ek nie sê hy is dol oor my nie. Maar hy respekteer en verdra my darem. Dis meer as wat ek soms van sy pa kan sê. Die twee het een ding in gemeen: hulle vergeet van my sodra hulle my nie sien nie. Out of sight, out of mind.

“Hy het my gisteraand gebel,” sê Mark. “Ek kon nie regtig praat nie. Eintlik kan ek nou ook nie praat nie, my skat, maar ek sal vanmiddag van my laat hoor, of ek sien jou vir ete vanaand. Moet gaan. Lief vir jou!”

Dis darem belowend. Dis nie ’n reguit nee nie.

Die voordeurklokkie lui, ’n morbiede weergawe van iets waarop Mozart eenmaal trots was.

Tog nie die bure nie? dink ek beangs.

Gelukkig is dit net die blitsvinnige afleweringsdiens van die dorp se Pick n Pay.

Wanneer het ek so menssku geword? Ek was nie altyd so nie, onderwysers kan dit nie bekostig nie. Met Mark se geld is dit nie juis nodig vir my om te werk nie, en toe hy die laaste keer vir my sê ons gaan trek, het ek nie eers by die departement aansoek gedoen vir ’n verplasing nie. Dis dom, maar ek het net nie kans gesien om weer by ’n nuwe personeelkamer in te stap nie.

Ek het my eie geld ook. Van die huis wat ek op Vuurkloof verkoop het en die geld wat ek by gebrek aan ’n prettige lewe gespaar het. Maar ek gebruik dit nie. Mark deel sy geld eerder as sy tyd met my en ek vat dit. Dis beter as niks.

Met Dolly op my hakke loop ek kombuis toe. Die eerste boks wat ek oopmaak, het gelukkig amper alles in wat ek nodig het. ’n Groot kastrol, ’n snyplank, messe, houtlepels.

Ek kap die uie en sit dit op die stoofplaat om te verbruin. “Jy sotéér die uie,” praat ek met myself in my ou huishoudkunde-onderwyseres se stem.

Die klomp kombuisbokse kan darem sekerlik uitgepak word sonder die feng shui-riglyne? Dis nie asof ek die kombuis kan rondskuif nie, die kaste is ingebou. Tussen die kokery deur begin ek die goed uitpak. Dolly sit op ’n kombuisstoel oorkant die tafel en kyk na my. Sy lyk verveeld, so ek begin maar gesels.

“Ek het ’n man, Dolly, sy naam is Mark. Hy is gaaf, maar hy werk te hard en los my baie alleen. Ek was jare lank alleen, so mens sal nie dink dit pla my te erg nie, maar dis anders as jy weet jy het iemand, maar jy het hom ook nie.”

Ek skuif ’n swaar boks oor die vloer. Ek weet dis die breekgoed. Toe ek dit begin uitpak, hou ek aan om met Dolly te praat asof sy ’n mens is. Asof ek die aarde se mislikste skepsel is, om so my hartsdinge met ’n mank hond te bespreek.

“Marilyn Monroe het iets gesê soos dat as mense haar nie op haar slegste wil hê nie, verdien hulle haar beslis nie op haar beste nie. Ek dink altyd aan Marilyn wanneer Mark my so grensloos irriteer. Dat die weg-werk nou maar een van sy slegte dinge is en daar is baie goeie goed ook. Ek weet ek is gelukkig wanneer hy hier is . . . Die ding is net, dis nie lekker om so min gelukkige tye te hê nie. Ek soek meer. Ander vrouens sien hulle mans so baie dat hulle die tye geniet wanneer hulle nie saam is nie. Wanneer Mark by die huis is doen ek niks, gaan ek nêrens, praat ek met niemand anders nie. Omdat ek elke oomblik wil geniet, Dolly.”

Ek kyk na die hond. Sy lyk nie beïndruk met my kak nie.

“Eintlik weet ek glad nie of dit méér goed of meer sleg is nie. Dalk sal dit makliker wees vir my om te glo dis meer goed as ek jóú kan oortuig? Dit voel asof ek myself net sal kan oortuig as iemand anders dit ook glo.”

Die uie is bruin en die vleis geseël. Ek draai die plaat se hitte laer en begin die wortels en aartappels skil en opsny. Die wortels kan nou al in, maar die aartappels moet nog ’n ruk wag.

Ek haal twee borde en messe en vurke uit die kas waarin ek dit so pas gepak het en sit dit op die tafel. The power of positive thinking. Ek kry twee glase en twee koppies ook. Én twee wynglase. Dan besef ek ek gaan die kratte met wyn wat ons saamkarwei het, moet soek.

Alles moet perfek wees wanneer hy hier aankom. So perfek soos dit kan wees tussen al die bokse. Dalk bly hy ’n bietjie langer as alles mooi en lekker en reg is. Dalk is dit dan vir hom moeiliker om te gaan, as ek kan bewys ek is die bly werd.

Die tyd sleep aan. Teen sesuur is my bredie reg en die wonderlikste Black Forest-koek ooit staan eenkant op die gedekte tafel. Ek en Dolly sit en kyk na die kombuishorlosie asof dit ’n tydbom is. Mark is by die Vuurkloof-kantoor. Dis maar twee ure se ry van Voortrekkersrus af, en hy ry nooit ná agt in die aand nie. Dus moet hy nou op die pad wees as hy huis toe kom.

Hy móét op pad wees. Groot asseblief. As die bliksem nou nog steeds agter sy lessenaar sit, weet ek nie hoeveel duiwels my gedagtes sal bevlieg nie. Ek wens ek was minder geseënd met ’n tong wat ditself in toom kan hou. Dalk as ek te kere gaan soos ’n mal mens kry ek beter resultate. Maar nee. Al wat ooit my woede wys, is die dinge wat ek dink – en niemand kan dít sien nie. So dit traak niemand, minste van almal vir Mark Greene.

Seweuur kom. Ek skep ’n klein bakkie waterblommetjiebredie op omdat my senuwees dit nie meer kan hou nie.

Halfagt.

Kwart voor.

Stilte heers in die kombuis. Ons luister vir karre, vir honde wat blaf. My hand streel en streel oor Dolly se sagte lyfie. Ek moes myself al telkemale herinner dat elke hond wat blaf, nie vir Mark Greene blaf nie.

Tien voor.

Vyf voor.

Agtuur.

Kwart oor.

Dalk is daar padwerke. Mis of iets. Reën op die pad?

Halfnege.

Ek gryp na my selfoon asof dit ’n suurstofmasker is in hierdie ellende. Dalk lê hy halfdood langs die pad! Dalk bel ek net betyds om ’n ambulans te ontbied!

“Skat?”

“Maggie!”

Hy het vergeet. Hy ry nie. Hy lê nie dood langs die pad nie. Ek weet nie hoekom ek altyd bang is hy lê halfdood langs die pad nie. Dis asof my klein brein net nie kan aanvaar hy gee nie ’n moer om nie. Asof daar ’n groter rede móét wees. Hy kán nie net eenvoudig van my vergeet asof ek van geen belang is nie.

Hy praat en praat, vra om verskoning en maak beloftes.

“Dis reg. Ek sien jou dan oor die naweek,” beëindig ek die gesprek.

Ek staan lank na die feestafel en kyk. Twee van alles, nogal. Laat dit vir my ’n les wees: Don’t tempt fate. The power of positive thinking sal elke keer teen fate verloor. Die pad wat jy sal stap, is vooraf bepaal. Ons misgis ons as ons dink ons het ’n sê.

Ek trek die moerse koek oor die tafel tot voor my en ek huil. Ek glo nie daar is nog iemand wat kan huil tot sy ruk en snik soos ek nie. Ek het dit tot ’n kuns verfyn: om al die bitterheid in my bors deur my oë te laat loop. Daar was ’n tyd toe ek selde gehuil het, maar nie meer nie. Nou kan ek met drama en tragedie en oorgawe huil soos niemand anders wat ek ken nie.

Ek maak my regterhand bak en druk dit in die perfekte koek in. ’n Sagte, taai glibberigheid kriewel tussen my vingers deur. Ek hou my hand stil en begin my vingers beweeg. Ek grou en krap in die koek se binneste tot dit ’n gemors van room, kersies en chocolatekoek is voor ek ’n hand vol in my mond druk. Een, twee, drie, baie hande vol.

Ek eet daaraan tot dit opmaak vir die vrees wat ek saans alleen in hierdie huis voel. Tot dit opmaak vir die kouete van elke nag alleen slaap. Tot dit die seer in my en die stilte om my vol maak.

Toe gaan was ek my hande. Die icing sit soos kleigrond onder my naels en ek krap die sagte vlees rou soos ek die herinnering probeer wegwas. “Ek’s jammer, Dolly,” sê ek. “Soms raak ek ’n bietjie hartseer, dan gedra ek my soos ’n barbaar. Dis darem hier, agter geslote deure. Jy sal jouself nooit op straat vir my hoef te skaam nie.”

Ek tel haar op en gaan sit voor die rekenaar om te kyk vir e-pos.

DalenaVS: Geluk met jou verjaardag!!! Was jy in die afgrond in bederf?

Dis Talia se ma op Google Chat.

Ek begin tik oor hoe Mark nie eers onthou het om my geluk te wens nie, maar vee dit uit. Dan begin ek tik oor hoe hy nie huis toe gekom het nie, maar vee dit ook uit.

Maggie7: Dis heerlik sover. Ek het ’n hondjie gekry.

Dis net ’n halwe leuen. ’n Mens lieg nie sommer vir hierdie vrou nie. Sy weet alles.

DalenaVS: Nou vir wat sit jy dan op die internet? Gaan kuier met jou man, jy sien hom so min!

Ek oorweeg dit om ’n verduideliking te tik, maar ek weet dis te laat. Sy weet wat aangaan en ek moet eerder los voor ek haar ontstel.

Maggie7: Nag, tannie.

DalenaVS: Nag, Maggie.

Ek sit die rekenaar af en gaan skep nog ’n bakkie bredie. Partykeer eet ek vir dae niks en dan kom daar ’n dag wanneer ek genoeg eet om ’n klein koshuis Ethiopiërs ’n week lank te voed. Wanneer ek nie eet nie, is dit omdat ek vergeet. Só toegeweef in myself dat ek van basiese oorlewing vergeet.

Ná ’n paar uur se TV kyk gaan ek badkamer toe en vee die maskaratrane en koekstrepe met ’n waslap van my gesig af, voor ek dit op my kopkussing kry. My vel voel droog en grof en ek sit room aan, sommer die eerste ding wat voorkom. Ek vat te veel en vryf wat oorbly aan my hande.

Die lyne op my palms het baie verander deur die jare. Daar het soveel bygekom, ander het verander en my hande lyk nie meer soos ek hulle onthou nie. Dalk voorspel dit wel die toekoms. Is dít hoekom daar soveel nuwe lyne is? Omdat alles slegter uitgedraai het as wat ek gedink het dit sou wees?

Ag, dis seker maar net van skottelgoed was en wasgoed ophang in die koue. Of bossies uittrek in die tuin. Ons mag mos nie mense in diens neem daarvoor nie, Mark se ma sal iets oorkom. Dalk lyk my hande soos hulle lyk omdat ek amper nooit room aansit nie.

Ek is moeg, en dis nie die tipe moeg wat ’n goeie nagrus sal wegvat nie. Ek is moeg tot in my siel. Soms is dit so erg . . . Ek weet nie meer of ek van my lewe hou nie.

Ek het nie familie nie, net ’n tante iewers in die Noord-Kaap wat ek nog nooit ontmoet het nie. My enigste vriendin (en haar ma) bly baie ver weg. My stiefseun is in ’n koshuis en as ek hom nie bel nie, praat ons nooit. My man is nie eenhonderd persent seker van my bestaan nie.

Niks is soos ek gedink het dit sou wees nie. Niks is soos ek wou hê dit moet wees nie. En nou is daar nog Juliet se donnerse dagboeke ook, en in hulle draai daar duiwels rond. Hopelik eerder haar duiwels wat saam met haar afgesterf het as Mark s’n wat nog al die tyd stilletjies onder my neus leef.