Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 2 - Annelize Morgan - Страница 5

Armand de Bordeaux hou sy perd in toe hy die meisie se gille hoor. Net ’n oomblik lank aarsel hy voordat hy omdraai en terugry na waar die meisie agter die bosse uitgekom het. Sy swaai met haar arms sodat hy haar moet raaksien.

Dan klim hy van sy perd af.

“Monsieur! Ek is só bly u is veilig! Wat het gebeur! Ek dag u is in die Kasteel! Hoekom het hulle u dan vrygelaat?”

Sy praat opgewonde en deurmekaar terwyl hy vol ongeloof na haar staar en nie werklik kan glo wat hy sien nie. Celèste du Toit was nog maar altyd ’n stil meisie wat altyd op haar plek is en haar te alle tye voorbeeldig gedra het. Hy het nie die vaagste benul wat kon gebeur het om haar só te laat optree nie.

“Stadig nou, mademoiselle! Ek wil eers weet wat u dié tyd van die nag op die pad na die Kaap maak.”

’n Ligte frons verskyn tussen haar oë.

“Maar u behoort tog te weet, monsieur! U het dan die twee mans na my gestuur om die leersak te kom haal! Ek moes net eenvoudig self uitvind wat gebeur het. Dis ondenkbaar dat u in die Kasteel opgesluit kon word! Dis onmenslik en –”

“Wag nou!” keer hy haar woordevloed. “Het jy gesê twee mans het jou om die sak kom vra?”

“Oui, monsieur.”

“Het jy dit aan hulle gegee?” vra hy dringend en kyk bekommerd na haar.

Sy skud haar kop vinnig. “Non, monsieur! U het dan uitdruklik gesê dat ek dit aan niémand mag gee nie!”

Hy slaak ’n sug van verligting. “Jy het my ’n oomblik lank bekommerd gehad! Daardie sak is verskriklik belangrik.”

“Dan was u glad nie in die Donker Gat nie?” wil sy verbaas weet.

Hy lag sag. “Natuurlik nie. Waarvoor sal ek in die tronk gegooi word?”

Sy glimlag en haar ernstige gesiggie helder op. “Ek is bly, monsieur. Ek kon dit net nie aanvaar nie. Die twee menere het my sowaar hulle storie laat glo. Ek kry sommer skaam daaroor.”

“Jy het niks om jou oor te skaam nie. Kom, klim op jou perd sodat ons huis toe kan gaan. Ons het genoeg opwinding vir een nag gehad.”

Hy help haar in die saal en oomblikke later is hulle op pad terug na die herberg waar Celèste laaste aangedoen het.

Die angs in haar het bedaar. Noudat die graaf De Bordeaux by haar is, het sy niks te vrees nie. Hy is ’n gedugte swaardvegter. Niemand kon hom nog ooit verslaan nie.

Terwyl hulle teen ’n veel stadiger pas na die herberg terugkeer, vertel Celèste aan die graaf wat daar op La Montagne gebeur het. Hy luister sonder om kommentaar te lewer. Net die diep frons tussen sy blou oë verraai dat haar verhaal hom bekommerd laat voel.

By die herberg word hulle gul deur ’n ietwat verbaasde herbergier ontvang. Die graaf stel voor dat hulle liewer in die herberg oornag aangesien Celèste reeds te moeg is om veel langer regop in die saal te kan bly. Sy sal onmoontlik nog meer as ’n uur en ’n half op ’n perd se rug kan wees.

Nadat Celèste bed toe is, bly die herbergier en die graaf nog ’n ruk aan die gesels. De Bordeaux vind by hom uit dat daar vroeër die aand drie mans by die herberg was, maar dat hy nie een van hulle geken het nie.

Dis reeds lank na middernag toe die graaf ook uiteindelik gaan slaap.

Vir Celèste breek die nuwe dag vol belofte aan. Sy sal nog ’n hele ruk lank alleen in die graaf se geselskap wees en dis meer as wat al ooit met haar gebeur het. Hy het haar nog nooit eens raakgesien nie en nou gesels hulle asof hulle ou vriende is … Darem nie heeltemal nie, moet sy erken. Hy ís nog haar werkgewer en sy een van die geringstes in sy diens.

Die bietjie aandag wat hy noodgedwonge aan haar moet gee omdat hulle saamreis, laat haar op wolke loop. Daar is sterre in haar oë en ’n blos op haar wange. Sy is totaal onbewus daarvan dat haar hart se geheim glad geen geheim meer is nie en dat dit die graaf elke dan en wan diep laat frons.

By die laaste herberg wag daar ’n onaangename verrassing op Celèste. Reeds van ver af herken sy die spoggerige koets en toe Madeleine op die stoep uitgehardloop kom, sak haar moed in haar skoene. Sy moes geweet het dat Jeanne en Garcon die hele buurt sou vertel wat die vorige nag gebeur het. Natuurlik het hulle ook nie gras onder hulle voete laat groei om die skone mademoiselle Madeleine Tredoux te gaan verwittig nie.

En hier is die meisie in lewende lywe om haar kommer oor die graaf uit te kloek. Madeleine sien Celèste nie eens raak nie. Sy gesels opgewonde en vra hom aanhoudend uit oor wat gebeur het.

Celèste kom skoorvoetend agterna die herberg ingestap. Sy gaan eenkant sit en wag dat hulle verder moet ry, maar Madeleine is glad nie haastig nie. Sy wil graag ’n klein bietjie deel hê aan al die opgewondenheid.

Net een keer kyk die graaf na Celèste, glimlag half en bepaal dan weer sy aandag by die meisie by hom.

Celèste haal haar skouers skaars merkbaar op. Sy kan seker niks anders verwag nie. Sy ís maar net ’n kamermeisie en hy is niks aan haar verskuldig nie. Hy het die reg om haar te ignoreer as hy so voel. Tog maak dit haar ongelukkig. Het alles wat gebeur het, dan geen indruk op hom gemaak nie? Kan hy dan nie sien dat sy sy belange werklik op die hart dra nie?

Dit lyk nie asof Armand de Bordeaux en Madeleine Tredoux juis haastig is nie en uiteindelik raak Celèste moeg van die gewag. Sy staan op om buitetoe te gaan, maar toe sy by die tafeltjie verbyloop waar haar werkgewer en die meisie nog sit, keer Madeleine haar voor.

“Neem my bagasie na die koets. Ons sal binne ’n kwartier ry.”

Sy kyk terug na Armand asof sy reeds van Celèste vergeet het.

Celèste staan ’n oomblik lank besluiteloos. Sy is verskriklik moeg, maar sy weet dat sy Madeleine se bevel nie durf verontagsaam nie.

Madeleine kyk op en lyk ergerlik toe sy Celèste nog daar sien staan. “En toe? Waarvoor wag jy? Daar is vier reissakke wat uitgedra moet word.”

Celèste kyk net vlugtig na die graaf en dan weer na Madeleine. Sy maak ’n onderdanige kniebuiging.

“Oui, mademoiselle, ek gaan dadelik.”

Sonder om weer na een van hulle te kyk, draai sy om en gaan met die trap na bo. ’n Paar minute later kom sy steierend met twee van Madeleine se reissakke met die trap na onder.

Ernest, Madeleine se koetsier, snel haar te hulp.

“Dis nie nodig nie, Ernest, sy sal regkom,” klink Madeleine se stem op.

Ernest steek vas en Celèste kyk ongelowig na die ander meisie. Is dit nou nodig om só moedswillig te wees? Sy pers haar lippe opmekaar en verander haar greep op die handvatsels van die sakke.

Armand staan van die tafel af op en loop na Ernest. “Neem asseblief die reissakke by haar.”

Ernest kyk onseker na Madeleine, wat die graaf aangluur, en dan knik hy net vinnig.

“Oui, monsieur.” Hy draf teen die trap op en neem die sakke by Celèste.

Toe hy weer by Armand verbykom, sê hy vinnig: “Mademoiselle Tredoux gaan my hieroor ontslaan, monsieur.”

“Dan sal ek vir jou werk hê, Ernest.”

Die koetsier grinnik breed, kap sy hakke teen mekaar en stap by die voordeur uit.

Armand gaan weer by Madeleine sit.

“Hoekom het jy my bevel teëgegaan, Armand?” wil Madeleine weet.

“Omdat dit onredelik was.”

“Dis nie onredelik om van een van jou bediendes te verwag om my bagasie na die koets te neem nie,” kap sy teë.

Hy kyk fronsend na die silwersuikerpot voor hom op die tafel. “Celèste is een van mý werknemers, Madeleine, en jy weet net so goed soos ek dat sy te tengerig is om jou swaar reissakke te kan dra.”

Madeleine frons ergerlik. Sy hou nie daarvan om reggehelp te word of teëgegaan te word nie. Mense behoort haar te aanvaar soos sy is.

“Jy weet natuurlik dat ek Ernest nou sal moet ontslaan.”

Hy knik en ’n vae glimlag pluk-pluk aan sy mondhoeke. “Ek weet … en hy weet dit ook. Ek het hom reeds werk aangebied indien jy hom wel sou ontslaan.”

Madeleine kyk vinnig na hom en die woede lê vlak in haar grys oë.

“Jy het ’n onderduimse manier om my teë te gaan, Armand.”

Daar is ’n flikkering in sy oë. “Moet my nie onderskat nie, ma chérie. Ek is nie onderduims nie. Ek laat my net nie voorskryf nie.”

Madeleine besef dat sy besig is op dun ys te beweeg. Sy het haar hierdie ontmoeting soveel anders voorgestel en nou is sy al klaar weer besig om Armand die harnas in te jaag. Dis vir haar baie moeilik om te aanvaar dat Armand nie sal toelaat dat sy hom hiet en gebied nie. Niemand gaan haar ooit teë nie … net hy. En hy is vir haar so belangrik dat sy daardie nuk van hom maar sal moet probeer verduur.

Celèste het intussen met die trap afgestap en by die voordeur uit na buite gegaan. Daar staan sy lank op die stoep en kyk hoe Ernest die sakke in die koets laai. Daar is ’n fyn glimlaggie om die meisie se vol, mooi mond. Armand de Bordeaux was baie galant en dit teenoor háár, ’n onbelangrike kamermeisie. Dis een daad van hom wat sy nooit sal vergeet nie. Haar bewondering vir hom groei daagliks, maar sy besef terselfdertyd hoe sinneloos dit is. Dit sal net ’n soort heldeverering bly. Dalk sal sy nog baie jare in sy diens wees en sy sal hom elke dag sien. Wie weet hoe lank sy met haar onsinnige droom sal kan rondloop voordat dit iewers tot uitbarsting kom?

Teen middagete bereik die drie La Montagne. Celèste gaan dadelik na haar kamer om seker te maak dat die sak nog daar is. Sy slaak ’n sug van verligting toe sy die laaikas wegstoot en die leersak daar sien lê.

Sy tel dit op. Noudat die graaf terug is, is daar geen gevaar meer dat dit by haar afgeneem kan word nie. Sy staar na die verseëlde slot en kan dit nie verhelp om te wonder wat daarin is nie. Sou dit dalk ’n kaart van ’n verborge skat wees? Of die testament van ’n skatryk ou edelman? Of is dit dalk briewe wat iemand kan vernietig … of dalk iets waaraan sy nie eens kan dink nie? Dis jammer dat dit verseël is, dink sy spytig. Na al haar moeite voel sy dat sy darem behoort te weet wat daar in die sak is. Miskien sal die graaf haar vertel as sy hom vra.

Met die leersak in haar hand, gaan sy af na die studeerkamer om dit aan die graaf terug te besorg. Sy steek voor die deur vas toe sy haar werkgewer en mademoiselle Madeleine se stemme hoor.

“Maar wat het dan van die leersak geword, Armand? Dit kon tog nie so spoorloos verdwyn het nie. Die een in wie se besit dit is, sal mos dadelik die seël breek en jy weet wat dán sal gebeur.”

“Ek besef dit maar alte goed, Madeleine, maar ek het eerlik geen benul wie die leersak nou het nie. Ek het gehoop dat ek dit aan die regmatige eienaar sou kon besorg.”

“Hoe kan jy eens so iets oorweeg?” ontplof Madeleine. “Etienne le Blanc het baie meer as wat jy ooit kan gebruik! Hy sit buitendien in Parys en van watter nut kan die sak vir hom wees?”

“Dit behoort aan hom,” kom De Bordeaux se antwoord half stroef. “Ek is nie ’n dief nie.”

Daar is ’n paar sekondes stilte en dan sê Madeleine: “Daardie sak kan ’n hele paar mense op die been bring. Dit kan ’n man selfs ryk maak en jy versmaai dit sommer?”

Armand de Bordeaux sug diep. “Die geld kom Etienne le Blanc toe, Madeleine, en hy sal binne ’n maand in die Kaap arriveer.”

Sy snak na haar asem. “Hoekom kom hy dan hiérheen? Hy sal nie sonder ’n baie goeie rede daar weggaan nie.”

“Hy hét ’n baie goeie rede; ek verseker jou.”

Madeleine klink nie baie gelukkig nie, dink Celèste wat nog voor die deur vasgenael staan.

“Ek gaan nogtans probeer om die sak aan Le Blanc terug te besorg,” hoor Celèste De Bordeaux sê. “Ek is ’n man met ’n gewete.”

“Ek dag dan jy het nie die sak nie,” sê Madeleine vinnig.

“Dit sal nie lank duur om dit op te spoor nie. Jy hoef jou nie verder daaroor te bekommer nie, ma chérie. Die sak sal veilig wees.”

Madeleine klink mismoedig. “Ek wou dit self gehad het … my pa het drie misoeste na mekaar gehad. Die laaste keer het roes die hele druiwe-oes vernietig. Ons het baie geld nodig om weer op die been te kom … Le Blanc sou die sak nie gemis het nie, Armand, en my pa sal die wêreld weer in die oë kan kyk.”

Hy swyg ’n paar sekondes voordat hy sê: “Ek is jammer oor wat met julle gebeur het, Madeleine, maar hoe sal hy Le Blanc in die oë kan kyk wanneer hy hier aankom en na die sak begin soek?”

Celèste hoor nie wat Madeleine antwoord nie. Jeanne kom vinnig met die gang afgestap en sy maak haarself haastig uit die voete. Die leersak versteek sy onder haar voorskoot totdat sy weer haar kamer bereik en half bewend op die bed gaan sit.

Hoekom het Armand de Bordeaux vir Madeleine gelieg? Hy weet tog presies waar die sak is. Hoekom het hy haar nie die waarheid vertel nie?

Sy kyk af na die sak op haar skoot en ’n ligte frons verskyn tussen haar oë. As sý maar net die gelukkige eienares van die leersak kon wees … dink net hoe dit haar lewe sou verander. Sy sou nie meer hoef te werk nie. Sy sou soos mademoiselle Madeleine Tredoux net die dae omsit en heerlik ontspan. Dan sou monsieur Armand haar raakgesien het. Sy sou nie meer net ’n kamermeisie gewees het nie.

Daar is net ’n verspotte rooi seël met ’n vreemde wapen op wat tussen haar en fabelagtige rykdom staan, maar sy weet dat sy dit nie sal kan breek nie. Armand de Bordeaux weet dat sy die sak het. Miskien sal sy eendag wel ’n geleentheid kry om haar lewe in ’n oogwenk te verander.

Lank na middernag vertrek Madeleine se koets en nog weet Celèste nie wat haar te doen staan nie. Sy verrig haar take werktuiglik terwyl sy wag dat haar werkgewer haar moet laat roep.

Teen vieruur kom Armand uit sy studeerkamer en ontbied Celèste. Sy vind hom agter sy lessenaar met ’n stapel papiere voor hom en ’n diep frons tussen sy oë.

Hy kyk op toe sy liggies klop. “Kom binne en maak die deur toe,” beveel hy.

Sy gehoorsaam onbegrypend. Het sy dalk iets verkeerd gedoen dat hy so kortaf is? Sy gaan voor die lessenaar staan met haar arms styf langs haar sye en haar ken amper op haar bors.

“Ontspan, Celèste,” sê hy vriendeliker. “Jy is nie hier omdat ek jou oor die vingers wil tik nie. Jy het jouself baie goed van jou taak gekwyt. Jy het bewys dat ek jou kan vertrou.”

Celèste gloei van trots. Alles was die moeite werd.

“Ek het net my plig gedoen, monsieur le comte.”

Hy kyk vinnig na haar. “Moenie so verbrands beskeie wees nie! Jy het meer as dit gedoen en jy weet dit! Is die leersak nog veilig?”

“Oui, monsieur …”

“ ’n Ruk lank sal niemand daarna kom soek nie. Dus het ons niks om ons nou oor te bekommer nie.” Hy stap terug na die lessenaar en trek ’n laai oop terwyl hy vra: “Weet jy wie monsieur Etienne le Blanc is?”

Celèste skud haar kop. “Non, monsieur.”

Armand haal ’n geraamde portretjie uit die laai, staar ’n oomblik lank fronsend daarna en hou dit dan na Celèste uit. “Dit is hy. Kyk goed na hom en maak seker dat jy sy gesig nie gou sal vergeet nie.”

Sy neem die portret onseker by hom en bekyk dan die skilderstukkie noukeurig. Le Blanc is nie ’n man met so ’n besonderse gesig dat ’n mens hom nie gou sal vergeet nie. Hy lyk verwen en verveeld met die lewe. Dis omtrent al uitstaande kenmerk van hom. Sy pruik kan hy verander en so ook sy uitspattige klere.

Sy gee die portret terug aan De Bordeaux. “Dit sal moeilik wees om hom te onthou, monsieur. Hy lyk maar doodgewoon … net vreeslik verveeld.”

Armand lag skielik sag. “Heeltemal korrek. Hy het veel meer geld as wat hy kan uitgee en dit het hom bederf. Hy is egter baie kort … ek glo nie hy is ’n duim langer as jy nie. Sy hande is ook besonder klein en daaraan sal jy hom baie maklik kan uitken.”

Sy kyk onbegrypend na hom. “Maar … maar hoekom moet ek hom kan herken?” wil sy weet.

Hy beduie na ’n stoel. “Sit …”

Haar oë rek. “Pardon, monsieur?”

“Sit, vroumens,” sê hy ongeduldig. “Al wat jy in hierdie stadium hoef te weet, is dat my lewe van daardie sak afhang. Verloor ek die sak, sal ek nie nog ’n jaar ouer word nie.”

Sy word yskoud. Hy bedoel werklik wat hy sê.

“Weet u wat in die sak is?” vra sy na ’n kort stilte.

Hy haal sy skouers op. “Dis nie van belang nie. Die inhoud het niks met hierdie saak te doen nie. Sover dit my betref, kan daar skoon papier in wees. Ek het egter ’n verpligting en ek moet dit nakom as ek my lewe liefhet. Begryp jy?”

“Non …”

Hy lag ten spyte van die erns van die situasie. “Dit sal ook nie help om te verduidelik nie. Bewaar jy maar net daardie sak met jou lewe … dis al wat ek het wat tussen my en die galg staan.”

Celèste aarsel voordat sy sê: “Dis ’n groot verantwoordelikheid vir my, monsieur.”

Daar is ’n vreemde lig in sy blou oë toe hy na haar kyk.

“Ek vertrou op jou, Celèste … jy sal beloon word.”

Sy bloos en staan haastig op om haar verleentheid te verberg.

“Mag ek nou maar gaan, monsieur?”

“Jy mag … Dis seker nie vir my nodig om jou te waarsku om geen woord met ’n ander sterfling hieroor te praat nie, is dit?”

“My mond is verseël, monsieur,” sê sy met soveel erns dat ’n glimlag aan sy mondhoeke pluk.

“Nou goed dan. Dit sal voorlopig al wees.”

Celèste verlaat die studeerkamer met haar gedagtes ’n deurmekaar warboel. Sy wonder of enige ander lewende siel weet van alles wat De Bordeaux haar vanmiddag hier vertel het. Sou Madeleine weet hoe verskriklik belangrik daardie sak in werklikheid vir Armand is? Sy glo nie. Dan sou die meisie dit nie wou gehad het om haar pa te verryk nie.

Terwyl sy na haar kamertjie toe stap, wonder Celèste wat alles beteken wat hy gesê het. Hoekom sal hy galg toe gaan as hy die sak verloor? Wat het haar goeie, wonderlike, vriendelike werkgewer gedoen dat hy die doodstraf verdien?

Sy ril liggies. Sy ken hom glad nie … sy is verlief op hom en dan sien ’n mens net die mooi raak. Sou daar dalk ’n ander Armand skuil agter die een wat sy gedink het sy ken?

Die verantwoordelikheid van die leersak rus swaar op Celèste se skouers, maar sy wil ook nie daaroor kla nie. Dit is tog nog vir haar ’n vreugde om iets só belangrik vir die graaf De Bordeaux te kan doen.

Dis net Madeleine Tredoux wat ’n skaduwee oor haar geluk werp. Dis amper asof sy die meisie haat wanneer sy glimlaggend en stralend aan Armand de Bordeaux se sy deur die tuin wandel, of voor die spinet sit terwyl Armand met half-toe oë luister na die musiek wat sy maak. In die verlede het dit dikwels gebeur dat Madeleine lang rukke nie op La Montagne gesien is nie en dan het Celèste altyd geweet dat Madeleine en Armand rusie gehad het. Sedert Celèste egter die nag na haar werkgewer gaan soek het, het dit nie weer gebeur nie. Madeleine is die liefde en vriendelikheid self.

Na al die drama van die afgelope paar dae, onthou Garcon weer wat hy van plan was om te doen voordat sy rustige lewe se gang versteur is. Hy wag Celèste in toe sy eiers gaan uithaal. Hy sal sy sê moet sê voordat daar dalk weer iets gebeur wat sy sake gaan verongeluk.

“Ek wil met jou praat,” sê hy en neem die mandjie by haar.

“Waaroor?” wil sy ongeërg weet.

“Ek wil met jou trou,” kom die antwoord sonder aarseling.

Celèste staar ongelowig na hom. “Jy maak seker ’n grap!”

Hy frons vies oor haar reaksie. Hy het darem verwag dat sy ’n bietjie opgewonde sou wees.

“Is dit nou hoe ’n meisie reageer wanneer ’n man haar vra om te trou?” wil hy weet.

Celèste onderdruk ’n laggie. “Wag nou so ’n bietjie, Garcon! Jy kom vra my so onverwags om te trou en jy word vies omdat jy my onkant betrap.”

“Wel, sal jy darem daaroor nadink?” kom hy haar tegemoet.

Celèste is nie lus vir redekawel nie en sê: “Nou goed, Garcon, ek sal daaroor dink, maar ek belowe jou niks.”

Hy knik somber. Sy het hom darem nie summier weggestuur nie. Hy gee die mandjie aan haar terug en gaan weer na die stal om sy werk te gaan klaarmaak.

Celèste haal die eiers ingedagte uit die neste. Garcon was nog maar altyd ’n bietjie onvoorspelbaar. Sy huweliksaansoek het egter as ’n groot verrassing gekom. Sy het dit glad nie verwag nie. Om die waarheid te sê, sy het Garcon die afgelope weke skaars raakgesien.

Sy het geen benul van hoe sy hom gaan weier sonder om hom seer te maak nie. Hy was nog altyd ’n baie goeie vriend vir haar en sy wil nie in kwaaivriendskap met hom leef nie. Hy, Jeanne en sy is op mekaar aangewese hier op die afgeleë landgoed van Armand de Bordeaux.

Daar is ’n besoeker in die herehuis toe sy teruggaan. Jeanne is in die kombuis doenig en lyk nie baie in haar skik nie.

“Iets verkeerd?” wil Celèste weet.

“Dis ’n ongeskikte vent wat hier op meneer De Bordeaux sit en wag. Sy ma het hom nooit maniere geleer nie.”

Celèste lag onbekommerd. “Ag, kom nou, Jeanne, dit kan tog nie só erg wees nie.”

“Ek hou nie van hom nie,” hou Jeanne vol.

Celèste haal haar skouers liggies op en sit die mandjie op die tafel neer.

“Garcon het my gevra om met hom te trou,” sê sy.

Jeanne ruk orent en staar ongelowig na die meisie. “Jy moenie sulke grappe maak nie, meisiekind!” raas sy.

“Dis nie ’n grap nie. Ek wonder net hoe ek hom moet sê dat ek nie belangstel nie.”

“Garcon is ’n goeie, hardwerkende man. Jy sal nooit ’n tekort hê as jy met hom trou nie.”

Celèste trek ’n gesig. “Ek wil tog nie my lewe lank in ’n tweekamerhuisie woon nie.”

“Dis meer as wat baie ander mense het.” Jeanne pers haar lippe opmekaar.

“Jy is vandag regtig suur, Jeanne,” sê Celèste. “Wat het oor jou lewer geloop?”

Jeanne stoot die bak deeg van haar af weg en gaan was haar hande in ’n erdeskottel.

“Dis hierdie monsieur De la Roque wat hier binne sit en wag wat my senuwees op hol het. Ek gaan nié weer daar in nie.”

Op dieselfde oomblik lui die diensklokkie. Jeanne kyk na die kombuisdeur asof dit ’n slang is wat haar sal pik. Dan bied Celèste aan om te gaan.

De la Roque bekyk die meisie deur half toe oë ’n oomblik lank swyend aan.

“Waar is die ander een?”

“Sy kan nie nou kom nie. Kan ek u met iets help, monsieur?”

“Bring die voetstoeltjie en sorg dat die vuur gestook word. Ek wil ook warm wyn met kaneel hê.”

Celèste staar hom aan. Hy maak hom werklik tuis asof dit sy huis is. Monsieur De Bordeaux gaan nie hiervan hou nie.

“Toe, toe, toe! Hoekom staan jy daar en ginnegaap! Doen soos ek gevra het en moet ook nie lyk asof ek iets is wat die kat van buite af ingedra het nie! Oor minder as ’n maand sal hierdie huis en die hele La Montagne aan my behoort! Jy kan maar solank daaraan gewoond raak om my bevele te gehoorsaam of vir jou ander werk gaan soek.”

Celèste wens haar werkgewer wil terugkom en hierdie man by die deur uitsmyt. Monsieur De Bordeaux sal egter minstens nog ’n uur lank weg wees. Hy kuier altyd lank by mademoiselle Madeleine. Met ’n ligte sug begin sy om sy bevele te gehoorsaam.

“Hy is stapelgek, Jeanne,” sê Celèste ontevrede toe sy terug is in die kombuis en die monsieur De la Roque se warm wyndrankie begin maak. “Wegjaag kan ek hom ook nie. Monsieur le comte sal my sowaar in die pad steek.”

“Opskud, vroumens!” brul De la Roque uit die woonkamer. “Ek het nie die hele dag tyd nie!”

“As monsieur De Bordeaux hom darem nóú moet hoor, kry hy sowaar ’n toeval!” sê Jeanne afkeurend. “Selfs nie eens mademoiselle Madeleine matig haar soveel aan nie en sy is al erg genoeg.”

Celèste neem De la Roque se wyndrankie vir hom.

“Hoe lank moet ek nog hier sit en wag tot De Bordeaux terugkom?” wil hy stuurs weet.

Celèste haal haar skouers liggies op. “Ek sal nie kan sê nie, monsieur. Die graaf is na mademoiselle Tredoux toe.”

“En hier sit ek soos ’n groot gek en wag dat hy moet klaarkry met sy vryery!”

Celèste word bloedrooi. Sulke banale uitlatings word nooit in dié huis gehoor nie.

De la Roque het opgespring, sy glas geledig en sy hoed gegryp. By die deur draai hy skielik om en sê: “Gee vir jou heer en meester ’n boodskap en maak seker dat hy elke woord hoor wat ek nou vir jou sê!”

Celèste knip haar oë ietwat verward. “Mais oui, monsieur! Wat is die boodskap?”

“Sê vir hom dat Louis de la Roque gekom het om op te eis wat regmatig syne is.”

Sy begryp nie wat De la Roque aan haar probeer sê nie.

De la Roque vererg hom. “My magtie, vroumens! Is jy dan heeltemal onnosel!” brul hy geïrriteerd. “Ek kom dié huis vat én die hele plaas en alles wat daardie vuilgoed van ’n De Bordeaux op sy naam het! Ek gaan tot sy armsalige titel van hom afneem!”

Hy draai om en laat ’n spraaklose, bewende Celèste agter om die verskriklike boodskap oor te dra …