Читать книгу Sekrety Mentalisty - Radosław Hoffman - Страница 8

Pierwszym, kompleksowym efektem mentalnym opisanym w literaturze był tak zwany „Second Sight Act”. Pierwotną wersję tego efektu opisuje już w XVI wieku Reginald Scott w swojej książce „The Discoverie of Witchcraft”. Szósty zmysł (tak w wolnym tłumaczeniu brzmi Polska nazwa tego efektu) polegał na przesyłaniu myśli na odległość pomiędzy dwójką wykonawców. Zazwyczaj jeden z nich (odbiorca) miał zawiązane oczy i był oddalony o kilkanaście metrów od nadawcy, by uwiarygodnić cały proces przesyłania myśli.

Jednym z pierwszych wykonawców prezentujących tego typu wyczyny był Giovanni Giuseppe Pinetti. Włoski iluzjonista, który żył w latach 1750–1805. Był również zwany Profesorem Naturalnej Magii. Pinetti był iluzjonistą, który wszystkie swoje efekty przedstawiał jako doświadczenia naukowe. Jego najciekawszy eksperyment prezentowany widowni opierał się właśnie na idei przesyłania myśli na odległość. Pinetti zademonstrował „Szósty zmysł” po raz pierwszy w 1784 roku w London ‘s Haymarket Theatre i natychmiast stał się sensacją.

Eksperyment polegał na transmisji myśli między Pinettim, a jego żoną, która siedziała na scenie z zawiązanymi oczami i była w stanie opisać osobiste przedmioty, jakie posiadali widzowie wybrani przypadkowo przez Iluzjonistę. Jego prezentacja była tak fascynująca, że bardzo szybko doczekała się imitatorów niemal na całym świecie.

Kolejnym znanym i opisanym wykonawcą prezentującym tego typu efekt był iluzjonista szkockiego pochodzenia Louis Gordon M’Kean. Występował już jako ośmiolatek, zadziwiając widownię swoimi niezwykłymi umiejętnościami czytania w myślach. Swoje pokazy promował hasłem „The Wonderful Double-sighted Phenomenon”. Jego unikatowe umiejętności zadziwiały europejską arystokrację w tym samego króla Williama IV oraz jego rodzinę. Specjalnością Gordona M’Keana było powtarzanie wyszeptanych słów przez widzów, którzy byli oddaleni od niego o setki stóp. Najsłynniejszy pokaz jego zdolności miał miejsce w 1813 roku w londyńskim Egyptian Hall Bazzar.

„Szósty zmysł” stał się niezwykle popularnym efektem i był powielany przez wielu znanych iluzjonistów. Jednym z nich był Szkot John Henry Anderson (1814–1874), znany jako „Mag z Północy”. Anderson po raz pierwszy zaprezentował swoją wersję tego efektu pod hasłem „The Second-Sighted Sybil” w 1838 roku. Na stałe włączył ten efekt do swojego repertuaru podróżując z nim niemal po całym świecie.

Kolejną osobą, która prezentowała ten eksperyment był sam Jean Eugène Robert Houdin, zwany również „Ojcem współczesnej Magii”. Houdin był tak niesamowicie zazdrosny o Pinettiego i jego prezentację, że postanowił stworzyć własną wersję „Second Sight Act”.

Asystentem był jego własny syn Emile, z którym opracował niesamowitą wersję tego mentalnego fenomenu. Pierwszy publiczny popis swoich umiejętności dali 12 lutego 1846 r. w Paryżu. Houdin udoskonalił metodę do tego stopnia, że nie musiał mieć werbalnego kontaktu z synem, jedynie dzwonił dzwonkiem, gdy miało nastąpić odczytywanie myśli. W ten sposób wszelkie podejrzenia o posługiwanie się werbalnym kodem zostały obalone. Interesującym elementem, który również dodał, była część aktu polegająca na tym, iż jego syn trzymając jedynie szklankę z wodą i kosztując jej zawartość był w stanie wyczuć o jakim napoju pomyślał widz. Niemal 150 lat później, współczesną wersję tego efektu pod nazwą „Taste” wymyślił Bobby Motta.

Rycina ukazująca Second Sight Blindfold Act w wykonaniu Roberta Houdina.

Prawdziwa rewolucja tego efektu nastąpiła wraz pojawieniem się Juliusa i Agnes Zancig. Duńskiego duetu Mentalistów, którzy zaprezentowali światu najlepszą wersję Second Sight Act w historii.

Julius Jörgensen urodził się w 1857 roku w Kopenhadze, w Danii, gdzie też później poznał o siedem lat starszą od siebie Agnes Claussen Jörgensen, z którą opracowywał swój pierwszy efekt z transmisją myśli. Jako „The Zancigs” wystąpili po raz pierwszy w 1880 roku, wywołując prawdziwą sensację. Ich metoda była tak genialna i perfekcyjnie opracowana, że zachwyciła publiczność na całym świecie. Julius pożyczał od widzów prywatne przedmioty i wysyłał w myślach ich opis do Agnes, która siedziała na drugim końcu sali z zawiązanymi oczami. Pomimo tego była ona w stanie dokonać dokładnego opisu danego przedmiotu. Zancigowie byli w stanie przesyłać w myślach wszelkiego rodzaju informacje. Poczynając od opisów przedmiotów, kończąc na skomplikowanych obrazkach czy danych personalnych widzów. Ich prezentacja oraz wspaniała metoda dawała widzom niewytłumaczalne złudzenie tego, że zjawisko telepatii naprawdę istnieje. W 1886 roku Julius oraz Agnes pobrali się i wyruszyli w światowe tournée, które pozwoliło im odwiedzić takie kraje jak Indie, Wielka Brytania, Chiny, Japonia, Australia czy nawet Południowa Afryka.

W końcu osiedlili się na stałe w Stanach Zjednoczonych. Podczas 30-letniej scenicznej kariery Zancingowie stali się prawdziwymi gwiazdami wodewili oraz teatrów rozmaitości, występując w słynnym Londyńskim Hipodromie czy Orpheum Theater. Na przełomie XIX i XX wieku byli najbardziej popularnymi i cenionymi mentalistami na świecie. Ich metoda była tak doskonała, że wprawiała w zdumienie innych magików oraz była w stanie oszukać nawet naukowców.

Julius Zancig – wycinek z gazety, rok 1910.

Ostatnia książka jaką napisał Julius wydana przez I. and M. Ottenheimer Publishers – rok 1926.

Broszura promocyjna The Zancigs. Była to jedna z pierwszych broszur, na której pojawiło się nazwisko Carla Rosiniego, nowego członka duetu – 1917r.

W 1906 roku dziennikarze słynnego brytyjskiego magazynu Daily Mail przygotowali pewnego rodzaju prowokację, w której poddali Zancigów kilku testom, aby sprawdzić ich nadnaturalne zdolności. To, czego doświadczyli dziennikarze było zadziwiające. Uznali, że byli świadkami prawdziwej telepatii i ogłosili Zancigów fenomenem.

Para była jeszcze parokrotnie poddawana różnego rodzaju doświadczeniom, które przygotowały dla nich takie instytucje jak Society for Psychical Research czy the British College of Psychic Science. Obie instytucje uznały ich umiejętności za prawdziwą telepatię.

Zancigowie napisali kilka publikacji o czytaniu w myślach, okultyzmie oraz wróżeniu z kart czy dłoni. Ich fenomen zainteresował samego Harry’ego Houdiniego, który osobiście korespondował z Juliusem przedstawiając mu swoje wersje metody, jaką posługiwali się małżonkowie. Jednak żadna z nich nie była trafna. W 1916 r. po ponad 30 latach wspólnej działalności oraz małżeństwa Agnes zmarła podczas tragicznych wydarzeń.

Julius kilka miesięcy później poślubił nauczycielkę z Brooklynu – Adę, która stała się jego nową partnerką na scenie. Jednak w 1917 roku Ada zrezygnowała ze wspólnego występowania i Julius był zmuszony znaleźć kogoś na zastępstwo. Zatrudnił Paula Vucic (a.k.a. Paul Rosini), który jednak nie zabawił zbyt długo w roli następcy Ady, ponieważ został zwerbowany do wojska podczas Pierwszej Wojny Światowej. Ostatecznie jego miejsce zajął 13-letni David Theodore Bamberg

syn słynnego Theo „Okito” Bamberga, który występował pod pseudonimem „Syko the Psychic”.

Śmierć jego żony była jednak powolnym końcem słynnego duetu, liczne zmiany w składzie, konflikty oraz kompromisy spowodowały, że w 1920 r. Julius zaprzestał publicznych występów. Zajął się kameralnymi seansami w swojej posiadłości w Pensylwanii dla prywatnych klientów, podczas których wróżył z kart, dłoni, kuli czy liści herbaty. W 1926 r. Julius napisał ostatnią książkę “Crystal Gazing: The Unseen World, A Treatise on the Art of Concentration”.

Julius Zancig zmarł w 1929 roku w swojej letniej rezydencji w Ocean Park W Kaliforni (Obecnie Santa Monica) Metoda, jaką posługiwali się Zancigowie była jedną z pierwszych i najbardziej kompleksowych systemów kodu werbalnego jaka została kiedykolwiek opracowana. Ich dzieło do dziś jest znane pod nazwą The Zancigs Code. Pierwsza osoba, która opisała tą niesamowitą technikę był Claude Alexander Conlin. Alexander opisał jej podstawy w swojej książce „The Life And Mysteries Of The Celebrated Dr. Q”, która została wydana w 1921r. Kolejne publikacje traktujące o Zancig Code były napisane przez brytyjskiego iluzjonistę Willa Goldstona w 1929 r. a następnie przez Roberta Nelsona w 1940 r.

Szósty zmysł stał się swoistego rodzaju standardem wśród wykonawców na przełomie XIX i XX wieku. Był wykonywany przez dziesiątki znanych iluzjonistów, wliczając to samego Harry’ego Houdiniego, który prezentował ten efekt wraz ze swoją żoną Bess na początku swojej kariery. Do dziś metoda oraz idea Second Sight Act jest aktualna i wykorzystywana przez profesjonalnych mentalistów na całym świecie. Pomimo upływu czasu, ciągle jest udoskonalana i zadziwia tak samo jak 100 lat temu.

Strona tytułowa słynnej publikacji Alexandra zatytułowanej “The Life And Mysteries Of The Celebrated Dr. Q” – 1921r.