Читать книгу Podstawy ekonomii integracji europejskiej - Anna Zielińska-Głębocka - Страница 8

Obszar Unii Europejskiej zamieszkuje ponad 508 mln obywateli (po Brexicie liczba ta wyraźnie się zmniejszy – o prawie 65 mln). Do największych pod względem populacji krajów należy tzw. wielka szóstka (po Brexicie piątka): Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Włochy, Hiszpania i Polska. Dużą grupę stanowią kraje o średniej populacji – od 8 do 11 mln obywateli: Grecja, Portugalia, Belgia, Republika Czeska, Węgry, Szwecja, Austria i Bułgaria. Między tymi dwiema grupami znajdują się dwa kraje – Holandia i Rumunia, z populacją od 16,9 do prawie 20 mln. Osiem krajów członkowskich można określić jako relatywnie małe, liczące 1,5–4,5 mln obywateli: Dania, Słowacja, Finlandia. Irlandia, Litwa, Łotwa, Słowenia, Estonia. Ostatnia grupa to kraje bardzo małe, o populacji poniżej 1 mln: Cypr, Malta i Luksemburg (rys. 4.1).

Rys. 4.1. Wielkość populacji krajów Unii Europejskiej w 2017 roku

Źródło: Eurostat.

Należy jednak zaznaczyć, że w ostatniej dekadzie nastąpiły zmiany w populacji większości krajów, ze względu na:

● procesy emigracji wewnątrzunijnej związane z otwarciem rynków pracy krajów UE-15 na pracowników z nowych krajów członkowskich;

● sytuację demograficzną wielu krajów związaną z procesem starzenia się;

● napływ uchodźców z Bliskiego Wschodu i Afryki.

Zróżnicowaniu wielkości populacji towarzyszą wyraźne różnice w poziomie dobrobytu, mierzonego wielkością PKB na mieszkańca. Różnice te stopniowo maleją dzięki unijnym programom solidarności finansowej (konwergencji), wspierającym jakość życia w krajach biedniejszych. Wskaźniki dobrobytu zmieniają się także w wyniku zmian w populacji; przykładowo, w krajach o dużej skali emigracji w relacji do liczby mieszkańców (Litwa, Łotwa) wskaźniki dobrobytu mogą wyraźnie się poprawiać, a w krajach przyjmujących imigrantów – maleć, w mniejszym lub większym stopniu. Unijny urząd statystyczny Eurostat pokazuje sytuację tzw. konwergencji klubowej, określając średni dochód na mieszkańca całej UE-28 jako 100, a poziom tego wskaźnika w poszczególnych krajach jako odchylenie od średniej unijnej. Na tej podstawie można wyróżnić najbogatsze i najbiedniejsze kraje UE (tab. 4.1), a także kraje o średnim poziomie w stosunku do średniej unijnej. Rankingom według średniej unijnej odpowiada wielkość dochodu na mieszkańca liczona wartościowo w parytecie siły nabywczej wspólnej waluty PPS (przeliczenie dochodu w euro o różnice cenowe w walutach narodowych). Do najbogatszych krajów UE, w których poziom PKB na mieszkańca w 2016 roku przekroczył 123 średniej unijnej, należą: Luksemburg, Irlandia, Holandia, Austria, Niemcy, Dania, Szwecja. Z kolei do krajów najbiedniejszych, o dochodzie na mieszkańca w 2016 roku poniżej 70 średniej unijnej, należą: Bułgaria, Rumunia, Chorwacja, Łotwa, Węgry, Grecja i Polska. W grupie środkowej znalazły się kraje z dawnej UE-15 oraz kraje, które wstąpiły do UE w 2004 roku, w tym Litwa, Słowacja, Czechy i Słowenia.

Tab. 4.1. Poziom PKB na mieszkańca krajów Unii Europejskiej w 2016 roku w relacji do UE-28 = 100 (w parytecie siły nabywczej PPS)

Źródło: Eurostat.

Zróżnicowanie poziomu dobrobytu krajów członkowskich stanowi potwierdzenie, iż UE nie jest zamkniętym klubem bogatych, lecz ugrupowaniem otwartym dla krajów respektujących jej wartości i zasady działania. Z kolei zmiany, jakie zachodzą w poziomie dobrobytu krajów biedniejszych, stanowią ilustrację procesów konwergencji – im szybciej kraje uboższe doganiają średnią unijna, tym lepiej można oceniać skuteczność realizowanych programów w tym zakresie. Silne zmiany poziomu dobrobytu dokonały się w wyniku kryzysu 2008+ i głębokiej recesji, w jaką w 2009 roku wpadły wszystkie, poza Polską, unijne kraje. Spowodowało to wyraźny spadek dobrobytu w krajach południa Europy, głównie w Grecji, Portugalii, na Cyprze i we Włoszech, ale problemy dotknęły także Hiszpanię i Finlandię, oraz – w mniejszym stopniu – Francję. Z kolei po 2010 roku wyraźnie poprawiła się sytuacja krajów doganiających, zwłaszcza Republik Bałtyckich oraz Polski, Czech i Słowacji.

Pomimo wewnętrznego zróżnicowania poziomu dobrobytu, UE jako całość stanowi najbogatszy region świata. Aż 22 kraje członkowskie należą do elitarnego klubu wysoko rozwiniętych krajów akceptujących zasady demokracji i gospodarki rynkowej, jaki stanowi licząca 35 członków Organizacja Gospodarczej Współpracy i Rozwoju (OECD). Członkostwo w OECD posiadają wszystkie kraje unijnej Piętnastki oraz Czechy, Węgry, Polska, Słowacja, Słowenia, Estonia i Łotwa.