Читать книгу Kamikaze - Rudie van Rensburg - Страница 16

Dis nou tipies Moos, dink Louisa Maritz met ’n glimlag.

Sy kyk weer na die SMS wat hy gister vir haar gestuur het. Rtjy iwnsljsi uwffy. Jp mjw s qjppjw znyiflnsl qnw otz. Xfg otz ujwxttsqnp ptr xuwjjp. Rttx.

Dis in Caesarkode geskryf, die primitiefste bestaande kodetaal, wat meer as tweeduisend jaar gelede deur die Romeine ontwikkel is en wat in die Eerste Wêreldoorlog op die slagveld gebruik is om boodskappe oor te dra. Só het Moos verduidelik toe hulle destyds saam by die munisipaliteit gewerk het.

Sy het in ’n stowwerige boks in die spaarkamer gaan rondgrawe om die kode te kry. In ontsyferde taal lees die boodskap: Moet dringend praat. Ek het ’n lekker uitdaging vir jou. Sal jou persoonlik kom spreek. Moos.

Sy skud haar kop geamuseerd. Dié Moos is omtrent ’n eienaardige skepsel. Al het hulle drie jaar lank by die munisipaliteit langs mekaar in die kantoor gesit, kon sy hom nooit peil nie. Interessant was hy wel. Sy kon ure luister na sy stories oor spioene, ’n onderwerp waaroor hy ’n lopende ensiklopedie was. Maar sy kon nooit uitmaak wat regtig in sy kop aangaan nie.

Hulle was ses in die afdeling en toe hulle agterkom die baas onderskep die boodskappe en grappies wat hulle onderling vir mekaar stuur, het Moos met ’n oplossing gekom: die Caesarkode. Hulle het groot genot daaruit geput om die kode vir hul e-posse te gebruik, wetende dat dit hul nuuskierige baas grensloos irriteer.

Louisa weet sy het baie aan Moos te danke. Toe die afdeling se personeelrekords, wat in daardie stadium in ’n staalkabinet in die baas se kantoor gehou is, gerekenariseer word, het sy Moos se hulp ingeroep. Daar was ’n geskrewe waarskuwing van ’n vorige baas in haar lêer wat sy wou hê moes verdwyn. Want as dit eers op die rekenaarstelsel is, gaan dit onmoontlik wees om te verwyder. Dié waarskuwing oor die diefstal van kantoorskryfbehoeftes het soos ’n donker wolk oor haar loopbaan gehang; dit sou haar kans op bevordering vir ewig beduiwel.

Sy het goed geweet Moos is tot oor sy ore verlief op haar, hoewel sy glad nie in ’n verhouding belanggestel het nie. Hy is nie ’n oil painting nie – oorgewig, probleemvel, diklensbril – en eintlik glad nie haar soort ou nie. Maar hy sou enigiets doen om haar te beïndruk, en boonop wou hy nog altyd sy lyf spioen hou.

Sy was verstom toe hy sommer die volgende dag al die gewraakte dokument aan haar oorhandig. Hy was aanvanklik geheimsinnig oor hoe hy dit in die hande gekry het, maar later by ’n kantoorpartytjie, met ’n paar doppe in sy lyf, het hy haar vertel. Hy het in die nag by die munisipaliteit se stoor ingebreek om in die gebou te kom, op sy maag in die gang af geseil om die oog van die sekerheidskamera te ontduik en toe die kabinet se sleutel uit die baas se onderste lessenaarlaai gekry.

Sy was so oorstelp van vreugde dat sy belowe het sy sal eendag vir hom ook ’n klip uit die pad rol.

Kort daarna het hul paaie geskei toe sy die Lotto gewen het. Al het sy die groot boerpot met drie ander wenners gedeel, was dit genoeg geld om vir ’n lang tyd kommervry te lewe. Sy het by die munisipaliteit bedank, ’n seeuitsig-woonstelletjie in Mouillepunt aangeskaf en vir die volgende twee jaar die wêreld vol gereis.

’n Jaar gelede het sy Moos toevallig in die stad raakgeloop. Hy het vertel hy is nou ’n spioen, “belas met geweldig delikate en lewensgevaarlike take”. Maar sy moes stilbly daaroor, “want dit kan die land se veiligheid in gedrang bring”. Sy het plegtig belowe, hoewel sy vermoed het dat hy ’n bietjie aandik oor die belangrikheid van sy rol.

Nou is sy dodelik nuuskierig oor die uitdaging waarna hy in sy SMS verwys. Klink so of hy van haar verwag om haar belofte van destyds na te kom.

Om eerlik te wees, sy sal ’n bietjie afwisseling in haar lewe verwelkom. Sy voel deesdae opgeskeep met haarself. Om baie geld te hê, is toe nie so vervullend as wat sy gedink het dit gaan wees nie.

* * *

Prins Pharmaceuticals se hoofkantoor in Montague Gardens bestaan uit ’n paar administratiewe kantore, ’n ruim laboratorium, pakstoor en piepklein drukkery waar die verpakkingsmateriaal vir die wettige medisyne geproduseer word.

As een van die klein farmaseutiese maatskappye in die land weet Claus hulle sou lankal die deure moes sluit of dramaties afskaal as wettige medisyne hulle kernbesigheid was. Maar met kreatiewe boekhouding subsidieer die grys been die moedermaatskappy – iets wat hom baie senuweeagtig maak. As daar ooit vrae oor Prins Pharmaceuticals se inkomste sou ontstaan, kan ’n deeglike oudit hulle kelder. Al rede waarom hulle nog met die gekookte syfers wegkom, is omdat die maatskappy jaarliks ’n gesonde wins wys, waarvan die Ontvanger sy sappige hap vat.

Claus sal egter nooit kan wegdoen met die moedermaatskappy en net op die grys been konsentreer nie, want sonder die skans van die hoofkantoor in Montugue Gardens sal hul besigheid net té riskant wees. Die verspreiding van grys produkte in Afrika geskied onder die dekmantel van Prins Pharmaceuticals se wettige produkte. Uitvoere is net soveel makliker in die naam van ’n geregistreerde farmaseutiese maatskappy. Dit vergemaklik ook die taak van die string korrupte doeanebeamptes in Afrika – Claus noem hulle Ivan se Army – om die besendings sonder deeglike inspeksie die groen lig te gee.

Wanneer die medisyne deur doeane is, word die wettige en grys produkte geskei. Die muile tel hul grys buit op en versprei dit deur die nieamptelike strukture. Alles tesaam is dit ’n waterdigte en uiters winsgewende sakeplan.

Tot Fred Smuts die teendeel bewys het. Claus het wel nou gemoedsrus dat Smuts se moordondersoek nie na Prins Pharmaceuticals teruggespeur kan word nie, maar wie sê daar is nie ’n ander wetter wat in die toekoms snuf in die neus kan kry nie?

Die kernafdelings van hul grys been in Parow en Paardeneiland – die Polkadot-handelsdrukkery, Waste Specialists en die pakstoor/ laboratorium wat as ’n afvalmetaalbergplek in die Geel Bladsye gelys is – kan met min moeite na die eienaar, Herklaas Prinsloo, getrace word. Maar dit gee Claus nie slapelose nagte nie. Die departement van binnelandse sake het destyds met sy naamsverandering ’n boggherop gemaak deur nie sy Herklaas Prinsloo-identiteit te skrap nie, en gevolglik is hy die houer van twee ID’s. Met die Prinsloo-naam kan hy die grys maatskappye inspan om dinge te doen wat andersins nie moontlik sou wees nie, soos geldwassery wat hul onwettige inkomste wettig maak.

Boonop sal dit bitter moeilik vir die polisie of enigiemand anders wees om op Claus se spoor te kom deur die naam Herklaas Prinsloo. ’n Ou huisadres van sy oorlede oom en twee vals telefoonnommers is die enigste kontakbesonderhede gelys onder dié naam.

Maar die wete dat Fred Smuts ’n verband tussen Polkadot en Prins Pharmaceuticals gekry het en op die punt was om hulle hele operasie te ontbloot, knaag onophoudelik aan Claus. Hy sal ’n meesterplan moet uitwerk wat hom en Macy genoeg tyd sal gee om oor die grens te verdwyn as die pawpaw ooit die fan strike. Brian en Ivan is groot genoeg om vir hulleself te sorg.

* * *

Die landlyn in Kassie se woonstel lui toe hy die voordeur oopmaak.

Hy draf studeerkamer toe, swets toe hy die gangtafeltjie omstamp en oor ’n hoop bokse op die vloer struikel. Hy pluk die gehoorbuis van die mik af.

“Hallo, Seunie,” kom sy ma se stem krakerig oor die lyn. “Hoe gaan dit met my verlore spruit?”

Hy voel dadelik skuldig. Was drie weke laas by die ouetehuis.

“Goed dankie, Ma. Net bitter besig.”

“Dis nou ’n jammerte. Want ons het jou dienste dringend nodig.”

“Ons?”

“Die ouetehuis.”

“Wat moet ek doen?”

“Barend se medaljes is gesteel.”

“Wie’s Barend, Ma?”

“Barend Erasmus, ’n goeie vriend. Hy bly in dieselfde gang as ek, net drie kamers van my af.”

“Watse medaljes is dit?”

“Atletiekmedaljes wat hy desjare gewen het. Hy was nogals ’n Springbok-atleet op sy dag.”

Kassie sug. “Ma, ek kan julle nie help nie. Julle moet ’n klag van diefstal by die Bellville-polisiestasie aanhangig maak. Hulle sal die skuldige tjop-tjop kry. Seker ’n skoonmaker gewees.”

“Dit was g’n skoonmaker nie,” sê sy ergerlik. “Dis iemand in ons gang wat die medaljes gesteel …”

“Ma, ek kan nie help nie. Dis die Bellville-polisie se job.”

“Hier was ’n konstabeltjie van Bellville by die ouetehuis.” Sy snork. “Nie gelyk of hy iets daaraan gaan doen nie. Hy’t skaars ’n verklaring afgeneem.”

“Hulle is ook maar besig, Ma. Gee hom kans.”

“Nee, Seunie, hy gaan g’n die saak oplos nie. Jy sal móét ingryp. Buitendien, ek het hulle klaar belowe jy sal beslis help.”

“Hoe kon Ma so iets doen!” Kassie wil sy hare uit sy kop trek.

“Omdat jy ’n goeie speurder is en omdat jy my seun is. En jy sal nóóit toelaat dat ’n dief jou ma se vriende besteel nie. Daarvoor is jy te ’n lojale seun en ’n trotse geregsdienaar.”

Hy rol sy oë, haal ’n sigaret uit die pakkie en steek dit aan. “Oukei, Ma, ek sal een of ander tyd ’n draai daar maak. Ek’s nou net vrek besig.”

“Dankie, Seunie. Ek het geweet ek kan op jou staatmaak.”

Hy vat ’n lang trek. “Bye, Ma.”

“Seunie, hoe klink dit vir my jy rook weer? Sê tog vir my ek hoor verkeerd!”

Kassie sit die gehoorbuis neer. Hy loop badkamer toe en druk ’n paar druppels Rescue Remedy op sy tong uit.

Hoekom kan mense hom nie met rus laat nie? dink hy gebelg. As dit nie ’n oudkollega is wat sy lewe met ’n enkele oproep opfok nie, of ’n bevelvoerder wat hom van rassisme beskuldig nie, is dit sy ma wat sy ritme met ouetehuis-stront versteur.