Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 53

на схоне лета душа

да вытокаў вяртаецца

павольным узмахам

крыла

матыля

які ад нараджэння жыве

для агня

не больш за імгненне

дзідай трызнення

што скрозь брамы

ўяўлення

пранізае часу прасторы

пакуль у павуцінне

нябыту не згіне

нібы на страчанай векам карціне

водар язьміну…

вочы вусеня бачаць

час сваёй смерці

час сталення, калі выраслі дзеці

ды жадання апошняга мэты

матыльком праляцець

скрозь планету,

за душой палымнянаю лета

на акрайцы асадцы паэта

недзе там, дзе вытокі радкоў

ператвараюцца

з вусеняў

у матылькоў.