Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 12 - Schalkie van Wyk - Страница 10

7

Tobias Meiring maak die swaar houtvoordeur van sy woning oop en wag dat Ilse uitstap op die stoep. In die verbystap raak sy aan hom, en hy voel ’n ligte trilling deur hom gaan. Hy blik sydelings na haar, sien die sagte blos op haar wange, sien die warm, naby drome in haar diepblou oë.

Sy’s ’n mooi kind, dink hy half wrewelig. ’n Mooi vrou, al is sy dertig jaar jonger as hy. En daarby ’n liewe, innemende mensie, so ongekunsteld. Te jonk en onervare om selfs haar diepste gevoel vir hom te verberg. Dis wat haar so verfrissend anders maak: haar impulsiewe eerlikheid. Hy ken die vleitaal van slim vroue wat strikke vir hom span, maar hierdie kind se gevoel vir hom is so openlik en opreg dat dit hom byna skuldig laat voel. Sy bewonder hom, aanbid hom byna, is moontlik selfs ’n bietjie verlief op hom, al probeer sy so hard om dit vir hom te verberg … Maar hy moet versigtig wees. Hy kan nie bekostig om op sy leeftyd dwase dinge aan te vang nie.

“Tot volgende Saterdag dan, Tobias,” sê Ilse sag langs hom. “Jy sê die skildery sal oor twee Saterdae klaar wees, nie waar nie?” vra sy en probeer haar teleurstelling wegsteek.

Hy glimlag begrypend en raak liggies aan haar blonde hare wat oor haar skouers val. “Ja, meisie, maar ek hoop jy en Henk sal nog dikwels vir my kom kuier. Ons het mos goeie vriende geword. Waar is Henk vandag? Kom hy jou nie haal nie?”

“Hy het ’n dringende afspraak met een van sy professore gehad, maar dit maak nie saak nie. Die bushalte is net hier om die draai.”

“Ek verwag ongelukkig gaste vir middagete, anders het ek jou gou teruggeneem. Tot siens, meisie.”

“Tot siens, Tobias,” groet sy effens hees en loop vinnig die trap af na die wye rylaan.

Hy bly op die stoep staan, sien die son op haar hare speel, sien die fyn volmaaktheid van haar liggaam.

Dis maar goed die skildery is byna klaar. Daardie meisie doen verkeerde dinge aan sy binneste, dink hy en stap die huis binne.

Ilse hoor die deur agter haar toegaan en sug verlig. Sy loop onwillekeurig stadiger en laat haar oë oor die lushof om haar gaan.

Oktober – die mooiste, mooiste maand, dink sy. Net hier, hier by Tobias, sal dit altyd mooi wees. Hy noem die skildery van haar Immerlente, maar by hom is alles immermooi, immergeluk, immerliefde …

Sy skrik vir haar eie gedagtegang en kyk skuldig rond, asof sy bang is dat iemand haar gedagtes kon lees. Wat makeer haar? Het sy, Ilse Brink, sowaar verlief geraak op ’n man wat oud genoeg is om haar pa te wees? ’n Man wat net soveel vir haar omgee as vir honderde ander modelle?

As sy tog ’n weerklank vir haar gevoel in hom kon vind. As sy net kon seker wees dat hy haar liefhet. Maar dis dwaas, dwaas! Tobias Meiring is ’n ervare vrouejagter, nie die man wat met haar sal trou en die res van sy lewe aan haar getrou sal bly nie. En tog wens sy, hoop sy, bid sy selfs …

By die hek bly sy staan en draai om om ’n laaste keer na die tuin en die huis te kyk.

“Tot siens, my Tobias,” fluister sy vir die speelse lentewind. Sy sluk hard en voel ’n warm vogtigheid in haar oë kom. Met ’n byna roekelose gebaar vee sy met die rugkant van haar hand oor haar oë. Waarom het sy ooit vir Tobias Meiring ontmoet? Waarom het Henk haar na hom toe gestuur? Henk … Sy sluk skuldig en begin vinnig wegstap na die straathoek. Dis alles Henk se skuld, maar as hy ooit moet weet … Nee, sy is bly dis nog net twee Saterdae, want dalk kan sy dan terugkeer aarde toe, weer die Ilse word van ’n paar weke gelede.

Agter haar kruip ’n rooi sportmotor nader en hou ’n entjie voor haar langs die sypaadjie stil. Bruce Reyneke klim uit, stap stadig om sy motor na die sypaadjie en steek ’n sigaret aan.

“Dan loop ons mekaar tog weer raak,” sê hy. Sy donker oë is dringend op haar. “Ry jy saam?”

“Bruce!” wurg sy sy naam uit en bly verskrik staan. “Wat het jy hier kom soek?”

Hy lag smalend. “Vir jou, mooi ding. Vir jou en jou nuwe minnaar wat jy elke Saterdagoggend besoek.”

Sy woorde tref haar soos ’n klap en sy tree onwillekeurig agteruit. Haar oë gaan oor sy gesig, sien die smalende mond en die koue spot in sy oë. ’n Yskoue woede stoot in haar op. “Bly jy maar nog ’n klein seuntjie, ondanks jou baie geld en al jou jare op universiteit?” vra sy beheers.

Hy lag harder en leun teen die modderskerm van sy motor. “Kom, kom, ou meisie, dis nie nodig om vir jou oom Bruce te jok nie. Ek ken Tobias Meiring en sy reputasie. Moenie vir my sê jy is ure lank stoksielalleen saam met hom in sy huis sodat hy net mooi prentjies van jou kan skilder nie. Ek is ouer as tien!”

Skok klap haar woorde weg, laat haar oorbluf voor hom staan. Sy hoor sy honende lag weer in haar ore, sien die wit van sy tande agter sy gryns en lees minagting in sy oë.

Witwarm woede ruk deur haar, trek haar keel toe en laat haar hande liggies bewe. “Jou … skurk!” krys sy. Sy veg teen ’n oorweldigende begeerte om hom te klap, om die lag uit sy oë te krap. Dan praat sy weer, maar beheers. “Dis jammer dat jy is wat jy is, Bruce Reyneke, want as jy self ordentlik was, sou jy dit dalk in ander mense kon raak sien. En om te dink ek het oorspronklik ingestem om geskilder te word sodat ek geld kon verdien om ’n aandrok te koop vir daardie dans waarheen jy my uitgenooi het. Gek wat ek was! Jy is die veragtelikste mens wat ek ken!”

Haar woorde bring hom tot besinning en hy steek sy hand uit toe sy begin wegstap. Hy hou haar terug. “Nee, wag, Ilse!” pleit hy. “Ek was net jaloers … byna mal van jaloesie! Vandat ek jou gevra het om met my te trou, weier jy om my te sien, om saam met my uit te gaan. Toe hoor ek van Tobias Meiring, en ek het gedink … Asseblief, Ilse, kan jy nie sien ek is lief vir jou nie? Ek weet daar was stories oor my en Erna, maar jy kan self sien daar het niks van gekom nie. Sy kon niks bewys nie. Dis vir jou wat ek wil hê, Ilse, en niemand anders nie!”

Daar is jammerte in haar oë toe sy na hom kyk. “Jy is nie ’n baie slim man nie, is jy, Bruce? Noudat jy seker is dat ek nie om jou soort redes hierheen kom nie, nou kan jy skielik van deuntjie verander? Ek het dit voorheen gesê, en ek hoop ek sê dit nou vir die laaste keer: ek sal nooit met jou trou nie. Ek het nie ’n greintjie respek vir jou nie, veral nie na vandag nie, en ek wil beslis nie met ’n man trou wat ek verag nie.”

Bruce verbleek merkbaar en die woede is gloeiwarm in sy oë. “So, dan verag jy my, juffrou Ilse Brink? Ons sal sien. Jy’s myne, en as jy dan nie met my wil trou nie, sal ek sorg dat niemand anders jou kry nie. En jy bly weg van Tobias Meiring af! As ek jou weer hier vang, sal ek nie verantwoordelik wees vir my dade nie!”

“Al die melodrama,” lag sy bewerig en begin wegstap.

“Ons sal sien wie lag die lekkerste as ek jou weer hier kry!” roep hy haar dreigend toe, klim in sy motor en trek met skreeuende bande weg.

Verlig sien Ilse hom wegjaag en sy kyk dankbaar na die enkele mense by die bushalte. Sy voel die bang gebons van haar hart in haar keel en sien haar hande liggies tril toe sy ’n buskaartjie uit haar handsak haal. Sy haal diep asem, probeer die vrees wegdruk, maar die onrus bly in haar, hurk op die rand van haar bewussyn.

Bruce is miskien ’n windsak, dink sy, maar sy voel tog nie gerus nie. Hy is ’n bedorwe man en gewoond om sy sin te kry. Sy weet hy kan aggressief raak as hy teenkanting kry. As hy haar dalk werklik liefhet … Hy is tot enigiets in staat. Sy sal met Henk praat. Hy sal weet wat om te doen.

Henk. Tog vreemd hoe belangrik hy vir haar in die afgelope tyd geword het. Selfs haar gevoel vir Tobias, wat ’n fyn ragwerk om haar gespan het, kan sy beeld nie uit haar gedagtes hou nie. Want Henk bly die man op die agtergrond, die ver man wat sy nie heeltemal kan plaas nie, nie kan raak vat nie, maar wat altyd daar moet wees. Want hy is nodig vir haar geluk – haar gevoel van veiligheid. Dis goed om ’n vriend soos hy te hê, dink sy en voel vreemd getroos.

Henk staan in die oop kamerdeur en rook toe Ilse onder die peperboom na die hoekkamer stap. ’n Frons keep tussen sy wenkbroue en kommer lê in ’n strak lyn om sy mond. Hy haal sy pyp uit sy mond. Sy oë is peinsend op Ilse gerig.

Het Sonja gelyk gehad? wonder hy. Het Ilse ’n gevoel vir Tobias Meiring? Sy is nooit geneë om Tobias met hom te bespreek nie, maar juis die feit dat sy altyd wegskram, verdubbel sy kommer. Miskien moet hy haar ontgogel, vir haar van Ray Summers vertel en hoop dat dit die regte uitwerking sal hê …

Ilse kyk na sy deur toe sy die trap na die stoep opstap, sien hom staan en glimlag bly.

“Kom jy koffie drink, Henk? Of het jy genoeg gehad na ete?” vra sy en sluit haar kamerdeur oop.

“Dit was ’n kwartier gelede. Nee, ’n koppie koffie is altyd welkom,” antwoord hy en stap tydsaam nader. “Tant Truia hou jou kos vir jou. Sy’t gesê dis in die spens, want dis ’n koue ete.”

“Dankie. Ek sal later eet, want op die oomblik kry ek te warm om honger te wees,” antwoord sy, sit haar handsak op haar bed neer en skakel die ketel aan.

Henk neem op ’n leunstoel plaas en strek sy bene lank voor hom uit.

“Hoe ver is oom Tobias met die skildery?” vra hy.

“Nog net twee Saterdae,” antwoord sy afgetrokke.

“Dis gaaf. Die eksamen begin in die daaropvolgende week, en dan gaan jy nie tyd vir so iets hê nie. Hoe lyk dit, ounooi? Darem soos jy?”

Sy draai om en haar gesiggie straal. “Dis pragtig, Henk! Tobias het my tien keer mooier geskilder as wat ek werklik is. Hy stem natuurlik nie saam nie, maar dit is so. Ek wens Mamma-hulle kon dit sien.”

“Hulle sal nog,” glimlag hy geheimsinnig.

“Hoe? Mamma-hulle kom selde of nooit hier, en … Ek het nog nooit daaraan gedink nie. Gaan Tobias my skildery verkoop?” vra sy nuuskierig.

“Hy durf nie, want dis my eiendom,” antwoord Henk rustig. Sy oë vonkel ondeund op die verwarde meisie.

“Jy bedoel jy … jy het hom gevra om my te skilder en my daarvoor te betaal, en intussen koop jy die skildery?” vra Ilse verbysterd.

Henk knik en lag goedig oor die verwarring op Ilse se gesiggie. “Oom Tobias het jare gelede toe ek universiteit toe gekom het, beloof om vir my enige meisie wat ek na hom toe stuur, te skilder. Ek het altyd sy werk bewonder, maar ek het nie altyd van sy modelle gehou nie, daarom het hy gesê ek kan ’n meisie van my eie keuse vra om geskilder te word. Dink jy ek is baie voorbarig? As jy nie wil hê jou skildery moet eendag in my studeerkamer pryk nie, kan ek dit altyd vir jou ma present gee.”

“Nee … nee, die skildery is natuurlik joune, Henk. Ek dink ek voel amper geëerd dat jy verkies om my skildery in jou huis te hê, maar sal jou vrou nie kwaad wees nie?” vra sy besorg.

“Wel … nie as ek met die regte vrou trou nie.” Hy sien die diep blos op haar gesiggie en vervolg haastig: “Moenie jou daaroor kwel nie, ounooi, want die vrou met wie ek eendag trou, sal nie nodig hê om op enigiemand jaloers te wees nie. Solank jy nie vir my kwaad is omdat ek sonder jou wete vir oom Tobias gevra het om die skildery vir my te maak nie.”

Sy skud haar kop en glimlag warm vir hom. “Nee, Henk. Dit laat my amper minder skuldig voel. Jy weet tog hoe baie jy vir my in die afgelope vier jaar gedoen het, en ek kon so min vir jou doen. As my skildery jou gelukkig kan maak, is dit so ’n klein bietjie troos … Ek’s bly jy dink ek is mooi,” sê sy impulsief.

“Jou liewe kind,” lag hy geamuseerd. “Soms te veel kind,” mymer hy, “want in jou blydskap dat ek van jou gesiggie hou, is jy te blind om te sien dat ek van jou, die vrou in jou, hou. Soms wens ek daar was nie soveel onskuld in jou nie …”

“Moes jy oom Tobias baie betaal vir die skildery?” vra Ilse aarselend.

“Nee, ounooi. Ek het mos reeds vir jou gesê oom Tobias is ’n ou vriend van my pa, en hy weet ek is net ’n arm student. Jy wou nie dalk gehad het dat oom Tobias die skildery hou nie?” waag hy ’n skoot in die donker.

’n Warm gloed kruip oor haar nek en haar wange, maar haar blik bly eerlik op hom gerig. “Ek weet nie … Ek het eintlik nooit gedink wat van die skildery sal word nie, maar ek is bly dis joune. In elk geval, as Tobias ’n skildery van my wil hê, kan hy mos nog een skilder.”

Hy knik, maar is nie heeltemal met haar antwoord tevrede nie. Tydsaam steek hy sy pyp aan en blaas ’n blou bondel rook die lug in. Dan draai hy onseker na die stil Ilse oorkant hom. “Hou jy baie van oom Tobias, Ilse?” vra hy onverwags.

Sy trek haar asem skerp in en speel senuweeagtig met die oor van haar koffiebeker. “Ja, Henk … Ek meen, dis tog nie verkeerd nie? Hy was van die eerste dag af baie gaaf teenoor my. Jy hou tog ook van hom?”

“Ja, ounooi, maar ek is ’n man.” Hy swyg en trek aan sy pyp, sien die ergerlike fronsie tussen haar wenkbroue. “Ek wil jou nie omkrap nie, Ilse, maar miskien is ek tog ’n bietjie bekommerd oor jou. Tobias Meiring, hy is ’n groot man met ’n groot naam … en baie liefdes. Ek sal nie graag wil sien dat jy seerkry nie.”

Sy kyk vinnig na hom, voel ’n redelose woede in haar opstuif, en voel skaam en betrap. “Nog ’n bekommerde man,” smaal sy. “Eers die liewe Bruce netnou, en nou weer jy. Is dit wat jý ook van my dink? Dat ek elke Saterdagoggend my minnaar in sy huis besoek? Is dit wat jy –”

“Ilse, nee!” sweepklap sy stem. Hy spring op en kom tronend oor haar staan. Sy gesig is bleek en strak. “So ’n beskuldiging maak jy nooit weer nie. Nooit weer nie, ounooi, want jy weet ek dink nie so iets van jou nie.”

Die stil sekerheid in sy stem troetel die seer en vernedering van Bruce se woorde weg, laat haar veilig en getroos voel. Sy glimlag deur die warm waas wat in haar oë kom en lê haar hand huiwerig op sy arm.

“Ek’s sommer ’n baba, Henk, maar Bruce het my vanoggend meer ontstel as wat ek besef het,” sê sy verskonend.

“Maar ek dag jy sien hom nie meer nie,” sê Henk verwonderd en neem weer oorkant haar op die leunstoel plaas.

“Hy kuier nie meer hier nie, maar hy het my blykbaar ingewag, want net nadat ek by Tobias se tuin uitgestap het, het sy motor langs my stilgehou. Hy het eers baie onsmaaklike aantygings teenoor my gemaak, en toe weer van besluit verander en my gedreig as ek weer daarheen sou gaan.” Sy haal haar skouers op en probeer ongemerk die enkele trane van haar wange met haar hand wegvee. “Jy weet mos, die ou storie van dat ek aan hom behoort, en aan niemand anders nie. Ek het ’n bietjie geskrik, want hy het nogal ernstig geklink. Daarom wou ek jou vra of jy sal sorg dat jy my die volgende twee Saterdae daar kom haal. Ek weet dis baie moeite, Henk, maar …”

“Ek doen dit graag, ounooi, moenie jou verder daaroor bekommer nie,” val hy haar gerusstellend in die rede. Hy kyk na sy leë koffiebeker. “Kry ek nog iets te drinke?”

“As jy mooi vra,” terg sy en staan op om water in die ketel te tap. “Gaan jy vir my nog oor oom Tobias preek?” vra sy oor haar skouer van die wasbak af.

Sy sien die kommer in sy oë en verwens haarself omdat sy weer die onderwerp aangeroer het. “Ek verkies om nie verder oor hom te praat nie, Henk,” sê sy pleitend.

“Ek dink weer ons moet, Ilse, want dit kan jou dalk help,” sê hy gedemp, wag totdat sy weer teenoor hom sit en vervolg: “Ek sê nie jy is op hom verlief nie, ounooi, maar …”

“En as ek was, is dit miskien ’n sonde om lief te hê?” vra sy spottend.

Hy maak ’n ergerlike handgebaar. “Moenie kinderagtig wees nie, Ilse. Niemand praat van sonde of van reg of verkeerd nie. Ek praat van dwaasheid, ja.”

“En ek sal dwaas wees as ek van Tobias hou?”

“As jy van hom hou, het ek niks daarteen nie. Ek hou ook toevallig van hom. Ek praat van verlief wees, liefhê, noem dit wat jy wil. My pa en oom Tobias is baie jare lank al vriende, en as daar iemand is wat hom ken, is dit my pa. Ek het jou reeds vertel dat oom Tobias vroeër getroud was en dat sy huwelik op ’n egskeiding uitgeloop het. Het jy al van die toneelspeelster Ray Summers gehoor? Sy vertolk soms filmrolle ook.”

Ilse knik instemmend.

Hy vervolg: “Ek ken haar ook. Dis seker vyf-en-twintig jaar gelede dat hulle reeds geskei is, maar na al die jare is sy nog lief vir hom, en hy vir haar. Op sy manier natuurlik, want ek glo nie oom Tobias kan ooit net een vrou liefhê nie. Maar sy speel vandag nog die belangrikste rol in sy lewe, en ek dink as sy net ja sou sê, trou hy vandag weer met haar.”

“Nou hoekom wil sy nie? Ek dag sy is nog altyd lief vir hom. Dis mos wat jy gesê het,” sê Ilse geïrriteerd en voel die jaloesie in ’n seer knop op haar maag saamtrek.

“Omdat tannie Ray vir oom Tobias beter ken as enige ander vrou, en sy sien nie kans om maar net een van die talle vroue in sy lewe te wees nie. Verstaan jy?”

Ilse knik weer en voel haar aarselende drome van gister soos ’n kaartehuis om haar inmekaartuimel. Dan gryp sy na ’n laaste strooihalmpie. “Maar is Ray Summers nie net ’n besitlike, jaloerse vrou nie, Henk? Tobias is ’n baie aantreklike man, en ek kan verstaan dat al wat vrou is hom wil hê, maar ek kan hom nie daarvoor blameer nie. Ek weet van minstens twee meisies wat op Kobus Krynauw verlief is, maar Sonja gaan beslis nie hulle oë uitkrap, of vir Kobus daaroor kwaad wees nie.”

Henk sug en skud sy kop ongelowig. “My liewe mensie, jy het self gesê die meisies is op Kobus verlief, maar sover ek weet, stel Kobus nie in hulle belang nie. As hy skielik sou omdraai en hulle uitneem, sal Sonja dan nog die situasie houtgerus aanvaar?”

“Nee, natuurlik nie,” antwoord sy, besef skielik wat Henk bedoel en skuif ongemaklik op die rusbank rond. “Jy bedoel Tobias Meiring …?” vra sy huiwerig.

“Juis. Vir Tobias Meiring is daar net een mens wat saak maak, en dit is Tobias Meiring. Hy weet nie wat lojaliteit of liefde beteken nie, en ek glo nie jy sal dit vir hom kan leer nie. Meer hoef ek nie te sê nie, Ilse, maar ek dink ek het jou genoeg gewaarsku.”

Sy antwoord nie, maar hy sien die opstand in haar oë, sien haar kennetjie uitdagend wip. Dan het Tobias Meiring reeds ’n sterker houvas op haar emosies as wat hy vermoed het, dink Henk bekommerd. Wat meer kan hy doen om te verhoed dat die meisie seerkry? Of het oom Tobias werklik ’n gevoel vir Ilse? Het hy vir die eerste keer ’n meisie opreg lief? Nee, nie dít nie! Onlangs het hy nog vir Sonja uitgelag omdat sy gemeen het hy is te gerus, maar nou? Tobias Meiring is ’n gevaarlike mededinger, iemand met wie hy rekening sal moet hou …

“Ilse … ounooi, wil jy nie vanaand saam met my veldfliek toe gaan nie?” hoor hy homself hortend vra.

Sy kyk verras op en glimlag kopskuddend. “Jy weet ek moet Saterdagaande studeer omdat ek soggens na Tobias toe gaan, Henk. Ek sou graag wou gaan, maar die eksamens is om die draai. Gaan jy dan nie vanaand saam met my studeer nie?”

“Seker … seker. Ek was skielik net lus om ’n slaggie na ’n goeie rolprent te gaan kyk,” maak hy swakkies verskoning en neem die beker koffie wat sy na hom uithou.

In die stil eetkamer peusel Ilse lusteloos aan haar middagete. Toe stap sy deur kombuis toe om die bord op die wasbak neer te sit. Ingedagte slenter sy op die agterstoep uit en neem op die stoepmuurtjie plaas. Haar oë rus op die groot bedding dahlias teen die wit ringmuur.

Haar gesprek vroeër die middag met Henk maal steurend deur haar gedagtes. Hoeveel waarheid steek daar in wat hy gesê het? Dis tog wat tannie Nicky al ’n geruime tyd van Tobias sê: die ewige minnaar. En beide tannie Nicky en Henk ken die werklike Tobias – nie die man wat sy net Saterdagoggende sien, en wat so bedagsaam en teer teenoor haar optree nie. Henk dink Tobias is nog lief vir Ray Summers, maar as hy haar werklik liefhet, sal hy mos nie met ander meisies uitgaan nie. Moontlik voel hy oor Ray soos sy al die jare oor Bruce gevoel het. Hy was die man met wie sy moontlik sou trou, maar lief het sy hom nooit gehad nie. Daarom het dit haar nooit gepla dat Bruce met ander meisies uitgegaan het, of dat sy ander mans se geselskap geniet het nie.

Verlig oor haar oplossing, draai sy om en begin stadig terugstap na die voordeur.

Tog jammer dat Henk so heftig gekant is teen ’n verhouding tussen haar en Tobias, dink sy bekommerd. Henk was al die jare ’n goeie vriend, ’n man na wie sy opgesien het, en sy sal nie graag sy vriendskap wil verloor nie. Maar, nou ja, hy is maar ’n stywenek, en dis seker vir hom ’n bloedsonde dat ’n jong meisie op ’n middeljarige man verlief kan raak. Nie dat sy so dwaas sal wees om nou al op Tobias verlief te raak nie – beslis nie voordat hy haar van sy liefde verseker het nie. O, dit sal maklik wees, baie maklik, maar …

Die foon skril in die voorportaal en sy rek haar treë. Sy lig die gehoorbuis op en bring dit na haar oor.

“Ilse Brink. Goeiemiddag,” sê sy onpersoonlik, maar vriendelik.

“A, my lentenooientjie,” praat Tobias Meiring se diep stem in haar oor. “Tobias hier, Ilse. Is jy baie besig? Gaan jy vanaand uit?”

“Tobias!” roep sy verras uit. Sy voel die wilde gebons van haar hart in haar ore en lag senuweeagtig. “Nee … nee, ek is van plan om te studeer, Tobias,” sê sy effens uitasem.

“Ek dink jou mooi koppie verdien ’n bietjie rus, my meisie. Ek kom jou tussen agtuur en halfnege vanaand oplaai vir so ’n klein etetjie hier by my … ’n klein partytjie. Wat sê jy daarvan?”

Sy hoor die warm besitlikheid in sy stem en sluk droog. “Ja, dankie, Tobias. Ek … sien vreeslik uit daarna.”

“Tot vanaand, my lentemeisie,” groet hy en sy hoor hom aflui.

Stadig en werktuiglik beweeg haar hand met die gehoorstuk terug na die voetstuk. Sy bly staan, en die drome huiwer in haar blou oë. Daar is ’n skadu van ’n glimlag om haar sagte, vol lippe.

Tobias! Tobias Meiring, die beroemde skilder, het haar na ’n partytjie uitgenooi! Sy skaterlag haar blydskap, gryp haar arms op haar bors vas, probeer haar geluk vertroetel. Tobias Meiring hou van haar … Hy móét van haar hou, want hy het haar persoonlik uitgenooi! Sy moet vir iemand daarvan vertel, al is dit net om seker te maak dat sy nie alles gedroom het nie. Sonja sal luister, Sonja sal verstaan. Dankie toggie, ou Sonja is terug.

Haar voete vlieg oor die breë stoep. Sy hardloop veerlig langs Henk en Tanya se toe kamerdeure verby en vlug by die oop deur van die hoekkamer in.

“O, Sonja!”

Sonja, wat by haar skryftafel sit, kyk vraend na haar kamermaat. Sy sien die warm, bly vonkeling in Ilse se oë, merk die sagte blos van opwinding op haar skraal gesiggie en sien haar in ’n spontane vreugdedans rondtrap.

Sonja lag begrypend en vra: “Kan ek raai? Ek wed jy is tot oor jou ore verlief op die wonderlikste man ooit – en hy het jou gevra om te trou!” Sy loer ondeund na Henk se kamer.

“Jy’s ’n bietjie te haastig,” lag Ilse tevrede, “maar dit is ’n wonderlike man wat my gevra het om vanaand saam met hom party­tjie te hou … in sy eie huis.”

“Nie Tobias Meiring nie?” vra Sonja grootoog.

“Die einste hy! Maar hoekom lyk jy so verbaas? Het jy gedink dis so onwaarskynlik dat hy van my kan hou?”

“Nee – glad nie. Ek glo nie dit sal vir enige man moeilik wees om op jou verlief te raak nie, maar het dit regtig al so ver tussen jou en Tobias gevorder? Ek weet jy hou baie van hom, maar ek kon nie werklik glo jy is verlief op hom nie, en dat hy …” Sy swyg. Die kommer lê troebel in haar oë.

“Goeiste, Sonja, is dit nodig om so bedruk te lyk? Het jy nog nooit voorheen gehoor dat ouer mans op jong meisies verlief raak en met hulle trou nie? Dis nie ’n tragedie nie, mens!” sê Ilse onthuts, neem op die leunstoel plaas en swaai haar bene oor die een armleuning.

“O, ek weet van sulke huwelike, maar sal jy dit kan doen, Ilse? Sal jy met Tobias Meiring trou as hy jou vra?” kom dit ongelowig van Sonja.

“Ek … weet nie,” huiwer sy. “O, ek hou baie van hom, maar ek kan my nie regtig indink dat ek met hom sal trou nie. Ek bedoel, ek ken hom skaars, en dis moeilik om nou al te sê wat ek sal doen as ek werklik seker is van sy liefde. Maar dit sal ’n groot versoeking wees,” erken sy eerlik.

“Omdat hy ’n beroemde skilder is?” vra Sonja sag.

“Ja en nee,” antwoord Ilse ingedagte. “Eintlik is Tobias vir my die verpersoonliking van sekuriteit. Hy’s ryk en suksesvol. Hy kan my alles gee waarna enige meisie verlang.”

“Liewe land, Ilse, dink jy net ’n middeljarige man kan vir jou sekuriteit gee? Wat van my en Kobus? Dink jy ek voel nie veilig en gelukkig by hom nie?” vra Sonja ergerlik.

“Nee, maar jy het vir Kobus lief, en dit maak ’n verskil. Ek het niemand werklik lief nie, en as ek dan moet trou, trou ek liewer ter wille van sekuriteit … om dinge vir my ouers makliker te maak. Ek bedoel nie dat ek sommer met enige ryk man sal trou nie, maar as ek van hom hou, is dit meer as genoeg vir my. Is dit dan so verkeerd?”

Sonja kyk in stilte na die meisie op die groot stoel en skud haar kop. “Jy soek jou eie seerkry, Ilse, want rykdom en geld kan nooit opregte liefde vervang nie. Ek hoop net jy vind dit nie te laat uit nie.”

“Hoe kan ek as ek nie eens weet wat liefde is nie?” vra Ilse bitsig en stap sonder meer die kamer uit.