Читать книгу Cliniclowns en HappyMeals - Süreyya Turan - Страница 6

Chemodag. Vandaag zou het eerste gedeelte van de behandeling beginnen. Vier á vijf dagen zou ze chemo krijgen in het ziekenhuis om vervolgens drie weken te rusten. Nou ja, rusten. Er valt niet veel te rusten wanneer je je kind dan alsnog moet volstoppen met medicijnen. Gelukkig mag ik haar dan wel mee naar huis nemen. Eindelijk even weg van dit ziekenhuis. Na drie weken moeten we ons weer melden en begint het riedeltje opnieuw: vier á vijf dagen chemo en weer terug naar huis. Net zo lang tot de tumor dusdanig gekrompen is, dat ze opnieuw geopereerd kan worden. En dan zal nog de bestraling volgen, dan weer chemo en weer een operatie. God, er komt geen einde aan. Ik weet niet goed hoe ik mezelf moet voorbereiden op de chemokuren. Laat staan de effecten ervan. Haar kleine lichaampje heeft al zo veel te verduren gehad, en het is nog lang niet over.

Gisteren hebben ze kastje in mijn borst gestopt. Mama zegt dat het is voor de chemo die ik ga krijgen. Zo hoeven ze niet elke keer te prikken in mijn huid. Daar ben ik wel blij mee, want ik vind de prikjes niet leuk. Ze doen pijn. Ik wist niet wat ‘chemo’ was. Ik vind het maar eng klinken. Mama en papa zeggen dat het water is dat de tumor doodmaakt. Dat het me beter gaat maken.

Dat is heel goed! Maar toch kan ik er ziek van worden. De doctoren vertelden dat ik last kan krijgen van buikpijn en misselijkheid, misschien wel zo erg dat ik niet kan eten. Toen ik vroeg of ik wel nog koekjes kon eten, schudden zij hun hoofd. ‘Misschien heb je daar helemaal geen zin meer in’.

Dat kan ik me niet voorstellen. Ik heb áltijd zin in koekjes.