Читать книгу Op die vrou af 2 - André le Roux - Страница 11

Eenuur in die nag skrik jy wakker. Die voordeurklokkie lui.

“Wat gaan aan?” roer sy langs jou. Jy weet dadelik wie’s die een wat moet opstaan en gaan kyk wat gaan aan.

“Dis die voordeurklokkie,” sê jy. Iemand lêêê op die voordeurklokkie.

“Wag! Moenie gaan kyk nie,” sê sy skielik, jy skrik jouself skoon wakker. “Dis iemand. Bel liewer die polisie!”

Natuurlik is dit iemand, dink jy. As iemand dié tyd van die nag die voordeurklokkie so dringend lui, is daar nood. Jy moet gaan help.

Die iemand is toe niemand, nie ’n siel in sig in die donker winternag nie, o, koud is die windjie en skraal, maar die klokkie lui nog steeds sy skrille self.

In die kombuis.

“Dis die blêrrie oond se klokkie,” rapporteer jy en klim terug in die bed. “Jy’t dit gestel.”

“My sop!” roep sy uit. Dis die sop vir haar koolsop-dieet, klaar geprut.

DAG 2 van 7. Vandag mag sy spanspek en waatlemoen eet, met swart tee, cranberry-sap of water – en nog sop. The more you eat the more you will lose. Want jy sal meer kalorieë verbrand as wat jy inneem. Werklik. Daarom belowe die dieet ’n uiteindelike gewigsverlies van 5 tot 9 kg. (Dit het gewerk vir Nataniël, onthou.)

Net 5 kg, sug sy, net 5 …

“Maar hoekom?” vra jy. “Jy’s vir my so sexy soos jy is. Ek wil nie hê daar moet 5 kg minder van jou wees nie. Dan’s daar minder om aan te vat, netnou vat ek mis!”

“Dis vir myself,” sê sy streng. En dan kom die enigste rede waarom elke tweede vrou op ’n dieet gaan: “Om net weer in my klere te pas. Kyk hoe styf sit hierdie jeans.”

“Maar dis splinternuwe jeans!” sê jy. “Jy’t dit self so styf gekoop.” (Omdat sy nie kan gló sy’s ’n nommer groter as wat sy gedink het nie?)

Moenie met so ’n argument by my kom nie, sê sy: “As ek nou die 5 kg verloor, dan gaan die broek mos pas. Dis logies.”

Jy hoor haar praat in die badkamer.

“Met wie praat jy?” vra jy.

Hierdie skaal, sê sy. Daar’s iets verkeerd met hierdie skaal.

“Stel die strepie op nul,” stel jy voor. Nee, sê sy, dié skaal is stukkend, sy’t nog nie ’n gram verloor nie.

“Maar dis nou eers DAG 2,” bemoedig jy.

Volgens die dieet behoort sy 2 tot 3 kg teen DAG 4 te verloor, maar sy kan nie wag nie. Haar hoofpyn van die vorige dag is weg en sy voel oor die algemeen beter. Sy gaan skep nog sop.

“Dit smaak nogals nie te sleg nie, hoor,” sê sy. “Dink jy ek mag een van jou tjips steel?”

“Kan ek nie liewer vir jou ’n snytjie roosterbrood by die sop maak nie? Dis winter, sop en brood gaan tog saam. Wat van ’n lekker sny plaasbrood met sagte, uitgebraaide skaapvet en korrelkonfyt?”

Sy kyk jou net en gaan klim weer op die skaal.

Toe, teen die aand van DAG 2, beland julle onverklaarbaar by mense op etenstyd.

“Kom ons loop,” fluister jy. “’n Mens kom kuier nie by mense op etenstyd nie.”

“Sjuut,” fluister sy terug, “’n mens kan nie sommer net weer loop nie, dis onbeskof.”

“Ek probeer jou net help,” fluister jy. “Jy’s op ’n dieet, onthou?”

Só, onverklaarbaar, bevind sy haar voor ’n meevoerende viergangmaal – met poeding. Sy’s terug by DAG 1.

En dis weer NAG, liewe leser …

*Lees verder, liewe leser, die laaste aflewering van dié spannings- volle, ware lewensdrama. Die ding is groter as wat ons gedink het …

Augustus 2004