Читать книгу Liefde in fokus - Zoë Gouws - Страница 3

’n Jongerige man met kortgeskeerde donker hare parkeer sy donkerblou BMW in die parkeerarea agter sy ateljee in Breestraat, Kaapstad.

Hy klik die alarm aan en trek sy hand oor die motor se dak. Dis stowwerig, en dít in die middel van die winter in Kaapstad! Gaan dit dan nooit weer reën nie? Hy onthou die aanhoudende gesif van sy studentedae. Van net ná Paasnaweek af het dit gewoonlik weke lank fyn en stuiwend gereën.

Dit was die soort reën wat soos ’n wolkekombers oor die stad toegesak het en alles en almal ingeperk het, sodat mens later gevoel het jy gaan nooit weer daaraan ontsnap nie. Hy het later gevoel hy het nie ’n droë stukkie klere in sy kas oor nie. Sy skoene het begin muf. Die badkamer in die losieshuis waar hy geloseer het, was pikswart van die swamme teen die plafon. Dit het hom hoe lank gevat om dit afgeskrop te kry met Jik. Dis eers veel later dat hy geleer het daar is ’n spesiale swamdodende sproeisel wat jy in die Kaap te koop kry – sommer in gewone supermarkte.

En kyk nou: dis middel-Julie en die stadsraad dreig reeds met waterbeperkings vir die komende somermaande. Mens sou sweer jy is in die semiwoestyn van die binneland.

Hy veronderstel hy sal sy kar moet was. Maar karwas is nou nie een van sy passies in die lewe nie. Motors, as sulks, is ook nie eintlik nie. Hierdie kar van hom kom uit die vorige eeu – dis ’n 1999-model. Hy grinnik. Dis hopelik nou al oud genoeg dat niemand dit sal wil steel nie.

Hy wonder of hy ’n dak vir die parkeerarea moet ontwerp. Die seilafdakkies wat hy aanvanklik opgesit het, help nie regtig nie. Sal die ander huurders beswaar maak teen verhoogde huurgeld? Dalk, dalk nie. Wat hy vra, is billik in vergelyking met ander parkeerareas.

Toe hy so vyf jaar gelede ’n gebou hier in die middestad gesoek het, het hy spesifiek een met ’n parkeerarea gesoek. Parkering in Kaapstad is so skaars soos hoendertande, en hy wou nie iemand anders ryk maak deur elke maand ’n absurde bedrag vir parkering te betaal nie. Nou maak hy lekker sakgeld deur sy parkeerterrein aan ander kantoorhuurders in die area beskikbaar te stel.

Sy voel hoe die drukking in haar borskas opbou. Rustig, nou. Rustig.

Sy skuif regop in die bed. Dit vang haar dikwels so in die middel van die nag. Waar is haar handsak?

Die papiersakkie wat sy uit haar handsak opdiep, help.

Vlak inasem. Diep uitasem.

Vlak in. Diep uit.

Hoekom is dit so bleddie moeilik om uit te asem?

Haar longe het skynbaar ’n oneindige kapasiteit om lug in te asem, maar verdomp of sy dit weer kan uitasem!

Orraait, nou. Orraait. Rustig nou.

Dalk sal sy nou kan slaap.

Dis oor sy weer gedroom het. Sy haat die droom. Dis te na aan die werklikheid.

In die droom is sy in ’n nagklub. Sy word vasgevang deur die polsende ligte, die skreeuende kitare en die opruiende getrommel. Die diep bastromme se ritmiese doem-doem … ke-doem-doem … doem-doem … ke-doem-doem raak al hoe harder en vinniger; die ligte flits al hoe doller en skerper en in al meer kleure, en sy voel hoe sy begin tol en tol en tol tot die mense rondom haar soos linte ineenstrengel en styg en daal asof hulle op see is.

En bo-oor al die ander geraas skel die kitaar; bou die woedende kitaarklank op totdat dit op ’n oneindig hoë noot skreeu en skreeu en skreeu en dan skielik – te skielik – morsdoodstil is. Dis in daardie stilte dat sy ontdek sy kan nie asem kry nie. Elke keer.