Читать книгу Hermelijn - Van Java Melati - Страница 15
VIII.
Оглавление»Zie eens Hermine!” riep van Akkeveen plotseling, toen zij de laatste afspanning achter zich hadden.
»Wat is er?” vroeg zij, zich verschrikt opheffend, want zij was juist even ingesluimerd zonder het zelf te weten. [39]
»U wordt begroet op het grondgebied van Ngaroengan.”
Drie, vier luchtpijlen stegen in de duisternis op en lieten een regen van bont gekleurde sterren na, die tusschen de groote constellatiën aan den donkeren hemel een oogenblik flikkerden om dadelijk weer te verdwijnen.
»Dan heeft Cor toch de boel in beweging gebracht,” zei de oude heer ontevreden.
»Natuurlijk papa!” antwoordde van Akkeveen spottend. »U zal nog wel wat anders zien, alle kampongs zijn in rep en roer.”
Werkelijk hoorde Hermelijn een verward gedruisch van Javaansche muziekinstrumenten, dat zelfs het gerol van de wielen overstemde.
»Is dat voor ons?” vroeg zij verbaasd.
»Ja zeker, voor u en voor dien akeligen Sinjo, die daar in den hoek zit en niets van al dat spektakel verdient,” sprak haar schoonvader met verbeten toorn, die nu eindelijk zich lucht gaf.
Hermine werd ijskoud, zij voelde zich vernederd en beschaamd in den persoon van Conrad. Een onbestemde vrees voor verschrikkelijke dingen verlamde haar spraak en deed haar huiverend ineenkrimpen.
»’t Liefst had zij zich thans aan Thoren geklampt en hem gesmeekt:
»Niet verder, neem mij mee! Ik vertrouw u alleen, Iwan! Ik ben zoo bang voor al die zonderlinge menschen.”
Maar reeds dadelijk verweet zij zich die gedachte als een zonde tegen haar man, als een beleediging hem aangedaan; hij zou haar steunen, zoodra zij hem slechts beter begreep; zij overwon den aanval van echt vrouwelijken angst, die haar had bevangen en staarde naar buiten.
Overal brandden lichten, overal waren vreugdevuren ontstoken ter eere van de jonge bruid, die haar intrede kwam doen en die den bruidegom nog steeds aan haar zijde miste.
Conrad had nu eindelijk zijn oogen gesloten en leunde achterover; zijn hand hield hij gebald als in machtelooze woede, zijn trillende lippen perste hij samen als om de bittere woorden te onderdrukken, waarmede hij zoo gaarne den uitval zijns vaders had beantwoord.
August richtte zich op, wreef zijn oogen uit en zeide alleen:
»Nu bijna. Ik hoor al de doeng-doeng!”1
»En ik de breng-breng,” merkte Akkeveen lachend op, »zusje Hermine, u is muzikaal heb ik gehoord, wat zal u genieten bij dat concert, waarnaast de Grenadiers in de schaduw verzinken.”
»’t Maakt toch een heerlijk effect.”
»Getemperd door den afstand en de geheimzinnige muziek [40]van een tropischen nacht,” zeide Thoren, »ik ben u zeer dankbaar, mijnheer de Géran, dat u mij in de gelegenheid heeft gesteld tot het bijwonen van zulk een echt Indisch feest.”
»Daar was het toch niet om, Thoren,” was ’t antwoord, dat aan oprechtheid niets te wenschen overliet; »ik wist er niets van dat mijn dochter die komedie had gearrangeerd. Enfin, ze houdt van zulke dingen.”
»’t Bewijst voor juffrouw de Géran’s poëtische neigingen.”
Akkeveen grinnikte van pret; August zelfs deed iets hooren, dat eenigszins op een lach geleek, de slaap had hem blijkbaar wakker achtergelaten. Conrad stopte zijn ooren toe als een bewijs dat hij niets wilde hooren.
»Wat zijn de bloemen spoedig verflenst,” zeide Hermine met een zucht.
»Geef hier, ik zal ze wegwerpen,” vroeg Thoren, »een bruid mag haar blijde intrede niet doen met verwelkte bloemen.”
»Neen, laat ze mij houden, ten wille van hem, wiens naam je bij het overreiken hebt genoemd,” fluisterde zij met vochtigen blik.
»En als een herinnering aan de onbeleefdheid van uw bruidegom,” beet de oude heer haar spijtig toe.
Zonder een woord te zeggen, wierp Hermelijn het bouquet ’t raampje uit.
Even opende Conrad zijn groote oogen maar sloot ze weer en alleen August hoorde hem zacht kreunen.
»Allah, allah!”
»Diam,” zeide hij op een soort van troostenden toon goedig en medelijdend, »toch tra boleh boeat!”2
Niemand, die dat groote rijtuig, schijnbaar vroolijk en opgewekt, den weg zag overvliegen, terwijl links en rechts vuurpijlen opstegen en de muziekinstrumenten hun groet brachten, kon vermoeden hoeveel daar binnen geleden werd.
De weg ging nu langzaam stijgend, want het landhuis van de Gérans lag op de helling van een berg; sterke balsemgeuren vervulden de lucht en stegen Hermelijn naar het hoofd.
»Dat zijn de bloeiende koffiebosschen,” sprak Akkeveen, »zie nu daar tegen dien berg op, Hermine!”
Een roodachtig licht, gloeiend als een ontzaggelijke brand, spreidde zijn schijnsel in de donkere massa uit, de palmboomen schenen gloeiende pluimen; een keten van gouden kralen gelijk, kronkelde een rij lichten zich langs de helling omhoog als om den weg te wijzen naar die groote glinsterende lichtbron.
»Cor heeft alles grootsch gedaan,” zei Akkeveen en August scheen geen rust meer te hebben, hij wrong zich naar het portier en stak zijn hoofd naar buiten. [41]
»Daar is Portias!” riep hij uit.
Een ruiter kwam hen tegemoet, aan het hoofd van een soort eerewacht, bestaande uit Javanen op hun kleine, vurige met roode linten en kleurige schabrakken opgesierde paarden; allen hielden brandende toortsen in de hand, die zij bij wijze van welkomstgroet hoog boven het hoofd zwaaiden.
Er scheen plan te zijn een aanspraak te houden maar de heer de Géran gaf bevel voort te rijden.
»Ga door, ga door! Ik heb haast om met die ellendige komedie gedaan te maken,” zeide hij.
Nu reed de eerewacht langs beide zijden van het rijtuig, dat thans slechts stapvoets de helling kon opkomen; de muziek werd hoe langer hoe levendiger en minder harmonisch; anklong, rebab, gambang en gamelang vereenigden hun onsamenhangende klanken in een concert, dat de dieren van het woud zeker deed wakker schrikken; er werd geschoten en gevuurd, en de echo’s uit het gebergte weerkaatsten het feestgejuich honderden malen.
De lucht brandde van het vuurwerk en de sierlichten; in de verte schitterde als een poort van het zonnerijk een groote helder verlichte boog in blauwe, roode en gouden glanzen; de boomen en rotsen werden door bengaalsch vuur afwisselend met zacht zeegroen, hel oranje of teeder azuur overgoten; alles verkreeg een tooverachtig aanzien in dat geheimzinnige licht.
De bergen straalden een vreemden bovenaardschen gloed uit, de kleine gestalten der Javanen schenen als berggeesten heen en weer te gaan, hun bamboezen woningen geleken paleizen, waardig de hovelingen van een bergkoning te herbergen.
»Zullen we uitstappen, meneer van Akkeveen?” vroeg Thoren van Hagen.
»Dank je, ik zit goed,” was het flegmatische antwoord.
»Wacht, ik wil wel,” en met een sprong was August hem voor.
Conrad maakte ook aanstalten hem te volgen.
»Wat beteekent dat?” vroeg barsch en kort de vader, »je blijft!”
En de hoofdpersoon van het feest kroop weer in zijn verloren hoekje. Hermelijn had een onweerstaanbaren lust iets te zeggen, iets te vragen, maar de woorden bleven haar voor de lippen steken.
»’t Is een misverstand, Conrad meent het zoo goed,” zoo troostte zij zich zelf en begon met werkelijk genot naar die schitterende ontvangst te zien.
Hoe heel anders zou ’t geweest zijn, als zij Conrad naast zich mocht hebben, hoe had zij zich dan verheugd; want waarlijk in haar stoutste droom en had zij zulk een intrede niet durven hopen.
De voetgangers hadden een onvergelijkelijk schouwspel voor oogen, dat bij elke kromming van den weg veranderde; een reusachtige waaier van gouden vonken, steeg achter de eerepoort op [42]en liet haar vallende sterren regenen over boomen, menschen en rotsen.
»’t Is eenig,” riep Thoren van Hagen opgetogen uit, »ik heb respect voor degene, die dit feest zoo regelde. Uw zuster deed het immers?”
»Jawel, maar Javanen helpen haar.”
»Dat spreekt, de hoofdgedachte komt toch van haar.”
»En van Portias.”
»De bruidegom schijnt niet in zijn humeur. Waarom zou dat zijn?”
»Weet niet.”
»Hij krijgt toch een allerliefst vrouwtje.”
»Jawel.”
»Zie, wat een feeënslot!”
Inderdaad waren ze nu op het punt gekomen, van waar men het tooverpaleis kon zien in dit feeënland; een paleis, zoo scheen Thoren van Hagen het sneeuwwitte, hooggelegen gebouw toe, dat op eenigen afstand van de eereboog, zich als een lichtende massa losmaakte van den somberen achtergrond, vonkelend in verblindenden goudglans.
Slingers van licht, strekten zich uit van dat hoofdgebouw, naar de vleugels en de eerepoort; loodsen, waarin de Javanen voor hun instrumenten zaten, waren eveneens door de lampen in lichtkiosken herschapen; danseressen wier glazen kralen in al dien glans flikkerden als topazen en brillanten, kronkelden hun lenige ledematen tot het voeren van den tandakdans; op het oogenblik dat de reiswagen in volle vaart de eerepoort doorreed, lieten alle instrumenten den koningsmarsch hooren.
»O hoe heerlijk, hoe poëtisch,” riep de bruid, slechts door één wensch bezield, »Conrad, kom hier naast mij!”
Er lag zulk een smeekende toon in haar stem, dat de oude heer, die anders niet aan overmaat van gevoel leed, er door getroffen werd.
»Neem er geen notitie van!” zeide hij knorrig, »die kwajongen is boos op zijn vader, recht mooi op zulk een dag! Wij allen zeggen u hartelijk welkom, Hermine, ik ben er van overtuigd dat je een goede dochter voor ons zijn zult.”
»O vader, kan u er aan twijfelen?” vroeg Hermelijn en schoof zich dorstend naar een liefkozing aan zijn zijde; hij sloeg den arm om haar middel en kuste haar hartelijk. »Je zult van dien wildeman een mensch maken, ik ben er van overtuigd,” fluisterde hij en voegde er bij:
»Je moet Corona ook zeggen dat je ’t zoo mooi vindt.”
»Zeker papa, ’t is dan ook tooverachtig!”
Zoo grootsch en indrukwekkend als de mise en scène, zoo ongeregeld was de eigenlijke intocht.
De eerewacht reed nog steeds om den reiswagen, Portias liet zijn paard allerlei fraaie sprongen maken; August wandelde naast [43]Thoren van Hagen, op geringen afstand van het rijtuig; toch zagen zij ’t eerst de tot plechtige ontvangst bestemde groep.
Een twaalftal kinderen, meisjes in witte kleeren, jongens in blauwe pakjes, met krullende kopjes, en bloemen in de hand, stonden op de marmeren trappen, tusschen de met hooge aloës en cactussen gevulde vazen; achter hen strekte zich de breede galerij uit, badend in licht; de pilaren waren alle met groene slingers van boven naar beneden omwonden, waarin, vurig brandende rozen gelijk, de veelkleurige lampjes verscholen waren, die aan het huis het aanzien van een tooverslot gaven.
In het midden hing een groote kroon van groen en lichten, tusschen een helder glinsterende C. en H.; op de bovenste trede der marmeren trap stonden verscheidene heeren en dames, onder welke het oog onweerstaanbaar getrokken werd door een koninklijke verschijning.
Zooals zij daar stond met het bevallig kindergroepje aan haar voeten, omgeven door verscheidene personen, die zich als bij afspraak naar het tweede plan terugtrokken, scheen zij de koningin te wier eere dat feest gegeven werd; haar donkerrood fluweelen costuum kwam scherp uit in het felle licht, om haar hals schitterden in duizend facetten de brillanten van haar ketting, in haar gitten lokken, die van haar breeden diadeem; haar armen en vingers wierpen vonken naar links en rechts, zoo waren ook deze met edelgesteenten bedekt.
Alles scheen een reusachtige troon voor haar; al dat licht moest slechts dienen om haar in een lichtgloed te baden om haar een aureool en een voettrede te geven, haar vorstelijkheid ten volle waardig.
Thoren van Hagen’s oogen trilden bij het zien van al dien glans.
»Moest ik daarom op Java en in dit bergland komen,” dacht hij, »om die koningin van den nacht te zien, in haar paleis, die prinses, wie de kroon van Insulinde alleen passen zou? Ik zag haar gelijke nog niet, ik die zoo verre ben geweest; zij of geen andere!”
Juist kwam de reiswagen aan den voet der trappen en hief Europeesche muziek thans de »Hochzeitsmarsch” aan; de oude heer de Géran, die al dien ophef kinderachtig vond en het liefst zijn huis donker en stil had gevonden, stapte het eerst uit en bood zijn schoondochter de behulpzame hand en daarna den arm aan; de bruidegom kwam achter hem, linksch, verlegen met zijn figuur, nog somberder en knorriger dan hij ’t reeds geweest was.
Hermelijn werd duizelig door al dien glans en pracht, zij voelde zich zoo klein, zoo nietig in haar eenvoudig reisjaponnetje, zoo ongeschikt om de hoofdpersoon van dat alles te zijn.
Een der kinderen bood haar een bouquet aan, zij nam het in de hand, onweerstaanbaar geboeid door de hooge, statige gestalte, die haar boven aan de trap opwachtte. [44]
Twee armen sloten zich om haar, zij voelde het donzige fluweel aan hare wangen en haar oor schaafde door de aanraking met de à-jour gezette diamanten; zij hoorde dat men haar toefluisterde:
»Welkom, in ons midden! We hebben zoo naar u verlangd. Ik ben Corona!”
Maar zij kon zich van geen enkelen indruk meer duidelijk rekenschap geven; alles danste en flikkerde voor haar oogen, als in de verte hoorde zij wat Corona haar bij het voorstellen van elk der familieleden zeide:
»Sophie, Phientje, Dolly, Kitty, Margot…”
Zij zag schemerend voor zich een dikke, Indische dame, met een knap maar dom gelaat, een magere, schrale, blondine, die echter genoeg haar Oostersche afkomst verried; twee mooie brunetten, sprekend op elkaar en op Conrad gelijkend, een opgeschoten meisje, dat men in Holland zestien, hier echter gerust drie jaar jonger kon geven; door allen werd zij min of meer hartelijk gekust.
»Toen kwam de beurt aan de kinderen; als een eindelooze, verwarde litanie hoorde Hermelijn hun namen door de respectieve moeders opdreunen. Zij kuste en werd gekust, zij glimlachte en boog zich, altijd met het vage bewustzijn dat alles niet haar maar een geheel vreemde Hermine overkwam.
»U zal zeker behoefte hebben aan iets verfrisschends, mevraauw?” zeide een fleemende stem naast haar: Hermelijn zag om en verschrikte.
Een kleine, bijna monsterachtige gedaante stond voor haar.
’t Was een vrouwtje, niet grooter dan een kind van twaalf jaar, met een diep tusschen de schouders ingezakt hoofd, dat op een grooter lichaam scheen t’huis te behooren; de rug welfde zich van achteren tot een vrij hooge bult, waarover een netwerk van koordachtige losse krullen uitgespreid lag; de borst was ingezonken en het gelaat vergoedde niet, wat aan het uiterlijk overigens te kort schoot.
Een breede mond vertrok zich bijna telkens tot iets, wat een glimlach bedoelde te wezen maar het niet verder kon brengen dan tot een grijns; de oogen waren ver van elkander geplaatst en niet geheel en al eensgezind, als zij zich op één punt moesten vestigen; het haar was borstelachtig en stijf en slechts groote inspanning had het stellig tot krullen weten te wringen. Van voren gezien maakte het geheele menschje den indruk of zij oorspronkelijk van middelmatige lengte had moeten zijn, maar door een vreemd toeval in tweeën was gebogen; al het materieel scheen aanwezig om van haar een gewoon figuur te maken, doch een booze fee had haar op het hoofd geslagen en het was ingezakt, zoodat alles zich naar een verkeerde richting moest uitzetten.
Dat afzichtelijke voorkomen had Hermelijn uit haar verdooving ontrukt, en zonder het te willen teekende haar gelaat schrik of [45]afkeer; voor een seconde slechts, want om haar onwillekeurige beweging goed te maken, zeide zij zoo vriendelijk mogelijk:
»O, als ’t u belieft, ik voel me zoo mat.”
Het schepseltje verwijderde zich en dadelijk kwam een bediende, in het nette, witte en roode, liverei der Gérans, om de heupen met een korte, tot de knie afhangende sarong voorzien, haar een zilveren blad aanbieden, waarop champagne, pasteitjes, sandwiches en taartjes. Hermelijn dronk en herinnerde zich nooit iets gebruikt te hebben, dat haar meer goed deed; zij nam ook een pasteitje en zag onderwijl naar haar man om; hij was echter nergens te ontwaren.
Corona stond als middelpunt van een groepje heeren; juist werd Thoren van Hagen aan haar voorgesteld; zij sprak en lachte vroolijk, coquet spelend met haar grooten zilverkleurigen waaier, dien zij als een scepter wist te hanteeren.
»Is u moe, zuster?” vroeg de goedige dikkert, in wie Hermelijn August’s vrouw, de moeder van tien kinderen, raadde.
»Ik ben zoo af.”
»Dan u moet maar gauw slapen, anders wordt u nog ziek.”
»Ik geloof dat het ook ’t verstandigst zou wezen,” antwoordde Hermelijn glimlachend.
Als een gedienstig kaboutertje, stond de kleine bochel weer naast haar.
»Zou u willen rusten, zal ik juffrouw de Géran vragen, of ik u naar uw kamer zal brengen?” vroeg zij in zuiver Amsterdamsch dialect met den echt Haarlemmerdijkschen tongval.
»Als juffrouw de Géran dat moet beslissen dan maar ja,” antwoordde Hermelijn, die, hoe vermoeid zij ook was, het algemeen erkende overwicht van haar schoonzuster maar niet zoo voetstoots wilde erkennen.
De kleine figuur schoot snel weg en was onmiddellijk naast Corona te zien, die haar hooge gestalte voorover boog om haar fluisterend te woord te kunnen staan.
»Wie is die dame?” vroeg Hermelijn aan de dikke vrouw.
»De juffrouw.”
»Een gouvernante?”
»Ja, huishoudster meteen.”
»O zoo en u is zeker de vrouw van August.”
»Ja, ik ben Poppie.”
Hermelijn herinnerde zich niet dien naam gehoord te hebben bij de opnoeming, maar deed geen verdere navraag.
»Dan zijn we schoonzusters, ik heet Hermine.”
»Ja, ik weet wel.”
Juist kwam »de juffrouw” terug.
»Juffrouw de Géran vindt het jammer, dat u al heengaat. Het bal gaat dadelijk voort en u moet niet vergeten, dat u er hoofdpersoon van is.” [46]
»Ja, ik had ’t vergeten,” antwoordde Hermelijn weemoedig, »maar mij dunkt dat alleen mijn man hier te beslissen heeft.”
Vier hoofden werden bij deze woorden nieuwsgierig bij elkaar gestoken; Hermine was ontevreden gestemd, zij voelde er behoefte aan zich te kanten tegen haar omgeving en had lust haar wil door te drijven.
De vier schoonzusters keken elkaar veelbeteekenend aan.
»Waar is Conrad?” vroeg zij.
»Wel!” sprak de juffrouw, »ik weet het niet. Ik zal ereisis kijken, mijnheer is misschien ook moe.”
De zusters gichelden onder elkaar, Hermelijn, door de champagne opgewekt, voelde haar bloed koken.
»Ik zal het mijn man vragen en wat hem dunkt, is natuurlijk goed.”
»Ik zal ’t juffrouw de Géran ereisis zeggen,” sprak de juffrouw op een toon, die duidelijk beteekenen moest, »dan ben ik van de verantwoordelijkheid ontslagen.”
»We hebben nog geen oogenblik samen gesproken,” klaagde Hermine, die van het viertal afgescheiden stond, als ging het geheele feest haar niet aan.
»Mag ik mij aan u voorstellen, waarde zuster!” zeide, op een wijze die niet van pedanterie vrij was, een hoogst welluidende stem, en Hermelijn herkende in het rijcostuum, dat hem zeer goed kleedde, den kommandant van de eerewacht, haar zwager Portias.
»Mijn man,” zeide Kitty trotsch.
»Juist, die eer en dat geluk heb ik, lieve vrouw! Ik hoor dat u muzikaal is, zuster Hermine! Ik aanbid de muziek, ik had er mijn leven aan gewijd, voordat Amor onder gedaante van dat ondeugende schepseltje daar naast u, mij trouweloos had gemaakt aan mijn hooge bruid, niet waar, beste harp?”
Kitty lachte en vleide zich liefkozend naast haar man, die haar met zijn arm omgaf en snel een paar kussen op de lippen drukte; ’t was het eerste bewijs van hartelijkheid, dat Hermelijn van haar nieuwe familieleden zag en het maakte een aangenamen indruk op haar.
»Hoe veel ik anders ook van muziek houd,” zeide Hermelijn glimlachend, »nu kan ik het woord zelfs niet meer hooren. Ik ben zoo moe en Conrad…”
»Heeft nog niet naar mij omgezien,” wilde zij zeggen, maar weerhield het verwijt op haar lippen.
»Ik hoop dat u beiden langzamerhand twee gelijkgestemde instrumenten moogt worden,” wenschte Portias, »’t gaat zoo spoedig niet, dat stemmen neemt veel tijd weg, daar weten wij van mee te praten, niet waar viooltje, maar als ge eenmaal op één diapason staat, dan hinderen sommige dissonanten niet; al zijt ge dan nog zoo geheel verschillend van neigingen en karakter, [47]dat beteekent niets, ge zult toch aangename harmonieën voortbrengen.”
»Een mooie vergelijking,” zeide Hermine lachend.
»Hij praat altijd zoo,” verzekerde Kitty met een lief Indisch accent, en wierp haar man een bewonderenden blik toe.
»En de stemvork is liefde en de stemhamer geduld, denk daar aan, zus Hermine!”
»Ik zal er om denken,” en de tranen schoten haar in de oogen en reeds dadelijk voelde zij zich tot dit paar meer aangetrokken dan tot de overigen.
»Als ik me niet vergis zijn wij nog al in denzelfden toon gestemd,” merkte Portias op als had hij haar gedachten geraden, »denk je ook niet, kleine Cello? Wat dunkt je, zullen wij ’t nieuwe zusje naar haar kamer brengen.”
»Ach neen, Jo, Cor wil ’t niet.”
»Mijn piano! durf je het waarlijk niet doen? Kom, ik zal het Cor maar eens vragen.”
»Niet doen, Jo, niet doen! Waarvoor toch je daarmee bemoeien?”
Juist viel de dansmuziek in en eindelijk was Conrad gevonden; Corona gaf hem den arm en bracht hem zoo naar Hermelijn.
»Zie, nu moet je de polonaise openen,” zeide zij.
»Geef je ons nog geen vrijaf?” vroeg Hermine, »ik heb meer behoefte aan rusten dan aan dansen.”
»Na de polonaise ben je vrij.”
Conrad gaf zijn vrouw den arm, zonder de uitdrukking van zijn gelaat te veranderen, zonder haar een woord te zeggen, zonder haar hand meer te drukken dan volstrekt noodig was.
Vlak achter hen ging Corona aan den arm van een veel kleineren man, den resident der residentie, waarin Ngaroengan gelegen was en die reeds sinds verscheidene jaren alle mogelijke pogingen deed om het onneembare hart der schoone, trotsche jonkvrouw de Géran te veroveren; achter hen gingen familieleden en genoodigden, paar aan paar; enkelen bleven terzijde, waaronder Augustus vrouw, de oude heer, Thoren van Hagen en de steeds bedrijvige juffrouw.
Hun blik volgde onophoudelijk het zonderlinge bruidspaar; niemand kon ontkennen dat zij een fraai contrast met elkander vormden; beiden stralend van jeugd, flink gebouwd, maar toch kon niemand hen met voldoening nastaren. Zij zag er nu althans afgemat en treurig uit, en sleepte zich voort en Conrad ergerde ieder door zijn onverschillige houding en knorrig gelaat.
»Arme Hermelijn,” dacht Thoren van Hagen, »zult ge gelukkig worden, ik vrees dat ge uw geluk tot duren prijs moet koopen.” Maar onwederstaanbaar werden zijn oogen geboeid door de godinnen-gestalte van Corona.
»’t Is jammer dat zij zoo’n partner heeft,” mompelde hij, »ik geloof dat ik alleen haar nog in lengte voor ben.” [48]
Plotseling bleef de bruid staan.
»Ik kan niet meer,” fluisterde zij, de aandoeningen werden haar te machtig, de gedachte, dat zij vertoond werd als een kermispop onder het klinken eener luidruchtige muziek, dat ieder haar besprak en beoordeelde, hinderde haar eenigszins, maar zou haar op andere tijden slechts een hartelijken lach hebben ontlokt; nu echter voegde dit denkbeeld zich bij haar hopeloos smachten naar een woord van herkenning, naar een schaduw van een liefkozing van hem, wien ten wille zij haar vaderland en vrienden had verlaten.
Alles werd haar onverschillig, een onverklaarbare, namelooze walg voor de geheele omgeving vervulde haar ziel, alles scheen haar een landschap toe in motregen, een boek zonder geest, een schilderij zonder kleur.
»Laat mij gaan, ik bid het u!”
De levendige gordel hield op zich voort te bewegen.
»Iteko,” riep Corona en op dezen zonderlingen naam sprong de juffrouw overeind en tusschen alle paren, die elkaar eensklaps loslieten en zich met de anderen vermengden, baande zij zich een weg en hoorde het kort uitgesproken bevel harer meesteres aan.
»Breng mevrouw naar de logeerkamer!”
»Bestig, juffrouw.”
Wat er nu gebeurde, wist Hermelijn zich later niet meer met nauwkeurigheid te herinneren; alleen voelde zij dat Conrad haar zijde verliet, dat de muziek een anderen deun aanhief en dat het monstertje haar voorging naar een der binnenkamers, haar hielp ontkleeden en toen te bed bracht, waar Hermelijn onmiddellijk in een doffen slaap viel, die veel van bewusteloosheid had.
