Читать книгу Kamikaze - Rudie van Rensburg - Страница 5

’n Telefoonoproep het kaptein Kassie Kasselman nuut laat dink oor sy loopbaan.

’n Lewe sonder die polisie was voorheen vir hom ondenkbaar. Sedert hy drie-en-dertig jaar gelede as neëntienjarige by die Diens aangesluit het, wou hy in geen stadium by ’n ander plek werk nie.

Hy was nog altyd ’n trotse en lojale speurder, gevorm en gebrei deur die SAPD. Hy is dankbaar teenoor die Diens, en hy’t deur die jare walgegooi as iemand sy werkplek kritiseer. Selfs toe ’n klompie hoë Wes-Kaapse offisiere, insluitend die kommissaris, in die onlangse tyd aangekla is van bedrog, korrupsie, geldwassery en rampokkery, het hy lojaal gebly.

Toegegee, daar is slegte appels in die polisiekissie, het hy aan sy filatelie- en boeremusiekgildevriende gesê, maar hy moet beklemtoon dat die meerderheid van sy kollegas uitstekende werk doen, en onderbetaal boonop. Hulle eie veiligheid word áltyd ondergeskik gestel aan die groter saak: om die burgers van die land teen misdaad te beskerm.

Twee weke gelede kry hy toe uit die bloute ’n oproep van ’n oudkollega. “Neem jou tyd, Kassie, en laat weet my oor ’n maand of so van jou besluit,” het Frans Terblanche hul uur lange gesprek afgesluit.

Sedertdien hou daardie verdomde oproep Kassie uit die slaap.

En dis ook heel moontlik die rede waarom hy nou met kritiese oë na sy werkgewer kyk. In die verlede het hy nooit die jaarlikse misdaadstatistiekverslag gelees nie, ook nie die Onafhanklike Polisieondersoekdirektoraat se jaarverslag nie. Hy’t maar altyd net gefokus op die werk wat hulle hier by die Nuwelandstasie doen. Negatiewe mediaberigte oor die polisie het hy ook doelbewus vermy. Nie bevorderlik vir die moraal nie, het hy geglo.

Nou kyk hy gesteurd na sy kollegas wat voor sy lessenaar saambondel, elkeen met ’n beker koffie in die hand. Sersant Rooi Els, sy sidekick van die afgelope agt jaar, en kapteins Cliffie Arendse en Mario da Silva.

“Kassie, vertel bietjie vir die manne wat jy gister vir my vertel het,” sê Rooi. “Oor hoe kak ons nóú is.”

“Lees julle nie die koerante nie? Die jongste misdaadstatistiek? Opod se jaarverslag?” vra Kassie vies.

Hy is nie nou in die bui om alles te herhaal nie. Buitendien voel hy bietjie soos ’n Judas om daaroor te praat.

“Dis nie nodig dat óns dit doen nie,” sê Da Silva met sy alewige wisecrack-glimlag. “Jy’t dit mos gelees.”

“Sjarrap, Da Silva,” sê Rooi. “Stop jou kakpratery. Dis ernstige goeters dié.”

“Oukei, oukei, nie nodig om ’n fit van office rage te vang nie,” kap Da Silva terug.

“As julle die moeite gedoen het om dié goed te lees, sou julle geweet het die publiek het deesdae maar bleddie min vertroue in ons,” sê Kassie. “Amper fokol, om dit sagkens te stel.”

Da Silva grinnik. “Jy klink nou soos kolonel Daniels wanneer sy aambeie hom hel gee.”

Rooi gluur hom aan. “Jissis, Da Silva!”

Da Silva ignoreer hom. “Dit geld dalk vir die publiek in die res van die land, maar hier in die Wes-Kaap doen ons die dinge nog reg.”

Kassie skud sy kop. “Die Wes-Kaapse polisie was die afgelope jaar verantwoordelik vir die meeste klagte van aanranding, verkragting en die rig van ’n dienswapen. Volgens opnames het byna die helfte van die Wes-Kaapse publiek boggherol vertroue in ons.”

“Genuine?” sê Cliffie.

Kassie knik. “Ons is ook tweede in die land met korrupsie en ons is laks om sake aan te meld. Ons reaksietyd ná die aanmelding van ’n misdaad is die kakste in die geskiedenis, en ons verloor of steel wapens asof dit die nuwe tydverdryf is. Ons word ook gekap oor patetiese ondersoekwerk en die swak insameling van forensiese bewyse.”

Cliffie frons. “Ek’t nie besef dit gaan só sleg nie. Wat sê hulle is die rede?”

Kassie haal sy skouers op. “Volgens die media kan dit toegeskryf word aan swak bestuur op senior vlak, mense wat uit hul diepte is. Ook ’n gebrek aan werklike spesialiste en ’n te groot werkslas. Ons is onderbeman. Die nasionale gemiddelde van driehonderd lede van die publiek vir elke polisiebeampte is klaar hoog, maar in ’n plek soos Mitchells Plain is daar amper duisend mense vir elke beampte. Nie ’n wonder daar word gemiddeld vyftig mense per dag in die land vermoor nie, en dis veral in die plekke wat die ergste onderbeman is.”

“Shit!” Cliffie fluit deur sy tande. “Is dit nou al vyftig?”

“En wat’s daai stats oor die speurders nou weer?” vra Rooi.

“Ons hanteer drie keer meer dossiere as die internasionale gemiddelde,” sê Kassie en kyk kwaai na hom. “Wat my daaraan herinner dat ek en jy ’n moerse klomp onafgehandelde dossiere het. Tyd dat ons iets daaraan doen.”

Hy trek die pak dossiere op sy lessenaar nader en beduie vir die ander die koffiekonferensie by sy lessenaar is verby.

Hy tel die eerste dossier van die hoop af op. Ná ’n paar paragrawe moet hy van voor af begin lees. Die verdomde oproep wil nie uit sy gedagtes wyk nie, dit klou soos stront aan ’n wolkombers.

* * *

As hoofbestuuder en mede-eienaar van Prins Pharmaceuticals het Claus nie nodig om soos sy werknemers stiptelik halfnege by die kantoor aan te meld nie. Buitendien is Ivan daar om ’n ogie te hou.

Al is dit skaars tienuur, gooi Claus vir hom ’n stewige dop whisky en twee blokkies ys in ’n kristalglas. Hy stap van die kroeg na die sitkamer en plof op ’n rusbank neer. Rangskik eers sy japon só dat dit sy kaal maag bedek. Hy wil homself nie nog daaraan herinner dat hy hopeloos oorgewig is nie.

Hy het genoeg ander bekommernisse.

Of dalk is dit ’n bietjie oordrewe. Eintlik één groot bekommernis.

Die Pion.

Hy het aaklige nagmerries oor die man gehad, en vanoggend voel hy steeds bewerig. As dié storie backfire, is dit nie net die einde van Prins Pharmaceuticals nie, maar ook van hom, sy vennote én Macy.

Dis hoekom hy Brian Beukes, die mede-eienaar, vanoggend na sy huis laat kom het.

Brian stap met gekromde skouers van die kombuis af in, ’n beker koffie in die hand. Hy gaan sit op die bank oorkant Claus, langs Macy, wat vanoggend in haar skrapse gimklere besonder verleidelik lyk. Sonder haar oordadige grimering lyk sy jonger as haar amper veertig jaar.

Brian trek sy klein mondjie op ’n punt en blaas in die stomende beker terwyl hy vlugtig na Macy se kaal bene kyk.

“Hel, Claus, ek voel nog steeds ongemaklik,” sê hy. “Was ons nie bietjie oorhaastig nie? Kon ons die man nie maar probeer omkoop het nie?”

Swaarmoedige Brian, dink Claus. Sy chroniese beswaardheid het die kommerlyne al permanent op sy smal gesig afgeëts.

Hy skud sy kop beslis. “Te gevaarlik. Van wat Ivan ons van sy fancy dakwoonstel in Sandton vertel het, lyk dit nie of hy ’n gebrek aan geld het nie. Die Pion was die enigste uitweg.” Hy vat ’n groot sluk whisky en trek ’n gesig toe hy dit afsluk.

Brian frons só erg dat sy gesiggie soos ’n rosyntjie lyk.

“Dit wil sê as die Pion sy opdrag uitvoer,” kla hy. “Die man is klaar betaal. Ons weet nie waar hy bly nie en ken nie eers sy regte naam nie. Hy kan maklik besluit om die geld te vat en sy gat aan die job af te vee.”

Claus sug. “Die kontakman het my verseker hy’s betroubaar. Hy’t gesê die Pion het ’n reputasie wat hy nie sal wil bedonner nie. Baie mense en instansies gebruik hom gereeld. Hy’t blykbaar die afgelope paar jaar oral in Afrika jobs gedoen en hy word ook gereeld in Europa gekontrakteer.”

Hy slaan die whisky met een teug weg. Die ys rinkel in die glas soos hy dit skud. “As die bleddie man net sy neus uit ons sake gehou het, het ons nie nodig gehad om die Pion te betrek nie. Maar die vent het begin snuffel op plekke waar hy nie veronderstel was om te krap nie.”

Brian staar swyend voor hom uit, blaas net in sy beker en loer onderlangs na Macy, wat met haar bene wyd oop sit.

Sy kyk op van haar tydskrif. “Ek dink julle het overreact, darling.”

“Bepaal jou by jou girlie magazine!” sê Claus.

Wat de fok weet sy? dink hy vererg. Hulle het al ses maande gelede by hul Afrika-muile gehoor daar’s ’n Suid-Afrikaner wat in die bedryf rondsnuffel. Dit het hom aanvanklik nie ontstel nie. Die Chinese en Indiërs doen op ’n baie groter skaal besigheid in Afrika en die man was heel waarskynlik op die spoor van een van hulle sindikate. Maar om veilig te speel, het hy Ivan opdrag gegee om alles oor die man uit te vind.

Ná hy ’n paar keer in Afrika ingevaar het om hom dop te hou, was Ivan se bevinding dat dié meneer beslis besig is om te krap waar hulle nie wil hê dit moet jeuk nie. Maar hy hou sy kaarte styf teen sy bors – nie een van sy navrae dui daarop dat hy Prins Pharmaceuticals in die visier het nie.

Twaalf dae gelede duik die man toe in Parow by Claus-hulle se drukkery op waar die boksies en etikette gedoen word. Kwansuis met ’n bestelling vir drukwerk, maar met die versoek om bietjie deur die drukkery te loop om die gehalte van die masjiene te beoordeel.

Gelukkig het Claus vir Calla by die drukkery op so iets bedag gemaak. Calla het die man se versoek geweier en Claus dadelik gebel. Dit het ’n geskarrel by Prins Pharmaceuticals veroorsaak. Nes Claus was Brian in ’n toestand, en selfs Ivan was bleek om die kiewe.

Maar dit was eers met die oproep twee dae later dat hulle aakligste vermoedens bevestig is: die man is agter hulle bloed aan. Hy wou kwansuis ’n onderhoud oor die farmaseutiese bedryf kom doen. Claus moes vinnig lieg en sê hy’t sake in die buiteland om af te handel, maar hy’s bereid om die man oor twee weke by Prins Pharmaceuticals se hoofkantoor in Montague Gardens te sien.

Hulle het ’n noodvergadering gehou. Ivan wou self die job doen, maar Claus het vasgeskop. Te gevaarlik. As die polisie die moord na Ivan terugspoor, bring dit Prins Pharmaceuticals direk in gedrang.

Toe noem Macy terloops iets wat uitkoms bied: ’n kennis uit haar vroeë paaldansdae ken iemand wat dié soort jobs doen. ’n Professional hit man. En so het hulle via dié kennis ’n ooreenkoms met die Pion gesluit.

Claus ril toe hy aan die vorige aand se ontmoeting dink en lag verleë. “Ek was nog nooit in my lewe so nervous nie.”

Macy glimlag spottend. “Ou banggat!”

“Jy sou bietjies-bietjies gepiepie het as jy daai donner se oë gesien het,” verweer hy hom. “Scary verby. En dit in ’n vuil en spooky parkade iewers aan die gatkant van Kuilsrivier. Dit was soos ’n script uit ’n horror movie.”

Hy kom steunend orent en stap kroeg toe. Nog ’n whisky kan net help om sy senuwees te kalmeer.

Die volgende paar dae gaan hel wees. Hy sal eers weer kan ontspan as hy weet die Pion het die job suksesvol afgehandel.