Читать книгу Listy Ojca Pio Tom II - Ojciec Pio - Страница 10

Czytelnicy na podstawie tego, co dotychczas zostało powiedziane, z pewnością zauważyli różnorodność wskazań i sugestii, bogactwo nauki i doświadczenia, które przebijają z korespondencji między Ojcem Pio a szlachetnie urodzoną Raffaeliną Cerase.

Mamy nadzieję, że teologowie usystematyzują choć niektóre z zarysowanych tutaj tematów w świetle wieloletniego nauczania czcigodnego Ojca w tak delikatnej i wymagającej sferze, jaką jest kierownictwo duchowe, a także rozwiną je na tle aktualnej problematyki badań w dziedzinie teologii doskonałości.

Jest to temat interesujący, sugestywny i niewątpliwie pożyteczny z punktu widzenia nauki o duszy oraz apostolatu kierownictwa duchowego. Nie dotyczy on jednak zadania, jakie sobie wyznaczyliśmy w tych pobieżnych notach wprowadzających. Dobiegając więc końca tych zapisków, zredagowanych bardziej w celu prezentacji tekstu niż oceny jego zawartości, ograniczymy się do zasugerowania niektórych tematów, które mogłyby posłużyć ekspertom za impuls do badań i refleksji.

1. Niniejszy zbiór listów, podobnie jak inne prace tego rodzaju, jest źródłem o najwyższej wadze dla rozwoju teologii doskonałości w jej podwójnym wymiarze: ascetycznym i mistycznym. W świetle tego, co zostało powiedziane i potwierdzone doświadczeniem, widać, jak łaska Boża rozszerza swe przemieniające oddziaływanie przez oświecone zaangażowanie kierowników, reprezentantów Nauczycielskiego Urzędu Kościoła oraz przez faktyczną i owocną współpracę dusz, które wielkodusznie i gorliwie dążą ku doskonałości zgodnie z własnym stanem, odpowiadając na uniwersalne powołanie do świętości.

2. Mistrzowie duchowi odkryją na tych stronicach nowe elementy doktrynalne i praktyczne, które potwierdzą bądź wyprostują niektóre podstawy nauki o doskonałości.

Kierownicy dusz znajdą wzór do naśladowania w odpowiedzialnym wypełnianiu jakże delikatnej misji kierowania duszami po nie zawsze łatwych drogach świętości.

Dusze kierowane, z drugiej strony, nauczą się sposobu postępowania w decydujących momentach wzrostu duchowego, tak aby nie sprzeciwiać się Duchowi Świętemu i owocnie współpracować z Jego widzialnymi reprezentantami. Duch Święty bowiem jest i pozostanie prawdziwym i głównym autorem każdego autentycznego kierownictwa duchowego.

3. Na koniec biografowie Ojca Pio znajdą w tej korespondencji cenne źródło wzbogacające obraz jego duchowego dziedzictwa. Wiele w niej jest autobiograficznych aluzji, przeżytych doświadczeń, prób przecierpianych i przezwyciężonych, wszystko zaś opisane i odzwierciedlone bez zbędnej emfazy czy ukrytych intencji, spontanicznie, bez innego celu, jak tylko otwarcie duszy na Boga w jej aktualnym stanie. Objawia się w niej człowiek złakniony Boga i dręczony pragnieniem całkowitego zatracenia się w Nim. Etapy jego duchowej drogi, naświetlone już w korespondencji z kierownikami duchowymi z lat 1913–1915, są tu dodatkowo zilustrowane i potwierdzone.

Żywimy nadzieję, że ten prosty szkic i krótkie refleksje wystarczą do owocnej lektury korespondencji, którą prezentujemy.

WYDAWCY

San Giovanni Rotondo,

23 września 1974 r.

6 rocznica śmierci Ojca Pio.