Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 2 - Annelize Morgan - Страница 8

Terwyl sy haar hande voor haar oë druk, ontglip ’n gil Celèste se lippe.

“Non!” Dis ’n rou kreet wat De la Roque net ’n oomblik van stryk bring. Teen die tyd dat hy herstel het, is dit reeds te laat. De Bordeaux het sy vernietigende hou ontduik en het weer die hef in die hand. Hy dikteer weer die geveg. De la Roque besef baie goed dat hy nie weer so ’n goue geleentheid sal kry om sy neef van die gras af te maak nie.

’n Koue woede jeens die meisie wat gegil het, stu in hom op. Hy weet nie wie dit was nie. Al wat hy weet, is dat dit ’n vrou was en Madeleine Tredoux was dit nie. Sy is nie hier nie.

Armand de Bordeaux speel nie langer kat en muis nie. So flussies nog het hy die hele geveg byna as ’n grap beskou, maar nie meer nie. Sy neef sal hom vermoor as hy hom net die geringste kans bied.

“Jy wil moord pleeg voor drie getuies, De la Roque?” sêvra hy.

De la Roque byt op sy tande. “Wie sal teen my kan getuig? Jy het my getart en hierdie geveg uitgelok.”

Armand se tande skitter wit teen sy songebruinde vel toe hy skielik lag.

“Jy het nie nodig gehad om aan die aas te byt nie, maar jy haat my só dat dit jou gesonde denke beïnvloed.”

“Die geveg het nie meer sin nie,” sê De la Roque skielik. “Na regte moes jy nou dood gewees het, maar die geluksgodin was maar weer aan jou kant.”

Armand se oë vernou. “Word jy nou bang?”

Louis de la Roque pers sy lippe opmekaar. Dit maak hom woedend dat hy niks kan doen nie. Hy word teen sy wil gedwing om die geveg voort te sit en hy besef maar alte goed dat sy kanse baie skraal is om dit te oorleef.

“Prêt!” roep hy uit en lig sy swaard weer op.

“Ja!” sê Armand en ’n spottende glimlag verskyn om sy mondhoeke.

Celèste se moed sak in haar skoene toe die twee weer begin veg. Het hulle dan nie ’n les geleer nie? Armand se lewe is naelskraap gered en nog weier hy om te luister.

Meer as ’n kwartier lank veg die twee mans verwoed voort. Hulle kyk skaars om hulle rond, maar konsentreer net op hulle teenstander se bewegings. Sweetdruppels pêrel op De la Roque se voorkop en hy hyg effens na sy asem. Armand is self nie meer so fris en vars as ’n uur gelede nie. Sy bewegings is nie meer so blitssnel nie, maar dis tog duidelik dat hy fikser as De la Roque is.

Hy veg met oordeel en spaar sy kragte. De la Roque is te moeg om nog enige strategie aan die dag te lê. Hy weer bloot die venynige houe van De Bordeaux af en wag dat die geveg afgehandel moet word. Hy het geen illusies nie. Daar is geen rede waarom Armand de Bordeaux sy lewe moet spaar nie. In Armand se skoene sou hý nie genadig gewees het nie, dink De la Roque en struikel oor ’n klip. Sy swaard spat uit sy hand en die volgende oomblik prik die punt van De Bordeaux se swaard deur die keelvel van die man op die grond.

De la Roque se adamsappel wip op en neer, sweet stroom oor sy gesig, sy mond is half oop terwyl hy na sy asem hyg. Hy weet dat die geveg verby is en dat hy niks kan doen om te verhoed dat De Bordeaux hom doodmaak nie. Daar is koue haat in sy oë toe hy kyk na De Bordeaux wat bo hom uittoring met ’n vae, spottende glimlag om sy mondhoeke. Hulle oë ontmoet, hou mekaar gevange. In De la Roque s’n is net haat en in dié van De Bordeaux is daar bitterheid en afsku.

Skielik neem Armand sy swaard weg van sy neef se keel en steek dit in die skede terug.

“Ek het nie nodig om jou dood te maak nie, De la Roque,” sê hy eindelik. “Jou haat en gierigheid sal jou wel vernietig.” Hy draai om en stap vinnig terug na die stoep.

De Villiers en Emile gee pad sodat hy by hulle kan verbykom en dan draf hulle na waar De la Roque nog bewend van woede en vernedering op die gras bly sit.

Celèste probeer nie eens van die venster af wegkom nie en toe die graaf by die voordeur instap, sien hy haar dadelik by die venster raak.

“Dan wás dit jy wat gegil het,” sê hy en stap by haar verby na die studeerkamer.

Sy gaap hom aan. Hy sê nie eens dankie dat sy hom gered het nie.

“U moes hom doodgemaak het, monsieur,” sê sy skielik net voordat De Bordeaux by die studeerkamer ingaan.

Hy steek vas en kyk om na haar. ’n Glimlag raak aan sy mond.

“De Villiers en Emile sou nie geaarsel het om my te oorrompel en Kasteel toe te neem nie. Daar is te veel ander belangrike dinge wat ek nog moet doen. Ek kan nie nóú al in die Donker Gat gegooi word nie.”

Hy gaan by die studeerkamer in, maar laat die deur oop.

Celèste gaan in die deuropening staan.

“Hy sal terugkom … en hy sal nie weer onnodige foute maak nie.”

De Bordeaux kyk ietwat nuuskierig na die eenvoudige kamermeisie wat hom met soveel afkeer aankyk.

“En waarom sou jy jou oor mý welsyn bekommer, mademoiselle Du Toit? As ek sou sterf, is jy tog ontslae van die verantwoordelikheid van die leersak.” Hy sak in ’n leunstoel neer en frons skielik diep. “Dit laat my dink … indien ek sou sterf, moet jy die sak vernietig. Dan het ek geen nut meer daarvoor nie en dit kan jou net in die moeilikheid laat beland.”

“En wat van monsieur Le Blanc? Die sak is tog vir hóm van belang.”

“Le Blanc is ’n skurk,” antwoord De Bordeaux minagtend. “Ek gun hom nie die sak as ek moet sterf nie. Nee, as ek dood is, mag hy die sak nie kry nie.” Hy kyk na haar en daar is ’n dringende uitdrukking in sy oë. “Belowe my dat jy dit sal vernietig as ek sou sterf.”

Sy sluk hard en aarsel. Die storie oor Le Blanc hinder haar …

“Belowe my, Celèste!”

Sy kyk ietwat verskrik na hom. “Hoe kan ek, monsieur? Ek weet mos nie watter waarde die sak vir monsieur Le Blanc het nie. Dalk is dit vir hom ook lewensbelangrik.”

De Bordeaux lag hardop en dan raak hy skielik weer ernstig toe hy hoor hoe die De la Roques en monsieur De Villiers met die koets vertrek. Dis asof hy weer ontspan.

“Jy is erger as ’n hof, Celèste. Jy vra meer vrae as selfs ’n regter.” Hy kyk af na die tapyt onder sy voete en sê: “Etienne le Blanc is ’n glibberige, liederlike, klein mannetjie met ’n smerige verstand. Ek verseker jou jy is niks aan hom verskuldig nie.”

“Ek … het gedag dat hy ’n vriend van u is, monsieur …”

“Ek sal hom nooit ’n vriend noem nie … ek is bloot net nie sy vyand nie. Dit kan baie gevaarlik wees. Le Blanc is ’n afperser en ek kan jou verseker dat as daar dokumente in daardie sak is, sal hulle wel iemand in ’n slegte lig stel. Dan kan monsieur Le Blanc sy volgende slagoffer begin droogsuig.”

Celèste ril liggies. “U laat hom klink na ’n vampier.”

“ ’n Baie raak beskrywing, moet ek sê. Loop jy maar net lig vir hom en sorg dat die sak vernietig word as ek sou sterf.”

Celèste knik. Sy wens sy kon vir hom sê hoe graag sy wil hê dat hy liewer moet lewe, dat sy hom veel eerder hier op La Montagne aan Madeleine Tredoux se sy sal wil sien as onder die grond in ’n begraafplaas, maar sy sê niks. Sy het reeds te veel gesê vandag en kan baie bly wees dat hy hom nie daaroor vererg het nie.

Toe sy later na die kombuis terugkeer, is Jeanne daar besig om koffie te maak. Die ouer vrou kyk afkeurend na die meisie.

“Jy is deesdae baie danig met monsieur De Bordeaux. Het jy dan jou plek in die huis vergeet, Celèste?”

Celèste skud haar kop vinnig. “Non … ons het maar … maar net oor iets gepraat, dis al.”

“Jy raak heeltemal te eie met monsieur. Pasop dat jy nie afgedank word nie. Jy sal ver moet gaan soek om ’n beter werk te kry.”

“Ek ken my plek, Jeanne.”

“Ek hoop so.”

Celèste antwoord nie. Wat kan sy sê sonder om met die hele sak patats vorendag te kom? Laat Jeanne maar van haar swye dink wat sy wil. Dis beter so as dat die geselserige Jeanne dalk net aan die verkeerde persoon die verkeerde dinge sê.

Celèste voel glad nie gerus nie. De la Roque sal weer en weer kom. As sy net geweet het wie daardie aand toe Garcon vermoor is, die huis deursoek het vir die leersak, sou sy darem al gevoel het sy weet van watter kant die gevaar gaan kom. Maar sy weet niks. Sy weet nie eens presies hoekom die sak vir monsieur De Bordeaux so verskriklik belangrik is nie.

Die huis laat haar benoud voel. Telkens loop sy haar in Jeanne vas, wat haar ondersoekend bly aankyk, en dit ontsenu haar. Monsieur De Bordeaux probeer ook nie eens om haar gerus te stel nie. Sy kan hom dit nie eintlik kwalik neem nie, want wanneer daar ’n swaard oor ’n mens se kop hang, dink jy sekerlik nie nog aan ander mense nie.

Teen Donderdagmiddag gaan sy ’n ver ent stap net om haar gedagtes weer skoon te kry en ’n bietjie vars lug te skep. Garcon se beeld keer telkens na haar gedagtes terug, hoe hard sy ook al probeer om dit daaruit te verban.

Sou iemand dalk die leersak ook daar in Garcon se kamertjie gaan soek het die nag toe hy vermoor is? Dalk het Garcon die persoon daar verras. Dis waarom hy met sy lewe moes boet. Garcon was die enigste een wat geweet het wie vir die soekwerk verantwoordelik was en daarom moes hy doodgemak word. Celèste is seker daarvan dat Garcon sy aanvaller herken het.

Celèste bestyg ’n hoogtetjie waarvandaan sy die buurplaas waar Madeleine Tredoux woon, kan sien. Blote nuuskierigheid het haar hierheen laat kom. Die Tredouxs woon in weelde en daarom was dit vir haar nuus toe Madeleine die aand aan De Bordeaux vertel het dat haar pa in groot finansiële moeilikheid verkeer. By die Tredouxs se opstal is daar geen teken van ’n tekort nie.

Sy klouter aan die ander kant van die koppie af en stap tot op die grens van La Montagne. Daar kyk sy rond of iemand haar gewaar en dan draf sy vinnig na die volgende koppie. Bo van dié koppie af kan sy die werf van die Tredouxs se landgoed sien. Die omgewing is doodstil en sy wil net teleurgesteld teruggaan na La Montagne, toe die voordeur van die herehuis skielik oopgaan en ’n man uitsteier.

Celèste se oë rek groot. Dit lyk asof die man dronk is. Sou die Tredouxs dan nou so vroeg in die dag al begin drink het? Maar dan kom Jacques Tredoux ook by die deur uit. Hy by doodstil staan toe sy besoeker skielik struikel en met die trappe afval tot onder op die grasperk, waar hy doodstil bly lê.

Tredoux gaan stadig nader en toe hy die man bereik, lig hy sy voet en skop hom genadeloos in die ribbes. Die man krul van pyn en probeer orent kom. Tredoux skop hom weer en weer.

Die beseerde man kry dit uiteindelik reg om orent te sukkel en met die woede van ’n slang spuug hy na Tredoux, wat hom met ’n vinnige regter weer teen die grond neervel.

Celèste voel siek oor wat sy voor haar sien gebeur. As dit nie was dat sy op Tredoux se grond was nie, sou sy op hom gegil het. Nou durf sy dit nie doen nie. Hy sal haar hier kom haal en wie weet wat hy met háár sal doen.

Daar op die plaaswerf strompel die man weer orent en loop steierend na sy perd. ’n Oomblik lank leun hy teen die dier en sê iets aan Tredoux terwyl hy sy vuis vir hom skud.

Tredoux lag net.

Celèste bly doodstil staan totdat die man op sy perd gesukkel het. Hy hang half oor die dier se nek toe hy stadig van die landgoed af wegry. Sy sluk hard. Dit het sy nie in haar wildste drome verwag nie. Jacques Tredoux het nog nooit vir haar na ’n wreedaard gelyk nie. Hy was nog altyd stil en stemmig en ordentlik. Wat sou in die man gevaar het dat hy so onmenslik optree? Sy wonder of monsieur De Bordeaux haar sal glo as sy hom sou vertel wat vanmiddag hier gebeur het.

Terwyl sy versigtig na die grens van La Montagne terugsluip, wonder sy hoeveel Madeleine van hierdie dinge weet. Sy is dalk heeltemal onbewus van wat haar pa doen.

Celèste besef goed dat sy die stomme drommel nie sal herken as sy hom weer sien nie. Sy was heeltemal te ver om ’n vreemdeling te kan herken. Monsieur Tredoux ken sy reeds baie goed en dit was nie moeilik om hom te eien nie.

Sy stap vinnig terug na die herehuis op La Montagne terwyl sy wonder of sy enigiets moet sê oor wat sy gesien het. Sy besluit dat dit wys sal wees om voorlopig maar stil te bly. Dit wat sy daar gesien het, kan tog onmoontlik iets te doen hê met die leersak en haar onmiddellike probleme. Later, wanneer alles uitgestryk is, sal sy dit aan monsieur De Bordeaux noem … as hy dan nog daar is, dink sy skielik ’n bietjie ongelukkig en baie bekommerd oor wat die toekoms nog gaan inhou.

Madeleine kuier nou feitlik elke dag op La Montagne. Soggens ry sy te perd oor na die herehuis en dan bly sy tot lank na middagete. Sy en Armand is gewoonlik buite in die veld of tussen die wingerde en dan kan Celèste maar net verlangend deur die venster na buite kyk terwyl sy lusteloos haar werkies verrig.

Op reëndae is Madeleine en Armand in die biblioteek waar hulle met gedempte stemme sit en gesels of lees. Dit is duidelik dat Madeleine vasbeslote is om haarself hier op La Montagne te begin ingrawe en dat die graaf De Bordeaux hom dit laat welgeval. Om die waarheid te sê, dit lyk asof hy haar aandag terdeë geniet.

Dit is juis dít wat Celèste seermaak. Elke besoek van die skone Madeleine is vir haar ’n pyniging. Die meisie se tabberds is die beste wat geld kan koop; haar juwele is duur en uitsonderlik. Selfs Madeleine se skoonheid is buitengewoon. Haar grys oë is groot en omraam met dik, swart wimpers. Haar vel is roomglad en bloesend en haar koringblonde hare blink soos goud in die sonlig. Geen man kan dit verhelp om op haar verlief te raak nie, dink Celèste ongelukkig.

Sy beskou haar eie spieëlbeeld en voel nog meer terneergedruk as tevore. Haar blink, donker hare is altyd weggesteek onder die kappie wat sy as bediende moet dra.

Sy sug diep. Ek sal nooit ’n ander man as een uit die arm stand kry nie, dink sy ongelukkig. My drome oor Armand de Bordeaux sal my net al hoe ongelukkiger maak.

Buite sien sy hoe Madeleine by Armand inhaak en teen hom aanleun terwyl hulle stadig deur die tuin wandel. Sy sien hoe die mooie meisie verlief opkyk in Armand se oë, hoe hy afbuk en die goue kroontjie van haar hare soen.

Celèste sluk hard aan die pyn in haar binneste. Trane brand agter haar ooglede. Dis onsinnig, dink sy dof. Dis onsinnig om langer hier voort te gaan. Die graaf sal iemand anders kry om hom te help. Ter wille van myself, moet ek hier wegkom …

Tog gaan sy nie. Sy raak net stiller en in haarself gekeer. Jeanne kyk ondersoekend na die meisie en wonder of die kind dalk nou op Ernest verlief geraak het. Dan skud sy haar kop liggies. Dit moet iets baie ernstig wees as Celèste só lyk.

Sondagmiddag na ete kom Jacques Tredoux en sy dogter op La Montagne kuier. Madeleine straal toe sy Armand sien. Sy lyk pragtig en verleidelik in haar wasige tabberd en ligblou organza. Dis met linte, kant en borduurwerk versier en Celèste kan haar net vergaap aan die pragtige tabberd. Dit is die mooiste wat Madeleine nóg gelyk het. Waarom is Madeleine juis vandag so uitgevat? Gaan hulle nie dalk verloof raak of ’n huwelik bespreek nie?

Sy kan nie na haar kamer toe vlug nie, want Jeanne sal nooit alleen in die kombuis oor die weg kom nie. Half bleek en baie bekommerd doen Celèste haar werk en probeer om nie na Jeanne se geklets te luister nie.

Later neem sy verversings na die biblioteek waar Armand en sy gaste hulle tuis gemaak het. Voor die half-oop deur moet sy die skinkbord vervat om die deur te kan oopmaak en dis tóé dat sy monsieur Tredoux hoor sê: “Armand … jy gaan nie ongenaakbaar wees met ’n ou man nie, gaan jy?” Daar is ’n pleitende toon in die man se stem wat Celèste verbaas. Waar is die wreedheid en die bravade nou?

“Ek kán u nie help nie, monsieur,” kom Armand se antwoord half teësinnig. “Ek het nie die sak nie. En buitendien, al het ek dit gehad, sou ek dit nie aan u kon gee nie. Daardie sak is al wat tussen my en die galg staan. Kan u dit dan nie begryp nie? Is u bereid om my onskuldig vir ’n daad te laat boet net omdat u bang is dat Le Blanc u sal afpers? Dink u dit is ’n regverdige ruil … my lewe vir u geld?”

“Jy stel dit nie baie mooi nie, Armand …” Dis Madeleine. Haar stem is fluweelsag. “Natuurlik wil ek jou nie dood hê nie, maar ek wil ook nie hê dat … dat my pa alles moet verloor deur … Le Blanc nie.”

Daar is ’n paar sekondes lank stilte en Celèste kyk vinnig om haar rond om seker te maak dat sy nog alleen is. Dan hoor sy Armand de Bordeaux sê: “As ek iets daaraan kon doen, sou ek dit gedoen het, maar ek is magteloos om julle te help.”

“Armand,” sê Madeleine en haar stem is byna net ’n fluistering. Dis duidelik dat sy baie na aan trane is. “Le Blanc sal ons vernietig. Hy het nie ’n gewete nie en ken ook geen genade nie. Dit waaroor hy my pa wil afpers, het jare gelede gebeur … Dis tog verby en …”

“Le Blanc sal jou nie leed aandoen nie, Madeleine, dit belowe ek jou,” sê Armand vertroostend. “As jou gewete skoon is, kan hy jou tog niks aandoen nie.”

“Maar wat van my pa?” wil sy weet. “Hoekom moet hy nou jare later boet vir iets wat tog nie só belangrik is nie?”

Celèste hoor Jeanne uit die kombuis kom en haastig klop sy aan die deur. Armand de Bordeaux maak self die deur vir haar oop en staan dan opsy sodat sy die skinkbord na ’n lae tafeltjie kan neem. Net ’n oomblik lank het hulle oë ontmoet. Celèste was bang om na die graaf te kyk, omdat sy weet dat hy dadelik sal kan sien dat sy afgeluister het.

Sy byt op haar onderlip en met haar blik nog steeds afgewend, maak sy ’n vinnige kniebuiging voor die groepie swyende mense voordat sy haastig die vertrek verlaat.

Buite in die gang ontspan sy weer. Sy het die hele tyd gevrees dat die graaf haar sou konfronteer oor die afluistery, maar hy net niks gesê nie. Miskien sal hy wel later met haar daaroor praat.

Celèste frons diep terwyl sy na die kombuis terugstap. Monsieur Tredoux is bang om afgepers te word. Wat het hy dan gedoen wat so verskriklik is? Of is hy regtig so onskuldig as wat hy wil voorgee? Dan onthou sy daardie middag, toe sy gesien het hoe Jacques Tredoux ’n man skop en slaan. Sy begin dink dat Tredoux dalk regtig ’n paar geraamtes in die kas het.

Sy glimlag effens. Dit sal seker nie só ’n groot verlies wees as Jacques Tredoux uit die Kaap padgee nie. Dan sal Madeleine saam met hom gaan, omdat dit nog net hulle twee in die groot huis is. Sy betig haarself oor haar gedagtes. Dalk is Armand regtig lief vir Madeleine en dan het sy nie die reg om bly te voel oor hulle ongelukkigheid nie.

’n Ligte frons verskyn tussen haar oë. Maar as die graaf De Bordeaux werklik lief is vir Madeleine Tredoux, waarom gee hy nie die sak aan haar pa nie? Daar is só baie omtrent die situasie hier op La Montagne wat sy glad nie begryp nie.

Die drie mense bly lank in die biblioteek. Twee keer neem Celèste verversings na hulle, maar sy hoor nie weer wat daar gepraat word nie. Die laaste keer lyk dit asof Madeleine gehuil het. Monsieur Tredoux is blykbaar woedend oor iets en Armand de Bordeaux se uitdrukking is hard en kil. Celèste maak haarself baie vinnig uit die voete.

“Die duiwel is los daarbinne,” sê sy aan Jeanne toe sy terug is in die kombuis. “Dit lyk kompleet asof hulle mekaar te lyf wil gaan.”

“Wat daar binne aan die gang is, het niks met jou te make nie,” antwoord Jeanne omgekrap. “Jy is besig om jou plek in hierdie huis te vergeet en dit sal my nie in die minste verbaas as jy sommer een van die dae afgedank word nie.”

“Jy kan so ’n ou suurknol wees, Jeanne,” maak Celèste kapsie.

Jeanne kyk vinnig na haar. “En jy bly onvolwasse! Ek het al gesien hoe jy met sulke skaapoë na die graaf staar! Ek kan ook nie glo dat hý dit nog nie agtergekom het nie!” Jeanne is regtig omgekrap. “Liewe land, Celèste, kan jy nie vir jouself dink nie? Jy is net ’n bediende hier en ’n goeie bediende vergeet nooit haar plek nie. Meer as dit sal jy nooit in dié huis kan wees nie. As jy mademoiselle Madeleine boonop kwaad gaan maak, sal jy baie vinnig vir jou ’n ander werk moet loop soek.”

Celèste antwoord nie. Daar hét baie dinge verander, maar Jeanne is reg. Sy is en bly net ’n bediende. Monsieur le comte het haar nou wel in sy vertroue geneem en maak op haar staat, maar dit gee haar geen spesiale voorregte nie. Sy het ook nie die reg om sy privaat gesprekke af te luister nie. Dit is onvergeeflik.

“Ek sal probeer om in my spoor te trap,” sê sy eindelik.

Jeanne sit haar arm om Celèste se skouers. “Ek bedoel dit nie sleg nie, ma chérie; ek wil net nie hê dat jy jou werk hier moet verloor nie. Jy sal nie maklik weer so ’n goeie werk kry nie.”

Celèste sluk hard en strengel haar vingers inmekaar.

“Ek verlang partykeer terug Frankryk toe, Jeanne. Daar het ek by my oupa op ’n klein dorpie gewoon. Die dorpie was nou wel klein, maar daar was baie jongmense en kinders en ek was tog op ’n manier gelukkig.”

“Hier is ook jongmense.”

Celèste skud haar kop. “Een keer per maand gaan ons ’n Saterdag Kaap toe. Ek sien net daardie jongmense, maar ek kry selde die geleentheid om met hulle te praat. Dis mos nie regverdig nie, Jeanne. Ek wil nie my lewe as bediende in eensaamheid slyt nie.”

“Het jy al met monsieur De Bordeaux daaroor gepraat?” vra Jeanne.

Celèste kyk weg en sluk haar trane terug. “Hy sal tog nie verstaan nie. Vir hom is ek mos maar net ’n bediende.”

Jeanne frons liggies. “Jy onderskat hom. Miskien het hy nog net nie aan jou dilemma gedink nie, dis al. Oor mý hoef hy hom nie te bekommer nie, omdat ek al oud is en nie meer in trou belangstel nie. Maar jy is nog jonk, jy verdien ’n kans.”

Celèste glimlag effens. “Garcon was ’n uitweg …”

“ ’n Mens trou nie met ’n uitweg nie,” kom die antwoord vinnig. “Jy trou met die man wat jy liefhet. Laat die adel maar trou om ’n titel of geld of wat ook al. Hulle is buitendien almal sielsongelukkig.”

Celèste swyg uit vrees dat sy haar werklike gevoelens sal verraai en Jeanne probeer ook nie om haar verder uit te vra nie. Sy voel dat sy haar plig gedoen het en haar doel bereik het.

Na aandete vertrek die Tredouxs en kort daarna word Celèste na die studeerkamer ontbied.

Jeanne kyk met groot, verskrikte oë na die meisie. “Ek het gedink so iets gaan gebeur …”

Celèste antwoord nie, maar gaan na die studeerkamer waar ’n ongeduldige Armand de Bordeaux op haar wag. Hy kyk op toe sy binnekom.

“Hoeveel het jy vanmiddag gehoor?” wil hy dadelik weet.

Daar is ’n frons tussen sy blou oë en geen spoor van ’n glimlag of gemoedelikheid nie. Sy uitdrukking is kil en hard.

“Nie veel nie, monsieur,” antwoord Celèste en sluk hard. “Net dat … net dat monsieur Tredoux … bang is vir monsieur Le Blanc.”

“Wat nog?”

Celèste strengel haar vingers agter haar rug inmekaar en wens dat die aarde haar wil insluk.

“Dit … dit gaan oor … afpersing, monsieur …”

“Wat het jy nog gehoor?” gaan hy meedoënloos voort.

“Regtig, monsieur, ek het niks anders gehoor nie …”

Haar stem bewe nou liggies. Hierdie keer is dit nie net ’n ligte vermaning nie. Haar werkgewer is kwaad.

“Ek het gedink dat ek jou kan vertrou, maar dit lyk vir my ek het ’n fout gemaak.” Sy stem is kil en amper toonloos. “As jy alles vertel het wat jy gehoor het, sou ek jou miskien nog kon vertrou, maar jy het nie.”

Celèste kyk verskrik na hom. “Ek het alles vertel, monsieur, regtig …”

Sy blik bly kil op haar gesig. “Jy het nie vertel wat ék gesê het nie. Jy het niks omtrent mademoiselle Madeleine gesê nie. Of is jy besig om jou eie inligting te versamel om my of iemand anders skade daarmee te berokken?”

“Non … monsieur …”

Hy sug diep.

“Ongelukkig laat jy my geen ander keuse as om jou af te dank nie, Celèste. Ek durf nie luistervinke in my huis duld nie.”

Celèste het baie bleek geword. Sy kan net vol ongeloof na hom staar en het geen benul wat om te antwoord nie.

Na ’n lang stilte maak sy ’n bewerige kniebuiging. “Ek sal gaan, monsieur. Môreoggend sal ek teruggaan na die Kaap. Ek gaan net die leersak haal.” Sy aarsel by die deur en kyk terug na hom. Trane swem in haar oë. “Ek is jammer, monsieur … ek wou só graag help …” Dan vlug sy by die deur uit na haar kamer.

Sy gaan val op haar bed neer en snik eers haar hartseer uit. Sy het niks verkeerd bedoel deur af te luister nie.

Die gesprek met De Bordeaux het haar van een ding verseker. Sy beteken vir hom niks op die aarde nie. Sy is net ’n bediende en ’n bediende wat oortree, word afgedank. Hy vertrou haar nie meer nie. Sy het hom diep teleurgestel.

Skielik sit sy regop. Daar het ’n hele aantal ruiters voor die deur stilgehou. Sy kan hulle hoor praat. Dan hoor sy hulle stewels op die stoep.

Deur die venster kan sy hulle nie baie goed sien nie. Daar moet ongeveer agt van hulle wees. Dis egter nie hulle getal wat haar oë laat rek nie, maar hulle uniforms. Hulle kom van die Kasteel en dragonders by ’n huis dié tyd van die nag, kan net moeilikheid beteken.

“Ek beveel u in die naam van die kommandeur om die deur oop te maak!” skreeu die voorste een wat blykbaar in bevel is. Hy hamer met sy vuis teen die swaar eikehoutdeur. “Maak dadelik oop!”

Jeanne sukkel om die swaar grendels oopgeskuif te kry. Dan stoot sy die deur op ’n skrefie oop.

“Wat wil julle hê?”

“Waar is jou baas? Hy moet saam met ons kom.”

“Hy is nie hier nie. Ek verwag hom nie voor volgende week nie.”

Celèste verstom haar oor hoe Jeanne kan lieg sonder om te blik of te bloos. Sy het dít nooit van die ou vrou verwag nie.

Die dragonders kyk na mekaar en dan stoot die voorste een die deur oop. Jeanne struikel eenkant toe en begin op hulle skel, maar hulle steur hulle weinig aan haar.

“Armand de Bordeaux!” skreeu die sersant. “Ek kom arresteer jou op aanklag van moord op jou pa!”

Die huis is stil.

“Deursoek die plek en sorg dat hy nie wegkom nie!”

Celèste gaan weer op haar bed sit. Haar hande bewe in haar skoot. Dan het dit uiteindelik gebeur …