Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 70

Здаецца, белыя слёзы зімы

Цяпло выпраменьваюць волі.

У кроплях-ільдзінках хмызы —

Пакручастых сцежак нядоля.

Далонь у далоні: ідзем да святла,

Што льецца з нябеснае студні,

А разам —насупраць – шляхцянка Зіма

Гуляецца ў хованкі з Зюзяй.

Здаецца, нязгаснага Зніча любоў

У каўкавым смеху гуллівым.

Спаткаеш такую – і голаў далоў,

На вечны спачын пад ільдзінай…

А зоры малочныя снежаць абшар

Зімовымі слёзамі ветраў…

Ядлоўцавым шляхам калісьці Ўсяслаў

Тут крочыў насустрач Сусветам.