Читать книгу Kamikaze - Rudie van Rensburg - Страница 14

Die verdomde oproep kom onmiddellik weer by Kassie op toe hy die koerant deurblaai en die opskrif op bladsy vier sien: Misdadigers kry wapens by polisie.

Hy lees die berig met ’n frons.

Korrupte polisielede word ’n al groter wapenbron vir misdadigers. ’n Aanduiding van dié kommerwekkende neiging is die tipe wapens wat deesdae gewild is in die misdaadwêreld, naamlik R4- en R5-aanvalsgewere. Dié wapens word onderskeidelik deur die weermag en polisie gebruik en mag nie deur private persone besit word nie. Daaruit kan ’n mens aflei dat misdadigers toenemend staatmaak op polisielede om wapens in die hande te kry …

Hy lees nie verder nie. Wat wórd van die Diens? Robbie August is juis met ’n R5 doodgeskiet, het Daan gesê.

Kassie skud sy kop. Is dit nie maar net nog ’n teken dat hy ernstig oor die oproep moet besin nie?

Hy onderdruk die gedagte om die berig vir Rooi te wys waar hy met Cliffie en Da Silva staan en gesels. Een van dié twee het natuurlik stories by Daniels aangedra. Rooi sal nooit so laag daal nie, dit weet hy.

Kassie is steeds ontsteld oor gister se gesprek met die stasiebevelvoerder. Loop Daniels met oogklappe deur die lewe? wonder hy. Pleks dat die man erken die polisie het ernstige probleme, wil hy Kassie die vark in die verhaal maak. Het hom selfs van rassisme beskuldig, terwyl hy nog nooit die polisie deur ’n kleurbril bekyk het nie. Daniels, wat bruin is, is nie ’n slegte bevelvoerder nie. Om die waarheid te sê, hy is aansienlik beter as sommige van Kassie se vorige bevelvoerders – wat wit was.

Wat het van vryheid van spraak geword? dink hy vererg. Of is die Nuwelandstasie nou ’n fokken Kremlin waar jy nie kan waag om jou mening te lug nie?

Hy gaap terwyl hy die dossier oor die OTM-bende nader trek. Het gisteraand hopeloos te laat in die bed gekom, maar sy vraelys aan die sestig filatelieverenigings is uitgestuur.

Sy selfoon begin lui. Fred Smuts se suster, sien hy toe hy dit uit sy windjekker se sak haal. Sy wil seker uitvind hoe hulle vorder. Soms kan die naasbestaandes van ’n moordslagoffer nogal ’n oorlas raak, weet hy uit ondervinding.

Hy antwoord.

“Kaptein Kasselman, hoop nie ek pla nie, maar ek’t iets gekry wat julle dalk kan help.”

“Dis goeie nuus, mevrou.” Kassie is dadelik die ene ore.

“Ja, ek het in ons waskamer op ’n hopie vuil klere van Fred afgekom. Daar was ’n velletjie papier in sy broeksak met die naam en selfoonnommer van ene Emile de Villiers.”

Sy lees die nommer, wat Kassie vinnig neerskryf.

“Niks anders nie?” vra hy.

“Nee, net die naam en nommer.”

“Baie dankie, mevrou. Ek volg dit onmiddellik op.” Hy groet en druk die foon dood.

Dit kan ’n deurbraak wees, besef hy. Magrieta sukkel juis om ’n uitdruk van Smuts se selfoonoproepe te kry. Blykbaar ’n tegniese probleem by die diensverskaffer wat nog lank kan duur.

Hy skakel die nommer, maar kry nie antwoord nie. Los ’n boodskap dat De Villiers hom dringend moet bel. Dan wink hy Rooi nader om hom te vertel van die verwikkeling.

* * *

Die Pion se daaglikse roetine is verdeel in eenhede van ’n uur elk. Ná sy meditasiesessie, sy ablusies en ontbyt, elk presies tot op die sekonde sestig minute lank, wend hy hom na sy studeerkamer.

Dis ’n studeerkamer sonder ’n rekenaarskerm in sig. Die Pion gebruik slegs die betroubaarste van tegnologieë: sy stel lêers waarin hy die besonderhede van sy slagoffers dokumenteer.

Vandag moet sy leeswerk eers wag. Dis altyd sy gewoonte om eers ’n paar dae ná die afhandeling van ’n taak daaroor verslag te doen.

Hy haal die nuwe lêer waarop hy Fred Smuts in drukskrif geskryf het uit die draadmandjie. Neem twee foliovelle uit die lessenaar se laai, rol een in die Olympia-tikmasjien wat sy oorlede moeder op sy veertiende verjaardag vir hom gegee het, en begin tik.

Hy beskryf sy deeglike voorbereiding vir die taak, die proses wat hy gevolg het om toegang tot die huis te kry, hoe hy Smuts oorval en vasgebind het, en hoe hy die huis gefynkam het vir enigiets wat verband hou met die Smuts-ondersoek. Deur elke handeling op papier te verewig, bied dit aan hom ’n terugskouing en ’n geleentheid om op sy werk te verbeter.

Dan tik hy ’n nuwe opskrif, in hoofletters: DIE TEREGSTELLING.

Hy sluit sy oë om eers weer die teregstelling in die fynste besonderhede te herleef. Die ongeloof en skok op die slagoffer se gesig toe hy die stoel onder sy voete uitpluk. Die are wat soos elektriese drade oor sy voorkop span toe die tou om sy nek styf trek. Die oë wat uit hul kasse peul, die spartelende liggaam, skoppende voete …

Hy tik stadig aan dié besonderhede. Plek-plek moet hy ’n woordeboek raadpleeg om reg te laat geskied aan die beskrywing van die innerlike bevrediging wat hy ervaar het. Dis belangrik om altyd die positiewe te belig, en dit dien as bevestiging dat hy nog sy werk geniet.

Ná presies een uur sit hy die twee getikte folio’s in die lêer en liasseer dit onder S in die antieke houtkabinet.

Hy loop badkamer toe, was sy hande en beskou homself vlugtig in die spieël. Sy wit hemp en donkerbruin das by die vaalgrys pak klere bly een van sy gunstelingkombinasies. Hy het die pak drie jaar gelede in Londen by ’n snyer laat maak.

Op pad uit ignoreer hy die attensies van Buskruit, stertswaaiend en frisbee in die bek.

Met lang hale lê hy die honderd-en-vyftig meter na die koffiewinkel af. Vandag is daar net twee besoekers, albei bejaarde vroue. Hulle kyk dadelik weg toe sy blik op hulle val.

Hy stap eers na die eienaar agter die toonbank en vra met ’n fluisterstem of daar ’n boodskap vir Dennis is. Dié skud net sy kop vinnig en wink sy vrou nader om die Pion se gebruiklike bestelling voor te berei.

Toe hy by sy hoektafeltjie gaan sit, is hy ontspanne. ’n Boodskap vir Dennis sou sy dag bederf het.

* * *

Dis toe Claus die selfoon optel wat hy uitsluitlik vir die drukkery gebruik, dat dit hom soos ’n vuishou tussen die oë tref.

“Jissis!”

Hy spring op van agter sy lessenaar in die kantoor in Montague Gardens. Sweet slaan onmiddellik op sy voorkop uit en sy asem begin jaag.

Hy pluk die pakkie Kent White uit sy baadjie se binnesak en steek ’n sigaret aan. Hoe kon hy nie daaraan gedink het nie? Moet hy ’n noodvergadering met Brian en Ivan belê?

Hy trek diep aan die sigaret. Nee, besluit hy, dis nie nodig om hulle ook op hol te jaag nie.

Met ’n naar kol op sy maag gaan sit hy weer en bel Macy van die landlyn af. Verbasend genoeg hoef hy net twee keer te bel voor sy antwoord.

“Nou net klaar gestort,” sê sy met haar hees stem.

“Ek soek dringend die telefoonnommer van die kontakman.”

“Why, darling? Is daar nog iemand wat julle wil …”

“Gee my net die donnerse nommer!”

“Oukei, oukei, nie nodig om te skree nie. Ek kry dit gou.”

Hy wag ongeduldig terwyl hy die sigaret met ’n magtige teug krom trek. Sy vind die kaartjie en lees die nommers af: telefoon, selfoon en faks.

“Wat presies staan op die kaartjie? Jy’t gesê hy’s by ’n sekuriteitsfirma.”

“So iets … Nee, hier staan hy’s ’n international security consultant. Net dit.”

Hy lui af sonder om te groet. Haal die selfoon wat vir noodgevalle gereserveer is uit die lessenaar se onderste laai en skakel die landlynnommer.

’n Sekretaresse antwoord. Sy sit hom onverwyld deur na Vermeulen.

“Claus Prins, Macy se vriend hier,” sê hy.

“Goeiedag, meneer Prins. Het julle probleme?”

“Dis ’n fokken understatement! Nie een van ons het aan Smuts se selfoonrekords gedink nie. Hy’t my hier by die werk gebel. As die polisie …”

Claus kry nie sy sin voltooi nie, want Vermeulen lag.

“Meneer Prins, geen rede om jouself op te werk nie. Toe ek jou beloof het dat geen spore van Smuts na jou sal lei nie, het ek dit bedoel. Sy selfoonrekords by die diensverskaffer is lankal vernietig. Ek verseker jou, geen polisieman sal dit opspoor nie. As iemand wat die werkswyse van die SAPD soos sy eie handpalm ken, tref ek altyd die nodige voorsorgmaatreëls. Dis waarom die Pion so ’n vlekkelose reputasie het.”

Claus druk die foon dood. Hy kan die onrustigheid nie heeltemal afskud nie, maar hy voel darem beter.