Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 56

Сполахам роснага ранку

На тонях жыццёвага сну

Апусціцца чэрвенем з ганку

Цень, закаханы ў вясну.

Той цень, што насёння ссівелы,

Вядзьмак з прамінулых часоў,

Той цень, што пакінуў насенне

Пракляццю наступных гадоў.

Нібыта стары з барадою,

Бялюткаю цнотай святых,

Малітвай як быццам вадою

Змывае душы твой пухір.

Нябёсныя сёстры старога —

Агнёвыя зоркі ўначы, —

Бы Паркі ткуць лёс твой нанова

Ў старыцах сцішэлай душы.

Каб ранкам малочна-празрыстым

Згадаліся прашчураў дні

У чэрвеньскім ўбранні квяцістым

Слязой залатою вясны.