Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 9 - Schalkie van Wyk - Страница 12

Sanet draai stadig om en kyk vas in Tertius se glimlaggende gesig. Hy bly staan en hou sy arms uitnodigend na haar uit en sy huiwer nie, maar storm teen sy bors aan.

“My mooiste meisiekind … ek het so verlang na jou,” praat sy stem sag en warm in haar oor, sy arms beskermend om haar terwyl hy haar teen hom aandruk.

“Tertius …” fluister sy en voel vir die eerste maal werklik veilig sedert daardie middag, byna ’n maand gelede, toe sy hom in sy woonstel gegroet het.

Hy was vier jaar lank haar enigste vriend, vier jaar lank die man wat haar gevreesde geheim geken het sonder om ooit daarna te verwys. Vier jaar is ’n lang tyd om vriende te wees … lank genoeg om lief te kry.

Sy huil sonder dat sy dit besef, en voel dan hoe haar snikke haar skouers laat ruk. En sy weet sy huil oor die verwarring en hartseer wat ’n nuwe liefde in haar lewe gebring het, en klou Tertius vas asof sy glo dat hy haar enigste redding is.

“Sanet … Sanet … hoe dan nou?” vra Tertius. “Hier, gebruik my sakdoek, en vertel my wie laat jou so vreeslik huil.”

Sy lig haar kop op, neem sy sakdoek en droog haar trane af.

“Beter?” vra hy, hou haar op armlengte aan haar skouers vas en lag in haar oë. “Is dit ek wat jou laat huil het?” vra hy met ’n tikkie kommer in sy stem.

Sy glimlag sku. “Nee … nee, ek is sommer net laf …” Sy sluk droog, kyk ongemaklik by Jean-Pierre verby, skaam om sy oë te ontmoet, en vervolg: “Dis Jean-Pierre du Pont en sy suster, Marie-Louise. Hulle is ons bure.”

“Bly te kenne,” groet Jean-Pierre formeel, skud Tertius se hand en gaan haastig voort: “Jammer ek kan nie langer vertoef nie, maar my vennoot kan nie al die werk alleen behartig nie. Sien julle.”

“Ons verstaan,” antwoord Tertius tegemoetkomend. Hy kyk reeds na Marie-Louise. “Ek verkies in elk geval die meisies se geselskap,” skerts hy en steek sy hand na Marie-Louise uit. “Hallo. Ek is dankbaar om te hoor die aantreklike ou is jou broer en nie jou man nie. Mag ek jou maar op jou naam noem?”

“Asseblief, ja. Hallo, Tertius,” groet Marie-Louise en kyk onseker na Sanet, asof sy bang is dat Tertius dalk te vriendelik met haar is en haar hand net ’n bietjie te lank vashou. “As julle my sal verskoon … julle het seker baie dinge om oor te gesels.”

“Niks wat nie tot later kan wag nie,” sê Sanet vinnig en kyk na die klein, fyn buurmeisie en die lang, breedgeskouerde Tertius. “Hou asseblief vir Tertius geselskap terwyl ek vir ons iets te ete en te drinke gaan haal, Marie-Louise. Tertius, stel jy belang in ’n warm melktert en tuisgebakte konfyttertjies?”

“Stel ek nie belang nie!” korswel Tertius en lê sy hand op Marie-Louise se arm. “Kom ons sit hier onder die boom en dan vertel jy my intussen waarom jy nog nie ’n blink ring aan jou vinger dra nie. Of is mooi meisies so volop op Bothasrus?”

Sanet gee Marie-Louise nie die geleentheid om haar versoek te weier nie, maar laat haar en Tertius alleen en draf weg na die agterdeur. Waarom moes Tertius op so ’n kritieke oomblik sy verskyning maak? tob sy terwyl sy die ketel vol water tap. As Jean-Pierre net die geleentheid gehad het om haar te verseker dat hy die ring wel vir haar gekoop het …

Jean-Pierre glo sy het Tertius lief, maar as sy Tertius in Marie-Louise kan laat belangstel, sal Jean-Pierre gou besef dat Tertius nie die man is wat saak maak in haar lewe nie. En wie weet, dalk hou Tertius werklik van Marie-Louise. Dalk kry hy haar selfs lief en dan sal sy nie nodig hê om hom weer ’n keer te sê dat sy net in sy vriendskap, maar nooit in sy liefde sal belangstel nie.

Tertius bly onder die peperbessieboom op Sanet wag terwyl sy Marie-Louise na die gebruiklike oorklimplek langs die ringmuur vergesel. Hy speel met ’n teelepel teen sy leë teekoppie en glimlag lui en nadenkend toe Sanet weer by hom aansluit.

“Dis Jean-Pierre du Pont, nè, Sanet?” vra hy. Dis nie werklik ’n vraag nie, maar ’n stelling.

“Ek … weet nie wat jy bedoel nie,” stamel sy ontwykend.

Hy steek sy hand uit en trek haar op die tuinbank langs hom neer.

“Ons is te lank vriende om vir mekaar halwe waarhede te vertel, Sanet,” sê hy, met ’n ondertoon van verwyt in sy stem. “Ek het jou lief en daarom is ek seker oorgevoelig oor die dinge wat jou raak. Net een kyk na jou en die donker man, en ek het geweet jou hart behoort aan iemand anders.” Hy lê sy hand op haar arm en gee dit ’n begrypende drukkie. “Het hy jou lief, Sanet?”

“As jy dit so maklik kan sien … dink jy hy en Marie-Louise weet ook ek het hom lief?” vra sy ontsteld.

“Hulle ken jou nie vier jaar lank nie – en dalk is hulle nie lief vir jou soos ek jou liefhet nie,” glimlag hy.

“Moenie dit sê nie, Tertius. Ek is ook lief vir jou, maar …” maak sy skuldig kapsie.

“Ek weet. Daarom gaan ek nie ’n dramatiese liefdesverklaring aan jou doen nie.” Hy skud sy kop en laat met ’n speelse gebaar haar blonde krulle deur sy vingers gly. “Daar in Johannesburg het ek my die afgelope maand wys gemaak ek kan nie ’n dag langer sonder jou leef nie, dat ek Bothasrus toe sou kom en jou sou vra om my vrou te word. Ek het selfs ’n ring gekoop …”

“O, nee …!” roep sy ontsteld uit.

“Kom nou, Sanet, jy weet mos ek kan ’n ring bekostig,” spot hy. “Ek het besluit ek vertrek nie sonder jou nie, of met ten minste die belofte dat jy voor die einde van die jaar met my sal trou nie. En wat gebeur?”

“Jy verstaan nie, Tertius, want al …” begin sy, maar hy lig sy hand en beduie sy moet eers wag.

“Ek kry my meisie onder ’n peperbessieboom en haar oë is vol hartseer en verwarring en die aantreklike man langs haar lyk asof hy moord kan pleeg … en ek kry die gevoel ek sal die slagoffer wees. En toe, om alles te kroon, huil sy haar hart uit in my arms en toe weet ek sy het iemand anders liefgekry,” sê hy en Sanet soek bang na verwyt in sy oë, maar vind net begrip.

“Hoe het jy geraai?” vra sy sag.

“Ek ken jou, Sanet. Ek was vir jou soos ’n liewe pa, want jy kon na hartelus huil en my vasklou, want jy het troos by my gesoek. Dit was jou trane wat my laat besef het ons sal net altyd goeie vriende wees.”

“Maar jy is nie kwaad nie?” vra sy onseker.

“Hoe kan ek jou verkwalik omdat jy liefgekry het? Jy was nie kwaad toe ek geglo het ek het jou lief nie … Maar het Marie-Louise se broer nie iemand anders nie?” vra hy.

“Maak dit saak? Jy ken my storie. Gerhard het my verseker dat hy gesorg het dat jy geweet het ek is die Sanet Grové oor wie die koerante geskryf het, anders sou ek destyds nie die moed gehad het om ’n pos in jou firma te aanvaar nie,” antwoord sy met ’n tam stem.

“En wat het die storie met jou liefde vir Jean-Pierre te doen?”

“Hoe kan jy nog vra? Die storie … die koerantberigte was die rede waarom my verloofde ons verlowing verbreek het. Ek onthou die oggendkoerante was vol daarvan en nog voordat ek werk toe kon gaan, was hy voor my woonsteldeur met ’n dringende bevel dat ek sy ring aan hom teruggee, want my skandes kon sy loopbaan skaad …”

“Die lae lak! Hy kon jou nie baie liefgehad het as hy so ’n onbenulligheid …” bars Tertius verwoed uit.

“Nee, Tertius.” Sy glimlag en lê haar hand paaiend op sy arm. “My verloofde was ’n wetenskaplike, ’n man wat aan feite geglo het. Daarom is dit moontlik vanselfsprekend dat hy ook in my geval eerder die feite as die waarheid kon glo. Ek verkwalik hom nie, want dis heeltemal waar: hy kon my nie baie liefgehad het nie. Ek weet in elk geval nou dat ek hom nooit met ’n volwasse liefde bemin het nie.”

“En nou vrees jy dat Jean-Pierre jou ook nie sal glo nie? Dat hy ook liewer sensasiesoekende verslaggewers se koerantstories sal wil glo?”

“Dit was feitelike beriggewing. Daarom kan ek die verslaggewers nie verkwalik nie. Maar jy het gelyk as jy sê as Jean-Pierre met my trou, moet hy met my verlede trou, en dít sal ek nooit van hom verwag nie. Daar is ’n soort liefde wat die ander se geluk eerste stel, selfs al voel dit asof jy binnekant sterf …” Sy kyk hom stil aan. “Ek hoop jy kry eendag so lief, Tertius, want dan sal jy verstaan waarom ek nie met jou kon trou nie.”

“Moenie jou oor my kwel nie,” troos hy en gee haar ’n speelse drukkie. “Jy moet net …”

“Haai, Elrina, het Jean-Pierre al ooit vir jou sulke pragtige storietjies vertel?” laat tant Ellie Tertius sy woorde insluk terwyl hy en Sanet vinnig opkyk in die rigting van die agterdeur. ’n Modieuse Elrina, met elke haartjie op sy plek en haar grimering vars, seil soos ’n pronkende pou op haar en Tertius af.

“Die twee ou duifies koer, nè?” vra Elrina met ’n glimlag. “Hallo, Sanet. Die tweeling het ons kom vertel jou vriend het opgedaag en daarom het ons oorgekom om kennis te maak.” Haar oë staar intiem in dié van Tertius, wat opgestaan het. “Ons plattelanders is mos bekend vir ons gasvryheid, Tertius.”

“Ja … dis waar, ja,” antwoord Tertius, effens van stryk gebring deur die onverwagte besoek van twee vroue wat hom op sy voornaam ken, maar van wie se bestaan hy tot dusver onbewus was.

“Tertius, dis tant Ellie van Duuren en haar dogter, Elrina. Hulle huis is hier links van ons – hulle is ook bure,” stel Sanet hulle bekend en kyk wantrouig na Elrina.

“Bly te kenne,” groet Tertius, terwyl hy Elrina en tant Ellie se hande skud.

“Ag, ons wou eintlik nie kom pla nie,” maak tant Ellie verskoning, trek ’n wit tuinstoel nader en plof ongevraag daarop neer, opsigtelik van plan om Tertius en Sanet lank te pla. Sy vra nuuskierig: “Dan is dit sommer praatjies van die tweeling dat hulle gesien het Jean-Pierre het ’n verloofring vir jou gekoop, Sanet?”

“Asseblief, Ma!” kom dit geïrriteerd van Elrina. “Hoeveel keer moet ek nog verduidelik dat Jean-Pierre vir my ’n ring gekoop het, maar ek toe geweier het om aan hom verloof te raak?”

“As dit waar is, het jy minder tussen jou ore as wat jou oorle pa gehad het, en hy was maar baie onnosel … dis waarom ek hom so maklik kon ompraat om met my te trou … kê-kê-kê!” lag tant Ellie skel oor haar eie grappie.

Arme tant Ellie, dink Sanet simpatiek. Die hele dorp glo oom Abraham van Duuren was nie heeltemal nugter die dag toe hy met Ellie Steen van die onderdorp getroud is nie, maar dít besef tant Ellie ná al die jare nog nie.

“Waarom het jy en Jean-Pierre toe nie verloof geraak nie, juffrou Van Duuren?” vra Tertius belangstellend en gee Sanet se skouer ’n bemoedigende drukkie.

“Ag, lyk die ou tweetjies nie alte gelukkig nie, Elrina?” trek tant Ellie los voordat Elrina Tertius se vraag beantwoord. “Ek het mos vir jou gesê jy kwel jou verniet oor Jean-Pierre, want as ’n jongetjie al die pad van Johannesburg af kom kuier, het hy vir seker trouplanne. Die twee seuntjies het seker maar daardie storie oor die ring uit hulle duim gesuig.”

“Ma, bewys ons almal ’n guns en bly stil of gaan gesels met oom Lukas,” snou Elrina haar toe en wag nie op ’n antwoord van tant Ellie nie, maar glimlag met net ’n tikkie meerderwaardigheid vir Tertius. “Jy lyk vir my soos ’n intelligente man, Tertius, daarom sal jy my standpunt oor ’n huwelik verstaan. Dankie, ek sal sit,” sê sy wanneer hy vir haar ook ’n tuinstoel nader bring.

“Niemand het vir ons koek en tee aangebied nie, maar ek kan seker maar ’n stukkie melktert kry. Nee, sit, sit, Sanet, ek gebruik sommer een van die vuil koekbordjies, want julle is almal skoon mense. Haai, hoekom is hier drie koekbordjies? Wie het saam met julle tee gedrink?” vra tant Ellie terwyl sy ’n groot stuk melktert vir haar uitskep.

“Marie-Louise, tant Ellie,” antwoord Sanet en veg teen haar lus om te lag oor die boosaardige uitdrukking op Elrina se gesig.

“Glo jy aan die emansipasie van die vrou, Tertius?” sit Elrina haar gesprek met hom voort. “Glo jy elke vrou het die reg om vry en ongebonde te wees? Die vrou is té lank as die man se mindere, selfs sy willose slaaf gesien, terwyl sy dieselfde en soms ’n hoër intelligensie as die man het. Waarom is die grootste kunstenaars en die beroemde leiers deur die eeue altyd net mans? Omdat die vrou minderwaardig aan die man is? O nee, omdat die vrou nooit die geleenthede van die man gehad het nie. Ek is ’n voorstander vir volkome gelykheid vir die man en die vrou, en ek glo elke vrou wat haar verstand kan gebruik, sal met my saamstem,” sê Elrina effens kortasem, asof haar toespraak haar uitgeput het.

“Dan glo jy nie aan die huwelik nie?” vra Tertius geamuseerd.

“Haai, skaam jou, boet,” sê tant Ellie en sluk ’n mondvol melktert in sodat sy hom kan kapittel. “Ek het my dogter reg grootgemaak, maar haar ouma Christina het haar kop vol …”

“Ma!” roep Elrina haar tot stilswye en draai met ’n glimlag na Tertius toe. “Vanselfsprekend glo ek aan die huwelik, maar ook dáár moet die vrou haar gelyke regte kry. Omdat ek nog baie jonk is, stel ek nie in ’n haastige huwelik belang nie. Daarom is Jean-Pierre ’n bietjie omgekrap op die oomblik.” Sy glimlag simpatiek vir Sanet. “Moenie dat hy jou dalk onder die verkeerde indruk bring met sy stories oor ’n verlowing aan jou nie, Sanet, want hy het my lief. Maar ek waarsku jou seker verniet, want ek kan sien jy en Tertius is dolverlief op mekaar.”

“Nogal ’n ryk man ook, so vertel die seuns my,” sê tant Ellie. “Ek hoor jy is ’n fabriekeienaar, Tertius. Nogal in die staalnywerheid … Elrina, dink jy nie hy is dalk ryker as Jean-Pierre nie? Jy het mos al dikwels gesê as jy nie vir Jean-Pierre wou vang nie, het jy liewer in ’n stad gewoon.”

“Moet Ma altyd my woorde verdraai?” vra Elrina nydig en kom vinnig orent. “Ek sal baie graag nog met jou wou gesels het, Tertius, maar my ma is vir my ’n verleentheid. Tot siens. Kom, Ma!”

“Maar hier is nog ’n hele stuk melktert oor, Elrina. Kan ons nie ’n bietjie langer kuier nie?” vra tant Ellie.

“Neem die melktert sommer so in die tertbord saam, tant Ellie. Tannie kan later die bord terugbring,” sê Sanet.

“Nou, dis darem dierbaar van jou, Sanet. Baie dankie,” sê tant Ellie, gryp die tertbord en draf agter Elrina aan na die agterdeur.

Tertius staar Sanet ’n oomblik lank verdwaas aan en bars gedemp uit van die lag. “Bestaan hulle werklik?” vra hy geamuseerd.

“Dis wat ek myself ook afgevra het nadat ek hulle die eerste keer ontmoet het,” erken Sanet. “Elrina is net twee-en-twintig, baie jonk en bewus van haar ouma Christina se rykdom en status, en grootgemaak met die idee dat sy beter as enigiemand anders is. Die arme tant Ellie kon ná dertig jaar nog nie haar stand van onderdorper afskud nie en daarom is sy ’n verleentheid vir Elrina en al die Van Duurens. Ek is jammer vir tant Ellie omdat sy basies ’n dom, eerlike mens is, selfs al kan sy soms venynig met haar tong wees.”

“Dan is dít hoe die hef in die vurk steek? Elrina is Jean-Pierre se aanstaande bruid?” vra Tertius simpatiek.

“Dit het vir my ook so geklink,” antwoord Sanet met ’n skewe glimlaggie en pak die vuil koekbordjies en koppies terug op die skinkbord. “Kom, oom Lukas-hulle het ons seker lank genoeg alleen gelaat. Ek moet tant Dassie met die aandete gaan help.”

Tant Dassie bekyk Sanet, wat besig is om ’n sjokoladekoek uit die oond te haal.

“Ek verstaan dit nie,” verklaar tant Dassie uit die bloute.

“Die oondhitte is die belangrikste, want dan is die koek altyd ’n sukses,” antwoord Sanet terwyl sy die laagkoek op ’n draadstaander omkeer om koud te word.

“Goeie genugtig, Sanet, ek praat nie van die koek nie. Ek is ’n ervare koekbakster wat geleer het hoe om dit te doen!” bars tant Dassie uit terwyl sy ’n vadoek ergerlik rondswaai. “Ek praat van jou en die jongman!”

“O … Tertius.” Sanet glimlag. “Ek het ’n vermoede hy gaan binnekort leer wat liefde werklik is.”

“Regtig? En hoe meen jy om hom te leer as jy hom in Marie-Louise se arms dryf? Gisteraand het julle tot middernag by haar gekuier en vanoggend moes ek hoor jy het gesit en lees terwyl hy en Marie-Louise gekuier het, want Jean-Pierre was saam met Elrina uit. En vanoggend het hulle tot net voor middagete saam tennis gespeel en op die oomblik swem hulle saam. Ek sal my glad nie verbaas as Tertius sommer vanaand daar eet en slaap nie!” kom dit onstuimig van tant Dassie.

“Dis een bed minder vir my om op te maak,” antwoord Sanet bedees.

“Maar, Sanet …” Tant Dassie draai dié kant toe en daardie kant toe uit pure ongeduld en vra dan reguit: “Is jy dan nie lief vir die jongman nie?”

“Nee, tant Dassie, nie soos tannie wil hê ek moet hom liefhê nie,” antwoord sy. “Tertius is net ’n baie goeie vriend wat my bygestaan het toe ek bitter alleen was, maar van liefde was daar nooit sprake nie … nie van daardie spesiale liefde nie.”

“Maar hy het so gereeld gebel. Lukas was oortuig dat die seun jou liefhet, want hy het elke keer uitgevra of hier nie jongmans by jou kuier nie,” redeneer tant Dassie verwonderd.

“Net voordat ek hierheen gekom het, het Tertius hom skielik begin verbeel hy wil met my trou, maar dit was seker maar net ’n reaksie omdat ons soveel jare lank vriende was en hy bang was om my te verloor. Ek het geweet hy het my nie lief nie, want ek was net ’n aangename gewoonte in sy lewe. En dit lyk asof ek gelyk gehad het, want as ek al ooit ’n verliefde man gesien het, is dit Tertius Lindeque!” vertel Sanet laggend.

“Maar … jy het dan so pas gesê hy het jou nie lief nie,” kom dit verward van haar tante.

“Nie vir my nie, tant Dassie, maar vir Marie-Louise!” Sy lag weer. “Ek dink Marie-Louise is ’n skat van ’n meisie en al wat werklik pla, is dat ek haar as buurvrou sal verloor as sy en Tertius trou.”

“Glo jy hulle is ernstig?” vra tant Dassie oorbluf.

“Tertius was sy lewe lank baie seker van homself en sy gelukkige oujongkêrelskap, maar ná ons kuiertjie gisteraand by Marie-Louise, het hy my tot halfdrie wakker gehou om oor ’n meisie te praat wat ek in elk geval ken,” sê Sanet.

“Sanet, ek praat nie graag oor die dinge wat lankal gebeur het nie, want dit het tog geen nut nie, maar as ek mag vra, het jy dalk nog daardie Nardus van der Berg lief?”

Sanet glimlag. “Nee, tannie, beslis nie. Ek begryp volkome waarom hy destyds so opgetree het en daarom verkwalik ek hom ook nie langer nie. Hy was net nie die regte man vir my nie, dis al.”

“Dis goed so, want as jy iemand anders ontmoet en liefkry, is jy nou vry om te trou,” sê tant Dassie tevrede.

“Nee.” Sanet skud haar kop. “Hoe kan ek, tannie? As ’n man enigsins waarde aan sy goeie naam heg, sal hy nie met my kan trou nie, want daardie koerantstories …”

“Maar, kind, dit was net ’n klomp bogstories wat die koerante opgedis het! Ons wat jou ken, weet wat die waarheid is. En ’n jongetjie wat jou liefkry, sal ook nie aan die waarheid twyfel nie,” val tant Dassie haar heftig in die rede.

“Ek weier om die man wat ek liefhet …” begin Sanet, maar swyg wanneer sy swaar voetstappe en ’n luide gemiaau in die gang hoor. “Is dit oom Lukas?” vra sy, dankbaar dat sy nie haar gesprek met tant Dassie hoef voort te sit nie.

Oom Lukas kom die kombuis binne met ’n groot, spierwit kat met lang hare en blou oë in sy arms.

“Dag!” groet hy kortaf, loop na die kombuiskas en haal ’n poedingbordjie uit. Hy sit die bordjie op die yskas neer, streel met ’n groot hand oor die kat se kop en sê troetelend: “Toe nou maar, oubaas se katte. Is jy honger, hè? Ek gaan vir jou ’n lekker bakkie melk en ’n groot stuk vleis gee. Oubaas se mooi ou dogtertjie sal nie honger ly nie. Kom, ons sit jou neer en kry die melk en vleis.”

“Lukas Grové, is jy heeltemal van lotjie getik?” blaas tant Dassie verontwaardig.

Oom Lukas ignoreer haar, maak die koelkas oop en haal die melk en ’n pak vleis uit en hou die vleis na Sanet uit.

“Sny dit vir my ou meisietjie in klein stukkies, want sy sal net verstik as ’n mens haar ’n groot stuk gee. Ek sal haar self voer,” sê hy en gee vir die kat ’n bakkie melk en gaan sit dan op die naaste kombuisstoel om haar met ’n tevrede glimlaggie dop te hou.

“Waar kry oom die kat? Sy lyk baie soos my Lida wat ek moes weggee voordat ek hierheen gekom het. Ek het skoon vergeet om Tertius te vra hoe gaan dit met Lida en my kanarie, Esmé,” gesels Sanet terwyl sy ’n mes uit die laai haal.

“By die Neethlings. Hulle trek mos aan die einde van die maand, want Bertus het ’n verplasing Bellville toe gekry en toe vra hy my of ek nie van iemand weet wat ’n kat wil hê nie. Dis nou hoe ek Dorothea present gekry het,” vertel oom Lukas en beklemtoon die kat se naam, maar kyk nie na tant Dassie nie.

“Dorothea?” vra tant Dassie, haar stem ongewoon skril, terwyl onweer oor haar gelaat skuif. “Lukas Grové, waarom noem jy jou vet kat na my?”

“Jy sal jou wat verbeel, Dassie.” Oom Lukas gluur haar aan. “Toevallig het die kat aan Bertus se vrou, Thea Neethling, behoort, daarom het ek die kat na haar genoem, want sy is Dorothea gedoop.”

Tant Dassie lyk afgehaal en verklaar vies: “Dis ’n simpel gewoonte om diere na mense te noem.”

“Juistement, Dassie, maar wie het daarmee begin? Of glo jy oorle Bismarck was nie ’n mens net omdat hy ’n Duitser was nie?” vra oom Lukas sober.

“Maar wat dan van oom se hooikoors?” probeer Sanet ’n wending aan die gesprek gee.

“Um, dis nogal toevallig, maar dit was Dassie wat my laat besef het dat ek my hooikoors ontgroei het, want haar poedeltjie het my nie gepla nie. Ek dag toe ek het nou net mooi genoeg gehad van ’n oujongnooi en haar gekoer oor ’n geraamtetjie van ’n brak, daarom sal ek vir my ’n kat aanskaf en probeer agterkom waarom Dassie aldag en heeldag so oor haar ou gemmerbrakkie tekere gaan. Nou ja, ek is sommer klaar lief vir Dorothea, want sy is darem so sag en wollerig. Katte is darem baie skoner diere as honde, nè, Sanet?”

“Vermakerig … nes ’n kind!” ontplof tant Dassie. “Ek waarsku jou, Lukas Grové, as daardie kat aan my Bismarck raak, is daar oorlog!”

“Juistement, Dassie, want ek laat nie ’n kaal brak my kat verwilder nie. Ons sal wel ’n huis vir jou poedelbrak kry, daarom hoef jy jou nie onnodig te kwel nie,” stel oom Lukas haar gerus.

“En wat laat jou dink dat ek my ou seuntjie sal weggee? Lukas, ek is ’n vrou van vrede, maar as jou kat …”

“Pssst!” sis Gerrie voor die oop kombuisvenster bokant die wasbak. Sanet weet hy trap weer al die verf van die rioolpyp af om by die venster in te loer, en stap vinnig na hom.

“Klim af, Gerrie! Wat wil jy hê?” vra sy.

“Vir jou!” fluister hy en verdwyn buite sig.

Agter haar begin tant Dassie ’n nuwe tirade, maar sy gee die stukkies vleis op ’n bordjie vir oom Lukas en draf by die kombuisdeur uit.

“Kan jy nie gou maak nie?” vra Gerrie wanneer sy by kom en gryp haar hand vas. “Kom, jong, ek is haastig! Sy is daar onder by die ringmuur!”

“Wie? Waarom?” vra Sanet terwyl sy saam met hom deur die vrugteboord draf.

“Marie-Louise. Ek weet nie wat gebeur het nie, maar ek dink iemand het haar geklap, want sy huil haar byna dood en sê jy moet haar asseblief kom help,” antwoord Gerrie. Hy steek in sy spore vas wanneer hulle die onderpunt van die boord bereik en Marie-Louise op die houtvaatjie langs die ringmuur sien sit.