Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 57

Перадсвітальнае

Оглавление

Знікае цемра спакваля,

Нібы ўздымаецца зямля

Пад спевы ў бэзе салаўя,

Ляціць да зорак нерухомых,

Празрыстых, чыстых, ёй знаёмых,

Якія свецяць матылям —

Табе і мне, сябрам, бацькам…

І вось трымаецца рука

За рог таго маладзіка,

Які люляў-спяваў нам сон,

Дзе залаты усмешны гном

Нас веў у панства аксіём:

Што ўсё-ўсё на свеце ёсць—

І добры эльф, і хцівы цмок.

А мы паверылі з табой,

Пацалаваныя вясной,

Што далягляд – наш вечны дзень…

Страчалі срэбраны прамень,

З Душы скідаючы камень

Цямнотаў ночы праз агмень

З дзяцінства светлых аксіём:

Ты – чараўніца, а я гном,

І пераможам мы той гром,

Што называюць людзі лёсам,

Бо лёс у нас – шаптанне сосен,

Бярозак светлых ціш увосень,

Блакіт глыбінны ўсіх нябёсаў,

Якія маем у Душы,

Што падарылі нам буслы,

Крылом сваім нас ахрысціўшы…


…«Бывай» аднойчы абраніўшы,

Парушыла ўвесь наш свет.

І цемра зноў паміж камет,

Нібы табой прайграны сэт,

Гумовым мячыкам нясецца,

Апошняй лічбай сэрца рвецца,

Душа сасмяглая смяецца,

Паразу болем не прыняўшы…

Аднойчы я цябе спаткаўшы,

Нібы як Зеўс, Еўропу скраўшы,

Ды падмануўся, бач ты, сам —

І ўсхваляваны Акіян

Ахутаў хваляй забыцця.

А цемра знікла спакваля,

Калі ўздымалася зямля

Пад спевы ў бэзе салаўя

І сон згарэлы матыля…


Сляза ляза

Подняться наверх