Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 69

Снег напраўду падобны да ветру…

Ты пачуеш, як сэрца трымціць…

Мы заснулі ў бялюткім паветры —

Снег як вецер далей паляціць…

Валасоў тваех зорныя ніткі

Снег з пяшчотай ахутае сном…

На зямлі белатварай адбіткі

Нам пакіне ўстрывожаны гром.

Рэчка побач усмешкай заззяе,

Сіняй хваляй цалуючы снег…

У мінулым нас восень чакае

Белай кропкай між цьмяных павек.

Пройдзеш шляхам спамінаў-фантазій

З абярэгам снягоў і вятроў…

На кастрышчы стагоддзяў мы разам

Створым казку, сатканую з сноў,

Дзе напраўду снег дужы як вецер,

І дзе вецер мягчэйшы за снег…

Паляцім па-за часам па свеце

Праз адтуліны белыя стрэх.