Читать книгу Chodyka - Władysław Syrokomla - Страница 1

Zagrano w trąby i naród ciekawie

Na zamek słucki ciśnie się jak woda —

Oto zasiada na sędziowskiéj ławie,

Dziedzic na Słucku, książę wojewoda,

I wedle mocy swoich przywilei1,

Zbrojny prawami i łaski, i miecza,

Kmieci i szlachtę sądząc po kolei,

Gromi, uwalnia, karze, zabezpiecza.

Książę daleko od natłoku gości,

Siedzi za stołem, oddzielony kratą,

Tam krzyż i statut oprawny bogato,

Opodal pisarz i pan podstarości —

A w izbie gwarno. —

                 Wtem wpośród hałasu,

Pomimo ciżby i oporu warty,

Wszedł jakiś starzec, znędzniały, odarty2,

Z kijem sękatym – jak rozbojnik z lasu.

Strach było patrzeć – pod wielkiemi brwiami

Oczy się dziko iskrzyły dziadowi,

Włosy jak mléko, splątane kudłami,

Rysy kościste, ramiona garbate,

Starzec jak błędny wcisnął się za kratę,

Padł… ciężko dycha… ale nic nie mówi.

Książę się cofnął… Pisarz się przestrasza…

Krzyknął i rozsiał strach w całéj drużynie —

Pan podstarości jął się do pałasza3,

I szepce jakiś pacierz po łacinie:

A starzec leży skulony na ziemi,

Głucho cóś jęczy i szepce grobowo,

Dycha – jak gdyby pierśmi4 chrzypiącemi5,

Chciał nabrać siły, by wyrzec choć słowo,

Odetchnął wreście6 – spoczął bez przeszkody,

Nabiéra głosu, sili się widocznie,

Pełznie do kolan księcia wojewody,

I płacząc tak mówić pocznie: