Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 2 - Annelize Morgan - Страница 10

Celèste kyk verskrik van Emile na sy pa en wonder wie nog in die huis is van wie sy nie weet nie. Wie is daar by die stomme Jeanne en wat doen hy met haar?

“Wat … wat wil julle van my hê?” vra sy hees.

“Die leersak, liefie,” antwoord Emile met ’n grynslag. “Jy weet tog dis wat ons soek. Waar het jy dit versteek?”

Sy sluk hard. “Ek … ek weet nie waarvan julle praat nie.”

Emile en sy pa kyk na mekaar en dan knik die ouer man skaars merkbaar.

Emile se plathand brand teen haar wang en sy steier terug van die geweld daarvan.

“Jou skurk!” sis sy terwyl trane haar oë vul. “Wie gee jou die reg om my te klap!”

Emile lag onbekommerd. “Die leersak is vir my baie belangriker as jou gevoelens. Waar het jy dit versteek?”

“Ek het jou mos gesê dat ek dit nie het nie!” skreeu sy.

Emile gee haar nog ’n paar taai klappe om haar tot ander insigte te bring, maar Celèste byt net op haar tande. Madeleine Tredoux het haar en Armand de Bordeaux verraai, dink sy grimmig. Niemand behalwe monsieur Etienne le Blanc sal daardie sak kry nie. Sy sal dit met haar lewe verdedig, al is dit net om Madeleine se duiwelsplanne in die wiele te ry. Net vanaand nog gaan sy ’n beter wegsteekplek vir die dokumente kry.

“Monsieur Emile het reeds my kamer deursoek,” sê sy bewend. “Hy weet dat ek niks hier by my het nie! Hoekom gaan soek julle nie op ’n ander plek nie! Ek weet niks van die sak af nie!”

Louis de la Roque kyk met ’n diep, ontevrede frons na die meisie.

“Jy is taai, mademoiselle, maar nie taai genoeg nie. Ons sal die sak gaan soek en as ons dit nie kry nie, kom ons terug. Dan sal Emile nie weer so genadig met jou wees nie.”

Celèste raak liggies met haar hand aan haar wang. Dis opgehewe en gevoelig, maar sy vertrek nie ’n spiertjie nie.

“Die sak is nie in die huis nie … ek weet nie hoekom julle dink dat dit nog hier is nie. Monsieur De Bordeaux sou dit nooit net hier laat rondlê het nie. Dit is tog te belangrik.”

“Hoe weet jy die sak is nie meer in die huis nie?” wil Louis de la Roque weet terwyl hy Celèste skerp betrag.

“Ek raai maar net, monsieur … Ek is net ’n bediende in die huis. Monsieur le comte het my nooit in sy vertroue geneem nie.”

Celèste probeer om sy agterdog weg te praat, maar sy weet dat sy nie daarin slaag nie. Madeleine het reeds die saadjie gesaai en die twee De la Roques sal nie ophou voordat hulle die sak het nie.

“Ek kan met ’n stok aanvoel dat jy lieg,” sê Louis de la Roque. Hy beduie aan Emile dat hulle haar eers alleen moet los.

By die deur draai hy weer na haar en sê: “Dink maar ’n bietjie na oor jou leuens, mademoiselle. Nog meer van hulle sal jou suur bekom. Ek is nie ’n man met baie geduld nie.” Hy maak die deur agter hom toe en Celèste hoor die sleutel aan die buitekant in die slot draai.

Sy gaan op die rand van die bed sit. Sy het nie die vaagste benul wat sy nou moet doen nie. Al is die sak leeg, moet sy nogtans sorg dat dit by monsieur Le Blanc uitkom. Sy besef ook dat sy die sak beswaarlik langer sal kan bewaar.

Daar is skielik ’n geluid buite die deur en Celèste kyk vinnig op. Is hulle dan só gou terug?

“Celèste!” hoor sy Jeanne op ’n fluistertoon roep en sy draf na die deur.

“Wat is dit?” fluister Celèste terug. Sy hou haar mond by die sleutelgat. Hulle durf nie te hard praat nie.

“Gooi die sak deur die venster. Ek sal kyk of ek dit onder kan vang en iewers kan versteek.”

Celèste se gesig helder op. “Dankie! Ek maak so!”

Celèste gee Jeanne eers kans om met die trap af te gaan en na die agterdeur te hardloop voordat sy die sak uit die bêreplek haal. Dan gaan sy agter die gordyn staan en wag dat Jeanne haar verskyning moet maak. Haar hart bons in haar keel. As iemand hulle net nie betrap nie.

Sy sien Jeanne om die hoek van die huis gehardloop kom. Sy het die soom van haar tabberd opgetel en sy kyk kort-kort oor haar skouer of iemand haar volg.

Toe Jeanne die venster bereik waar Celèste wag, gaan sy staan en kyk op na bo.

“Is jy daar, Celèste?” vra sy bekommerd.

Celèste antwoord nie. Haar blik bly vasgenael op ’n bos waar sy ’n beweging gesien het. Sy moet eers weet wie daar beweeg het voordat sy te voorskyn kom. Haar vermoede word bevestig toe daar skielik iemand agter die bos uittree en met twee tree by Jeanne is.

Jeanne gil verskrik. Celèste sluk hard. Sy het nie verwag dat Ernest hulle ook in die steek sal laat nie. Jeanne het hom nooit werklik vertrou nie, maar sy het nog bly hoop dat die ouer vrou onnodig agterdogtig is. Nou moet sy die onaangename werklikheid in die gesig staar.

Jeanne word gillend weggesleep in die rigting van waar sy gekom het.

Celèste besef dat die verwikkeling dalk die einde van hulle albei beteken. Om die een of ander rede is daardie dokumente in die leersak vir die twee De la Roques só belangrik dat hulle niks en niemand sal ontsien om dit in die hande te kry en te vernietig nie.

Haar hart hamer teen haar ribbes. Sy moet op die een of ander manier hier uitkom voordat daardie twee mans terugkom.

Eers maak sy seker dat die dokumente veilig aan die binnekant van haar tabberd vasgesteek is met ’n speld. Daarna bêre sy die leersak weer waar sy dit die hele tyd nog weggesteek het. In die voue van haar tabberd versteek sy ’n mes, net ingeval sy haarself moet verdedig wanneer sy probeer ontsnap.

Celèste bewoon ’n solderkamer en dis ’n hele ent van daar na die grond. As sy spring, sal sy haarself beseer. Dan sal daar van ontsnapping geen sprake wees nie.

Skielik hoor sy iemand met die trap opkom na haar kamer. Sy weet dat dit nie die stomme Jeanne kan wees nie en dus beteken dié besoek vir haar net moeilikheid. Hulle mag nie die sak by haar kry nie, dink sy skielik paniekerig. Sy wil liewer nie dink wat hulle dan met haar sal doen nie.

Terwyl die voetstappe in die gang afkom na haar kamertjie, haal sy die leersak met bewende hande uit sy bêreplek. Sy leun ver by die venster uit om te sien of daar iemand in die omgewing is, maar die tuin is verlate. Sekondes voordat die sleutel in die slot draai, gooi sy die sak so ver as sy kan tussen die struike in. Wanneer sy die geleentheid kry, sal sy dit daar gaan haal.

Dan gaan die deur oop en draai Celèste vinnig om om te sien wie dit is.

Emile de la Roque kyk ’n oomblik lank swyend na haar en sê dan: “Ek het die sak kom haal.”

“Dis nie hier nie,” antwoord Celèste ietwat parmantig. Dit begin nou al ’n vervelige refrein word, dink sy.

“Ons sal sien,” antwoord hy en haal ’n vlymskerp mes uit sy lyfband.

Celèste retireer verskrik. Dalk het sy hom oorhaastig geantwoord. Sy moet eerder ’n bietjie onderdanig probeer wees. Daardeur sal sy dalk haar eie lewe spaar.

Hy kom stadig nader terwyl hy die mes heen en weer voor haar gesig draai. Hy lag geamuseerd toe sy verbleek.

“Dit lyk vir my jou dapperheid het ook perke, mademoiselle. Armand de Bordeaux gaan baie teleurgesteld in jou wees as jy hom in die steek laat.” Hy grinnik. “En dis tog wat jy gaan doen, nè? Jy wil mos nie in stukkies opgekerf word nie, wil jy?”

Celèste se keel is te droog om te antwoord. Sy kan net angsbevange na die glinsterende lem van die mes staar. Dit sal selfmoord wees as sy haarself nou probeer verdedig of teësit.

“Ek … het nie die sak nie, monsieur …” sê sy hees.

Hierdie keer kan sy dit met eerlikheid sê. Die sak is nie meer in die klein kamertjie nie.

Sy oë is kil toe hy na haar kyk. “Ons sal sien, mademoiselle. Ek gaan hierdie kamer duim vir duim deursoek en ek verseker jou: as ek die sak hier kry, gaan ons jou stukkies in die tuin begrawe. Niemand sal jou kan herken nadat ek met jou klaar is nie.”

Celèste sluk swaar aan die knop in haar keel. Gaan hy haar nie dalk in elk geval in stukkies opkerf nie? Skielik dink sy aan Jeanne en sy sluit haar oë. Wat het hulle met die arme Jeanne gedoen?

Emile lag skielik en sy kyk verskrik op na hom. “Jy moes eerder al begin bid het, duifie. Dis nou te laat.” Hy laat die punt van die mes teen haar wang afgly sonder om ’n merkie te maak. “Net só sal ek begin … maar dan sal daar bloed wees.”

Celèste ril en hy stoot haar terug tot teen die muur.

“Staan daar totdat ek klaar is!” sê hy bars.

Sy knip net haar oë verskrik en wonder waarop alles afstuur. Garcon is dood en die comte De Bordeaux het soos ’n groot speld verdwyn. Sy het geen benul waar Jeanne haar op hierdie oomblik bevind nie. Een van die grootste skokke vir haar was toe sy besef het dat Madeleine die graaf in die rug gesteek het.

Sy sien hoe Emile die kamer fynkam. Haar matras en beddegoed lê aan flarde in ’n hoop op die vloer. Die laaikassie waaragter sy die leersak eers versteek het, breek hy in stukke totdat dit net ’n hoop hout is. Niks waarin die leersak dalk mag pas, laat hy met rus nie. Tot die los vensterbank ontdek hy. Dit laat hom ’n oomblik lank triomfantlik na Celèste kyk asof hy angs by haar wil bemerk, maar sy hou haar uitdrukking neutraal. Die holte onder die plank is leeg, maar hy trek sy oë op skrefies en draai na haar.

“Dit was hier!” sis hy.

“Non, monsieur. Dis waar ek my spaargeld gebêre het. Ek en Garcon sou trou, maar nou is hy dood en ek het die spaargeld op ander dinge spandeer.”

“Jy lieg dit!”

Sy staan effens opsy. “Dis die waarheid, monsieur.”

Hy kyk om hom rond, maar daar is nie nog ’n wegsteekplek nie. Hy kan en wil dit net nie aanvaar nie. Madeleine Tredoux kon haar tog nie misgis het nie. Sy was baie hier op La Montagne toe die graaf nog hier was en sy behoort die bediendes goed te ken.

Hy kners hoorbaar op sy tande. Hy sal nie toelaat dat ’n onnosel bediendetjie La Montagne deur sy vingers laat glip nie. Hierdie meisietjie gaan beslis nie daarvoor verantwoordelik wees dat hy die plaas en die titel verloor nie. Hy weier net om dit te aanvaar.

Tog besef hy dat hy geen bewyse het nie. Hy kan niks aan haar doen voordat hy sonder twyfel vasgestel het dat sy die sak wel hier versteek het nie. Hy kyk na haar met woede en haat in sy oë.

“Jy sal in hierdie kamer bly totdat ons die sak gekry het.”

Toe hy uitstap, sluit hy weer die deur agter hom.

Celèste bewe nog van skrik. Sy weet dat Emile de la Roque gaan terugkom en dan sal hy geen genade meer hê nie. Dalk maak hy haar dan dood; sy kan enigiets verwag.

’n Lang ruk bly sy doodstil staan en probeer hoor wat in die res van die huis aangaan, maar dis doodstil. Dan besluit sy dat dit veilig genoeg is om solank voor te berei vir die oomblik wanneer sy sal moet ontsnap.

Celèste knoop ’n lang tou van die repe wat van haar lakens en matras oorgebly het. Sodra dit donker word, wil sy hier probeer wegkom. Sy kan later met hulp terugkom om Jeanne ook uit te kry.

Dis al sterk skemer toe sy die stemme buite in die tuin hoor. Sy stoot die gordyne versigtig opsy en loer na buite.

Daar is twee mans met lanterns besig om elke struik en bos te fynkam op soek na die leersak. Hulle laat nie ’n enkele bos onaangeroer nie.

Celèste sluk hard. Sy het nie gedink dat hulle die tuin ook sou deursoek nie. As hulle die leersak nie kry nie, en dit sal ’n wonderwerk wees, sal hulle nogtans aanhou met soek omdat Louis de la Roque klaarblyklik vas glo dat dit hier op La Montagne moet wees.

Sy sien Ernest die bos deursoek waar sy die leersak ingeslinger het. As hy dit nou maar net nie in die donker raaksien nie, bid sy woordeloos, dan kan sy dit nog gaan haal wanneer sy vannag ontsnap.

Ernest gee skielik ’n uitroep en Celèste se laaste hoop verdwyn. Sy sal die dokumente sonder die tas aan monsieur Le Blanc moet gee. Sal hy dit so aanvaar?

Sy staan en wag totdat die twee mans met die leersak by die huis in verdwyn. Nou is dit net ’n kwessie van minute voordat hulle sal weet dat die sak leeg is en dan sal hulle haar daarmee konfronteer. Hierdie keer sal sy hulle beslis nie van haar onskuld kan oortuig nie.

Sy bind die geknoopte tou aan die katelpoot vas en lig haar een been oor die vensterbank. As die tou net ’n paar minute lank hou, het sy nog ’n kans om onbeseer te ontsnap, dink sy bekommerd. As dit net nie breek terwyl sy nog hoog naby die venster is nie.

Onseker en skrikkerig vat sy die gerafelde tou in haar hande en hang versigtig daaraan. Die tou hou, hoewel sy dit nie vertrou nie. Daar is nie nog tyd om versigtig te wees nie. Die De la Roques en Ernest kan elke oomblik by die kamer inkom en dan sal sy nie meer kan ontsnap nie.

Sy kom al nader aan die grond. Die tou skuur haar hande vol blase, maar ook dit is nou van geen belang nie. Dan hoor sy iemand daar bo in haar kamer uitroep. Sonder om te dink, laat sy die tou los en val die laaste twaalf voet. Sy beland tussen die lae bossies, maar dit is veels te yl om haar te verberg en sy skarrel al hinkende na die naaste digte bos, net toe Emile de la Roque oor die vensterbank van die solderkamer leun en na buite uitkyk.

“Sy kan nie te ver wees nie!” skreeu hy en verdwyn weer na binne.

Celèste se hart stamp teen haar ribbes toe sy die soom van haar tabberd oplig en oor die grasperk nael na die oorkantste bosse waardeur sy vinniger sal kan beweeg. So in die hardloop ruk sy die wit kappie van haar kop af en toe sy die beskutting van die bosse bereik, maak sy haar wit voorskoot los en druk dit onder ’n bos in voordat sy verder vlug.

Agter haar hoor sy mense roep. Sy herken Ernest se diep stem en ook dié van Louis de la Roque. Hulle stemme raak dowwer en met groot verligting besef sy dat hulle die teenoorgestelde koers ingeslaan het. Dit sal hulle nie lank neem om hulle fout agter te kom nie, maar teen daardie tyd sal sy al ’n goeie voorsprong hê.

Sy hardloop ’n lang ruk onvermoeid en dan begin haar asem jaag. Niemand het haar intussen begin volg nie, maar sy het ook nie eintlik ’n benul waar sy haar bevind nie. Toe sy weer teen ’n skuinste uit sukkel, ruk sy in haar spore tot stilstand. Hier reg voor haar is die opstal van die Tredouxs en dit is die laaste plek waar sy nou wil wees.

Terwyl sy nog staan en talm om haar asem terug te kry, begin hulle twee honde woedend blaf en aan hulle kettings rem. Verskrik oor die lawaai wat die honde opskop, draai sy vinnig om en hardloop skuins weg van die opstal.

Sy het nie ’n spesifieke skuilplek in gedagte nie. Dis iets waaraan sy môre kan dink. Nou is dit net vir haar belangrik om nie deur die De la Roques gevang te word nie.

Celèste se pas begin verslap. Sy kan nie meer so vinnig hardloop nie. As sy net geweet het waar haar agtervolgers is, sou dit dinge vir haar makliker gemaak het, maar nou het sy geen benul hoe ver hulle agter haar is nie.

Skielik struikel sy en val. Hygend bly sy daar lê en wens dat sy iewers ’n slukkie water kon kry, maar sy het nog geen spruit teëgekom nie. Dan ruk sy orent. Iewers links van haar, effens na agter, het sy ’n tak hoor kraak. Sy spits haar ore om beter te hoor en dan kan sy duidelik swaar voetstappe uitmaak.

Sou dit dalk die De la Roques wees? wonder Celèste paniekerig en spring op. Hulle het haar baie vinniger ingehaal as wat sy gedink het. Die Tredouxs se honde se geblaf moes aangedui het in watter rigting sy vlug.

Sy probeer sagter voortbeweeg, maar elke blaar wat onder haar voete kraak, klink vir haar soos ’n geweerskoot. Angs gee haar voete vlerke en hoewel sy daarop konsentreer om sagter te beweeg, het sy weer die krag van iewers vandaan gehaal om vinniger te hardloop.

Agter haar versnel haar agtervolger ook sy pas.

Plotseling is daar ’n oop ruimte voor haar. Sy steek op die rand van die bosse vas. As sy oor dié stuk omgeploegde land hardloop, gaan sy haarself verraai. Dus draai sy skerp na links en begin al met die soom van die bosse hardloop.

Ver voor swenk sy weer links, maar bly nog in die skaduwees van die bome. Dan knak haar knieë onder haar en val sy vooroor in die droë herfsgras. Haar hele lyf ruk van vermoeienis. Sy kan nog net voortstrompel. Van hardloop is daar nie meer sprake nie. Sy probeer orent kom, maar sak weer op haar knieë neer.

Toe hoor sy die voetstappe nader kom en sy probeer haar asem ophou sodat sy nie haarself verraai nie. Die voetstappe kom tot stilstand, die persoon trap dié kant toe, dan daardie kant toe, en dan kom dit weer stadig, versigtig en doelgerig nader.

Plotseling verskyn Emile de la Roque hier by haar in die flou maanlig. Hy grinnik breed toe hy die verskrikte meisie op die gras sien sit.

“Het jy gedink jy kan weghardloop?” vra hy en ruk haar hardhandig orent. “Jy het nog ’n paar verduidelikings om te maak, liefie, en ek is nie iemand wat maklik tou opgooi nie.”

Celèste antwoord nie. Daar is immers niks wat sy kan sê nie. Sy kyk wild om haar rond vir ’n wegkomkans, maar daar is niks … net die geploegde land en die bosse om hulle.

Sy probeer uit Emile se greep loskom. “Los my uit!” sis sy. “Ek weet nie waar die sak is nie!”

“Natuurlik weet jy! Jy het dit daar tussen die bosse ingegooi!” Sy kraalogies skitter gevaarlik. “Maar wat het jy met die inhoud gedoen?”

Sy gluur hom ’n oomblik lank aan en probeer weer losruk, maar hy vat haar net vaster. Dan slaan sy haar tande in sy voorarm.

Hy uiter ’n kreet van pyn en laat haar baie vinnig los.

Celèste tel weer die soom van haar tabberd op en begin hardloop. Hy sit haar met ’n geswets agterna, maar sy bly soos ’n rats wildsbokkie net buite sy bereik.

Terwyl sy spook om van hom af weg te kom, wonder sy wat haar te doen staan. Sy kan dit nie waag om gevang te word met die dokumente by haar nie. Dan sal hy haar sekerlik doodmaak. Op die een of ander manier moet sy daarvan ontslae raak, maar hoe? Met hom so kort op haar hakke is daar net geen manier hoe sy dit kan doen sonder dat hy haar sien nie.

In die hardloop maak sy die speld los waarmee sy die dokumente aan haar tabberd vasgesteek het en haal die papiere uit. Nou hou sy dit in haar hand. Sy het ’n plan, maar dis baie gewaagd. Tog is daar niks anders wat sy kan doen nie. Hy sal haar wel vang, dit maak nie saak hoe hard sy van hom af probeer wegkom nie. Die een of ander tyd gaan hy haar inhaal. Sy gaan dit vir hom ’n bietjie makliker maak, maar só sal sy ook van die dokumente ontslae kan raak sonder dat hy onraad vermoed.

’n Ent vorentoe besluit sy dat dit die mees geskikte plek vir haar waaghalsige plan is. Asof in antwoord op haar gebede, skuif die maan op daardie oomblik agter ’n wolk in en word sy en Emile in stikduisternis gehul. Blindweg hardloop sy vorentoe, struikel oor ’n boomwortel en val tussen die gras in. Sy rol eenkant toe weg en met bewende hande stoot sy die dokumente onder die blarekombers op die grond in.

Emile vloek hardop toe hy haar hier voor hom in die duisternis sien verdwyn. Hy probeer sien waarheen sy verdwyn het, maar dis skielik alles doodstil.

Celèste gebruik die paar sekondes terwyl Emile na haar soek om droë takkies teen die naaste boomstam op te stapel sodat sy die plek weer sal kan vind. Toe sy tevrede is dat sy die boom sal herken, begin sy weer vlug.

De la Roque sit haar agterna terwyl hy brul van woede en frustrasie. Nie baie ver van die boom waar Celèste gestruikel het nie, kry hy haar van agter beet en trek haar op die gras neer. Hy draai haar arms amper uit potjie toe hy hulle agter haar rug vasvat.

“Jy probeer slim wees, maar dit gaan jou nog berou!” sis hy.

Sy uiter ’n gil van pyn toe hy haar arm ’n ekstra draai gee. “Los my!” skreeu sy. “Ek kan jou tog niks vertel nie!”

Hy stamp haar eenkant toe en sy gaan versigtig regop sit. De la Roque kom staan dreigend voor haar.

“Nóú … wat het jy met die dokumente gemaak?” wil hy weet.

Sy gluur hom woedend aan. Sy wil nie sommer net so oorgee nie. Sy het geen illusie wat hy uiteindelik met haar beplan nie. Niemand sal haar lyk hier tussen die bosse vind nie. Sy wil ook nie verniet sterf nie. Tog is daar geen manier waarop sy kan verseker dat hy nie tog uiteindelik die dokumente kry nie.

Sy kyk op na hom nadat sy ’n ruk lank nagedink het.

“Ek het dit na die kommandeur gestuur met ’n brief. Jy kan dit nie waag om iets aan my te doen nie. Die kommandeur weet van jou.”

Net ’n oomblik lank is daar huiwering te lees in Emile de la Roque se oë, maar dan sis hy skielik: “Dis weer leuens, mademoiselle. Daar was nie geleentheid om so iets te doen nie. Buitendien sou jy nie gevlug het as dit wel die geval was nie.”

Sy kom versigtig orent en hy probeer haar nie keer nie. “U kon my onmoontlik dag en nag dopgehou het, monsieur De la Roque. Ek het die brief en die sak na die kommandeur gestuur die dag nadat die dragonders Armand de Bordeaux op La Montagne kom soek het.”

Hy gluur haar ’n paar sekondes lank aan, nie meer heeltemal so seker van sy saak nie. Hy wil sy prooi agter nie só maklik laat ontsnap nie … nie terwyl sy so baie gesien en gehoor het nie. Wie weet wat die meisiekind nie al alles uitgevind het nie? Sy kan net gevaar vir hom inhou, al het sy nie die leersak se inhoud na die kommandeur gestuur nie. Dis beter dat sy van kant gemaak word. Dan eers sal hy weet dat hy en sy pa veilig op La Montagne is.

“Wat wil jy dan nog met die dokumente bereik, mademoiselle?” vra hy skielik. “Môre sal jou geliefde monsieur De Bordeaux gehang word omdat hy sy pa in Frankryk vermoor het. Dit het baie lank gelede gebeur, maar ’n mens se dade haal jou die een of ander tyd in.”

Sy skud haar hare uit haar oë. “Ek glo dit nie … die kommandeur sal hom nie sommer net hang voordat hy hom behoorlik verhoor het nie.”

“De Bordeaux is verhoor en skuldig bevind sonder dat hy ooit nodig gehad het om in die hof te verskyn.”

Haar oë blits vuur toe sy vinnig na hom kyk. “En jy was natuurlik die hoofgetuie, of hoe? Jy kon mos baie wen deur Armand de Bordeaux aan die pen te laat ry vir die moord op sy pa! Dalk weet jy wie dit regtig gedoen het, maar dis vir jou veel geriefliker om De Bordeaux te laat boet vir iets wat hy nie gedoen het nie!”

Die woede in Emile se oë verseker Celèste dat sy reg geraai het. Maar dit was dom om haar vermoedens hier uit te blaker waar niemand haar te hulp kan snel nie.

Met ’n woedende gegrom storm hy op haar af. Sy oë gloei van haat.

Sy is onmiddellik spyt oor haar voortvarendheid, maar dit is te laat. Sy gee vinnig voor hom pad en spring agter die naaste boom in. Sy blinde woede laat hom nie toe om helder te dink nie. Al wat deur sy kop maal, is dat hy die meisiekind moet doodmaak voordat sy te veel stories gaan versprei en hom in ernstige moeilikheid laat beland.

Celèste moet rats padgee toe hy om die boom kom. Sy weet nie hoe sy uit hierdie benarde situasie gaan kom nie. Hier is nie ’n sterfling om haar te hulp te snel nie. Dan onthou sy skielik van die mes wat in die voue van haar wye tabberd versteek is en sy haal dit te voorskyn. Sy gaan ten minste nie sonder ’n geveg oorgee nie.

Emile steek vas toe hy die wapen in haar hand sien en sy oë vernou. Dan ruk hy ’n swaard uit sy skede en grynslag lelik.

“Nou goed, ma chérie, kom ons kyk hoe vaar jy teen ’n swaardvegter.”

Celèste sluk hard. Sy besef maar alte goed dat sy nie opgewasse is teen hom nie, maar dis al manier waarop sy haarself kan verdedig. Sy klem die hef stewiger in haar natgeswete hand vas. Dalk kan sy nog vlug, dink sy wild. Hy sal haar ’n ent volg, maar sal hy haar jag tot die son môre uitkom? Sal hy haar volg tot by die opstal van die plaas?

Sy spring om en begin hardloop. Sy het nie voorheen gedink aan die opstal van die plaas waarop sy haar bevind nie, maar dit sal haar enigste redding wees. As sy net voor hom kan bly totdat sy dit bereik het.

Nou gee sy nie meer om dat hy haar kan sien toe sy oor die geploegde land nael nie. Sy kan nie meer vir hom wegkruip nie.

Haar bene pyn en krampe steek deur haar liggaam, maar sy gooi nie tou op nie. Sy moet die opstal haal, al gebeur wát ook al!

Skielik gee die grond onder haar pad en sy stort teen ’n steil wal af. Die wal het Emile de la Roque ook onkant betrap en hy kom hulpeloos agterna gerol. Sy swaard spat uit sy hand en bly hoog bo teen die wal lê.

Hulle kom byna gelyk orent en vol stof en gras gluur hulle mekaar aan. Celèste merk dat sy swaard makeer en voel veiliger. Nou is die stryd nie meer heeltemal so ongelyk nie. Sy draai die mes stadig in haar hand sodat sy die lem aan die punt vashou.

“Al is ek nie ’n watwonderse mesgooier nie, Monsieur, kan ek jou onmoontlik op hierdie kort afstand misgooi.”

Dit lyk asof Emile ontspan. Celèste huiwer net ’n oomblik. Daar is net nie tyd om nou uit te vind watter verraderlike streek hy in die mou voer nie. Sy het die mes, sy is gereed en hy is ’n oop teiken.

Sy lig haar arm bokant haar kop om behoorlik korrel te vat. Die volgende oomblik word haar gewrig in ’n staalgreep vasgevat. Vingers boor in haar pols in en sy moet noodgedwonge die mes laat val. Sy kan die persoon wat haar gekeer het, agter haar hoor asemhaal, hom voel beweeg. Dan is dit asof sy geen veglus meer oor het nie. Die spanning in haar verslap … Dan moet hulle maar met haar doen wat hulle wil. Sy het alles gedoen wat sý kon …