Читать книгу Modelowanie systemów informatycznych w języku UML 2.1 - Włodzimierz Dąbrowski - Страница 19

Budowa dobrego modelu nie jest łatwa i wymaga dużego wysiłku, wiedzy i doświadczenia. Za to łatwo jest model „popsuć”.

Najczęstszym błędem popełnianym podczas tworzenia modelu systemu jest niedostosowanie modelu (jego poziomu abstrakcji) do potrzeb projektowych. Często zdarza się, że model przeznaczony do wstępnej analizy potrzeb użytkownika i analizy wymagań systemu zawiera zbyt dużo szczegółowych elementów. Szczegóły te utrudniają dostrzeżenie strategicznych wymagań i powodują, że projektanci zajmują się niepotrzebnymi szczegółami, zamiast identyfikować najważniejsze potrzeby.

Z drugiej strony model przeznaczony na przykład do budowy implementacji systemu musi zawierać szczegóły implementacyjne. Jeśli jest ich pozbawiony, osoba tworząca kod nie będzie wiedziała, jakie decyzje powinna podjąć lub może podjąć decyzje błędne, niezgodne z ogólniejszymi założeniami budowy systemu.

Kolejnym sposobem na zbudowanie złego modelu jest stosowanie do jego zapisu złożonej i często nieznanej wszystkim osobom pracującym z modelem notacji. Wówczas wysiłek potrzeby do odczytania i zrozumienia modelu jest znaczny, a duży stopień skomplikowania towarzyszący zazwyczaj takim rozwiązaniom sprzyja błędom i niepoprawnym interpretacjom. Warto więc przyjąć podstawowe założenie: im forma opisu modelu jest prostsza i bardziej przejrzysta, tym lepiej.

Oczywiście zdarzają się sytuacje, w których skomplikowanie opisu jest potrzebne, na przykład w celu wyrażenia niezbędnych niuansów opisywanego systemu czy procesu. W takiej sytuacji trzeba się jednak upewnić, że wszyscy członkowie zespołu rozumieją semantykę modelu. Często zdarza się, że zamiast posługiwać się nowym lub rzadko stosowanym elementem notacyjnym na diagramie modelu, lepiej jest zastosować komentarz słowny.

Świetną receptą na uczynienie modelu zupełnie nieprzydatnym jest też zastosowanie niejasnej i nieprzejrzystej formy jego prezentacji. Na przykład niestarannie narysowany diagram klas z licznymi przecinającymi się liniami łączącymi klasy może sprawić, że prosty model staje się trudny w odbiorze, a tym samym traci swój istotny atut prostoty i przejrzystości.

Zły model charakteryzuje się najczęściej następującymi cechami:

 Jest bardzo rozbudowany i zawiera wiele nieistotnych szczegółów.

 Jest zapisany niezrozumiałym, skomplikowanym językiem.

 Stosuje do opisu rozbudowaną i skomplikowaną notację.

 Jest niespójny bądź trudny do zrozumienia.

 Nie uwzględnia potrzeb, dla których jest budowany.

 Nie wiadomo, dla kogo jest przeznaczony.

 Nie wiadomo, jakiemu celowi ma służyć.