Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 2 - Annelize Morgan - Страница 4

Sy staan besluiteloos met die plat, verseëlde leersak in haar hande. Waar bewaar ’n mens iets so verskriklik belangrik? Hoe steek ’n mens dit weg?

Celèste byt op haar onderlip. Sy wens die graaf De Bordeaux het dit nie aan haar toevertrou nie. Hoekom het hy dit nie liewer aan mademoiselle Madeleine of aan die huishoudster, Jeanne, of aan monsieur Jacques gegee nie? Hoekom nou juis aan háár, ’n doodgewone kamermeisie? Sy reken dat hy net te veel gewaag het. Dis nou nie dat sy omgee om vir hom ’n guns te doen nie, maar hy het haar in ’n baie moeilike posisie geplaas.

Sy sug diep, bekyk die onskuldige leersakkie weer met ’n frons en besluit dan om dit iewers op die solder te gaan versteek. Daar kom selde iemand en dis onwaarskynlik dat iemand dit toevallig sal ontdek.

Halfpad na die solder verander sy van plan. Nee, dit sal beter wees as sy dit versteek waar sy dit gedurig in die oog kan hou.

Sy keer terug na haar kamertjie en na ’n oomblik se aarseling, druk sy dit tussen die muur en die agterkant van die onderste laai van haar laaikas in. Sy maak die kamertjie self skoon. Niemand sal dit daar kry nie, glo sy darem.

Nog half onseker oor die veiligheid van haar wegsteekplek, keer sy terug na haar werk. Monsieur le comte sal eers oor ’n week terug wees. Hy is Kaap toe vir sake. Intussen is dit háár plig om toe te sien dat die leersak nie tussen neus en ore verdwyn nie.

’n Paar dae later begryp sy eers waarom die graaf die leersak aan die mees onwaarskynlike persoon toevertrou het.

Sy skrik baie laat die nag wakker van Jeanne se benoude geroep. Dan is dit skielik weer stil, maar daardie kort, beangste roep bly Celèste by. Dit duur ’n rukkie voordat sy die moed kan bymekaarskraap om op haar tone na die ruim woonkamer te sluip. Dis waarvandaan sy die geroep gehoor het.

In die deur steek sy vas. Daar is drie mans by Jeanne en hulle probeer haar na buite sleep. Sy spartel en slaan woes na hulle, maar kan geen hond haaraf maak teen die groot mans nie. Celèste staan versteen. Daar is niks wat sý kan doen om die stomme huishoudster te help nie. Haar hart bons teen haar ribbes. Sy móét iets doen.

Ligvoets hardloop sy kombuis toe en tel een van die swaar, dodelike vuurysters op. Daarmee gewapen, voel sy meer opgewasse vir haar taak om die inbrekers te verwilder.

Die drie mans het Jeanne al tot op die stoep gesleep toe sy weer die woonkamer bereik. Die een swets toe Jeanne haar tande in sy vingers vasslaan. Die oomblik toe hy sy hand van haar mond af wegruk, gil sy so hard as wat sy kan.

Daar is ’n paar woedende uitroepe van die mans. Die een klap Jeanne hard deur haar gesig en sy gil weer.

By die stal steek Garcon sy kop dronk van die vaak by die klein venstertjie van sy kamertjie uit.

“Wat de duiwel gaan daar aan!” roep hy vies.

“Help!” gil Jeanne.

Celèste se moegheid neem toe. Garcon is ook nou wakker. Sy draf versigtig nader, steek ’n oomblik net buite die deur op die stoep vas en dan lig sy die vuuryster oor haar kop.

Die man het die hou nie sien kom nie. Hy sak neer op sy knieë, wankel ’n oomblik en rol dan op sy sy. Daar is donker bloed aan sy agterkop waar die vuuryster hom getref het.

Celèste hoor nie eens die ander se gevloek en woedende geskel nie. Haar hart stamp wild teen haar ribbes. Sy het ’n man doodgemaak en wat gaan nou van haar word?

“Pasop, Celèste!” gil Jeanne plotseling en sy skrik op uit haar benoude gedagtes.

Die gemaskerde rampokker is byna op haar voordat sy hom raaksien. Daar is skaars tyd om die vuuryster weer te lig. Die hou tref hom net skrams teen die skouer, maar dit het seergemaak.

Uit die hoek van haar oog sien sy hoe die man ’n mes uit sy skede pluk. Die maan glim flou op die vlymskerp lem en Celèste voel hoe die bloed in haar ore suis. Sy sal haarself nie teen iemand met ’n mes kan verdedig nie.

Die man met die mes se oë glim gevaarlik agter sy masker toe hy sy hand stadig lig om versigtig korrel te kan vat.

Celèste sluk hard. Sy het al sulke mesgooiers in aksie gesien. Hulle is goed … té goed vir haar veiligheid op hierdie oomblik. Sy weet dat die man haar nie sal misgooi nie … en slaan sy op vlug, sal hy die mes met gemak in haar rug gooi. Nee, dis veel beter om die vyand in die oë te kyk.

Jeanne strompel eenkant toe en val byna oor die rampokker wat die eerste met Celèste se vuuryster kennis gemaak het. Sy ril vir die bloed en gaan leun teen die muur.

Die ander rampokker druk sy arm teen sy lyf vas en kners op sy tande. Celèste se vuuryster het sy arm gebreek.

Die man met die mes grynslag en Celèste weet dat hy sy dodelike wapen nou enige sekonde gaan gooi. Sy maak haar oë toe. Dit klink skielik nie meer na so ’n goeie plan om haar vyand reg in die oë te kyk nie. Miskien gooi hy nog mis, dink sy wild. Dalk wil hy haar net bang maak …

“Jou vloeksteen!” hoor sy skielik Garcon se stem en maak haar oë vinnig oop.

Garcon het die rampokker om die keel beet. Die man spartel wild om los te kom, maar Garcon is nie van plan om hom ’n halwe kans te gee nie. Hy hou wat hy het en wurg die man so al wat hy kan.

“Los hom of ek sny hierdie vroumens se keel af!”

Garcon ruk om en staar ongelowig na die man met die beseerde arm wat Jeanne aan die hare beet het met sy gesonde hand. Met sy ander hand hou hy ’n mens teen haar keel gedruk. Die sweet pêrel op sy voorkop van die pyn wat hy moet verduur, maar hy weet dit is die enigste manier waarop hy en sy maat nog in een stuk hier kan wegkom.

Sonder waarskuwing stamp Garcon die mesgooier vorentoe sodat hy van die stoep afval en in die stof beland.

Die ander man sleepdra Jeanne na waar hulle hul perde gelaat het. Hy hou die mes gedurig teen die vrou se keel en Garcon kan dit nie waag om haar te hulp te snel nie. Die rampokker sal haar sonder gewetenswroeging keelaf sny.

By die perde het die twee mans met ’n probleem te kampe. Jeanne verseg om self op ’n perd te klim en hulle weet nie hoe om haar te dwing nie. Teen hierdie tyd besef sy dat hulle haar nie sommer sal doodmaak nie.

Die man met die beseerde arm het genoeg gehad. Hy stamp haar eenkant toe en leun uitgeput met sy kop teen sy perd.

“Laat haar gaan. Ek glo nie sy weet iets nie … ons kan weer kom … my arm …”

Die mes kletter op die grond neer.

Jeanne maak haarself uit die voete toe die twee op hulle perde klim en in die donker nag wegry. Sy hardloop struikelend na die huis terug. Eers toe sy die ander twee bereik, bars sy in trane uit.

Celèste sit haar arm om die ou vrou se rukkende skouers.

“Toe maar, Jeanne, hulle is weg. Kom ons gaan liewer in.”

Garcon volg die twee na die kombuis waar Celèste vir hulle koffie maak.

“Wat wou hulle hê, Jeanne?” wil Garcon weet. “Hulle het jou sowaar nie probeer ontvoer om jou skoonheid of jou geld nie.”

“Jy kan maar spot!” snik Jeanne en druk haar gesig in haar hande. “Ek weet nie eens wat hulle van my wou hê nie!”

“Hulle moes tog iets gesê het,” sê Celèste met ’n ligte frons. “Het hulle dan niks gepraat nie?”

Jeanne kyk op. “O ja, hulle het. Eers wou hulle weet wat ek met die leersak gemaak het. Ek moes hulle vat na waar ek dit versteek het. Ek weet nie eens van watter leersak hulle gepraat het nie, maar hulle wou my nie glo nie. Toe sê hulle dat hulle my sal máák praat. Dis tóé dat hulle my buitentoe probeer sleep het. Die res van die storie ken julle.”

Sy snuif hard en begin dan sommer weer huil.

Garcon frons onbegrypend. “Waarvan praat sy tog? Weet jý iets van ’n leersak?” wil hy van Celèste weet.

Sy aarsel net ’n sekonde lank. Dit sal beter wees as niémand weet dat sy die sak het nie. Miskien kom hulle om haar ook so te verniel.

“Nee, ek weet nie van watter sak sy praat nie,” sê sy sonder om te blik of te bloos. Dit sal beter wees as Garcon niks weet nie. Oor minder as ’n week is die graaf De Bordeaux terug en dan sal hy die sak terugneem. Hy wou dit maar net nie in die muurkassie van sy studeerkamer laat terwyl hy weg is nie.

“Nou hoekom kom hulle dan hierheen?” brul Garcon ergerlik. “En wat gaan ons met daardie man op die stoep maak? Nou sal ék seker vir hom ’n graf moet loop grawe!”

Celèste ril onwillekeurig. “Moenie so praat nie. Miskien is hy nie eens dood nie.”

“O, hy is dood! So ’n hou met ’n vuuryster oorleef niemand nie.”

Sy kyk met wyd gerekte oë na hom. “Maar wat gaan dan van my word? Dis ék wat hom doodgemaak het!” Sy is skielik baie bleek en baie bekommerd. “Garcon, ek wil nie na die stoep toe gaan nie. Wil jy nie … gaan kyk of hy dalk nog … lewe nie, asseblief?”

Hy staan met ’n sug op en loop kopskuddend na die deur. “Ek sal ’n vroumens seker ook nooit verstaan nie. Jy het daarvoor kans gesien om hom bokveld toe te stuur, maar jy weier om na sy lyk te loop kyk.”

Sy trek ’n gesig toe hy uitstap. Is dit nou nodig om dit alles so kru te stel? Die wete dat sy iemand doodgemaak het, is al erg genoeg.

Na ’n paar minute kom hy weer terug. Daar is ’n diep frons tussen sy oë toe hy half onbegrypend sê: “Ek kan dit nie verstaan nie. Hy is nie daar nie. Self kon hy sowaar nie geloop het nie. Iemand moes hom kom haal het.”

Daar is ’n flikkering in Celèste se oë. “Dalk … dalk het hy geleef en was hy net bewusteloos. Dalk het hy bygekom en self gevlug.”

“Dis wensdenkery, Celèste,” antwoord Garcon somber. “Daardie man, al het hy nog geleef, sou wragtie nie self kon loop nie.” Hy kyk na Jeanne wat intussen opgehou het met snik. “Wanneer die graaf terugkom, sal jy aan hom moet vertel wat gebeur het.”

“En wat maak ek as hulle terugkom voordat die graaf terug is?” wil Jeanne weet. “Ek is ’n ou vrou, Garcon, en ek was vanaand amper dood.”

“Hulle sal nie terugkom nie.”

“Wie sê so?” wil Jeanne weet. “Hulle kom dalk vannag al terug, omdat hulle dink ons sal hulle nie verwag nie. Ek sal nie ’n oog kan toemaak nie.”

“Nou goed,” sê Garcon half vies. “Ek sal die res van die nag hier in die huis kom slaap. Moet net nie dink dat ek dit elke aand sal doen nie.”

Celèste en Jeanne se gesigte helder op en hulle bedank die stalkneg vir sy bedagsaamheid.

Garcon gaan brom-brom terug na sy kamer om sy beddegoed te gaan haal terwyl Jeanne en Celèste ’n matras vir hom na die kombuis sleep.

Dis reeds diep in die nanag toe hulle eindelik almal tot ruste kom. Celèste probeer slaap, maar die dagbreek is net ’n uur of wat weg en sy kan met die beste wil op aarde nie aan die slaap raak nie. Haar gedagtes bly maal om die leersak agter haar laaikas en sy wonder wat haar te doen staan. Die rampokkers gaan dalk terugkom en hierdie keer sal hulle nie weer vir Jeanne hinder nie. Hulle besef nou dat sy niks van die sak weet nie.

Met donker voorgevoelens raak sy teen dagbreek uiteindelik aan die slaap.

Die volgende dag is die donker bloedkol op die stoep die enigste bewys van wat die vorige nag gebeur het. Celèste skrop dit totdat haar arms lam is, maar daar bly steeds ’n kol op die stoep sit.

Garcon doen sy werk as stalkneg asof daar die vorige aand niks gebeur het nie. Dis net Jeanne en Celèste wat agterdogtig en bekommerd is. Dis nog vier dae voordat Armand de Bordeaux terugkom … nog vier eindelose dae.

Twee dae later, teen sonsondergang die aand, kom daar twee ruiters na die opstal op La Montagne aangery. Hulle klim van hulle perde af toe hulle die werf bereik en laat die diere in Garcon se sorg voordat hulle na die opstal aanstap.

Celèste bekyk hulle agterdogtig, al is daar niks aan hulle voorkoms of houding wat haar agterdogtig behoort te maak nie. Hulle is netjies en deftig aangetrek en hulle het die selfversekerde houding van mense wat presies weet wat hulle moet doen en waarheen hulle op pad is.

Jeanne ontvang hulle in die woonkamer, maar hulle lig haar gou in dat hulle gekom het om mademoiselle Celèste te spreek op bevel van die comte De Bordeaux.

Met ’n benoude hart gaan Celèste na die woonkamer. Sy het ’n vae vermoede wat die twee mans hierheen gebring het, maar sy weet nie of sy die leersak aan hulle moet gee nie. Monsieur Bordeaux het uitdruklik aan haar gesê dat sy die sak in geen omstandighede aan enigiemand mag afgee nie, selfs al het die persoon ’n brief om sy storie te staaf. Wat op aarde staan haar te doen as hulle oor die leersak gekom het?

Hulle maak albei ’n galante buiging voor haar toe sy die vertrek instap.

“Ons is deur monsieur le comte hierheen gestuur, mademoiselle,” sê die kort man nadat hulle gegroet het. “Ek is monsieur Bijou en dié is monsieur De Villiers. Ons is goeie vriende van die graaf.”

Celèste se hart bons in haar keel. “Waarom het die graaf u na mý gestuur, messieurs?” wil sy oënskynlik ongeërg weet.

Bijou glimlag vriendelik asof hy haar vraag as onsinnig beskou.

“U weet tog dat dit oor die leersak gaan, mademoiselle. Waarom anders sou monsieur De Bordeaux ons na ú gestuur het?”

Celèste aarsel ’n oomblik en sê dan gelykmatig: “Ek is bevrees u maak ’n fout, messieurs. Ek het geen benul waarvan u praat nie.”

De Villiers sug diep. “Ag, mademoiselle, spaar ons tog die toneelspel. Ons is haastig. Monsieur Bordeaux het gesê dat u die sak het en dat u dit aan ons moet oorhandig.”

Celèste weet dat sy op dun ys beweeg. Sy sal voorbereid moet wees op enigiets wat gebeur. Dit mag dalk wees dat hierdie twee mans werklik van die graaf af kom, maar dit kan net sowel ’n lokval wees.

“Ek is jammer, messieurs, maar ek dink julle maak ’n groot fout. Ek weet werklik niks van enige sak nie. Ek is net ’n kamermeisie hier en niks meer nie. Van die graaf se persoonlike sake weet ek niks en dit gaan my ook nie aan nie.”

Sy draai om om by die deur uit te stap.

“Net ’n oomblik!” keer Bijou haar.

Sy draai om na hom. “Ja, monsieur?”

Hy aarsel voordat hy sê: “Die comte De Bordeaux word in die Kasteel gevange gehou. Die dokumente in die leersak is al wat nog sy onskuld kan bewys.”

Celèste se oë rek. “Hoekom word hy dan in die Kasteel gevange gehou? My meester het niks verkeerd gedoen nie!”

Die man haal sy skouers liggies op.

“Ons is nie almal so onskuldig nie, mademoiselle. Maar u kan nou die graaf red as u die leersak aan my gee. Ek moet dit dadelik na die kommandeur neem.”

Celèste is in die war. Is dit nie dalk ’n skelmstreek nie? Durf sy erken dat sy die leersak in haar besit het? Dalk is dit beter om te maak asof sy van niks weet nie. Maar wat dan van die graaf? Sal sy hom nie dalk in die steek laat as sy nie die sak aan dié twee mans oorhandig nie?

Daar is egter nog ’n uitweg en sy besluit om dit te volg.

“As ek kon help, sou ek dit graag wou doen, messieurs, maar ek weet werklik nie waar die leersak is waarvan u praat nie.”

Hulle kyk vinnig, onbegrypend, na mekaar en dan sê Bijou: “Dit mag u geliefde graaf De Bordeaux se lewe kos, mademoiselle.”

Celèste frons. “Dink u nie dat ek die sak met graagte aan u sou afgegee het nie?” wil sy weet. “My meester se lewe is vir my belangrik en kosbaar, maar ek kan niks doen om hom te help nie. Dit spyt my.”

Bijou tel die hoed op en beduie aan sy vriend dat hulle moet gaan. Dan draai hy weer na Celèste.

“Ek hoop nie dat u later dalk rede tot berou sal hê nie, mademoiselle. ’n Slegte gewete is nie ’n aangename ding om mee saam te leef nie.”

Celèste kyk hulle met gemengde gevoelens agterna toe hulle die huis verlaat. Sy byt hard op haar onderlip. Wat gaan gebeur as hulle werklik van die Kasteel af kom? Sê nou monsieur le comte sit regtig in die Donker Gat en wag op die leersak?

Jeanne kom by haar staan.

“Wat gaan ons nou doen? Waarom is almal agter daardie ellendige leersak aan?”

“Ek moet vannag uitgaan, Jeanne,” sê Celèste. “Ek gaan Kaap toe.”

Jeanne slaan haar hande saam. “Jy gaan wát doen?”

“Vra tog asseblief vir Garcon om vir my ’n perd op te saal. Ek gaan net gou verklee.”

Sy draf weg voordat die verbaasde Jeanne enige verdere vrae kan vra.

Jeanne drafstap ’n rukkie later saam met haar stal toe. “Jy’s gek, hoor jy my? Jy is heeltemal van lotjie getik! Hoe kan jy alleen die amper twintig myl na die Kaap aflê, en dit in die nag?”

“Ek het een van monsieur se gelaaide pistole by my.”

“Wat nog! Het jy dan nou al jou varkies verloor, meisiekind! Het jy vergeet van die struikrowers langs die paaie? Wat dink jy kan een koeël aan hulle doen?”

“Ag, hou tog op met sanik, Jeanne!” roep Celèste ongeduldig uit. “Ek móét net eenvoudig gaan! Jy het tog self gehoor wat daardie twee mans oor monsieur le comte gesê het. Hy word gevange gehou en hy soek die leersak!”

Jeanne snork vies.

“Daar is dit al weer die ewige leersak! En wat kan jý altemit aan monsieur se saligheid doen? Sê my dit?”

Celèste klim op die perd en neem die teuels by Garcon.

“Vertrou net op my, Jeanne.”

“Ek moet liewer saamgaan,” brom Garcon. “As jy iets moet oorkom, gaan monsieur my afskil.”

“Ek gaan alleen,” sê Celèste beslis, kap haar hakke in die perd se lieste en binne sekondes verdwyn sy in die maanlose nag.

Celèste is glad nie so dapper as wat sy daar by die stal gelyk het nie. Hoe verder sy van La Montagne af wegry, hoe jammerder is sy dat sy Garcon nie maar saamgebring het nie. Maar sy kon Jeanne ook nie alleen op die landgoed agterlaat nie. Die vrou is al in haar vyftigerjare en sal haarself teen niemand kan verdedig nie.

Haar hart bons wild in haar keel terwyl sy vooroorgebuk teen die perd se nek teen ’n dolle vaart voortjaag. Dis nog ongeveer twee myl van die volgende herberg af. Daar sal sy perde kan ruil.

Haar blik talm op elke skaduwee, elke beweging in die maanlose landskap. Sy moet voorbedag wees op enigiets, maar sy weet dat selfs dít haar nie veel gaan help as sy werklik gekonfronteer word nie.

Celèste bereik die herberg sonder voorval en sy begin moed skep. Die herbergier frons kwaai oor die meisie se nagtelike avontuur. Eers weier hy om vir haar ’n perd te gee, maar sy klink só ontsteld dat hy uiteindelik maar toegee.

Sy sluk ’n beker sterk, swart koffie af voordat sy buitentoe gaan. ’n Oomblik lank staar sy na die donker, maanlose landskap om haar en wonder wat daar nog vir haar voorlê op haar pad na die Kasteel. Vasbeslote klim sy op die perd. Dis met dankbaarheid jeens die herbergier dat sy merk dat die dier ’n jong, vurige hings is. Dis nie ’n ou knol soos wat sy gevrees het nie.

Sy het amper twee myl gevorder toe sy onraad merk. Haar hart bons teen haar ribbes terwyl sy met vernoude oë probeer om in die donker te sien. Sy dink aan die twee mans wat vroeër die aand op die landgoed was en sy begin wonder of dit nie dalk domastrant van haar was om die hele ent pad na die Kasteel te ry nie. Dis nou egter te laat om daaroor te wonder.

Sy kap haar hakke in die hings se lieste en hy beur vinniger vorentoe. Wie ook al op haar spoor is, dink sy, sal moet uithaal om hierdie gewillige dier in te haal.

’n Ligte bries het begin waai en Celèste voel hoe die koue deur haar tabberd dring. Dis nog maar April, maar die tekens van die winter is reeds daar. Haar mantel bied nie veel beskerming nie, omdat dit deur die wind uitgebol word na agter.

Daar klink plotseling nog hoefslae op, hoewel dit redelik dof is. Dit is moontlik net nog ’n reisiger, dink Celèste, maar sy weet dat sy haarself net probeer gerusstel. Niemand reis elfuur die aand op hierdie paaie nie en die Kaap lê nog sowat agt myl vorentoe.

Die hoefslae klink harder op. Sy word dus ingehaal, dink sy half paniekerig. Haar perd kan hierdie moordende pas onmoontlik veel langer volhou. Die volgende herberg behoort nou enige oomblik voor haar in die donker te wees.

Maar dit voel asof sy myl na myl jaag voordat sy die dowwe lanterns tussen die bome gewaar.

Dis al naby middernag toe sy haar perd eindelik voor die herberg tot stilstand bring en uit die saal gly. Terwyl sy aan die voordeur hamer, kom nog twee ruiters na die herberg. Hulle klim ook van hulle perde af. Die herbergier maak egter die deur oop voordat Celèste kan uitmaak wie die twee is.

“Dis geen tyd vir ’n meisie alleen op die pad nie!” raas die gesette herbergier toe hy haar na die kaggel toe boender. “Loop sit daar sodat ek iets warms in jou liggaam kan kry!”

“Merci, monsieur …”

“Merci !” ontplof hy. “Merci! Dink jy ’n dankie sal so ’n onbesonnenheid regmaak? Waar is jou ma, meisiekind! Wat soek ’n meisie dié tyd van die nag op die pad? Moeilikheid!”

Hy skink vir haar ’n beker stomende koffie en bring dit na haar.

“Ek het dringende sake in die Kaap, monsieur.”

“Dringende sake se voet!”

Hy draai om om die twee here wat intussen ook ingekom het, te help. Hulle wil net vars perde hê en dit neem hom nie lank om hulle weg te help nie. Dan keer hy terug na Celèste wat intussen haar koffie gedrink het en gereed is om te vertrek.

“Jy kan jou reis môre voortsit,” brom hy koppig.

“Ek kan nie. Ek móét dan al in die Kaap wees. My baas, monsieur De Bordeaux, word onskuldig in die Kasteel gevange gehou en ek móét met die kommandeur gaan praat.”

Daar is ’n flikkering in die man se oë.

“Le comte De Bordeaux?” wil hy met vernoude oë weet.

“Dis korrek, monsieur.”

Hy haal diep asem. “Wel, as dít die geval is, mag ek u seker nie keer nie. Ek sal u ’n perd gee, mademoiselle. Dis nou wel ’n merrie, maar sy kan ry soos die wind, dit verseker ek u.”

“Merci, monsieur … dis baie gaaf van u.”

“Sorg jy maar net dat jy in een stuk by die Kasteel uitkom.”

Die herbergier doen sy woord gestand. Die merrie wat hy aan Celèste gee, is ’n vinnige, gewillige dier met min nukke. Van die ander twee besoekers aan die herberg is daar geen spoor nie. Die nag het hulle ingesluk.

Terwyl sy nou ietwat meer gerus voortry, dink Celèste aan monsieur Armand de Bordeaux om wie se ontwil sy hierdie gewaagde avontuur aangepak het.

Die graaf van Bordeaux is nie sommerso ’n man nie. Hy is ’n spesiale soort man en vir haar natuurlik baie spesiaal. Hy is ryk, aantreklik, gewild en bemind. Hy is die droom van elke jongmeisie wat nog nie getroud is nie. Hy is alles wat ’n meisie se hart kan begeer, maar hy behoort aan mademoiselle Madeleine Tredoux … een van die mooiste meisies in die Kaap.

Celèste trek ’n gesig. Dis vermetel van haar om te dagdroom oor haar werkgewer. Die man het haar nog nooit eens raakgesien nie, behalwe toe hy haar ’n paar dae gelede gevra het om die leersak te bewaar. Dit was die eerste keer dat hy direk met haar gepraat het. Dit was die eerste keer dat hy iets anders gesê het as om bloot te groet.

Armand de Bordeaux is salig onbewus daarvan dat die kamermeisie in sy diens hom byna verafgood. As hy haar gevoelens kon raai, sou sy dalk haar werk kwyt gewees het – veral as hy moes weet dat sy nie ’n meisie is wat maklik ’n droom laat vaar nie. Sy sal haar daarby berus dat hy buite haar bereik is die dag wanneer hy en Madeleine Tredoux voor die kansel staan. Dan eers sal sy ophou om te droom.

Sy skrik op uit haar gedagtes toe sy ’n beweging voor haar in die pad sien. Sy hou haar perd in, onseker oor wat sy moet doen. Dan voel-voel sy na die koue metaal van die rewolwer teen haar linkerheup. As iemand haar gaan voorlê, gaan sy nie sonder ’n geveg oorgee nie. Sy het nog ’n mes ook … een van die Oosterse krisse wat monsieur teen ’n muur in sy studeerkamer uitstal.

Die dowwe skaduwee neem vorm aan. Dis ’n man te perd en dis duidelik dat hy haar inwag.

Celèste sluk hard. Wie weet hoeveel mans daar nog in die bosse langs die pad skuil? Hoe moet sy by hom verbykom?

Dis onsinnig om die hele tyd net te sit en te wag om te kyk wat gebeur. Op ’n stadige stap gaan sy nader, haar hand spring gedurig op die kolf van die pistool. Haar perd proes onrustig en kopspeel in die bries. Celèste sit haar hand paaiend teen die perd se nek om die dier te kalmeer.

Die ruiter voor in die pad bly nog roerloos staan. Hy weet dat sy niks anders kan doen as om by hom verby te gaan Kaap toe nie. Deur die bosse sal sy nie jaag nie. Die perd mag ’n been in ’n slaggat breek. Stadigaan neem ’n plan vorm aan in Celèste se kop. Dis gewaag, maar dit mag dalk werk. Sy laat toe dat die perd op sy stadige stappie al nader aan die ruiter beweeg. Deurentyd hou sy ook die donker bosse dop. Sy wil nie onverhoeds betrap word nie.

Sowat twintig treë vanaf die ruiter in die pad, gee sy skielik haar perd spore. Die dier skiet vorentoe en pyl reg op die verbaasde man af. Celèste hou haar kop laag langs die nek van die perd en byt op haar tande. As daar nog baie mans in die bosse skuilhou, gaan hulle haar voorkeer.

Twee ander mans spring agter die bosse uit en probeer Celèste se perd in haar dolle vaart keer, maar hulle slaag nie daarin nie. Sy en die perd is by hulle verby nog voordat hulle behoorlik tot verhaal kon kom.

Van een ding is Celèste seker. Die res van die rit na die Kaap gaan nie sonder voorval wees nie. Daardie drie mans gaan nie sommer tou opgooi nie. Al wat sy nou kan doen, is om so vinnig moontlik tot by die volgende herberg te jaag, daar perde om te ruil en dan soos die wind na die Kasteel koers te kies.

Haar perd begin egter reeds moeg word. Sy beur nog gewillig vorentoe, maar die pas is nie meer so vinnig nie. Sy raak bekommerd. Dalk het sy die dier te veel gedryf. Sê nou die merrie laat haar sommer hier in die middel van die veld in die steek? Met die drie ruiters op haar hakke is dit nie ’n moontlikheid waaraan Celèste graag dink nie.

Die perd se pas verslap opmerklik. Celèste raak paniekerig. Telkens kyk sy terug na die flou verligte pad en dan verbeel sy haar dat sy die ruiters nog kan sien. Voor haar is daar net duisternis. Daar is geen teken van ’n lantern wat die teenwoordigheid van ’n herberg aandui nie.

“Asseblief, my perdjie …” soebat sy op ’n fluistertoon. “Jy kan nie nóú tou opgooi nie.”

Die perd kan nie meer nie. Sy draf nog net natgesweet voort, maar daar is geen krag meer in haar nie. Sy het reeds alles wat sy kon, gegee.

Celèste sluk hard. Dalk moet sy te voet probeer wegkom. Dan ruk sy om toe sy die geklap van perdepote hoor. Is dit vriend of vyand? Sy wil nie wag om uit te vind nie. Dit mag haar drie agtervolgers wees.

Vinnig glip sy uit die saal en hardloop na die beskutting van die naaste bosse. Net een man te perd kom nader. Hy ry vinnig asof hy baie haastig is. Sy swart mantel bol uit in die wind en die wit pluim in sy hoed glim in die duister.

Dan is hy net ’n paar treë van haar af en met ’n skok herken Celèste die ligte, vloeiende maanhare, die een wit voorpoot en die swiepende, bleek stert van die skimmel.

“Monsieur le comte!” gil sy terwyl sy agter die bos uitspring om hom te keer voordat hy te ver is. “Monsieur le comte!”

In die diep skaduwees ’n ent agtertoe, hou drie ruiters hulle perde in. Vannag is hulle plan in die wiele gery, maar môre is nog ’n dag.