Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 9 - Schalkie van Wyk - Страница 10

Sanet hou op spartel en staar oorbluf na tant Dassie wat deftig in ’n beige somertabberd en met ’n bypassende beige hoed op haar kop en ’n sambreel in haar hand aangestap kom.

“ ’n Soen vir my bruid,” skerts Jean-Pierre, wat Sanet nog in sy arms gevange hou. Hy soen haar op haar oor, waarop sy haar kop vinnig wegruk.

“Moenie stuitig wees nie, meneer Du Pont,” sê sy misnoegd, dankbaar dat sy die malse geklop van haar hart en hierdie vreemde heerlikheid wat sy aanraking in haar binneste laat ontwaak, agter ’n frons van ergerlikheid kan verberg.

“As jy wil rusie maak, is ek heeltemal bereid om dieselfde te doen,” sê hy, sy stemtoon ineens stroef. Hy neem sy arms weg van haar en verander voor haar oë in ’n grimmige vreemdeling wat haar met koue, afkeurende oë betrag. “Elrina vertel my dat jy my agter my rug met haar bespreek het. Is dit waar, Sanet?” vra hy.

“Ek? Wie het eerste stories …? Eina!” roep Sanet uit toe tant Dassie haar met die sambreel liggies in die ribbes prik. “Vervlaks, tant Dassie, eendag gaan tannie nog een van my oë met daardie simpel sambreel uitsteek!” bars sy uit, bewus van die dansende lag in Jean-Pierre se oë, asof hy tant Dassie se handeling volkome goedkeur.

“Soen my dag, Sanet,” beveel tant Dassie ongesteurd en draai haar wang vir Sanet.

Sanet gehoorsaam en draai haar terug na Jean-Pierre om haar onderbreekte rusie voort te sit, en stik byna van ergernis wanneer sy in sy glimlaggende gesig vaskyk.

“Ek is bly om te sien jy luister soms na jou meerderes,” treiter hy haar.

Sanet maak haar mond oop om iets te sê, maar tant Dassie spring haar voor: “Stel jy my nie voor aan die gawe jongman nie, Sanet? As ek nou eers weet wie hy is, kan ons hom vra om my bagasie uit my motor te gaan haal, want ek twyfel of die mankolieke Lukas my swaar tasse sal kan dra.”

“Sy naam is Jean-Pierre du Pont, Tannie. Meneer Du Pont, dis doktor De Bruyn,” voldoen Sanet aan haar versoek.

“Almal ken my as tant Dassie, Jean-Pierre, daarom kan jy my ook so noem,” sê tant Dassie terwyl sy sy hand skud, skynbaar blind vir die moorddadige kyk wat Sanet in haar rigting flits. “Hier is my motorsleutels. Jy kan solank my tasse gaan haal, terwyl Sanet my na my kamer toe neem.”

“Ek maak so, tant Dassie, en bly te kenne,” kom dit met ’n innemende glimlag van Jean-Pierre.

“Maar oom Lukas …” begin Sanet halfhartig protesteer.

“Stil, Sanet. Ek wil eers ’n koppie sterk, warm tee drink voordat ek oor daardie ou parasiet praat. Kom, ek wil ’n slaapkamer met ’n noordelike uitsig hê,” beveel tant Dassie en kyk nie om te sien of Sanet haar volg nie, maar stap vooruit na die voordeur.

“Pas op vir haar sambreel,” waarsku Jean-Pierre op gedempte toon en knipoog vir Sanet toe sy met blitsende oë omswaai na hom. Sy lig haar ken op en stap neus in die lug agter tant Dassie aan die huis binne, maar voel tog soos ’n verloorder, want sy weet dat haar ergerlikheid tant Dassie en Jean-Pierre ewe min imponeer.

Sy kon dit verwag het, dink Sanet gekrenk wanneer sy tien minute later ’n skinkbord met koek en tee na die sitkamer toe dra. Jean-Pierre het besluit hy kuier en tant Dassie behandel hom reeds soos haar gunstelingnefie.

“Ek sal die skinkbord neem,” sê Jean-Pierre galant en loop op haar af. “Hmm, die melktert lyk heerlik. Het jy dit gebak?”

“Nee, die oond het,” antwoord Sanet bot en weet sy is onbeskof , maar geniet dit.

“Sien jy nou, Jean-Pierre?” vra tant Dassie en lyk stralend gelukkig oor Sanet se swak maniere. “Dis presies wat ek verwag het. Ou Lukas gebruik Sanet as sy bediende, en wat gebeur? Sy verloor haar goeie maniere en vergeet van haar verfynde agtergrond en opvoeding. Hoe verwag die ou man dat ’n kneg nog trots kan oorhou?”

“Is ek ’n kneg?” vra Sanet oorbluf.

“Bly stil, Sanet, ons ouer mense praat nou,” gebied tant Dassie. “Aangesien Jean-Pierre ’n man van die wet is, sal hy my met raad en daad kan bystaan om al die wetlike implikasies van hierdie saak te ondersoek.”

“Watter saak?” vra Sanet nuuskierig en wens dan sy het liewer stilgebly, want tant Dassie kyk na haar en ignoreer haar dan.

“Jy het gesê die afgelope drie weke, sedert Sanet haar intrek by haar oom Lukas geneem het, was sy nog net drie keer in die kerk?” vra tant Dassie streng.

“Ja, tannie. Sy woon altyd die oggenddienste by,” antwoord Jean-Pierre sedig.

“Is dit nodig om daaroor rusie te maak?” vra Sanet onthuts. “Ek kon nie saans kerk toe gaan nie, want die tweeling raak in die kerk aan die slaap. Tant Dassie, waarom stel tannie skielik belang in my gereelde bywoning van die kerkdienste?”

Tant Dassie sug met lankmoedige geduld.

“Ek begryp nou wat tannie bedoel,” kom dit gewigtig van Jean-Pierre. “Sanet raak soos tant Ellie van Duuren hier langsaan. Sy is haar dogter se huishoudster en sy is net soos Sanet. Sy kan net nie stilbly nie, selfs al vra ’n mens haar.”

“O, jou …!” sê Sanet, haar gesig rooi van verleentheid.

“Verstaan jy nou waarom ek rede het om my oor jou welstand te bekommer, Sanet?” vra tant Dassie ernstig.

“Nee, tannie, want al gaan ek net soggens kerk toe …”

“My liewe kind, ons bespreek nie jou kerkbywoning nie. Wat my kwel, is dat jy reeds drie weke lank by ou Lukas Grové woon, maar nog nie een aand saam met hierdie aangename jongman – of enige ander jongman – uitgegaan het nie. Sanet, jy was reeds vyf-en-twintig en as jy nie nou jou taktiek drasties verander nie, word jy ’n oujongnooi soos ek,” waarsku tant Dassie.

“En as ek verkies om ’n oujongnooi te word?” vra Sanet uitdagend en wonder waarom haar oë soos twee koppige esels telkens in Jean-Pierre se rigting wil loop.

“Kyk na my,” beveel tant Dassie.

Sanet gehoorsaam en beskou tant Dassie asof sy haar nog nooit tevore gesien het nie. Waarna moet sy nou eintlik kyk? wonder sy.

Tant Dassie se somertabberd is beslis smaakvol en heel waarskynlik peperduur, maar sy koop net altyd die beste klere. Verder lyk sy soos altyd: ’n vrou van nege-en-sestig, lank en donker, met ’n goed versorgde figuur en ’n onberispelike voorkoms. Sanet onthou die ou album in tant Dassie se woonstel. Daarin is foto’s van ’n jong Dassie de Bruyn, ’n pragtige meisie met groot, donker oë en klassieke gelaatstrekke. Tant Dassie is nog aantreklik, maar tyd het die unieke skoonheid van die jeug vir goed uitgewis.

Jeug is die meesterbeeldhouer, want dit skep net die volmaakte; maar tyd is ’n ou man met bewende hande wat probeer voortbou op die skepping van die meesterbouer, maar net daarin slaag om rimpels en plooie uit te beitel en van die ouderdom ’n makabere masker te maak.

Sanet ril en probeer haar somber gedagtes afskud, want sy weet wat sy eintlik vrees: dat sy eendag, soos tant Dassie, oud sal wees sonder dat sy ooit die geleentheid gekry het om diep uit die beker van jeug te drink.

“Ek hou van tannie se nuwe somertabberd,” gooi Sanet ’n rookskerm.

“Moenie vir my jok nie, Sanet,” berispe tant Dassie haar. “Jy het gesien ek is ’n oumens, byna al sewentig, en ek voel reeds die skadu van die sipresbome op my val … maar ek was eenkeer jonk soos jy en ek het geglo die ouderdom is soos die dood deurdat dit net met ander mense gebeur. Ek was jonk en trots en so seker dat ek nie die liefde van ’n man nodig het nie – veral nie van ’n man wat nie na my pype wou dans nie. En toe ek weer eendag in die spieël kyk, toe lyk ek soos my ouma en toe besef ek ek het te lank gewag om te sê ek is jammer en dat ek hom liefhet.”

“Maar ek het niemand lief nie, tant Dassie!” protesteer Sanet heftig en wens sy het die moed om Jean-Pierre te vra om in sy eie huis te gaan rondlê. Hoe kan die man so dikvellig wees? wonder sy driftig. Kan hy nie hoor dis ’n private gesprek tussen haar en haar tante nie?

“Mooi, want ek was bang jy sou daardie eerste vriend van jou nooit vergeet nie,” kom dit ingenome van tant Dassie. Sy wend haar tot Jean-Pierre. “Dan het ons geen verdere probleem nie, Jean-Pierre. Ek is nou hier om die huishouding waar te neem en die tweeling te versorg, en jy kan voortgaan en vir Sanet ’n man soek.”

“Maar, tant Dassie …!” protesteer Sanet en hoop dat sy nie in trane van verleentheid gaan uitbars nie.

“Ek is beskikbaar, tant Dassie. Ek sal sommer vanaand begin om Sanet uit te neem en haar te leer om my lief te kry,” bied Jean-Pierre met vonkelende oë aan.

“Jy kan haar uitneem, jongman, maar in ’n aangeleerde liefde het ek geen geloof nie. Sanet, is jy lief vir Jean-Pierre?” vra tant Dassie reguit.

Sanet sit haar koppie op die tafeltjie langs haar neer en staan op. “Tannie het my laas hoor vloek toe ek nog ’n kind was, maar intussen het ek baie nuwe woorde bygeleer. Ek dink ek loop liewer voordat ek al daardie lelike woorde sê,” antwoord Sanet beheers en wens sy het bly sit en liewer lelik gepraat wanneer Jean-Pierre uitbars van die lag terwyl sy die sitkamer uitstap.

Sanet hou tant Dassie dop terwyl sy ’n goudbruin gebraaide skaapboud en aartappels uit die oond haal en in die lou-oond bêre.

“So ja, nou is die vleis ook klaar,” sê tant Dassie geesdriftig, haal haar vrolike voorskoot af en glimlag vir Sanet, wat haar aangluur met ’n uitdrukking van koppige onvergenoegdheid.

“Moenie frons nie, Sanet, dit gee jou plooie,” waarsku tant Dassie en hou haar kop skeef toe die tweeling se luide geroep en die geblaf van ’n hond hoorbaar word. “Die seuns is terug. Ag, ek hoop net hulle ontstel nie die liewe Bismarck nie.”

“Goeistetjie, tannie het tog nie tannie se poedel saamgebring nie?” vra Sanet.

“Vanselfsprekend. Ek het Jean-Pierre gevra of hy veilig in die voortuin sou wees en hom toe buite gelaat. Arme hond. Hy geniet dit só buite, want hy is sy lewe lank nog ’n woonsteldiertjie. Ek self geniet die ruimte van Lukas se groot huis en …”

“Tant Dassie! Tant Dassie!” jubel die tweeling uitgelate, gryp haar arms vas en druk soene op haar mond en wange. “Hallo, tant Dassie! Hallo, tant Dassie!” groet hulle asof hulle heeltemal seker wil maak dat sy hulle hoor.

“Dis nou genoeg, Peet,” sê Gerrie. “Ons het nou klaar gegroet en nou kan ons maar vra of tannie vir ons lekkers saamgebring het?”

“Tog net nie weer sjokolade vir ou babatjies nie, tant Dassie. Ek hou van taai toffies, want hulle hou langer,” pleit Peet en wag hoopvol op ’n antwoord.

“Waf-waf!” blaf ’n groot, sjokoladebruin poedel en Sanet sien hoe Bismarck omswaai na die gangdeur en dan teen oom Lukas se spierwit tennisbroek opspring.

“Voertsek, jou vervloekte …!” Oom Lukas laat sy sin onvoltooid en steek in sy spore vas toe hy opkyk en tant Dassie met die seuns weerskante van haar in die middel van die ruim kombuis sien staan.

“Middag, Lukas. Ek is dankbaar om te sien jy het intussen ook ’n ou man geword,” groet tant Dassie en bekyk hom krities.

“Oud?” Oom Lukas se helderblou oë vernou tot strepies ergernis. “Ja, Dorothea, oud is ek wel, maar ons mans word mos aantrekliker met die jare, terwyl daar niks leliker as ’n ou vrou is nie.”

“Oom Lukas …” verwyt Sanet en tree vinnig nader aan hom. “Tant Dassie is tog my eie ma se suster. Mag sy dan nie by my kom kuier nie?”

“Jy het my niks van die slim professor-vroumens vertel nie, Sanet. En daardie kuierstorie glo ek nie, want ou Ellie van hier langsaan het my klaar ingelig dat die geleerde doktor genoeg bagasie vir ’n weeshuis saamgebring het en dat sy van Jean-Pierre verneem het dat ek nou ’n huishoudster met ’n doktorsgraad in geskiedenis gekry het,” antwoord oom Lukas en kyk vyandig in tant Dassie se rigting.

“Waf-waf!” blaf Bismarck en spring weer teen oom Lukas se bene op.

“Voertsek, jou …!” bulder oom Lukas, sien hoe Peet die poedel vang en vashou en beduie met ’n swaai van sy arm na die agterdeur. “Gaan sluit daardie onwelriekende gedrog in die buitekamer toe, seun. As hy weer in my huis kom, sit ek hom deur die vleismeule!”

“ ’n Mens kan nie van ’n hond wors maak nie, oom,” wys Gerrie hom vies tereg. “Boonop is Bismarck nie ’n hond nie, maar ’n kind. Of het oom nie geweet oujongnooiens se kinders lyk almal soos katte en honde nie?”

“Vat nou maar vir Bismarck agterplaas toe, Gerrie, anders kry die arme oom Lukas dalk ’n aanval van apopleksie,” versoek tant Dassie en stoot die seuns in die rigting van die agterdeur.

“Apo-wat, Tannie?” vra Gerrie nuuskierig.

“Beroerte, Gerrie,” sê Sanet ongeduldig en hoor die kombuisdeur agter haar toegaan. Sy kyk moedeloos na oom Lukas. “Sal oom ’n koppie tee of ’n glas lemoensap drink?” probeer sy die gesprek in ’n ander rigting dwing.

“Waarom glo vroumense altyd ’n man wat briesend is, vergaan van die dors? Nee, ek is nie dors of honger nie en ek wil ook nie sit nie. Ek bly net hier staan en wag totdat doktor Dassie aan my verduidelik waarom sy skielik besluit het om haar geleerde siel oor my te ontferm. Of het jy al jou geld op die perde verloor, Dassie?” knor oom Lukas.

“Jy kon my nog nooit vergewe omdat ek my studies voortgesit en my doktorsgraad verwerf het nie, nè, Lukas? Twaalf jaar gelede, op oorlede Daleen se begrafnis, het jy ook smalend daarna verwys. Jy kon mos ook verder geleer het?” vra tant Dassie rustig.

“Dit gaan nie oor jou geleerdheid nie, maar oor jóú, Dassie. Net omdat my broer met jou suster getroud was, beteken dit nie dat ons familie en boesemvriende is nie,” grom hy.

“Gelukkig nie, Lukas, maar Sanet is toevallig my susterskind en daarom gaan ek nie toelaat dat jy van haar ’n oujongnooi maak nie. Die gawe prokureur het my klaar ingelig oor hoe hard die arme Sanet moes werk om jou vuil huis skoon te kry. Drie weke lank, en sy was nog nie een dag saam met ’n jongman uit nie. Dit kan nie so voortduur nie, Lukas, want een oujongnooi in ’n familie is meer as genoeg,” sê tant Dassie.

Oom Lukas kyk haar wantrouig aan en vra ongelowig: “Dan probeer jy sê jy het nie jou oujongnooiskap geniet nie?”

“My lewe was niks eensamer as joune nie, Lukas,” antwoord tant Dassie. “Ek was altyd bedrywig, het altyd nuwe belangstellings bygekry, maar vandat ek afgetree het … dalk bly die mens ’n halwe mens as jy nooit trou nie.”

“So, nè?” Oom Lukas lyk agterdogtig. “Jy het nie dalk self ’n man kom soek nie, Dassie?”

“Ek hoef nie te soek nie, Lukas, want ek ken ’n eerbare man met wie ek sal trou as hy my sou vra. Maar nou moet …”

“Nogal ’n ou flerrie ook, en dit op nege-en-sestig! Wie is hy? Hoekom het jy hom nie saamgebring nie? Of kom jy hier in my huis wegkruip sodat die ou man jaloers kan word en jou gouer kan vra om met hom te trou?” neem hy haar in kruisverhoor.

“Lukassie …! Joe-hoe! Meester Lukas, waar kruip jy weg?” roep tant Ellie se skel stemmetjie in die gang agter oom Lukas.

“Nou wat de joos …?” bars die onvoltooide vraag met ’n diep gegrom uit oom Lukas se keel, terwyl ’n donker gloed van ergernis oor sy gelaat sprei.

“Dis tant Ellie, oom Lukas se dierbare buurvroutjie, tant Dassie,” sê Sanet gedemp en grinnik soos ’n stout kind toe oom Lukas haar boosaardig aangluur.

“O, hier is jy, Lukassie,” koer tant Ellie en vat-vat aan haar hare om te voel of elke krulletjie nog op sy plek is. Sy loer met flikkerende wimpers na oom Lukas wat oor haar troon. “Ek het gekom om jou nuwe huishoudster te ontmoet, Lukas. Is dit nou sý?” vra tant Ellie en beskou tant Dassie onbeskroomd nuuskierig.

“Ellie, moenie my Lukassie noem nie, want dit laat my onbeskryflik naar voel,” versoek oom Lukas.

“Dis jou gal wat jou so naar maak, Lukas. Jy drink te veel koffie. As ek nou jou huishoudster was, sou ek jou niks anders as rooibostee laat drink het nie,” gesels tant Ellie sonder om haar oë van tant Dassie af te neem. “Jy is doktor Dassie de Bruyn, nè? Ja, ’n mens kan sommer sien jy is ’n slim vrou, maar weet jy darem iets van huishou? Jean-Pierre vertel my jy is ’n oujongmeisie wat jou lewe lank skoolgehou het. Waar het jy leer kook?”

“In ’n kombuis,” antwoord tant Dassie met ’n liewe glimlaggie. “Is dit nie waar jy ook leer kook het nie, Ellietjie?”

’n Proeslaggie glip deur Sanet se neus en sy bring haar hand vinnig na haar mond om haar lag vir tant Ellie te verberg. Sy sou nooit kon glo dat haar waardige, statige tant Dassie daartoe in staat kon wees om ’n opdringerige mens soos tant Ellie op haar plek te sit nie, dink sy. Sy kyk met nuwe oë na tant Dassie.

“Dan gaan jy sommer nou twee huishoudsters hê, Lukas?” vra tant Ellie. “ ’n Mens wonder maar net waar jy al die geld kry om die salarisse van jou twee huishoudsters te betaal. Maar ek wou sê wanneer jou geldjies die dag opraak, laat my weet, want ek bied lank genoeg aan om verniet vir jou huis te hou. Ek kan nie arm familielede verdra wat op die rykes teer nie.”

Oom Lukas kyk rustig van tant Ellie na tant Dassie en dan weer terug na tant Ellie, en dan merk Sanet ’n skielike vonkeling in sy oë.

“Ellie, ja, ek sou nie weet nie, maar sodra ek en Dassie ons sommetjies klaar gemaak het, sal ons jou laat weet wie van ons twee die rykste is,” antwoord hy byna gemoedelik.

“Ag, so?” Tant Ellie bekyk tant Dassie van kop tot tone en sê geniepsig: “As jy na haar verlepte ou rokkie kyk, sal jy nie dink sy het geld nie. Nou, dan loop ek weer. Tot siens, Lukas, en laat my maar weet as jy my nodig het.”

“Ek hou liewer ’n poedel aan,” sê tant Dassie wanneer tant Ellie in die gang wegstap.

“Wat laat jou dink ek hou haar aan?” blits oom Lukas. “Sy woon hier langsaan en daarom sit ek met haar opgeskeep.”

“Ja, dis nogal moeilik, Lukas, want dit lyk my jy kan nie jou bure of jou huishoudster kies nie,” sê tant Dassie. Sy lees die opstand in oom Lukas se oë en vervolg vinnig: “Op pad hierheen het ek by julle enigste eiendomsagent op die dorp gehoor dat daar darem ’n huisie of twee beskikbaar is as ek dalk sou besluit om vir my ’n plekkie te koop. Ons kan dan vir Sanet en die kinders laat kies by wie hulle die graagste wil woon.”

Vir Sanet lyk dit of oom Lukas langer word, want hy troon oor tant Dassie en lyk soos ’n roofarend wat op sy prooi gaan afduik.

“Dis afdreiging! Dorothea de Bruyn, dis loutere afdreiging!” rammel oom Lukas soos onweer bokant hulle.

“Nee, Lukas, dis uitmuntende strategie. Nou ja, Sanet, dis dan afgehandel. Kom ons gaan dek die tafel vir aandete,” sê tant Dassie ineens saaklik en stap by oom Lukas verby na die eetkamer.

“As oom meen oom sal werklik nie met tant Dassie oor die weg kan kom nie, sal ek …” begin Sanet paaiend.

“Jy het niks te prate nie, Sanet. Wat laat jou dink dat ek nie daarvan hou om afgedreig te word nie?” vra oom Lukas. Sy oë blink met jeugdige genot voordat hy omdraai en in die gang wegstap met ’n nuwe veerkragtigheid in sy tred.

Tant Dassie kyk op van die boek wat sy lees toe Sanet die woonkamer binnekom en klop-klop met haar hand op die rusbank naas haar. “Kom sit. Ek probeer nou al vier dae lank om ernstig met jou te praat, maar jy is altyd op ’n drafstappie op pad êrens heen,” nooi tant Dassie met ’n tikkie verwyt in haar stem.

“Ek wou eintlik materiaal vir nuwe gordyne vir die seuns se solder-speelkamer gaan koop het …” protesteer Sanet en sug dan oorwonne. “Ek kan seker nie aanhou weghardloop nie, nè, tannie? Soek ons nog ’n man vir my?”

“Jy het dikwels oor Tertius Lindeque daar in Johannesburg gepraat, maar ek het nooit die voorreg gehad om hom te ontmoet nie,” val tant Dassie met die deur in die huis.

“O … Wat laat tannie nou aan hom dink?” vra Sanet verwonderd.

“Lukas het my vertel die jongman bel gereeld om te hoor hoe dit met jou gaan en dat hy net op ’n uitnodiging wag om by jou te kom kuier. Jy weet tog daarvan?” vra tant Dassie.

“Ja … ja, dis alles waar, tannie, maar ek is nie lus vir kuiergaste nie. Om die waarheid te sê, ek weet nie meer waarvoor ek lus is nie, want ek het klaar die huis skoon en aan die kant, en met tannie hier bly daar nie veel vir my oor om te doen nie. Noudat die skool heropen het, is die tweeling ook nie langer lastig nie. Ek weet nie meer hoe om myself besig te hou nie,” kla Sanet, bewus van ’n hinderlike gevoel van onvergenoegdheid.

“Jy is verlief. Daarom kan jy aan niks kom nie. Ek het mos al gesien hoe jy ’n boek begin lees. Jy lees net een paragraaf of minder, en dan sit jy met oop oë voor jou en uitstaar en droom. En dis presies ook wat gebeur as ek jou vra om groente te help skil of beddens op te maak. Jy vergeet om jou werk af te handel en dink aan daardie belangrike man in jou lewe,” sê tant Dassie en klink soos ’n kenner van verliefde meisies.

Sanet luister eers onthuts en dan met toenemende ergerlikheid na tant Dassie en vra bitsig: “Regtig, tannie? En tannie ken my groot liefde se naam ook?”

“Ek meen so, Sanet, maar omdat ek wil seker maak, het ek by die belangrikste moontlikheid begin en dis jou goeie vriend, Tertius Lindeque,” antwoord tant Dassie, glad nie van stryk gebring deur Sanet se sarkasme nie.

“Tannie het hom tog nie gebel nie?” vra Sanet ontsteld.

“Ja, kind, ek het. Hy het sy telefoonnommer aan Lukas gegee en ek het die jongman toe sommer gisteraand by sy woonstel gebel en hom genooi om te kom kuier. Toevallig is hy hierdie naweek vry en hy het gesê ons kan hom reeds Vrydagmiddag hier verwag, want hy sal vroeg die oggend van Johannesburg af vertrek,” vertel tant Dassie ingenome.

“Wie kom kuier, tant Dassie?” vra Peet, wat nog in sy skooldrag om die deurkosyn loer.

“Sanet se vriend, Tertius Lindeque. Hy kom die naweek by ons kuier … eintlik by Sanet. Daarom moet julle nie lastig wees nie. Dalk moet ek maar met Marie-Louise reël dat julle die hele Saterdag by hulle swem,” antwoord tant Dassie nadenkend.

“Aag, oom Tertius hou van my en Gerrie, want ons ken hom vandat ons klein was. Hy sal nie omgee as ons lastig is nie … ek wed hy sal liewer saam met ons by Marie-Louise wil gaan swem as om hier te sit. Ek wens darem oom Lukas bou vir ons ook ’n swembad,” kom dit verlangend van Peet.

“Peet, kom nou, man! Naas het gesê ons moet gou maak as ons die ding wil leen, want hy gaan krieket speel,” roep Gerrie.

Peet verdwyn in die gang en tant Dassie staan op en betrag Sanet met ’n tevrede glimlaggie.

“Ek gaan solank sorg vir skoon lakens en handdoeke in die groen kamer. ’n Man hou gewoonlik meer van groen as van geel. Jy kan gerus solank jou hare gaan was, want môre is dit Vrydag,” stel tant Dassie voor en glimlag asof sy Sanet ’n guns bewys het.

Sanet kyk tant Dassie met troebel oë agterna, sug en wonder wat tant Dassie sal sê as sy moet hoor dat sý die enigste man finaal verdryf het wat wel saak gemaak het. Want dis wat gebeur het. Sedert tant Dassie se aankoms en openlike verklaring dat sy ’n man soek vir Sanet, het Jean-Pierre skielik besluit dat hy dringende sake in die Kaap het en dieselfde dag nog vertrek. Tant Ellie en Elrina is saam met hom, onthou Sanet.

“Is dít waar die mooi meisiekind sit? Op ’n vaatjie teen die muur om haar blink haartjies droog te maak?” Jean-Pierre se stem is vol warmte en lag. Hy spot selfs ’n bietjie met haar, maar Sanet is net bewus van die vreemde gewaarwording in haar binneste.

“Dan … dan is julle terug?” stotter sy en wens sy kan ophou met glimlag, want sy is tog nie bly dat hy en Elrina terug is nie. Sy onthou dat Tertius vanmiddag kom kuier.

“Veilig terug met ’n verloofring in my sak,” antwoord hy en haal ’n wit ringdosie uit sy hempsak en klap die dekseltjie op. “Gee my jou hand, Sanet. Of dink jy ek gaan toelaat dat Tertius Lindeque jou voor my neus wegraap?”