Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 60

Зімовы дождж – па шыбах слёзы…

На крушнях волкі ночы цень.

Твой шлях адсіверны мімозы

Ўсцілаюць зоркамі надзей…

Надзей няўцямных, кволых, стылых,

Нібы зімовы снежня дождж…

На ўскрайку лога чэзне-гіне

Жытнёвай веры памяць-смоўж.

Вандроўнік часу – дух прыгодаў

І той па ночы спруцянеў.

Зімовы дождж – праклён народаў,

Якіх няма…

ужо…

цяпер…