Читать книгу Feniks - Деон Мейер - Страница 13

Hy ry op pad huis toe by die munisipale swembad langs. Die opsigter is ’n bruin man.

“Meneer kan in die oggend kom swem, saam met die business club. Ek is al halfses hier in die somer.”

“Die business club?”

“Businessmen. Hulle het verlede jaar die Council gevra of hulle vroeg kan swem, voor werk. Werk seker te hard die res van die tyd. Toe sê die Council dis reg en gee die early birds ’n naam. Business club. From five thirty on weekdays, from six thirty on Saturdays, en die sewende dag is gemaak om te rus. Negentig rand ’n seisoen, September tot Mei. Meneer kan daar by die cashier betaal. Die lockers is twintig rand ekstra.”

Hy gaan haal sy tjekboek uit die motor en betaal. Dan stap hy na die swembad. Hy staar na die blou water, onbewus van die jillende, plassende kindermassa. Hy kry die reuke, en onthou. Dan draai hy om. By die deur gooi hy die rooi pakkie Winstons in die asblik.

Hy hou by die kafee stil. Die eienaar ken hom en haal solank Winstons van die rak af.

“Nee,” sê Joubert. “Benson & Hedges. Special Mild.”

By die huis is daar geen koevert onder die deur ingeskuif nie. Hy bak vir homself drie eiers. Die geel breek en loop oor die pan. Hy eet dit op roosterbrood. Dan gaan sit hy met die William Gibson in die sitkamer tot die boek klaar is.

Voor hy gaan slaap, diep hy sy swembroek op uit die kas. Hy rol dit in ’n handdoek op en sit dit op die stoel by die deur.

Hy het die afgelope paar jaar geleer om naweke te haat.

Saterdae nie so erg nie, want dan kom Emily, sy Xhosa-huishulp, in en die geluide van die wasmasjien, skottelgoed en stofsuier verdryf die doodse stilte uit die huis.

Om op diens te wees, help ook, want dit hou die verveling en doelloosheid van die naweek in toom.

Wanneer die wekker om kwart oor ses afgaan, staan hy doelgerig op en besef nie eens dit is ’n mylpaal nie.

Hy is die enigste lid van die sakeklub wat die Saterdagoggend benut. Die kleedkamer is stil en leeg en hy kan die groot swembad se pomp buite hoor. Hy trek sy Speedo aan en besef dit het te klein geword. Hy moet vanoggend nog ’n ander een gaan koop. Hy stap deur die voetbad na buite en die reuke en klanke maak herinneringe los, brokstukke uit sy jeug, en dit voel goed om terug te wees.

Die water strek glad voor hom uit. Hy duik in en begin met vryslag. Dit verg net dertig meter om hom uit te put.

’n Ouer, meer ervare polisieman sou Hercules Jantjies by die stasie se voordeur uitgeboender het, bes moontlik met ’n stewige skop op die agterwêreld.

Die probleem is dat bergies dikwels op ’n Saterdagmôre kom kla oor die lief en leed van hul medeverdruktes ná die beskonkenheid van die Vrydagaand. En as jy lank genoeg by Nuweland se aanklagkantoor werk, besef jy mettertyd die beste uitweg is om so spoedig moontlik ontslae te raak van die onwelriekendheid en verbale aanslag op jou ore wat gewoonlik nie sin maak nie.

Maar die blanke konstabel se uniform is vars en nuut en sy geesdrif nog aangevuur deur die kollegedosent wat gesê het die Polisie dien almal in Suid-Afrika.

Hy dwing hom om nie instinktief weg te beweeg van die reuk van ongewaste liggaam en gehersirkuleerde brandspiritus nie en kyk Hercules Jantjies vol in die gesig – na die klein, bruin ogies wat been en weer flits, die blou-rooi vel wat miljoene krake van die lewe wys, die tandlose mond, die stoppelbaard.

“Kan ek help?”

Hercules Jantjies strek sy hand van onder sy verslete, kleurlose baadjie uit. Hy hou ’n stuk koerantpapier daarin vas. Hy sit dit op die tafel neer en stryk dit met ’n vuil hand plat. Die konstabel sien dit is die voorblad van die Cape Times, ’n paar dae oud. Die opskrif lees MAFIA KILLING? in groot letters. Hercules Jantjies druk ’n voorvinger op die letters.

“My kroon, ek het gekom oor dié ding.”

Die konstabel verstaan nie mooi nie. “Ja?”

“Ek wil evidence gee, my kroon.”

“Ja?”

“ ’Cause why, ek was daar.”

“Toe dit gebeur het?”

“Net so, my kroon, net so. ’n Eyewitness report. Maar ek soek police protection.”

Hy hang aan die kant van die swembad. Sy asem jaag en sy longe brand. ’n Lamheid pols deur sy ledemate en sy hart is ’n rukkende bekommernis in sy borskas. Hy het twee lengtes voltooi. Hy hoor ’n stem en lig sy kop, sy mond steeds oop om die lug vinniger te teug.

“Meneer, meneer, daar binne is ’n bieper wat vreeslik biep.” Dit is die opsigter. Hy lyk besorg.

“Ek kom,” sê Joubert en druk met sy palms op die wal om uit te kom. Hy vorder halfpad en lê dan, halfin en halfuit die water, te moeg om verder te gaan.

“Is meneer orraait?”

“Ek weet nie,” sê hy, verras deur die agteruitgang van sy liggaam. “Ek weet wragtig nie.”

Hercules Jantjies het die volle aandag van drie senior polisiemanne in die kantoor van Nuweland se stasiebevelvoerder, adjudant Radie Donaldson. Joubert en Donaldson sit teen die een muur, op ou bruin houtstoele. Bennie Griessel staan aangeleun teen die muur. Jantjies is ’n ongure eiland teen die ander muur.

Donaldson is nog van die ou skool van misdaadbekampers wat sonder handskoene werk met alle potensiële oortreders van die wet, ongeag ras, kleur of politieke oortuiging. Daarom rig hy ’n waarskuwende vinger op Hercules Jantjies en sê: “As jy kak praat, is jy dood.” Dan, meer agterdogtig: “Is jy gesuip?”

“My kroon, my kroon,” sê Jantjies senuagtig, asof die oomblik groter geword het as wat hy verwag het.

“Dié manne is van Moord en Roof. Hulle sny jou knaters uit as jy kak praat. Verstaan jy?”

“Ja, my kroon.”

“Nou toe – praat, en praat vinnig.”

Die bruin oë flits oor die drie polisiemanne, sy kop effens omlaag gehou. “Ek het die hele ding gesien, my kroon. Maar ek soek police protection.”

“As jy nie oppas nie, kry jy police brutality,” sê Donaldson.

“Waar was jy? Toe die ding gebeur,” vra Griessel.

“Ek het in die bosse gelê, my kroon, tussen die parking en Main Road.”

“Was jy gesuip?” vra Donaldson.

“Nei, ek was net moeg, my kroon.”

“En toe?”

“Toe sien ek haar appear, my kroon.”

“Haar?”

“Die een met die gun, my kroon.”

“En toe?”

“En sy wag daar in die skadu’s en toe kom die deceased, God rest his soul, en hy sien haar en hy skrik en hy keer só met sy hand, my kroon. Maar sy skiet hom, lat hy dáár val.”

“En toe?”

“Toe is dit alles verby, my kroon.”

“Waarheen is die moordenaar toe?”

“Nei, sy’t net gedisappear.”

“’n Vrou? Wil jy vir my sê dit was ’n vrou?”

“Nie sommer enige vrou nie, my kroon.”

“Hoe bedoel jy?”

“Dit was die angel of death, my kroon.”

Daar heers ’n stilte in die kantoor.

“ Cause why, ek soek police protection, my kroon. Want nou gaan sy my kom haal.”

“Die angel of death,” sê Donaldson in ongeloof.

“Hoe het sy gelyk?” vra Joubert, maar sy stem verraai sy teleurstelling.

“Hierdie lang swart cloak, soos Batman. En swart boots en swart hare. Die angel of death. Sy was laas nag by my, en sy roep my, so met haar vinger. My kroon, I know my rights in the new SA. Ek soek police protection.”

Hulle ken die visioene van die Blou Trein, elkeen van die dienaars van die gereg, nie uit eerstehandse ondervinding nie, maar uit die monde van tallose vorige getuies en beskuldigdes. Ondanks dié voorkennis het hulle bly hoop, tot nou toe.

“Bliksem!” sê Donaldson en pyl op Hercules Jantjies af. Joubert keer die stasiebevelvoerder net betyds.

Sondagoggend vroeg bel luitenant Leon Petersen. “Ek dink ek het die verpestings wat die meisie verkrag het, kaptein. Ek is hier by Mitchells Plain se stasie. Maar dis ’n bende-ding. Veertien van hulle. En hulle wil nie praat nie.”

Joubert ry om te gaan help, om te ondervra, alibi’s te vergelyk. Ure van leuens aanhoor, skerm met tienerbravade en blatante uittarting. Maar om 17:22 raak luitenant Leon Petersen se geduld eindelik op. In ondervragingskamer nommer twee van die Mitchells Plain-stasie verloor hy sy humeur en slaan die jongste bendelid met die vuis teen die neus en oog. Bloed spuit op die tafel.

Die bruin seun begin huil. “My ma gaan my doodmaak, my ma gaan my doodmaak,” snik hy en begin dan met ’n bekentenis wat stotterend uitkook. In die hoek sit konstabel Gerrit Snyman en hy skryf so vinnig as wat hy kan.