Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 9 - Schalkie van Wyk - Страница 7

Die skok om Jean-Pierre van aangesig tot aangesig op haar nugter maag te ontmoet, laat Sanet byna haar houvas op die boonste ry bakstene verloor, maar sy versterk haar greep en sis: “Jy is simpel!” voordat sy haar voete weer tot op die grond laat sak.

“Dis moontlik,” beaam Jean-Pierre wat teen die ringmuur uitklim en homself bo-op die muur tuismaak, geensins van stryk gebring deur haar bitsigheid nie. “As my beste vriend my gisteroggend vertel het ek gaan gistermiddag my toekomstige bruid ontmoet, sou ek ook gesê het hy is simpel. Maar dis nie belangrik nie, want intussen het ek jou ontmoet ek nou weet ek dat ek eendag met jou gaan trou.”

“Eendag?” vra sy nuuskierig.

Wat weet Jean-Pierre van haar wat sy self nie weet nie? Hoe kan hy met soveel sekerheid sê dat hy eendag met haar gaan trou? Hy lyk doodernstig, maar moontlik is hy altyd ernstig wanneer hy ’n meisie vir die gek hou, dink sy en gluur wantrouig op in sy oë wat haar vonkelend betrag.

“Ja, eendag – sodra jy ja sê. Dit hang natuurlik alles af hoe gou ek jou kan leer om my lief te kry,” antwoord hy doodluiters, steek sy regterhand uit en pluk ’n rooiwangperske van die boomtak bokant Sanet se kop af.

“Regtig? Watter ander grappe ken jy, meneer Du Pont?” vra sy sarkasties.

Hy vryf die perske teen sy hemp skoon en begin smaaklik te eet.

“Lekker! Het jy al oom Lukas se Alberta-perskes geproe? Ek sou hierdie een vir jou gegee het, maar ’n meisie wat weier om my naam te onthou, verdien nie ’n perske nie. Of hou jy regtig so min van my dat jy nie eens my naam wil onthou nie, Sanet?”

Sy staar hom stom aan. Wat ’n vreemde man is Jean-Pierre du Pont. Hy ken haar nouliks, maar het klaarblyklik klaar besluit hy gaan met haar trou. Nee, so iets is te vergesog om waar te wees, besluit sy. Daarom weet sy vir seker hy hou haar vir die gek. Sy frons, lig haar ken en begin haar wegdraai.

“Jy is ’n hopelose plattelander, want jy kan nie eens jou buurman oornooi vir ’n koppie vroeë oggendkoffie nie,” verwyt hy haar, maar sy ignoreer hom en begin wegstap totdat hy waarskuwend uitroep: “Staan stil, Sanet! Ek dink dis die seuns se ou molslangetjie wat teen jou rug opseil!”

“Jieeergh!” gil sy, swaai om en storm terug en reg in Jean-Pierre, wat van die ringmuur afgespring het, se arms.

“Salig,” sug hy en hou haar in sy arms vas. “Ek vergeet soms hoe onweerstaanbaar ek eintlik vir die vrouegeslag is. Beteken dit jy gaan tog met my trou?”

Ysige rillings jaag teen haar ruggraat af wanneer hy liggies met sy vingerpunte oor haar rug streel, en sy klim byna teen hom op in haar poging om van die molslang op haar rug weg te kom.

“W-waar is hy? W-waar is die s-slang?” klappertand sy. Hy frons en kyk haar skerp aan, asof hy vir die eerste keer bewus word van haar vrees.

“Kom nou, Sanet, jy kon tog voel dat daar niks teen jou rug rondkriewel nie?” vra hy en skud haar liggies aan haar skouers. “Ek het jou net geterg, maar as jy werklik so ’n vrees vir slange het, vra ek om verskoning. Ek is jammer, Sanet. Is ek vergewe?”

Sy behoort kwaad te wees, want geen man maak misbruik van ’n meisie se vrees om haar in sy arms te kry nie, dink Sanet en wonder waarom sy nie eens ’n klein bietjie vies is nie.

Sy kyk op in sy gesig wat nou baie na aan hare is, sy hou van die geboë lyn van sy digte, swart wenkbroue en die skerp afgeëtste kurwe van sy ferm lippe. Hy het ’n hoë voorkop en die lig in sy oë is wakker en intelligent, maar dis die aanraking van sy hande wat haar betower en van haar ’n gewillige gevangene maak.

Of is dit die warmte in sy glimlag wat weerklank vind in die koue stiltes van haar siel waarin die dooie, gryswit as van haar jongmeisiedrome so lank reeds vergete in ’n hoekie bly lê het? Kan sý lag en warmte en liefde weer vlamtonge uit die dooie kole haal en haar jeug en liefdesdrome aan haar teruggee? Kan sy weer jonk wees, liefhê en in ’n môre glo?

Nee, om lief te hê is waansin en vir die dwaasheid van ’n oomblik boet die mens ’n ewigheid. Jy word ’n vlugteling van die liefde.

“Kom terug na my toe, Sanet. Jou gedagtes is nie aangename geselskap nie,” roep Jean-Pierre se stem haar terug tot die werklikheid.

Sy sug liggies en staar hom stil aan, onbewus daarvan dat haar oë sonder woorde pleit om bevryding. Hy lees haar pleidooi in haar oë, maar omdat hy nie weet waaroor dit gaan nie, buig hy nader en soen haar op haar lippe. Die aanraking van sy lippe op hare is soos ’n vlam.

“ ’n Soen vir my bruid,” sê hy met iets soos eerbied in sy stem en wonder oor die hartseer wat nog in haar oë skuil.

“Het oom Lukas jou nie vertel nie? Ek sal nooit trou nie,” sê sy, verstom oor die alledaagse klank van haar stem in haar ore.

“So alle Josafat!” skril ’n skel stem. Sanet ruk haar kop op na die westelike ringmuur. “Jean-Pierre, wat soek jy met ’n vreemde meisiemens in jou arms? Wat gaan Elrina daarvan sê?”

Sanet sien oor die ringmuur die kop en skouers van ’n skraal vroutjie wat sy in haar vyftigerjare skat. Die vrou het helderpienk en koningsblou haarkrullers in haar gekleurde, rooibruin hare, en met haar geplukte wenkbroulyne en sonder ’n tikkie grimering herinner sy Sanet aan ’n kaalgeplukte hoender. Die vrou, wat heel waarskynlik op ’n leer staan, hou haar donkerrooi kamerjas met ’n kuis gebaar teen haar keel toe en klou met haar regterhand aan die ringmuur vas.

“Al gehoor van die slang in die Paradys?” vra Jean-Pierre gedemp en kyk na die nuuskierige buurvrou wat verder oor die ringmuur leun om tussen die takke en blare deur te sien presies wat hy en Sanet doen. “Môre, tant Ellie! Gaan trek ’n mooi rokkie aan, dan stel ek tante aan oom Lukas se niggie voor,” roep hy hartlik.

“Dan het die meisiekind gekom, nè? Kom ’n bietjie hierdie kant toe sodat ek haar behoorlik kan sien, Jean-Pierre. Wat klou jy haar so vas, hè? Ou meisietjie, Jean-Pierre het jou seker nog nie vertel nie, maar dis ’n uitgemaakte saak dat hy en my dogter gaan trou, daarom kan jy maar ophou ogies maak vir hom. Toe, toe, Jean-Pierre, stel die meisiekind aan my voor dat ek darem ook kan sien hoe sy lyk,” beveel tant Ellie ongeduldig.

“Ek kan nie nou nie, tant Ellie. Die arme meisie het haar enkel verstuit, en ek was juis van plan om haar huis toe te dra,” antwoord Jean-Pierre, buk effens en swaai die oorblufte Sanet in sy arms op. “Hou vas om my nek, anders ruk jy my van balans af,” fluister hy. “En kreun so ’n bietjie, net om tant Ellie tevrede te stel.”

“Nee, los my! Ek is te swaar en … en …” protesteer Sanet, haar wange gloeiend van verleentheid, en klou Jean-Pierre werktuiglik om sy nek vas wanneer hy met lang, vinnige hale tussen die bome deur na die agterdeur begin stap.

“Swaar? Jy?” Sy oë lag haar uit. “ ’n Bietjie benerig en maer, maar niks wat gesonde boerekos nie kan regmaak nie. Ek kan nie toelaat dat my bruid ondervoed lyk nie.”

“Is Elrina ondervoed? Jou aanstaande skoonmoeder lyk soos ’n visgraat,” sê sy. Sy probeer skerts, maar klink katterig. Sy weet lankal reeds sy sal nooit trou nie, maar dit het tog ’n klein bietjie getroos om net oomblikke lank na ’n towerwêreld te ontsnap en te glo dat ’n man soos Jean-Pierre haar kan liefkry en haar as sy bruid begeer. Maar sy liefde was ’n grap en sy woorde leeg soos al haar môres, besef sy en kriewel ongemaklik in sy arms, bewus van haar eie hande wat hom styf om sy nek vashou.

“Mooi, my meisie is reeds jaloers op een van my ou nooiens. Maar moenie kwel nie, Sanet. Ek is ’n gewilde man en jy gaan nog hope van my ou meisies raakloop. Wanneer gaan jy my van al jou ou liefdes vertel?”

Hy sit haar op haar voete voor die kombuisdeur neer en kyk haar laggend aan, maar sy vermy sy blik. Hy kan skerts oor sy baie liefdes, maar as sy die dag eerlik moet praat … Sy steek haar hand na die deurknop van die agterdeur uit.

“Gaan jy nie vanoggend werk toe nie? Of gee jou baas nie om dat jy laat kom nie?” vra sy kil.

Hy antwoord nie dadelik nie, en hy kyk haar lank aan. “Ek wil lag omdat ek liefhet, Sanet, maar as jy glo ek skeer die gek …” Hy steek sy regterhand uit en streel met ’n vingerpunt liggies oor haar wang en ken. “Die tweeling het my verseker jy het niemand anders lief nie. Is dit dan nie waar nie?”

“En as dit waar is?” vra sy.

“Dan vra ek jou of ek jou mag leer om my lief te kry, want ek gaan met jou trou,” antwoord hy.

“Maar jy het my nie lief nie! Jy ken my nie,” sê sy verbysterd, vir die eerste maal seker van sy eerlikheid.

“Ek het jou gistermiddag liefgekry daar voor die kafee,” antwoord hy. “Snaaks dat jy my nie liefgekry het nie, want ek het vanaf die eerste oomblik geweet jy behoort by my. Het jy dit nie ook aangevoel nie?”

“Ek het ’n molslang om my nek gehad,” herinner sy hom en glimlag teësinnig.

“Maar intussen het ek jou gesoen en in my arms gedra. Is jy nog nie lief vir my nie?” vra hy ernstig.

Sy hou van hom … sy hou so baie van hom, dink Sanet. As sy haarself kon toelaat om lief te hê, sou dit so maklik gewees het om hóm juis lief te kry. Nee … Nee, sy is immuun teen die liefde, want liefde bring net vernedering en pyn, waarsku haar verstand en verdryf die stil verlange uit haar oë.

“Ek is seker daarvan dat Elrina vir jou ’n ideale vrou sal wees, meneer Du Pont. Sien, ek is ’n meisie met ’n verlede, daarom soek ek nie vir my ’n bruidegom nie,” sê sy gelykmatig en begin die agterdeur oopmaak.

Sy hand skiet uit, sluit om haar pols en dwing haar hand weg van die deurknop. “Ons het almal ’n verlede, goed of sleg. En wie het nie ’n ratelende geraamtetjie in die kas, soos die Engelse sê nie? Is dít wat jou kwel?” vra hy dringend.

Sy kyk na sy groot hand op haar pols, voel sy krag en weet in ’n flitsende oomblik dat sy altyd veilig sal wees as sy sterk hand hare vashou. As sy maar net kon … smag haar hart, maar haar magteloosheid om haar hand uit te steek en sy droom van liefde te aanvaar, laat ’n gevoel van onredelike woede in haar binneste opstu.

“Laat my gaan, meneer Du Pont. Ek stel nie in jou of jou ligsinnige liefdespraatjies belang nie.” Sy probeer haar arm losruk.

Hy los haar hand en kyk haar ’n paar oomblikke lank stil aan.

“Hy het jou baie seergemaak, nè? Anderdag vertel jy my van hom, maar nou moet ek eers gaan. Tot later, Sanet,” groet hy. Hy kyk haar besorgd aan en draai dan weg.

Sy staar hom verslae agterna en wonder of hy tog nie weet van dít waarvan sy so lank reeds wegvlug nie, en gaan die kombuis binne.

Oom Lukas kom by die voordeur uitgestap, ’n kierie in sy hand, juis wanneer Sanet met ’n skinkbord met koffie die voorportaal binnekom.

“A, ’n lekker koppie koffie is net wat ek nodig het,” sê oom Lukas en stap nader. “Môre, Sanet. Dan is jy ook vroeg op?”

“Ja, oom. Môre, oom Lukas. Ek was in die boord, maar … e … Gaan stap oom elke oggend?” vra sy en voel haar gesig warm word wanneer sy aan haar ontmoeting met Jean-Pierre in die boord dink.

“Elke oggend, winter en somer, klokslag sesuur,” antwoord hy en gaan sit op ’n stoel langs ’n muurtafeltjie in die voorportaal om sy koffie te drink. “Ongelukkig weet Ellie van Duuren, my buurvrou op linkerhand, dit ook en word ek elke oggend van my lewe deur ’n bleek gesig met krulpenne in die hare voorgelê.”

“O … O ja, tant Ellie,” prewel Sanet en sluk aan ’n mondvol koffie. Sou tant Ellie dalk iets van haar en Jean-Pierre gesê het? wonder sy en kyk sku na oom Lukas. “Is … is tant Ellie ’n weduwee?” vra sy en staar stip na die koppie in haar hand en voel hoedat haar wange warmer gloei en wens sy kan aan ’n verskoning dink om haar uit die voete te maak.

“Ja, tot my sonde en ergernis. Sy was jare lank met Abraham van Duuren getroud. Hy was ’n slim man en ’n vooraanstaande boer tot sy dood, sowat vyf, ses jaar gelede, het hulle op die plaas gewoon,” vertel oom Lukas en proe weer aan sy koffie.

“Ek het tant Ellie vanoggend daar langs die ringmuur gesien, maar ons … e … ek het nie met haar gepraat nie,” lig sy oom Lukas in.

“Nee, sy vertel my toe jy en Jean-Pierre het mekaar daar in die boord vasgeklou en sy het hoeka snaakse dinge begin dink, maar toe hoor sy jy het jou enkel verstuit. Watter enkel is dit, kindjie?” vra oom Lukas vroom terwyl hy met oordrewe belangstelling na haar enkels staar.

“My enkel makeer niks nie, oom,” Sanet frons. “Jean-Pierre is ’n stuitige … e … pierewaaier, en tant Ellie soek net geselskap. Ek het oom gesê ek stel nie in mans belang nie.”

“Dis waar, ja. Ellie soek geselskap en dat sy ’n skindertong is wat Elrina, haar en Abraham se enigste kind, dikwels in die verleentheid stel, is nie altemit nie. Maar jy begaan ’n groot fout as jy meen Jean-Pierre is ’n stuitige pierewaaier wat graag agter meisies aandraf. Daarvoor is hy in elk geval te besig, want hy is prokureur hier op die dorp, en het ook sy erfplaas, La Provence, daar langs die Groot Visrivier. Hy het jou seker daarvan vertel?”

Sanet skud haar kop woordeloos terwyl sy die nuwe inligting oor Jean-Pierre probeer verwerk. Hy is ’n geleerde man. Met ’n erfplaas, sy eie praktyk en ’n dorpshuis kan hy nie arm wees nie. Nogtans verspeel hy sy tyd saam met haar in die boord en vertel haar dat hy haar liefhet en met haar gaan trou. Hoe rym dit? wonder sy.

“Ons boer hier langs die Groot Visrivier met Durum-koring, of spaghetti-koring, soos ons boere dit noem, want ons kweek dit spesiaal vir die fabriek op Worcester waar hulle allerlei pastas maak. Ek het self ’n plasie langs die rivier, maar Jean-Pierre se plaasbestuurder bewerk my grond ook, want my jare van hard werk en sweet lê agter die rug.” Oom Lukas glimlag en kyk na Sanet wat hom luisterend dophou. “Dan het Jean-Pierre niks van sy plaas gesê nie?”

“Nee, oom. Ons het sommer gepraat oor … oor die tweeling se molslang en … en so aan. Woon Elrina saam met tant Ellie hier langsaan?” vra sy, weet dat sy geensins belangstel in Elrina van Duuren nie, maar besef terselfdertyd dat sy kan sterf van nuuskierigheid oor wie en wat Elrina presies is.

“Dalk moet ek dit stel dat Elrina hier langsaan woon en Ellie woon by haar.” Oom Lukas glimlag geheimsinnig en skud sy kop. “As jy oorlede Abraham se moeder, ou tant Christina van Duuren, leer ken, sal jy weet wat ek bedoel. Tant Christina is ’n vorstelike vrou, ’n ongekroonde koningin, wat haar man, haar enigste seun, haar huis en haar plaas met ’n ysterhand regeer het. Almal het na haar pype gedans, selfs die predikant en die kerkraad, maar toe gaan trou Abraham met Ellie Steen van Dorpstraat …”

“Tant Ellie was nie die vrou wat oom Abraham se ma vir hom sou gekies het nie?” vra Sanet, belangstellend in die bure se geskiedenis ondanks haar onverklaarbare gevoel van vyandigheid jeens die onbekende Elrina.

“Kind, daar was amper ’n rewolusie op ons dorpie. Tant Christina en haar getroue trawante wou met geweld Abraham en Ellie se huwelik nietig verklaar, want dat ’n meisie van Dorpstraat in die onderdorp met die enigste seun van Christina van Duuren kon trou, was ’n misdaad en ’n gruwel. Maar die twee was wettig getroud en tant Christina se vyande kon lank en hard lag omdat Abraham sy ma so lekker uitoorlê het.”

“Het tant Christina hom nie onterf nie?” vra Sanet nuuskierig.

“Sy sou as sy kon, maar ou Awie van Duuren, haar oorlede man, het die plaas aan Abraham bemaak en sy het net vruggebruik van die grond gehad. Nou ja, die mense het aanhou lag totdat klein Elrina grootgeword het …” Oom Lukas sit sy leë koppie op die muurtafeltjie langs hom en lag geamuseerd. “Jy sal haar nog self ontmoet, die jong Elrina van Duuren. Sy is haar ouma Christina se ewebeeld en as jy na die ongekroonde koningin van Bothasrus soek, is dit Elrina van Duuren.”

“Is sy baie mooi, oom?” vra Sanet.

“Mooi? Nou ja, aristokraties aantreklik is miskien ’n beter beskrywing. Seker mooi ook, want sy het groot, donker oë en digte, swart hare. Sy is ook ’n lang meisie, nes jy, maar … e … sy het ’n bietjie meer gewig as jy,” sê oom Lukas en Sanet bloos en onthou dat Jean-Pierre haar maer en benerig genoem het.

“Wat doen sy, of het sy nie nodig om te werk nie?” vra Sanet en byt kwellend aan die binnekant van haar lip. Hoe kon sy so dwaas gewees het om Jean-Pierre se stories te glo? Met ’n meisie soos Elrina as sy aanstaande bruid weet sy dat hy haar net vir die gek gehou het.

“Sy het ’n BA-graad, maar almal weet sy is net op aandrang van haar ouma Christina universiteit toe, want behalwe dat sy op elke dankbare en ondenkbare komitee dien, die armes van die dorp ophef en die rykes regeer, het sy niks anders te doen nie. Haar ouma Christina sorg dat sy soos ’n mannekyn aantrek, ’n blink motor ry en haar flikkers vir Jean-Pierre gooi.”

“Dan het sy en Jean-Pierre trouplanne?” vra Sanet en kug agter haar hand omdat haar stem ongewoon skor klink.

“So vertel ou Christina, Ellie en almal wat weet, maar Jean-Pierre swyg soos die graf,” antwoord oom Lukas. “Daar is mense wat meen dat Jean-Pierre glo Elrina is te jonk vir hom, want sy is maar twee-en-twintig, terwyl hy al ’n man van vyf-en-dertig is, maar ek glo nie so ’n probleempie sal in die pad van die liefde staan nie, veral as ’n mens onthou dat Elrina se erfgrond en Jean-Pierre se plaas aan mekaar grens.”

“Ja, dit maak alles so maklik,” beaam Sanet en vlieg orent asof haar gedagtes haar brand. “Nog ’n koppie koffie vir oom?”

“Dankie, Sanet, maar een koppie is genoeg. Sal ek jou met die ontbyt kom help?” bied hy aan.

“Nee, dankie, oom. Ek gaan net eers kyk of die tweeling al wakker is,” maak sy verskoning en verlaat die voorportaal, gretig om alleen te wees om haar posisie as oom Lukas se huishoudster en Jean-Pierre se buurvrou in oënskou te neem.

Dis wonderlik wat harde werk, gesonde kos en voldoende slaap vir ’n mens se gemoedsrus kan doen, dink Sanet terwyl sy die soldervenstertjie oopstoot en dan deeglik afstof voordat sy die ruite met seep en water begin afwas.

Sowat ’n week gelede het sy op Bothasrus aangekom en so byna geglo dat sy op hul buurman verlief geraak het, maar dit was ’n week gelede. Intussen het sy die boord en die tuin vermy, gesorg dat oom Lukas of een van die tweeling alle telefoonoproepe beantwoord en weggebly wanneer kuiergaste opdaag. Gewapen met ’n stoffer, ’n skropborsel, water en seep, het sy die ou Victoriaanse woning binnegevaar en van hoek tot kant afgestof, skoon geskrop, uitgevee en opgevryf.

Nou bly nog net die solder oor, maar as sy na al die rommel om haar kyk, sal sy minstens nog ’n week nodig hê om orde in die stowwerige wanorde te skep, dink sy met ’n tevrede glimlaggie.

Sy weet Jean-Pierre kom gereeld kuier, loop haar gedagtes oor die suidelike ringmuur na die buurhuis, en haar hand wat die nat vadoek vashou, beweeg stadiger oor die ruit. Drome dryf soos ligte somerwolkies haar oë binne en die herinnering aan ’n lang man wat haar sy bruid wou maak, verf ’n glimlag om haar lippe. Sy sug, leun op haar arms op die vensterbank en staar met nikssiende oë oor die voortuin uit.

“Daar is sy nou, Peet! Help my met die leer, jong. Toe, man, ek en die oom kan nie alles doen nie,” klink Gerrie se ergerlike stemmetjie onder Sanet op, maar sy hoor hom praat sonder om werklik in te neem wat hy sê.

As sy daardie verskriklike nag van vier jaar gelede kon uitwis, as sy haar seer en vernedering oor haar liefde met een beweging van haar hand kon wegvee, sou sy dan kon glo dat Jean-Pierre ernstig was toe hy gesê het hy gaan eendag met haar trou? Sou sy kon leer om hom lief te kry? Of sou haar liefde spontaan wees …?

’n Harde stamp teen die vensterbank ruk haar terug tot die werklikheid en sy leun by die soldervenster uit en sien die bopunt van ’n lang metaalleer teen die vensterbank aanleun.

“Haai, Gerrie, wat doen julle?” roep sy en leun versigtig ’n entjie verder by die venster uit.

“Ek, Peet, man, nie Gerrie nie,” roep Peet vies. “Ek en Gerrie het net vir oom Jean-Pierre gehelp om die leer teen die muur te sit. Moenie so ver uitleun nie! Netnou val jy op jou kop en dan is jy kinds!”

“Dankie vir die waarskuwing,” antwoord Sanet vies en wens sy het die moed om verder uit te leun en te sien wat Jean-Pierre doen, maar haar hoogtevrees laat haar die vensterbank vashou voordat sy vra: “Waarom sit julle die leer teen die muur?”

“Oom kan maar opklim. Ek en Gerrie sal die leer vashou,” sê Peet duidelik onder haar.

“Nee! Meneer Du Pont, ek het nie jou hulp nodig om die solderkamer skoon te maak nie. Bly net waar jy is, of anders kan jy alleen die solderkamer skoonmaak!” waarsku sy en voel soos ’n bakvissie wat nie weet hoe om ’n situasie te hanteer nie. Sy sien nie kans vir ’n konfrontasie met Jean-Pierre nie.

“Bly net daar, Sanet!” skree Peet waarskuwend. “As oom Jean-Pierre jou nie kom haal nie, gaan die slang jou byt!”

Sanet ruk om en haar oë soek paniekerig agter opgestapelde rommel na haar onsigbare vyand.

“W-waar is die s-slang?” vra sy, haar stem yl en nouliks hoorbaar.

“Buite, voor die solderdeur,” antwoord ’n diep stem vlak langs haar.

Sy swaai vinnig terug na die venster en kyk in Jean-Pierre se glimlaggende gesig vas en besef dat hy intussen teen die leer opgeklim het, maar haar vrees vir die slang laat haar van haar vrees vir hom vergeet.

“O … jy het gekom. Ek is bang vir hoogtes. Sal jy my help om by die venster uit te klim?” vra sy en beweeg gretig tot in die sirkel van sy uitgestrekte arms.

“As jy beloof om eendag met my te trou …” begin hy en laat sy sin onvoltooid.

“En Elrina dan?”

“Ons sal anderdag oor haar praat. Kry ek eindelik my belofte? Ek wag al ’n week en ek is lankal nie meer geduldig nie,” sê hy en trek haar nader aan hom.

“Maak nou gou, oom!” roep Gerrie ongeduldig van die voet van die leer af. “Oom het gesê ons kry elkeen vyf rand as ons oom help om by Sanet uit te kom. Gaan oom ons nou dadelik betaal, of moet oom eers bank toe gaan? Dis Woensdag en oom weet mos die bank maak Woensdae vroeg toe.”

Sanet verstyf in Jean-Pierre se arms. “Dan is alles beplan?” vra sy bitsig.

“Hoe anders? Jy vermy my asof ek die pes het. Daarom moes ek aan ’n plan dink om jou weer te siene te kry. Dis vreeslik romanties om ’n prinses van verre te hê, maar ek is ’n man van vlees en bloed, daarom hou ek meer van jou in my arms,” antwoord hy rustig.

“Dis hy en sy, Elrina!” skel ’n skerp stem onderkant hulle. “Toe, wat het ek vir jou gesê? Jy draf van die een komitee na die ander vereniging, en intussen draf hy agter die nuwe meisie aan. Jean-Pierre, klim dadelik af en kom hier. Elrina wil met jou praat.”

“Nie sonder my aanstaande bruid nie, tant Ellie,” antwoord Jean-Pierre binnensmonds, gryp Sanet en gooi haar met ’n brandweergreep oor sy linkerskouer, en begin vinnig afklim.