Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 68

Падыдзеш нябачна, ціхутка, нячутна…

Далоні ў далоні пад поўні святлом.

Мілосці аматаркі ночы распуснай

Агорнуць пачуцці нязгасным цяплом.

Дрыготкі агеньчкі вачэй спакушальных

Апаліць паглядаў трымценне няўзнак…

І скокнем тапельцамі ў вір пакарання,

У вір бласлаўленя раз’ятранах смаг…

Адыдзеш пасля, апранутай ў туманы,

Ледзь ў золата промняў ўбіруцца сады…

І новага дня мне падасца падманам

Растанне не ў час, ды на травах сляды…