Читать книгу De Gave Van Strijd - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 27

Erec stond op het achtersteven van het schip en nam de achterkant van zijn vloot in zich op. Hij keek nog een keer ongerust over zijn schouder. Aan de ene kant was hij opgelucht dat het ze gelukt was het hele Keizerlijke dorp weg te vagen, terug stroomopwaarts naar Volusia te varen, naar Gwendolyn; maar aan de andere kant had hij er een flinke prijs voor moeten betalen. Niet alleen in het verlies van mannen, maar ook in het verlies van tijd – hij had de voorsprong die ze op het restant van de Keizerlijke vloot hadden verloren. Toen hij naar achteren keek, zag hij dat ze veel te dichtbij waren. Ze kronkelden stroomopwaarts en waren maar een paar honderd meter van ze verwijderd, ze voeren hun zwart en gouden banieren van het Keizerrijk. Hij had hun voorsprong van een dag verloren en nu volgden ze hem furieus, als een horzel die zijn prooi achterna zat. Ze hadden betere schepen, waren beter bemand en kwamen met ieder zuchtje wind dichterbij.

Erec draaide zich weer om en bekeek de horizon. Hij wist van zijn verkenners dat Volusia net voorbij de bocht lag – maar met het tempo waarmee het Keizerrijk het gat dichtte, vroeg hij zich af of zijn kleine vloot het op tijd zou bereiken. Hij begon zich te beseffen dat als ze het niet op tijd zouden bereiken, ze om moesten keren en de strijd aangaan – en dat was een strijd, ze waren enorm in de minderheid, die ze niet konden winnen.

Erec hoorde een geluid wat zijn nekharen rechtovereind deed staan. Hij keek omhoog en hij kreeg aan angstig gevoel bij wat hij zag: een golf van Keizerlijk pijlen was losgelaten en ze vlogen nu door de lucht. Ze verduisterden de lucht en kwamen, in een hoge boog, op zijn vloot af. Erec zette zichzelf schrap, maar zag tot zijn opluchting dat de eerste salvo in het water landde, misschien twintig meter van zijn schip vandaan. Het geluid van pijlen die het water raakten klonk als stevige regendruppels.

“PIJLEN!” riep Erec en waarschuwde zijn mannen om dekking te zoeken.

De meesten deden dat en niets te vroeg. Er volgde nog een salvo, deze werden door kruisbogen met een groter bereik afgeschoten, de enigen met een bereik groot genoeg om ze te raken.

Erec was verontwaardigd. Het Keizerrijk was binnen bereik; ze zouden te snel ingehaald worden en met de Keizerlijke vloot van duizenden schepen was er eenvoudigweg geen manier dat Erec en zijn mannen tegen ze op konden. Erec moest snel iets bedenken.