Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 2 - Annelize Morgan - Страница 9

Celèste sit gespanne en luister hoe die dragonders die huis deeglik en stelselmatig deursoek. Twee van hulle is ook na die buitegeboue waar sy Ernest op hulle kan hoor skel. Sy verwag dat hulle Armand de Bordeaux elke oomblik sal kry, maar dit gebeur nie.

Een van die dragonders stamp haar kamerdeur oop. Hy trek haar hardhandig van die bed af op en lig die matras en beddegoed op.

Celèste vererg haar. “My baas is nie hier nie, maggies! En hy sal ook nie soos ’n lafaard onder my bed wegkruip nie!”

Die jong man kyk na haar en haal sy skouers op. “Ek voer net bevele uit, dis al.”

Hy stap na die venster en kyk uit na buite of hy niemand in die maanlig sien wegvlug nie, maar dis stil buite. Nie eens ’n luggie roer die blare nie.

Celèste sien verskrik hoe hy teen die los plank leun en hoe dit wegskuif. Dis maar ’n klein openinkie, maar groot genoeg om die sak te kan sien.

Die dragonder maak die venster weer toe. Sy blik val op die los plank en hy steek sy hand uit om dit weer terug te stoot.

Celèste se hart klop in haar keel. As hy die sak kry, mag hy dalk raai dat sy dit daar weggesteek het en dan sal hy agterdogtig wees oor die inhoud. As die sak eers in die Kasteel is, sal sy dit nie meer kan beskerm nie.

Haar hart mis ’n slag toe die jongman frons, die plank verder terugstoot en die sak uit die vlak opening haal. Hy hou dit na haar uit.

“En dit? Wat is dit?”

Celèste weet dat sy nou baie vinnig sal moet dink en oortuigend sal moet bieg.

“Dis … dis briewe van die huis af. Ek bewaar dit daar … omdat monsieur De Bordeaux my sal afdank as hy weet dat ek dit het.”

“En hoekom sal hy jou wil afdank?” wil die man weet.

Sy het hom nog geensins oortuig dat die sak aan haar behoort nie.

“Jy sien …” Celèste sluk hard. “Monsieur De Bordeaux het my uit Frankryk ontvoer. Ek het een ou briefie na my oupa toe deurgesmokkel gekry en nou beraam hy planne om my te kom bevry. Dis daardie planne wat hy nou so stukkie vir stukkie aan my stuur en hulle is vir my baie belangrik.”

Die man kyk agterdogtig na haar. “Dit klink vir my asof jy lieg.”

“As jy die sak vat, kom ek nooit hier weg nie …” Sy probeer om aan die huil te gaan en tot haar verbasing is dit nie so moeilik nie. Sy het die afgelope paar uur oorgenoeg skokke beleef om ’n stortvloed van trane tot haar beskikking te hê.

Die dragonder staan ietwat bedremmeld met die leersak in sy hande. Hy is nie hier om dié onbelangrike ou meisietjie te ondervra nie. Hulle het gekom om na monsieur De Bordeaux te soek.

“Wel, ek dink jy kan maar net sowel van daardie ou plannetjie vergeet,” sê hy en gooi die sak op die bed neer. “Monsieur De Bordeaux sal nie hierheen terugkeer nie. Vannag nog sal ons hom vang en oor ’n paar dae sal hy dood wees.” Hy lig sy hoed en grinnik. “Vannag kan jy gerus slaap. Au revoir!”

Celèste slaak ’n sug van verligting toe hy die deur agter hom toemaak. Sy het nie gedink hy gaan haar storie só maklik sluk nie.

Maar waar is Armand de Bordeaux dan? En aan wie moet sy die leersak nou toevertrou? Nie hy óf sy het aan die moontlikheid gedink dat hy op die vlug sal moet slaan nie.

Celèste bekyk die seël. Sy durf dit nie breek nie en tog moet sy op die een of ander manier uitvind wat in die sak is. Gestel sy gee dit aan die verkeerde persoon? Wat sal die gevolge dan wees?

Aangesien De Bordeaux nou nie meer in die herehuis is nie, sal dit seker nie saak maak as sy nog ’n bietjie langer aanbly nie – net totdat sy besluit het aan wie sy die sak gaan gee, probeer sy haar besluit regverdig. Jeanne weet tog nie dat die graaf haar afgedank het nie.

Skielik hoor sy die dragonders by die voordeur uitgaan en na hulle perde terugkeer. Sy prop die sak onder haar matras in en hardloop na onder.

Jeanne staan in die voordeur met haar hande in haar sye op hulle en skel. Hulle slaan geen ag op haar nie en oomblikke later verdwyn hulle in die donker nagskaduwees van die tuin.

Celèste gaan by die ouer vrou staan. “Gaan hulle terugkom?”

“Daarvan kan jy seker wees. Hulle gaan nie so maklik tou opgooi nie. Hulle wil monsieur De Bordeaux hê en hulle sal weer en weer kom totdat hulle hom onkant betrap.”

“Waar is hy, Jeanne? Hy kon tog nie so skielik spoorloos verdwyn het nie?”

Jeanne haal haar skouers liggies op. “Ek begryp dit nie. Toe die ruiters voor die deur stilhou, het hy na die kombuis gekom en net vir my gesê om aan die besoekers te sê dat hy nie hier is nie en dat hy eers oor ’n week sal terugkom. Dis wat ek gedoen het. Hoe hy so spoorloos kon verdwyn, weet ek nie.”

Hulle stap saam terug na die kombuis. Celèste gaan by die agterdeur uit en kyk lank uit na buite. Die omgewing is stil. Daar roer nie eens ’n blaartjie nie. As Armand de Bordeaux te perd gevlug het, sou ’n mens dit onmiddellik gehoor het. Op sulke nagte trek klank ver.

Daar is skielik ’n beweging by die stal. Ernest kom uit en lei ’n perd aan die teuels. Dan rek Celèste se oë toe Armand de Bordeaux doodluiters uitgestap kom en op die perd klim.

Hy kyk ’n oomblik lank vlugtig om hom rond en sy blik val op Celèste wat hom onbegrypend aanstaar. ’n Paar sekondes lank kyk hulle net na mekaar. Celèste weet nie waaraan hy dink en of hy eens met haar gaan praat nie. Sy wens dat hy iets wil sê, iets oor wat vanaand daar in die studeerkamer gebeur het, maar hy kyk net swyend na haar, vat die teuels vaster en skop sy perd liggies in die lieste. Die dier skiet vorentoe en binne sekondes verdwyn perd en ruiter in die duisternis.

Celèste kan nog lank die hoefslae hoor soos wat dit verdof en uiteindelik verdwyn. Die stilte wat in haar ore suis, laat haar leeg voel. Hy is weg sonder om te groet, sonder om aan haar te sê wat sy met die leersak moet doen. Sy weet nie of hy nog enigiets van haar verwag nie.

In werklikheid behoort sy verlig te voel omdat sy nie meer vir die sak verantwoordelik is nie, maar sy voel nie so nie. Sy wil nog steeds aan Armand de Bordeaux bewys dat hy haar verkeerd opgesom het. Sy wil hê dat hy goed van haar moet dink. Sy wil hê dat hy moet weet dat hy haar ten volle kan vertrou ten spyte van wat hy vanaand gesê het.

Maar sy weet nie eens waar om na hom te gaan soek nie. Sy het nie die vaagste benul waarheen hy op pad is nie.

Sy skrik toe iemand hier by haar skielik uit die skaduwee tree. Die dragonder kyk net vlugtig na Celèste voordat hy om die hoek van die huis verdwyn.

Celèste se hart klop wild in haar keel. Hy móés die graaf gesien het! En waarom is hy dan nog hier? Sy was so seker daarvan dat al agt van hulle vertrek het.

Jeanne staan in die kombuisdeur toe Celèste omdraai.

“Het jy hom ook gesien?” wil Celèste weet. Sy bly wonder oor die laaste dragonder wat op so ’n vreemde manier vertrek het.

“Ek weet van hom … Hy sal nie praat nie. Hy is ons monsieur De Bordeaux goedgesind.”

Celèste kyk verslae na Jeanne. “En ek het die hele tyd gedink dat jy van niks weet nie.”

Jeanne beduie aan Celèste om in te kom en dan druk sy die deur agter haar toe.

“Ek weet niks … net wat vanaand hier gebeur het.”

Celèste haal diep asem en sê: “Wel, dis ’n seën. Ek het die leersak waarna almal soek, in my besit en ek was op pad om dit te gaan haal om dit aan die graaf te gee toe die dragonders opdaag. Nou kan ek dit nie meer aan hom terugbesorg nie.”

Jeanne frons liggies. “En hoe dink jy moet ék dit doen? Dit is tog wat jy van my wou vra, nie waar nie?”

“Oui …”

Jeanne skud haar kop heftig. “Ek kan raai wat daar tussen jou en die graaf gebeur het, maar ek dink jy moet nou daarvan vergeet. Hy het jou nou hier nodig, al kan hy dit nie aan jou sê nie. Ons twee sal die fort moet hou en kyk of ons iets kan red.” Sy kyk ondersoekend na Celèste. “Is jy bereid om my te vertel wat jy weet?”

Celèste gaan onseker sit. ’n Lang ruk sit sy swyend voor haar en staar en eindelik kyk sy op.

“Ek sal jou alles vertel … ek dink ek kan jou vertrou, Jeanne.”

’n Uur later ken Jeanne die hele verhaal.

Jeanne sit ’n lang ruk stil en sê dan eindelik: “Die graaf De Bordeaux sal weer met ons kontak maak … daarvan is ek doodseker. Die leersak is nog hier en ons is die enigste mense wat hom sal kan inlig wanneer monsieur Le Blanc arriveer.” Sy kyk na Celèste. “Jy sal die boodskapper moet wees. Ek is gans te oud om op die rug van ’n perd te jakker.”

“Miskien kan ons Ernest in ons vertroue neem.” Celèste is nie baie lus vir die rol wat Jeanne vir haar uitgesoek het nie. Sy sal dalk glad nie vriendelik ontvang word deur die graaf nie.

“Moet nou nie dom wees nie,” sê Jeanne vies. “Monsieur Tredoux is ook op die een of ander manier hierby betrokke. Ernest het baie lank vir hom gewerk. Moet dit nie vergeet nie. Waar dink jy sal Ernest se lojaliteit lê – by sy nuwe, voortvlugtende baas of by sy vorige werkgewer teen wie hy nie werklik iets het nie?”

Celèste sug liggies. “Nou moet ons maar seker wag totdat ons van die graaf hoor, of hoe?”

“Ons moet net ’n bietjie geduld gebruik,” beaam Jeanne. “Hy sal nie te lank talm om met ons kontak te maak nie.”

Toe Celèste daardie aand eindelik bed toe gaan, is sy te moeg om verder te dink. Sy probeer om van alles te vergeet, maar telkens sien sy De Bordeaux soos hy in die flou maanskyn op die rug van sy perd gesit en na haar gekyk het. Hy wou nie nader kom nie, dink sy, omdat hy van die dragonder geweet het. Sou hy dalk nie geweet het dat die onbekende dragonder hom goedgesind is nie?

Die vrae put haar uit, omdat sy geen antwoorde ken nie.

Jeanne, Celèste en Ernest hoef nie lank te wag vir die volgende verwikkeling nie. Twee dae later kom ’n hele paar rytuie na die herehuis aangery. Hulle is swaar gelaai en die perde trek moeilik in die harnasse.

Die twee vroue staar die optog onbegrypend aan. Hulle het geen benul van wat aan die gang is nie. Niemand kom na hulle om te verduidelik nie. Hulle kan maar net kyk en wonder wat hulle te doen staan.

“Dis die De la Roques!” roep Celèste skielik uit en beduie na twee ruiters wat langs die optog ry. “Kyk daar! Hulle kom sowaar sak en pak hierheen!”

Jeanne ruk orent. “Ek gaan die huis sluit! Hier kom hulle sowaar nie in nie! Ek gaan nie een van daardie twee lummels bedien nie! Ek is monsieur De Bordeaux se huishoudster en ek wil niks met dié spul te make hê nie!”

Sy draai om om vinnig die huis in te stap, maar Celèste keer haar.

“Wag ’n bietjie, Jeanne!”

Jeanne steek vas. “Jy kan my liewer kom help sluit as om hier te staan en klets!”

Celèste skud haar kop stadig. “Nee, ons gaan hulle toelaat om hulle intrek te neem en ons gaan hulle bedien soos wat ons die graaf De Bordeaux bedien het.” Sy hou haar hand omhoog toe Jeanne weer wil protesteer. “Wag nou! Laat my net toe om klaar te praat. Dit gaan tog ’n gulde geleentheid wees om uit te vind wat die twee De la Roques in die mou voer, of hoe? As ons die huis gaan sluit, gaan ons tog maar net weggejaag word en dan weet ons nie wat hier aangaan nie.”

Jeanne aarsel. “Ek hou niks van die gedagte om hulle te bedien nie.”

“Ek ook nie, maar ons kan dit maar ’n rukkie verduur. Binnekort behoort monsieur Le Blanc hier in die Kaap te wees. Toe, Jeanne, ons hou net twee weke lank uit … ter wille van monsieur De Bordeaux …”

Die rytuig is nou baie naby die huis. Dis nog net ’n kwessie van minute voordat hulle voor die deur stilhou.

“Nou goed,” sê Jeanne eindelik hees, terwyl haar oë soos stukkies ys is. “Hulle kan kom …”

Louis de la Roque en sy seun, Emile, hou hulle perde voor die opstal in. Emile beduie aan die drywers van die rytuie om nader te kom terwyl sy pa die twee vroue ietwat geamuseerd betrag.

“Ek sien julle is nog hier. Dis goed. ’n Man hou daarvan om alles in sy huis in orde te hê.”

Jeanne maak haar mond oop om iets te sê, maar bedink haar dan.

“Oui, monsieur …” sê sy net.

Louis kyk na Celèste. “Ek verwag dieselfde behandeling wat julle aan my neef gegee het. Ek is nou die graaf De Bordeaux en julle sal dieselfde respek aan my betoon as wat julle aan hom betoon het.”

Celèste byt op haar tande. “Monsieur Armand de Bordeaux is nog nie dood nie, monsieur.”

Net ’n sekonde lank is daar ’n koue woede in De la Roque se oë, maar dan haal hy sy skouers op.

“Dit sal nie lank neem nie. Die dragonders het hom vroeg vanoggend vasgekeer. Teen hierdie tyd sal hy al by die Kasteel wees en oor minder as ’n week sal die doodvonnis voltrek word. Julle kan maar net sowel nou al daaraan gewoond raak om my ‘monsieur le comte’ te noem.” Sy blik verskuif van Celèste na Jeanne. “Ek verwag algehele gehoorsaamheid. Goeie werkers word betaal. Swak werkers word afgedank. Is dit duidelik?”

“Oui, monsieur,” sê Celèste en wonder wat van haar en Jeanne gaan word.

“Julle sal elke dag aan diens wees vanaf vyfuur soggens tot tienuur saans. Een maal per maand sal julle ’n oggend na die Kaap mag gaan, maar dis al vryheid wat julle gegun word. Ek hou van stiptelikheid en ’n vaste roetine.” Hy glimlag, maar dis ’n koue glimlag sonder enige vriendelikheid. “Julle sal wel mettertyd daaraan gewoond raak. Ek glo nie julle het enige ander keuse nie.”

Hy stap by hulle verby die huis in. Emile steek voor Celèste vas, bekyk haar openlik, glimlag op ’n manier wat haar koue rillings gee en volg dan sy vader.

Jeanne kyk na Celèste. “Ons moes die huis liewer gesluit het,” sê sy half uitasem.

“Net twee weke, Jeanne. Ek glo nie die dragonders het monsieur le comte al gevang nie. Monsieur De la Roque het ’n raaiskoot gewaag. Hy was immers die hele nag op die pad. Hoe kan hy weet?”

“Tog …”

“Kom, ons moet ingaan. Hou net jou oë en ore oop. Enige klein brokkie nuus mag help.”

Skielik het die huis sy warmte en rustige atmosfeer vir die twee vroue verloor. Dit voel nou asof hulle in ’n tronk opgesluit is – ’n koue tronk sonder deure waardeur hulle sou kon wegvlug.

De la Roque laat baie gou sy gesag geld. Dit verskaf hom blykbaar eindelose genot om Celèste en Jeanne rond te jaag op sinnelose soektogte na onbenullige dingetjies. Anders sorg hy dat hy ’n tydrowende opdrag tienuur die aand gee.

Emile praat baie min. Hy kyk net na Celèste asof hy dwarsdeur haar wil kyk, asof hy elke dingetjie kan raai wat sy dink, asof hy wéét wat sy dink. Dis senutergend en sy probeer hom sover moontlik vermy.

Die vierde nag nadat die De la Roques hulle intrek op La Montagne geneem het, gaan Celèste eers teen twaalfuur uitgeput na haar kamer. Sy gaan lê sommerso skuins oor die bed sonder om eers te verklee. Vier dae lank het sy geswoeg en gesweet terwyl daar voortdurend op haar geskel word en Emile haar skaamteloos bekyk. Sy begin wonder of sy dit ooit twee weke lank sal kan uithou. Sonder enige vryheid het sy en Jeanne ook nie veel geleentheid om spioeneerwerk te doen nie.

Die graaf De Bordeaux het nog niks van hom laat weet nie. Voorheen sou sy haar gevoelens probeer onderdruk het, maar nie vannag nie. Sy verlang na hom, na sy glimlag en sy teenwoordigheid. Sy wens hy was hier om haar raad te gee. Sy voel heeltemal verlore en weet nie herwaarts of derwaarts nie. Hoe gaan sy ooit weet wanneer monsieur Le Blanc in die Kaap aankom as sy die huis nie eens mag verlaat nie?

Die deur word skielik oopgemaak en sy ruk verskrik om. Haar keel trek toe as sy ’n effens besope Emile voor haar sien staan. Sy durf niks sê nie – daar is te veel op die spel. Moet sy dan bereid wees om énigiets te doen? Sou Armand de Bordeaux dan soveel van haar verwag?

Sy kom stadig orent en wag dat hy iets moet sê.

“Ek soek geselskap,” sê Emile met ’n grinnik en kom stadig die kamer binne.

In haar onsekerheid en angs onthou Celèste die sak onder die vensterbank en sy verbleek effens. Wat gaan sy doen as hy dit per ongeluk ontdek soos wat die dragonder gedoen het? Dan is alles verby … dit het te gevaarlik geword om die sak hier in haar kamer te hou.

“Dis al baie laat, monsieur,” sê Celèste met ’n bewende stem.

“En wat daarvan? Ek kan nie slaap nie en jy is die enigste een met wie ek nou wil gesels.”

Celèste se hart bons in haar keel. Sy gaan baie moeilik van hom ontslae raak.

“Daar lê vir my ’n moeilike dag voor, monsieur.”

“Julle is gewoond aan harde werk,” kap hy teë. “Dis mos nie vir julle vreemd nie.”

Celèste antwoord nie. Sy kyk vol afkeer na hom toe hy homself op die bed uitstrek. Hy beduie na die plek langs hom.

“Kom sit hier … ek wil gesels.”

Die meisie aarsel nog. Sy weet glad nie wat Emile beplan nie en as sy haarself te veel teësit, mag hy haar dalk van La Montagne af verjaag. Dan sal sy De Bordeaux glad nie kan help nie.

Sy gaan op die rand van die bed sit en wag dat hy moet praat.

“Waar is die leersak wat jou vorige werkgewer gehad het?” vra hy skielik en sy wip soos sy skrik.

“Ek weet nie waarvan u praat nie, monsieur,” antwoord sy hees.

Hy sit regop en kyk haar stip in die oë. “O ja, jy weet … ek het gesien hoe jy skrik toe ek jou onkant met my vraag betrap. Ek moet daardie leersak hê, is dit duidelik? Jy sal nie ’n voet uit hierdie huis sit voordat ek die leersak het nie.”

“Ek het geen benul waar dit is nie, monsieur,” probeer Celèste hom van haar onskuld oortuig. “Ek weet van die sak, maar ek weet nie waar dit is nie.”

Hy staan op en gaan leun by die venster uit soos die dragonder gedoen het. Die vensterbankplank lig, maar verskuif nie. Dan draai hy weer om na haar.

“Ek sal die leersak vind en dan sal jy spyt wees dat jy dit nie self aan my gegee het nie.” Hy trek sy oë op skrefies toe hy na haar kyk. “Jy weet baie meer as wat jy wil erken, mademoiselle. Dit sal beter vir jou wees as jy eerlik met my is. Ek is nie ’n man wat baie duld soos my vader nie. Hy is heeltemal te sag met diegene wat hom in die rug probeer steek.”

Celèste verberg met moeite haar verontwaardiging. Wat het haar monsieur De Bordeaux teenoor De la Roque gesondig dat die vent die vermetelheid het om sommer alles te kom vat? Die graaf het niemand nog ooit enige skade berokken nie. Sy swyg egter wyslik. Dit sal beter wees as sy nie in ’n konfrontasie met hierdie glibberige man betrokke raak nie. Sy moet probeer om so lank moontlik hier uit te hou.

“Ek weet niks, monsieur, eerlik …” antwoord sy met ’n ligte bewing in haar stem. “Monsieur De Bordeaux het ons nooit iets omtrent sy sake vertel nie.”

“Hy moes die sak aan iemand gegee het. Hy het dit nie by hom gehad toe hy gevlug het nie.” Hy glimlag effens toe hy haar verbasing merk. “Twee mans wat ek gehuur het, het hom gevang. Hy het niks by hom gehad nie. Hy het hulle nou wel lelik verniel toe hy hulle oorrompel het, maar die belangrikste is dat ek nou weet dat die sak nog hier iewers moet wees.”

Sy kyk half skuins na hom. “Hoekom is dit dan vir u só belangrik, monsieur? U het mos nou die besittings van die graaf De Bordeaux … ek bedoel, u sal dit hê wanneer u vader die dag te sterwe kom. Dis tog waaroor dit gaan, dan nie?”

Hy grinnik. “Dis nie die hele storie nie, mademoiselle, maar jy hoef natuurlik ook nie die hele storie te ken nie. Daardie sak is net vir my van die allergrootste belang, dis al.”

Celèste antwoord hom nie. Dit is genoeg rede om te sorg dat dit glad nie in Emile de la Roque se hande beland nie, dink sy grimmig. Hy kan soek totdat hy dood neerslaan, maar sy sal sorg dat die sak nie ontdek word voordat monsieur Le Blanc kom nie … en Le Blanc is ’n afperser. Hoe is dit moontlik dat beskaafde mense mekaar só in die rug kan steek?

“Miskien het die graaf dit aan monsieur Tredoux gegee,” stel sy voor net om uit te vind hoeveel hierdie man weet.

Hy kyk fronsend na haar. “Hy sou nie.”

“Hoekom nie?” Celèste veins verbasing. “Hy en mademoiselle Madeleine sou tog verloof geraak het.”

“Miskien, maar hy sou dit nooit aan Tredoux gegee het nie. Hy sou nie só dom wees nie.”

Celèste brand van nuuskierigheid, maar sy weet dat sy haar saak net skade kan berokken as sy hom verder uitvra. Volgens hom het alles tog niks met haar te make nie.

Hy stap skielik na die deur en kyk terug na haar.

“Goed, ek sal jou nou los, want dit is reeds baie laat, maar môre sal ons weer praat.”

Dan maak hy die deur agter hom toe en Celèste blaas stadig asem uit.

Wat van die sak? dink sy paniekerig. Wat moet sy daarmee doen? Sy kan dit nie aan Jeanne gee nie. By haar sal dit ook nie veilig wees nie. Nee, sy sal self ’n goeie wegsteekplek moet vind … dis al uitweg.

Dit sal die beste wees as sy dit op ’n ander plek as in haar kamer versteek, besluit Celèste. Sy wag ’n ruk en toe sy niks buite in die gang hoor nie, maak sy haar kamerdeur versigtig oop. Sy kyk op en af in die gang, maar gewaar niks. Daar is ook nie lig in Jeanne se kamer nie. Monsieur De la Roque het dus teruggegaan na sy eie slaapkamer.

Net toe sy die deur weer wil toemaak, sien sy die klein, blink voorwerp onder die gordyn by die venster aan die onderpunt van die gang. Sy frons liggies en wil net haar kamer verlaat om te gaan ondersoek instel, toe sy verstyf. Dit het effens beweeg en nadat sy dit ’n paar sekondes lank stip bekyk het, sien sy dat dit die gespe van ’n manskoen is.

Celèste word yskoud. Wie sou dit wees wat daar agter die gordyn skuil? Dit kan net Emile de la Roque wees wat wag dat sy iets in die mou moet voer.

Haar hart bons teen haar ribbes toe sy die deur weer saggies toedruk. So amper het sy in sy slinkse strik getrap. Sy sou doodluiters met die kosbare leersak in die gang afgestap het en hy sou haar daar uit die duisternis bespring het. Dan sou sy die leersak verloor en monsieur De Bordeaux in die steek gelaat het.

Teen die tyd dat Celèste moet opstaan vir haar dagtaak, het sy nog geen oog toegemaak nie en is sy ook nie nader aan ’n oplossing vir haar probleem nie.

Twee dae later, op ’n Saterdagoggend, kom daar kuiergaste na La Montagne. Jacques en Madeleine Tredoux lyk onseker toe hulle uit die rytuig klim en na die voordeur stap.

Celèste hou hulle belangstellend deur die venster dop. Wat sou dié twee hier kom maak? wonder sy. Jacques en Madeleine word teen haar verwagtinge in vriendelik ontvang. Die manier waarop Emile na die skone Madeleine kyk, ontgaan Celèste ook nie en die situasie raak vir haar al hoe interessanter. Noudat De Bordeaux nie meer op La Montagne is nie, begin daar eindelik dinge gebeur.

Hierdie keer gaan luister sy doelbewus by die biblioteekdeur af. Sy besef maar alte goed dat sy nie ’n minuut langer hier sal mag bly as sy betrap word nie, maar elke bietjie inligting wat sy kán versamel, mag dalk help. Dit kan vir monsieur De Bordeaux van baie groot belang wees.

Die gesprek stel haar effens teleur. Die mans praat oor die wynbedryf en oor die vooruitsig van ’n goeie oes die volgende jaar. Sy het net begin dink dat dit ’n gewone sosiale besoek is, toe Louis de la Roque sê: “U het nie gekom om oor die weer en die oes te praat nie, monsieur Tredoux.”

Celèste druk haar oor teen die sleutelgat.

“Non,” antwoord Tredoux na ’n kort aarseling. “Ek wil praat oor iets wat aan my behoort en wat nog hier is.”

De la Roque lag saggies. “ ’n Leersak?” wil hy weet. “En wat beplan u om daarmee te doen?”

“Daar is beswarende inligting daarin oor my, monsieur. Ek wil dit tot elke prys vernietig.”

“ ’n Baie goeie plan! Niks sal my groter vreugde verskaf as om dit vernietig te sien nie. Die probleem is net dat niemand iets van die sak af weet nie. Dit het eenvoudig spoorloos verdwyn.”

“Dis nie waar nie,” sê Madeleine skielik.” Ek weet dat dit hier in die huis moet wees. Het julle al die bediendes ondervra?”

“Hulle weet ook niks,” antwoord Emile. “Ek het al in hulle kamers gesoek, maar daar is werklik niks.”

“Daardie twee vrouens is geslepe, monsieur,” sê Madeleine en Celèste haat haar daarvoor. “U moet hulle nie onderskat nie. Soek gerus op die mees onwaarskynlikste plekke. U behoort dit te kry. Miskien sal ’n bietjie oorreding nodig wees … as u weet wat ek bedoel.” Sy lag sag en ’n koue rilling gaan langs Celèste se ruggraat af.

“Dit sal ’n groot plesier wees om die sak vir u te kry, mademoiselle,” antwoord Emile vrolik. “Dit sal nie moeilik gaan om hulle te … e …oorreed nie.”

Celèste draai vinnig om en drafstap na die kombuis. Sy het heeltemal genoeg gehoor. Dis net hier waar hulle hulle met haar vindingrykheid gaan misgis.

“Ek wil ’n skerp mes, ’n dik naald en gare hê, Jeanne,” sê sy dringend.

“En wat wil jy dáármee maak?”

“Ek kan nie nou verduidelik nie.”

Jeanne oorhandig die artikels aan Celèste en kyk haar kopskuddend agterna toe sy wegdraf na haar slaapkamer. Sy het nie die vaagste benul wat Celèste in die mou voer nie.

In haar kamer maak Celèste seker dat niemand agter haar in die gang afkom nie. Dan haal sy die leersak uit sy wegsteekplek en gaan op die bed sit. Met die mes begin sy die onderkant van die sak lossny sodat sy die inhoud kan uithaal.

Sonder om na die dokumente te kyk, prop sy hulle onder haar kopkussing in en begin met bewerige hande die opening weer netjies toewerk. Sy vee die dik gare ’n paar maal deur die stof op die vloer om dit ook oud te laat lyk soos die res van die gare waarmee die sak toegewerk is.

Stekie vir stekie maak sy die opening toe terwyl sy deurentyd haar ore gespits hou vir enige beweging in die gang. Sy skrik toe sy die Tredouxs se koets voor die voordeur hoor stilhou. Sy hoor hulle stemme op die voorstoep en hoe hulle en die twee De la Roques mekaar groet. Dan vertrek die koets weer.

Celèste heg die gare stewig af. Haar hande bewe so dat sy haar ’n paar maal met die naald raaksteek, maar sy voel dit nie eens nie. Dan gaan bêre sy die sak weer onder die los plank en prop die dokumente voor by haar hals in. Sy kan net nie nou aan enige ander wegsteekplek dink nie.

Sy is skaars daarmee klaar of die deur gaan oop en Emile en sy pa stap die kamer binne.

Sy kyk asvaal van die skrik na hulle en sluk hard. Wat beplan hulle? wonder sy paniekerig toe hulle stadig nader kom. Daar is ’n lelike grynslag op Jacques de la Roque se gesig. Hy kom voor haar staan.

“Jy wil nie seerkry nie, wil jy?” vra hy in ’n fluweelsagte stem.

Sy retireer ’n tree. “Non …”

Sy oë blink soos krale.

Iewers in die huis hoor Celèste vir Jeanne gil van pyn en dan besef sy dat hierdie twee geen goeie bedoelings met haar het nie.