Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 65

Знявечана адвечнаю вечнасцю

Ты лунала самотай між кроз.

Белым духам на сонцы скалечаным

Пераходзіла памяці мост.

На палетках палёгкаю ўлетку

Апускалася кволасцю сноў.

І знікаючы ў смутку ты рэштку

Пакідала агню кайданоў.

Пракаветнаю была адметнаю

Твая постаць з мінулых гадоў.

Перамогамі часу сагрэтая,

У абліччах Крыўі ваяроў.

У жвіры варажбіткаю жытняю

Неба жоўтасць пакінула днесь.

Песняй тонкай нібыта малітваю

Ты ахтувала край свой увесь.

Залюляляная лялькаю ўраніцу

Абуджалася захадам ТАМ,

Дзе паснулі нашчадкі без памяці —

Твае дзеці, Душа, і… твой скарб.