Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 50

Забінтуй ты мне ногі абдымкамі жарсці,

Заручы нашы вочы даўкай палёгкай,

Пацалункам шляхетнага ў росах світанка

Забінтуй маё сэрца чаканай аблогай.

Падары па аскепках свой цень небакрайны,

Распрані маю душу сунічным паглядам.

А пасля, калі пойдзеш, мой сон неахайны

Ты ўвазьмі за сабой… на ўсялякі… выпадак…