Читать книгу In landsbelang - Quintus van der Merwe - Страница 7

Carla Simons kyk vinnig na die deur, maar dit is nie Bradley wat by die koffiewinkel inkom nie. Sy kyk weer na buite oor die see. Dis ’n mooi wintersdag, maar die son gaan binnekort agter die water verdwyn. Sy weet dit was een van Bradley se gunsteling-plekke waar hy soms na werk kom asem skep het. Maar waar bly hy? Sy kan nie meer langer alleen met die ding loop nie. Sy kan nie haar ouers daarmee pla nie en beslis nie enige kollegas by die werk nie. Toe Bradley haar die vorige dag gebel het om te vra hoe dit gaan, kon sy nie anders as om te vra of sy hom kan sien nie.

Sy sit by ’n hoë toonbank vlak langs waar die koffiebone gemaal word. Sy trek die aroma diep in haar neus in. Ander kliënte sit verdiep in koerante of gesels ontspanne, maar Carla voel steeds die spanning op die krop van haar maag.

Buite stap ’n jong egpaar met ’n babatjie in ’n stootkarretjie verby. Hulle lag en praat met die kleintjie in die waentjie. Wat ’n ander wêreld is dit nie hier aan dié kant van die berg nie. Voor Newport staan daar ’n blinkrooi Ferrari.

Sy hoop Bradley kan haar raad gee. Hul verhouding van vroeër was op die punt om baie ernstig te word, maar sy kon nie daarmee saamleef dat hy getroud was nie. Nadat sy die eerste keer sy vrou gesien het, het sy gevra dat hulle die verhouding beëindig.

Hulle het nog by die werk soms kontak gehad, maar sy was nie bereid om hom met ’n ander te deel nie. Boonop was sy nog baie onervare en was die verhouding met ’n bruin man op sigself vir haar ’n groot aanpassing. Sedert hy sy werk verloor het en nie meer in die middestad werk nie, het sy nie meer moeite gedoen om hom te kontak nie. Hy het skynbaar aanvaar dat hulle nie ’n verhouding kon voortsit nie.

Sy het dikwels gedink dat hy seker bitter is oor die wyse waarop die provinsiale regering van hom ontslae geraak het. As jong regsadviseur was Bradley Walters jare lank een van die beste denkers en wetskrywers van die Wes-Kaapse regering. Na die laaste verkiesing het die samestelling van die provinsiale regering egter drasties verander en is begin met ’n skoonmaak van senior beamptes wat enige verbintenis met die vorige regering gehad het. Bradley moes opnuut vir sy eie werk aansoek doen en het dit nie gekry nie. Carla weet hy werk as ’n konsultant vir die Nasionale Vervolgingsgesag, maar hulle het so lank gelede gesels dat sy nie weet waarmee hy regtig besig is nie.

“Dag, Carla.”

Carla skrik toe Bradley skielik langs haar verskyn. Hy het seker by die sydeur ingekom.

“Jammer dat jy moes wag. Ek is nie gewoond aan die verkeer stad toe nie.”

Carla probeer tot verhaal kom.

“Kom sit. Baie dankie dat jy gekom het.”

Bradley gaan sit langs Carla op een van die kroegstoeltjies langs die toonbank. Hy is gemaklik aangetrek en lyk vir Carla anders as vorige kere wat hulle kontak gehad het. Sonder ’n das kom hy jonger voor. Sy kyk rond vir ’n kelner.

“Jy lyk lekker ontspanne. Ek het nog altyd hierdie beeld van jou met ’n formele pak en das.”

“Ek werk nou van die huis af. Dis nie meer nodig om fancy aan te trek nie.”

“Ek het jou lanklaas gesien,” sê Carla. “Jammer dat ek so skaars was.”

“Ek kom maar min in die Kaap. Ek woon nog in Kuilsrivier en werk van daar af.”

’n Kelnerin met donker oë meld aan.

“Just a coffee for now, please. Cold milk, thank you.”

Hy kyk haar agterna as sy wegloop.

“Werk hier nog steeds so baie Oos-Europeërs? Ek onthou die probleme wat ons met die mense se werkspermitte gehad het.”

“Dit lyk so.”

Sy kyk met ’n glimlag na hom. Hy lyk gesond en selfversekerd. Die swart hare begin effens grys te raak, maar sy oë is blink en lewendig.

“Hoe gaan dit, Bradley? Hoe lank is dit nou al dat jou vrou …?”

“Dit gaan goed. Dis meer as twee jaar. Maar ek kan eerlik sê dat dit goed gaan. Daar is lewe buite die provinsiale regering.”

Hy skram daarvan weg om oor sy vrou te praat. Bradley verskuif die fokus van die gesprek terug na haar.

“Hoe gaan dit met jóú?”

Sy draai haar na hom toe, maar sê niks.

“Waarom die dringende ontmoeting? Hoekom wou jy nie oor die telefoon praat nie?” wil Bradley weet.

“Bradley, ek weet nie met wie ek kan praat nie, maar ek loop met hierdie ding rond en dit vreet my op.”

Sy kyk om haar.

“Jy weet ek werk nog as vertaler by die vertalingsdiens van die regering. Ek wil nie graag my werk verloor nie en ek wil ook nie onprofessioneel optree nie. Maar miskien kan jy as regsadviseur my raad gee. Jy ken my ’n bietjie en jy ken die binnewerkinge van die politiek.”

“Wat het gebeur? Wil hulle van jou ook ontslae raak?”

“Nee. Of liewer, nog nie. Maar ek moes in groot geheimhouding ’n dokument vir die minister van veiligheid en sekuriteit uit Frans vertaal. Die minister het my die dood voor die oë gesweer as die inligting ooit uitlek. Ek moet met iemand praat …”

Bradley sien die nattigheid in Carla se oë. Hy sit sy hand op haar skouer. Die fisieke kontak laat haar ineenkrimp en sy kyk af.

“Carla, kyk na my. Wat moes jy vertaal?”

“Your coffee, sir. Anything else?”

Bradley neem die koffie. Daar het ’n man vlak langs hom kom sit. Hy het hom oënskynlik in sy koerant verdiep, maar Bradley weet hulle kan nie hier verder praat nie. Terwyl hy sy koffie drink, gesels hulle oor onbenullighede.

“Ek drink net klaar, dan gaan stap ons langs die see. Ek mis my draf hier smiddags na werk. Ons stap vuurtoring toe en dan vertel jy my alles.”

Hulle stap op die promenade in die rigting van Mouillepunt se vuurtoring. Hulle moet kort-kort koes vir die golwe wat woes teen die muur slaan. Sy is lank en gee lang genoeg treë dat hy nie sy tred by haar hoef aan te pas nie.

“Carla, is dit minister Dyantyi?” Sy knik.

“Ek het al vir hom werk gedoen. Een van die min hardwerkende ouens.”

Die wind waai koud oor die see. Bradley het lus om sy arm om haar skouers te sit, maar besluit daarteen. Hy het soms met Carla te doen gekry toe sy wetsontwerpe vir die Wes-Kaapse wetgewer na Afrikaans moes vertaal. Sy is bekend as die beste vertaler van regsdokumente en het die Engelse brondokumente met besondere insig vertaal. Sy is boonop Frans en Spaans magtig.

“Praat met my, Carla. Wat gaan aan by die werk?”

Hy kyk na haar. Die oë reflekteer die groen van die see. Haar lang hare is opvallend rooi in die laaste sonstrale.

“Die minister het my ingeroep om ’n e-pos uit Frans te vertaal. Hy weet ek het uiters geheime klaring, maar ek moes die vertaling verbatim daar in sy kantoor doen. Dit het vir my gelyk asof hy min of meer weet waaroor dit gaan, maar hy wou presies weet wat elke woord beteken.”

’n Groot brander breek onverwags oor die muur. Carla gil en hulle probeer wegspring, maar hulle is albei nat en staan vir ’n paar sekondes asof hulle gevries het. Hulle kyk na mekaar en raak aan die lag.

“Wie het die teks geskryf? En waaroor gaan dit?”

“Belowe jy gaan ons nie in die moeilikheid laat beland nie. Ek weet ek mag nie vir jou vertel nie, maar dit pla my regtig vreeslik.”

“Dit hang af, Carla. Ek kan nie belowe nie.”

“Dis ’n anonieme e-pos wat aan die minister van veiligheid en sekuriteit gerig is. Ek vermoed dit kom uit Europa, maar Dyantyi het die adresgedeelte afgesny. In die brief beweer die persoon dat hy oor baie sensitiewe inligting omtrent president Jackson Dube se besoek aan Parys beskik. Volgens die persoon bestaan daar eksplisiete foto’s van die president saam met ’n vrou. Erger nog, dis skynbaar geneem tydens die besoek aan Parys toe die president na bewering met wapenhandelaars onderhandel het.”

“Eksplisiet soos in naak en in kompromitterende posisies?”

“Wel, ek het nie die foto’s gesien nie. Ek neem so aan.”

“Maar enige aap kan sulke bewerings maak. Waar is die bewyse?”

“As jy sien hoe die minister gereageer het, is hier beslis rede tot kommer. Die probleem is dat die president ontken dat hy hoegenaamd daardie tyd in Frankryk was. Hy het blykbaar in die parlement gesê dat hy nie met die Franse oor wapens gepraat het nie. Maar hier is nou blykbaar foto’s.”

“Maar dit kan nog steeds alles net valse bewerings wees.”

Carla gaan staan en kyk stip na Bradley.

“Bradley, die minister het na ek die vertaling gedoen het, die telefoon opgetel. Ek kon hoor dat hy in Xhosa iets in die lyn van “ontslae raak” gesê het. My eerstejaar Xhosa is genoeg om te kon verstaan. Terwyl ek nog in sy kantoor was!”

“Hy het dus bevestig dat dit dalk wel gebeur het en dat die foto’s eg kan wees.”

“En eers toe besef hy skynbaar dat ek nog in die kantoor is. Dis tóé hy met sy dreigemente teenoor my begin. Dat as dit ooit uitlek, ek so goed as dood is. Hy kan mos nie so met my praat nie. Ek kan nie meer so aangaan nie. Ek wil nie meer werk toe gaan nie. En ek dink iemand hou my dop. Ek sal nie verbaas wees as hulle ons nou dophou nie.”

Bradley kan nie help om te kyk of daar inderdaad so iemand is nie. Daar is verskeie motors langs die see geparkeer en oral stappers en drawwers wat die laaste daglig gebruik.

“Ons sal ’n plan moet maak. As die briefskrywer ernstig is en wel die foto’s pos of op die internet plaas, of die inligting lek uit, kan dit vir jou ook gevolge inhou.”

“Hoe bedoel jy?”

“Wel, minister Dyantyi kan vermoed dat jy dit aan iemand vertel het. Iemand soos ek byvoorbeeld, wat dit weer aan ’n mediakontak laat val.”

Sy kyk vinnig na Bradley. Dit is asof die wind nou harder en kouer waai. Daar is boonop ’n groot, donker wolk bokant die see wat vinnig nader skuif stad toe.

“Carla, kom ons draai om. Dit gaan nou begin reën.”

Wanneer hy Carla by haar motor groet, is daar weinig wat hy kan sê om haar gerus te stel. Bradley besluit op die ingewing van die oomblik om Carla te agtervolg. Hy wil vasstel of iemand hulle dopgehou het.

Hy is redelik seker dat kontak met vreemdelinge of ongewone optrede gemonitor sal word. Hy het naby die restaurant parkeer en moet vinnig loop om by sy motor te kom voor sy te ver vorder.

Vir ’n ruk lank kan hy haar nie sien nie, maar toe hy by die Waterfront se sirkel kom, sien hy die grys Polo regs, stad se kant toe, draai. Daar is ’n paar motors tussen hulle, maar hy ken die pad goed en weet hy kan haar voor die stad inhaal. Bowendien is die kanse goed dat die verkeerslig by die Buitengracht haar ’n paar minute sal ophou.

Die suidwestewind het die Kaap nou behoorlik ingeval en slierte reën slaan hard teen die motor se ruite. Dit het vinnig donker geword en Bradley moet mooi kyk om die Polo voor hom op te spoor. Hy jaag by ’n paar stadige motors verby en sien tot sy verligting dat die Buitengracht-verkeerslig rooi is.

Hy weet Carla woon in Tamboerskloof en dat sy regs sal moet draai. Hy ry stadiger en posisioneer hom dat daar ’n paar motors tussen hulle is. Hy sal betyds moet wegkom, want die lig bly net ’n kort rukkie groen.

Bradley kyk na die motors tussen hom en Carla. Die swart Golf voor hom het ’n GP-registrasienommer en Bradley merk dat die bestuurder rondkyk. Dit sou ’n toeris kon wees, maar hy merk dat die bestuurder hom in sy spieëltjie dophou.

Die lig verander na groen, maar toe Bradley begin ry, stop die Golf skielik. Bradley kan nie betyds tot stilstand kom nie en ry met ’n harde slag agter in die motor vas.

“Wat de donner besiel die man?”

Bradley is onmiddellik kwaad. Die volgende oomblik word ’n blou lig op die Golf se dak gesit en klim die bestuurder uit. Agter hom het ’n polisievoertuig gestop en Bradley weet dat hy nie verder kan ry nie. Intussen volg Carla niksvermoedend die pad Tamboerskloof toe.

*

Toe Bradley en sy prokureur die polisiekantoor in Buitenkantstraat kort voor middernag verlaat, is hy steeds kwaad. Die polisie het hom lank aangehou, eers met ’n aantyging dat hy onder die invloed van drank bestuur het, maar nadat hy ’n asemtoets gedoen het en daar geen teken van alkohol in sy bloed gevind is nie, is hy steeds nie vrygelaat nie.

Hy het aangedring om die Kommissaris van Polisie te sien, maar hulle wou aanvanklik nie eers die stasiebevelvoerder laat kom nie. Eers nadat sy prokureur die provinsiale minister se kantoor geskakel het, is hy vrygelaat.

Bradley het al soms vir die minister regsadvies gegee en John Dyantyi het goed geweet wie hy is. Hy was lank genoeg betrokke by politici en weet hoe hul koppe werk. Dyantyi sou nie nou ongevraagde publisiteit wou hê nie. Maar hoekom die onnodige ongeluk?

Die volgende oggend bel John Dyantyi se kantoor vir Bradley.

“Is dit advokaat Bradley Walters? U praat met die ministerie van veiligheid en sekuriteit in die Wes-Kaapse provinsiale regering.”

“Dag, Ministerie. Kan ek help?”

“Giggel. Dis Minki wat praat.”

“My donner, Minki. Hoekom bel jy?”

Bradley is nie lus vir staatsdiens-maniertjies nie.

“Ekskuus, advokaat Walters. Ek skakel om te vra of dit u enigsins sal pas om ons minister te kom sien vanmiddag. Vieruur by die Wetgewer in Waalstraat.”

“Dis reg. Ek sal daar wees. Ek weet waar sy kantoor is.”

“Dis minister John Dyantyi, kamer 403 op die vierde verdieping, om vieruur. Pas dit u?”

“Ja, Minki, dit fokken pas my!” Hy sit die telefoon hard neer.

Toe Bradley die middag by Waalstraat 4 aanmeld om minister Dyantyi te spreek, weet die polisie by die ingang van sy afspraak en laat hom onmiddellik binne. Nie lank tevore nie moes hy sy eie kantoor in dieselfde gebou ontruim. Dit laat steeds ’n bitter smaak in sy mond.

Wanneer hy by die minister se kantoor aanmeld, nooi Dyantyi hom vriendelik uit om by hom in sy sitkamer te kom sit.

“Advokaat Walters. Ek wil graag om verskoning vra vir die arrestasie gisteraand. Ek kan verduidelik. Dit was heeltemal buite orde en ek sal toesien dat die skuldiges verantwoording doen.”

Bradley weet hy kan dit met ’n knippie sout neem, maar hy besluit om vir eers dit daar te laat. Hy ken vir Dyantyi en het eintlik nogal respek vir die erns waarmee hy probeer om die bendegeweld en misdaad op die Kaapse Vlakte aan te vat. Hy vermoed daar is ’n ander rede vir die ongeluk.

“Minister, ek is seker daar moet ’n misverstand wees. As jou mense my oor my kontak met Carla Simons monitor of probeer intimideer, kan ek sommer reguit sê julle mors jul tyd.”

“Advokaat, kan ek jou maar Bradley noem, ons ken mekaar mos. Dit gaan nie oor mejuffrou Simons nie. As sy met jou oor die vertaling gepraat het, is sy nie baie professioneel nie. Maar ek moes haar nie gedreig het nie.”

Bradley begin vermoed dat Dyantyi probeer uitvind hoeveel Carla vir hom vertel het.

“Kan ek aanneem dat jy haar in jou hoedanigheid as regsverteenwoordiger gesien het?” John Dyantyi haal swaar asem. Hy is ietwat oorgewig en dit lyk asof hy pas ’n paar verdiepings trappe geklim het.

Die twee mans kyk ondersoekend na mekaar. Bradley is nie meer bereid om die polities korrekte rol te speel nie. Hy werk nie meer vir die provinsiale regering nie, en het nie lus vir tydmors nie.

“Sy het my as vriend genader. Sy voel bedreig en bang en na wat ek gister gesien het, het sy skynbaar rede om so te voel. Ek beskou dit boonop as onwettig en ’n misbruik van staatsfondse om my sonder rede te arresteer,” sê Bradley, steeds ontsteld.

“Julle gaan my vir elke sent van my motor se skade vergoed.”

John Dyantyi glimlag.

“Bradley, ons sal alles betaal. Daar ís ’n ander rede hoekom ek jou laat kom het.” Hy staan op en stap na sy lessenaar.

“Kan ek jou maar op hoogte bring?” vra Dyantyi.

Hy vroetel in sy lessenaar se laai, haal ’n pakkie sigarette uit en bied vir Bradley aan.

“Ek weet ons mag nie in die gebou rook nie, maar reëls is mos daar om gebreek te word. Elke outjie het sy foutjie.”

Hy lag kliphard vir sy kwinkslag. Bradley skud sy kop. Hy haat rook. En mense wat in geboue rook.

“Dit hou nie verband met mejuffrou Simons nie, alhoewel ek vertrou dat die inligting nie gaan uitlek nie. Daar is ’n ander ding waaroor ek met jou wil praat. Dis groot sake hierdie met potensieel ernstige nagevolge.”

Hy leun vorentoe en praat sagter.

“Dit gaan oor Abdool Pillay.”

Hy leun weer terug in sy stoel, asof hy wil hê die woorde moet eers insink voordat hy hervat. Hy trek ’n slag hard aan die sigaret en blaas die rook eenkant toe. Bradley kyk die minister skepties aan.

“Die man het ’n bedreiging vir staatsveiligheid geword.”

“Wat het dit met my te doen?”

Bradley wonder of dit net ’n verskoning is omdat hulle hom onregmatig gearresteer het en nou die moontlike gevolge vrees.

“Ons weet jy ken die wet. Ek weet hoeveel jy vir die regering gedoen het voor jy jou pos verloor het. Ek weet hoe goed jy is, Bradley.”

Hy wag ’n rukkie, blaas weer rook uit venster se kant toe.

“Bradley, ons wil jou op kontrak aanstel. Die Pillay-vent beskik oor inligting wat nie alleen die kantoor van die staatspresident kompromitteer nie, maar inderdaad die land in gevaar stel.”

“Hoekom ek?”

Bradley wil agter die ware motief vir die aanbod kom.

“Jy is skoon. Jy het goeie werk vir die Skerpioene gedoen. Ons wil iemand op sy spoor sit wat sy toekomstige optrede op die regte wyse sal beïnvloed. Nie iemand wat hom bangmaak nie.”

Dyantyi leun vorentoe, praat nog sagter met sy hees stem.

“Jy moet hom bevriend, maak nie saak wat dit kos nie. Wanneer nodig, sal ons jou verdere opdragte gee. Intussen moet jy hom net vind en ons op hoogte hou van wat die man doen en dink.” Hy leun weer terug. “Ek wil hom lewendig hê.”

“John, hou dit verband met die vertaling?”

Die minister kyk lank na Bradley, maar dan glimlag hy.

“So, dan het sy die inhoud met jou bespreek. Dis onwettig en ek kan haar laat opsluit daarvoor.”

Hulle kyk ’n ruk stilswyend na mekaar.

“Wat is jou antwoord? Gaan jy ons help?”

Bradley haal sy skouers op.

“Gee my tyd om daaroor te dink. Die regering het my sleg behandel na jare se lojale diens. Ek skuld julle niks, so julle gaan my vrek goed moet betaal om my hande met daai donner vuil te maak.”

Dyantyi het steeds sy opgeplakte glimlag.

“Dis klaar gereël, my broer. Hier is jou eerste betaling, as aansporing. Weet net dat hierdie iets tussen jou en my is. Alhoewel die kabinet weet dat ons moet optree, is alle detail en verantwoordelikheid aan my oorgelaat. Jy rapporteer alleen en direk aan my.”

Toe Bradley uitstap, wonder hy steeds of dit nie ’n rookskerm is nie. Dit was nie nodig om hom te arresteer nie. Miskien wil hulle hom net bangmaak en daarvan weerhou om die Carla-brief en dreigemente verder te voer.

By die Waalstraat-verkeerslig kyk hy vinnig in die groot, bruin koevert. Dit is gevul met pakkies tweehonderdrandnote. Soos hy vinnig tel, is daar eenhonderdduisend rand in.