Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 4 - Annelize Morgan - Страница 4
1
ОглавлениеDit gebeur so skielik en onverwags dat daar nie kans is om weg te kom nie. Daar is ook geen wegkomplek nie. Aan die een kant is die rivier, en aan die ander kant die bosse waar die mans hul verskyning gemaak het.
Die besef dat hulle vasgekeer is, ruk deur Leia. Sy onthou die waarskuwings en die vrese van die ander, maar dis nou te laat om daaraan te dink. As sy en Teka hulleself nog wil red, sal hulle baie gou moet optree.
Leia gooi die kleipot neer en dit spat aan skerwe op ’n klip.
“Kom,” sê sy aan Teka, wat versteen na die naderende mans staar. “Ons moet hardloop!”
Dit ruk Teka tot die werklikheid terug. Sonder om ’n oomblik langer te aarsel, draai sy om en volg Leia, wat al met die riete teen die rivier langs hardloop.
Agter hulle skreeu die mans opgewonde, ’n paar lag en ander vloek.
Nie Leia of Teka kan verstaan wat hulle praat nie. Al wat hulle weet, is dat, as hulle in hierdie mans se hande val, dit die einde van hul vryheid beteken. Hulle sal hul land nooit weer sien nie. Niemand wat nog gevang en weggeneem is, het ooit teruggekeer nie.
Leia hardloop met die grasie van ’n luiperd. Dit lyk asof haar voete skaars grond raak, en agter haar moet Teka uithaal om by te bly. Haar asem brand al in haar keel, maar sy ignoreer dit. Dis vrees wat haar voete vlerke gee en haar soos ’n verskrikte wildsbokkie laat nael.
Skielik bereik hulle ’n skerp draai na regs in die rivier. Leia aarsel net ’n oomblik voordat sy in die donker water duik. Teka volg haar blindelings.
Op die wal van die rivier kom die mans hygend een vir een tot stilstand. Hulle staar na die twee meisies wat met kragtige hale na die oorkant swem. Die leier vloek hard en pluk sy hoed van sy kop af.
“Kry hulle!” skreeu hy hees.
’n Paar van die mans skop hul skoene uit en plons in die water. Die res aarsel steeds. Almal van hulle kan nie swem nie, en dis duidelik dat die rivier diep is.
Teka en Leia moet gedurig teen die stroom baklei. Dit dreig om hulle see toe mee te sleur. Teen hierdie tyd is Teka al uitgeput van die hardloop en neem haar kragte vinnig af.
“Ek kan nie meer nie!” snik sy en sluk groot mondevol van die rivierwater.
Leia steek haar hand uit en kry haar maat s’n beet.
“Kom, dis nog net ’n klein entjie.”
Teka loer oor haar skouer en sluk hard.
“Hulle swem te stadig … hulle sal ons nie kan inhaal nie.”
Op die wal van die rivier staan die leier van die groep wit mans met geklemde kake en kyk hoe die afstand tussen die twee meisies en sy manne ál groter rek. Hy wil nie hierdie vonds deur sy vingers laat glip nie, en dit vervul hom met magtelose woede om te sien hoe dit stadig maar seker gebeur.
Leia trek Teka teen die oorkantste wal uit. Teka kan skaars op haar voete staan. In die middel van die rivier spartel ’n vyftal mans nog om hulle te bereik.
Die twee meisies rus net ’n paar sekondes en dan glip hulle die bosse in. Hulle vorder nou stadiger omdat albei moeg is, maar hulle gaan nie vir ’n oomblik rus nie. Leia wil probeer om die grotte te bereik. Daar, weet sy, sal hulle veilig wees.
Die mans het intussen uit die water gekom en strompel ook die bosse in. Hulle weet wat op hulle wag as hulle die twee meisies nie kry nie. Dis lank laas dat hulle so ’n vonds kon raakloop.
Dis ook nie moeilik om die pad te volg wat die twee meisies geneem het nie. Hulle was te moeg om hul spore uit te wis en baie ver sal hulle ook nie meer kan hardloop nie. Dit gee die mans moed, en vir die oomblik vergeet hulle hul eie vermoeienis en stryk al op Leia en Teka se spoor aan.
Vir Leia is dit asof die grotte ál verder en verder van hulle af wyk. Sy het nooit besef dat dit so ’n lang pad soontoe is nie. Voorheen was dit net ’n lekker ent se stap, maar met die tyd wat nou teen hulle tel, besef sy dat hulle dit nie betyds gaan haal nie. Sy steek vas.
“Ons sal ’n ander plan moet maak,” sê sy vir Teka, wat uitgeput teen ’n skurwe boomstam leun.
“Ons moet elkeen ons eie koers kies,” fluister Teka. “As ons bymekaar bly, sal hulle ons albei vang.”
Leia aarsel. Sy weet dat Teka gelyk het, maar sy weet ook dat die meisie nie meer lank voor die mans kan bly nie.
“Ons vlug saam,” sê sy eindelik.
Teka skud haar kop.
“Dit sal dom wees.” Sy lig haar kop en hulle luister. Die geluid van naderende voetstappe klink in die stilte op. “Hulle kom hierheen!” fluister Teka dringend. “Toe, hardloop jy daardie kant toe. Ek sal kyk of ek hulle aan hierdie kant kan afskud.”
Leia knik en glip tussen die bosse in. Teka sal haar nie sommer maklik laat vang nie. Hier in die ruigtes het hulle nog ’n kans om hulle agtervolgers af te skud.
Die bosse word skielik yler, en plotseling is daar ’n grasvlakte voor Leia. Sy steek vas. Hierdie deel van die omgewing ken sy baie swak. Sy weet egter dat, as sy terugdraai, sy haar in haar agtervolgers gaan vasloop. Die gras is hoog, en as sy gou maak, kan sy daarin verdwyn voordat hulle haar sien.
Die grassade sny haar gesig en arms toe sy daardeur begin draf. Met haar oë half toe om hulle te beskerm, hardloop sy na waar die oorkantste plaat bome begin.
Op die rand van die grasvlakte steek die twee mans vas. Net aan die beweging van die grassade kan hulle Leia se pad bepaal. Met ’n lelike grinnik spring die eerste man weg met sy maat kort op sy hakke. Noudat hulle prooi binne hul bereik is, is hul eie vermoeienis vergete.
Leia se knieë begin onder haar knak. Die bome lyk nog ver en onbereikbaar. Die bloed suis in haar ore en sy het haar onderlip stukkend gebyt. Haar arms en bene brand waar die gras haar sny, maar sy gooi nie tou op nie. Sy hardloop uit vrees vir die onbekende lot wat haar te beurt sal val as sy deur die mans gevang word. As sy hulle nie kan ontsnap nie, sal sy hierdie blou berge en helder riviere nooit weer sien nie.
Sy struikel, en paniek druk haar keel toe as sy die mans hier agter haar deur die gras hoor aankom. Dan kom sy orent en hardloop verder, om net weer te val. Met ’n snik besef sy dat sy nie meer kan wegkom nie, dat sy soos so baie voor haar gevang en weggeneem gaan word.
Die mans kom op haar af waar sy ’n laaste poging aanwend om op te staan en weg te kom. Sy bly gehurk sit met ’n vlymskerp mes in haar hande. Haar bors deins op en neer van die hardloop, en haar helderblou oë bly agterdogtig op hulle gerig.
Hulle steek vas. Hulle moet haar ongedeerd na die kaptein terugneem, maar hoe doen ’n mens dit as sy met ’n mes in haar hand staan? Versigtig kring hulle om haar. Sy is egter op haar hoede soos ’n roofdier wat vasgekeer is.
Die een ril. Hy is daaraan gewoond om hierdie houding by die swart mense te sien, maar dis vreemd en ontstellend by ’n wit meisie. Sy is ’n beeldskone, wit barbaar, dink hy. Hoe op aarde het sy hier beland?
Leia beweeg so vinnig dat sy die twee mans heeltemal onverhoeds betrap. Die mes sink weg in die een man se maag en hy brul van pyn. Dan draai sy om en wag die ander in.
Hy kyk vol afgryse na sy maat wat sterwend tussen die gras inrol. Hy kners op sy tande. Beeldskoon ofte nie, jou tierwyfie, hiervoor gaan jy boet! Hy buk vinnig om ’n handvol sand op te tel en sien hoe sy hom geruisloos bespring. Dan duik hy blitssnel eenkant toe en die mes gly skadeloos by hom verby.
Toe Leia weer in sy rigting draai, skiet hy die sand in haar oë en met een haal bereik hy haar. Sy vingers sluit soos staal om haar pols. Sy byt op haar tande, maar stadig dwing hy haar vingers oop en die mes val op die grond.
Hy kyk af na sy maat wat stil in ’n plas bloed lê, en sy gesig verhard.
“Ek is jammer, ou maat,” sê hy hees en stamp Leia voor hom uit. Daar is niks wat hy meer vir sy makker kan doen nie.
Leia kyk nog vir oulaas na die dooie man in die gras, en haat stu in haar op. Julle het nie die reg om my hier weg te neem nie, dink sy swyend. Hierdie is my tuiste, en ek is lief vir die mense, al lyk ek nie soos hulle nie.
Twee keer probeer sy weer ontsnap, maar die man hou haar baie fyn dop. By die rivier word hulle deur die ander ingewag.
Teka staan kop onderstebo tussen twee groot mans. Sy kyk op toe Leia aankom, en in haar swart oë is daar ’n koue woede. Die twee meisies staar net ’n sekonde lank na mekaar en elkeen weet dat alles verby is. Hul beurt het gekom.
Die leier van die groep mans se grynslag laat Leia sidder. Sy het hierdie mans nog slegs op ’n afstand agter ’n skuiling dopgehou en dan ook net uit nuuskierigheid. Noudat sy hulle van aangesig tot aangesig sien, is dit vir haar ’n skok. Hulle is wreed, gewetenloos en ru. Hul taal is vir haar onverstaanbaar, maar dis nie baie moeilik om af te lei wat daar van haar en Teka verwag word nie.
Hulle begin fluks aanstap in die rigting van die see. Leia en Teka word elkeen deur twee mans bewaak. Die res van die geselskap volg, en die twee meisies kan hoor hoe die klomp opgewonde praat.
Leia volg haar eie skaduwee. Agter hulle is die son stadig besig om water te trek, om die stat waar sy grootgeword het in skaduwees te hul. Vanaand sal dié wat nog om die vure sit, vergeefs op haar en Teka se terugkeer wag. Môre of oormôre sal hulle die stat opbreek en dieper die binneland in wyk. Maar dit maak nie meer saak nie. Sy weet dat sy dié land nooit weer sal sien nie.
Op die strand staan nog ’n klompie verskrikte swart mense saamgebondel. Leia sien die vrees en skok in hul oë, en haar hart krimp ineen. Ons word soos diere gejag, dink sy en byt op haar tande. Die swart mans met hul glimmende lywe was eenmaal trotse krygers. Die vroue het met gelukkige tevredenheid kinders grootgemaak en bedags om die kospotte gesels.
Hulle word in groepies in platboomskuite gelaai en na die wagtende skip geroei.
In Leia groei die vrees. Sy deel die ander se bygelowe oor die groot, vet monster met die wit vlerke wat op die blou water wieg. Daar is baie legendes oor daardie monster wat ’n mens se bloed laat stol. Vanaand dalk nog sal hy sy vlerke lig en môre sal hy nie meer hier in die stil baai lê en wieg nie.
Leia se keel word kurkdroog. Wat gaan van hulle word? Niemand het al ooit teruggekeer om te kom vertel nie. Miskien word hulle vir die monster gevoer, miskien kan hy net van mensebloed leef en is sy en die ander gevangenes sy slagoffers.
By die skip word hulle met swaarde teen die touleer opgejaag. Op die dek staan ’n vet mannetjie die gevangenes en inwag. Sy oë rek toe hy die wit meisie sien. Hy vloek.
“En waar kom dié een vandaan?” wil hy weet en stap na Leia. Hy bekyk haar met ’n kennersoog en niks ontgaan hom nie. Sy is net so lank soos hy, met die soepel grasie van ’n roofdier in haar bewegings. Haar blonde hare en blou oë is vir hom een te veel. Haar skamele klere bedek skaars die allernodigste, en die man voel vererg oor sy eie verleentheid. Onder die swart mense is hy hierdie kleredrag gewoond, maar aan ’n wit meisie lyk dit onbehoorlik.
“Trek vir haar iets aan!” bulder hy op een van die matrose.
Die man skarrel weg en kom met ’n mantel terug. Toe hy dit om Leia probeer hang, ruk sy los en probeer wegkom.
“Los my uit!” gil sy. “Ek wil nie hier wees nie! Los my net uit!”
Die vet mannetjie, Valdi Lantini, se gesig vertrek. Hy moes verwag het dat sy hierdie onverstaanbare brabbeltaal sal praat, maar dit verminder nie die skok nie.
“Los haar, Pedro, ons sal haar wel nog mak maak.” Sy blik val op ’n blink voorwerp om haar nek en hy staan nader.
Aan ’n dun, goue kettinkie om haar nek hang ’n kosbare juweel. Vyf smaragde en vyf diamante is op ’n ronde goudskyf gemonteer. In die middel daarvan is ’n embleem wat hy nie ken nie, maar dat dit Westers is, ly geen twyfel nie. Die juweel op sigself is baie werd en dit maak dié vonds nog waardevoller.
Leia volg sy blik, en haar hand gaan beskermend na haar hals. Die vrou wat haar grootgemaak het, het hierdie blink dingetjie vir haar bewaar. Dit is al wat sy nog het wat haar daaraan kan herinner dat sy van ’n ander land kom en nie werklik een van hierdie mense is nie.
Valdi se oë vernou. Hy is vasbeslote om die hangertjie by haar te kry, maar miskien moet hy net ’n rukkie wag. Hy sal haar eers mak maak en dan sal hy dit by haar vat. Dis duidelik dat sy geen benul van die waarde van die juweel het nie.
’n Doodse angs het Leia beetgepak toe sy met die trap af gedwing word na die skip se ruim. Die onbekende duisternis het die vrees in haar vererger, haar ore het gesuis en sy het gewag dat iets verskrikliks moet gebeur. Die afskuwelike stank in die ruim het haar gewalg, maar sy kon nie na die dek terugkeer nie. Agter haar was Teka en sy kon die meisie se swaar asemhaling hoor, haar angs aanvoel.
Leia het afgeklim en haar hande was nat van die sweet. Haar hele liggaam het gebewe. Sy was in die maag van die monster … ’n plek waarvandaan niemand ooit terugkeer nie.
Geleidelik het die vrees plek gemaak vir onsekerheid. Niks het gebeur nie. Hulle het iewers in die duisternis ’n lêplek gekry en gewag. Hulle het nie gepraat nie, hulle was bang vir hul eie stemme. Bang dat hulle hul die woede van die monster op die hals sou haal as hulle praat, en dus het hulle geswyg. Elkeen het aan haar eie vrese en verlangens herkou en die gees van elke moontlike voorvader opgeroep om te help.
Die duisternis en die doodse stilte duur voort. Dis net die stank en die beweging van die skip wat werklikheid is.
Leia lê met haar kop op haar arm. Sy probeer die hongerpyne in haar maag ignoreer. Iewers hoor sy iemand kreun, en die geluid laat haar ineenkrimp. Die sagte gekreun word ’n klaaglied. Dit vul die donker, stink ruim, trommel teen die ore van die arme wesens wat hul eie verlangens probeer vergeet.
’n Hand raak aan Leia, en sy ruk weg.
“Leia?” Teka se stem is hees en bewerig.
“Ek het geskrik,” sê Leia.
“Ons is nog nie dood nie.”
“Hierdie is erger … dis om lewend dood te wees!”
“Moenie so praat nie,” antwoord Teka met ’n snik in haar stem. Dan is dit weer stil, en hulle luister na die sagte gekerm wat weer byna opgehou het.
Die valdeur gaan skielik oop en ’n paar mans kom met die trap na onder. Hulle sit ’n mandjie muwwe brood op die vloer van die ruim neer en langsaan ’n kan water. Een hou ’n lantern omhoog terwyl die ander hul neuse in hul sakdoeke druk.
Daar kom ’n roering onder die gevangenes. Hul oë blink onnatuurlik wit in hul swart gesigte. Kos beteken lewe … hulle gaan nie hier gelos word om van honger te sterf nie. Dis nog nie die einde nie. Daar is nog hoop vir hulle!
’n Klomp storm op die mandjie brood af, maar een van die matrose laat sy sweep venynig oor die rûe van die hongeres streep. Hulle ruk vinnig terug en stuit hygend die uitroepe van pyn.
Leia draai haar kop weg. Hier is baie meer gevangenes as wat sy gedink het. Die meeste van hulle ken sy nie, en baie van hulle kom reeds ver. Hul oë sit diep in hul oogkasse, en hul liggame is al uitgeteer. Sy besef maar te goed dat dié lot ook op haar en haar vriende wag.
Die matroos by die mandjie tel die brode een vir een op, breek dit middeldeur en skiet dit tussen die gevangenes in. Hulle val oor mekaar om ’n stukkie te kry, hulle krap mekaar se oë as ’t ware uit om die honger in hul mae te kan stil. ’n Woedende gevloek en geskel breek onder die mense in die ruim uit. Vroue en mans neem albei aan die gevegte deel. Iewers gil ’n vrou hard en deurdringend, maar dit bring die ander nie tot bedaring nie.
Op die trap staan die matrose en lag asof hulle die situasie terdeë geniet. Die laaste van die brode word die lug ingeskiet, en een van die uitgehongerde mans lek die laaste krummels van die boom van die mandjie op.
’n Stuk brood beland tussen Teka en Leia. Leia tel dit op. Selfs in die flou lig van die lantern is dit swart van die muf. Vier uitgehongerde swart mans storm op haar af, maar dan steek hulle onseker vas toe hulle besef dat sy nie soos hulle is nie.
Leia kyk op na hulle. Hulle is maer en uitgeteer, en sy wonder of hulle ook eens trotse krygers was. Het hulle ook gelukkig en laggend die jong meisies die hof gemaak en van baldadige vreugde saans die vuurdans gedans?
Sy kyk na die stuk brood in haar hande en weer na hulle. Dan hou sy dit na hulle uit.
“Vat dit. Ek kan nog uithou.”
Sy draai haar kop weg toe hulle die armsalige stukkie brood opskeur en soos diere verslind.
“Ons kon dit gehou het,” sê Teka verwytend.
Leia laat haar kop op haar knieë rus.
“Sou jy dit kon eet terwyl hulle so uitgehonger is?”
“Ons sal ook een van die dae so lyk.”
“Ons sal bly lewe,” antwoord Leia onverskillig. “Ons sal bly leef, maar ons sal nie weet hoekom nie.”
Al om die twee dae word die seremonie met die brood herhaal, en een maal per dag word water na die ruim gedra. Hoe verder die reis vorder, hoe slegter proe die water totdat Leia dit naderhand glad nie meer wil drink nie. Selfs deur die stank in die ruim kan sy die water ruik wanneer sy daaroor buk.
Een maal elke paar dae word ’n dooie uit die ruim gedra terwyl die oorblywendes swyend toekyk. Daar is haat in hul oë, hul swart gesigte is uitdrukkingloos. Die matrose verspil geen tyd wanneer hulle die dooies uitdra nie. Die starende gevangenes maak hulle kriewelrig.
Ook in Leia en Teka begin die haat roer. Hulle praat nie daaroor nie, maar hulle kan dit in mekaar se oë sien. Hulle baklei ook nou om ’n stukkie brood.
Valdi Lantini sit en broei in sy kajuit. Oor twee weke sal hulle die Kaap van Storms bereik. ’n Klompie van die slawe kan hy daar van die hand sit, maar hy sal met die grootste groep na Europa vertrek. Die een of ander tyd sal hy sy gevangenes moet inspekteer en net die bestes sal hy aan die Kaap kan verkoop. Die ander sal hy op pad na Spanje ’n bietjie vet voer sodat hulle daar ’n goeie prys kan behaal.
Hy weet net nie wat hy met die wit meisie moet maak nie. In die Kaap wag die graaf De la Fontaine op iets spesiaals, en miskien moet hy maar daaraan dink om die meisie aan dié edelman te verkoop.
Lantini se gesig vertrek. Hy is ’n duiwel, daardie man. ’n Mens kry sommer kouekoors wanneer hy met jou praat. Sy groen oë kyk dwarsdeur jou en hy sien alles wat in jou gedagtes omgaan. Hy is nie ’n man wat hom laat verkul nie, maar hy kibbel ook nie oor die prys as hy ’n slaaf moet koop nie. Die meisie sal hom sekerlik geval, al is dit ook net om sy verdraaide sin vir humor te bevredig. Lantini besluit die graaf is ’n boef. De la Fontaine is ’n gewetenlose, beginsellose man wat ’n sukkelaar se nek vir die pret sal omdraai.
Valdi ril en staan op. Hy haat dit om met De la Fontaine besigheid te doen, maar dit kan nie anders nie. Die graaf het hom opdrag gegee om vir hom ’n slavin te bring wat anders is. Maar hoe moet ’n man nou maak as die meisies se gladde velle en mooi gesiggies tydens die reis verdwyn?
Die valdeur van die ruim word oopgemaak, en vier matrose gaan versigtig met die trap af na onder. Die gevangenes staan in ’n kring om die dooie vrou op die klam vloer. Vandag is daar nie net die stille haat in hul oë nie. Hul houding is dreigend, en dit laat die matrose onseker op die trap aarsel.
Asof hulle op dié teken gewag het, begin die gevangenes stadig vorentoe beweeg.
“Bly waar julle is!” skreeu die een matroos en haal vinnig die sweep van sy lyfband af. Hulle ignoreer hom en kom voetjie vir voetjie nader terwyl ’n skrikwekkende stilte oor hulle hang. “Terug!” skreeu hy en lig die sweep.
Die gevangenes voel skaars die geniepsige houe van die sweep. Hulle trap versigtig oor die dooie vrou en bereik die voet van die trap.
Al vier matrose slaan links en regs na die swart massa wat ál nader kom, maar dit maak geen indruk nie. Paniekerig vlug hulle ’n paar trappies op na bo.
“Die luik!” skreeu die een. “Ons moet uitkom en die luik toemaak!”
Hulle draai om om boontoe te vlug, maar die gevangenes kry nou lewe. Soos ’n swart golf stu hulle vorentoe en pluk die matrose van die leer af. Onder vang hul maats die vier stomme mans, wat hulself gillend en skoppend probeer verdedig.
Leia byt op haar tande. Ons sal hulle vermoor, dink sy. Ons sal die hele gruwelike spul vermoor en teruggaan. Met koue gevoelloosheid staan sy en kyk hoe die ander die matrose verniel. Met ysige afsydigheid hoor sy hul pleidooie en hul geroep na hul moeders. Sy dink aan al die mense wat deur hierdie soort mans uit haar stat weggeneem is. Niemand het hulle ooit weer gesien nie … hulle is weg … en wie weet watter verskriklike lot het op hulle gewag?
Die gevangenes stroom teen die leer op na die dek. Hulle word verblind deur die skielike skerp lig van die middagson, en dit gee die matrose genoeg tyd om van hul skrik te herstel. Swepe, weet hulle, sal nie nou enige indruk maak nie, en hulle gryp na hul kapmesse. Hulle dryf die gevangenes met woeste kaphoue terug na die valdeur, maar daar is nie meer keer aan die stroom wat van onder af opstu nie. Hulle borrel by die luik uit, knip hul oë teen die skerp lig en som baie gou die situasie op die dek op.
Van oral af is daar nou geskokte uitroepe, en een van die matrose hardloop om die kaptein te gaan roep. Intussen oorrompel die gevangenes twee van die matrose en neem hul kapmesse af. Met hierdie wrede messe gewapen, het hulle ’n beter kans om hul doel te bereik.
’n Bloedige geveg bars op die dek los. Menige gevangene sterf in ’n bloedplas. Ander stort met ’n gil van die dek af in die bruisende see. Ook die matrose spring nie vry nie.
Valdi staan geskok op die voorkasteel. Wat ’n sinnelose slagting, dink hy met toegetrekte keel. Dis asof die duiwel in die gevangenes gevaar het. Hulle storm doodsveragtend op die matrose af, wat hulle wild en wakker afmaai.
“Staak dit!” gil hy, en vir ’n oomblik is daar ’n verposing in die geveg. “Het julle almal nou waansinnig geword?”
Die swart gevangenes verstaan nie wat hy sê nie en besluit dat dit onbelangrik is. Hulle het nou meer messe buitgemaak en is besig om die geveg te wen. Hulle kan niks meer verloor as wat hulle reeds verloor het nie. Sonder meer sit hulle die geveg voort.
Valdi spring soos ’n prop op die dek op en neer. Woedend en geskok pluk hy sy pistool uit sy lyfband, korrel na een van die gevangenes en trek die sneller. Die man knak vorentoe en sak op die dek neer.
Die knal van die skoot ruk die gevangenes tot stilstand. Hulle staar op na die voorkasteel waar die vet mannetjie met die rokende wapen in sy hand staan, en hulle kan nie begryp wat nou gebeur het nie.
Dit kos Valdi minder as ’n sekonde om te besef dat hy die kaarte in sy guns laat swaai het. In stilte laai hy weer die pistool en hierdie keer skiet hy na die mas. Hout splinter uit die kant daarvan en die gevangenes deins effens terug. Hulle vrees en bygeloof oor die onbekende kry die oorhand. Hulle ken vuur, maar hierdie vuur wat oor ’n afstand kan doodmaak, is vreemd. Met wydgerekte oë staar hulle na die mas en na hul makker wat met ’n gat in sy rug op die dek lê.
“Terug na die ruim!” skreeu Valdi hees en trek nog ’n skoot af.
Die gevangenes aarsel nie langer nie, maar bondel beangs na die valdeur. Intuïtief voel hulle aan dat hulle in daardie stink gat veilig sal wees teen die man wat vuur en dood saai met die klein stukkie yster in sy hand.
Leia sien hulle terugkom met vaal gesigte en wydgerekte oë. Sy het die skote gehoor en dit nie begryp nie. Tog het dit ook vir haar in haar spore tot stilstand gebring, en sy en Teka het na die verste hoek gewyk.
Op die dek is dit nou baie stil. Die valdeur is terug in sy plek. Die swaar gewonde gevangenes word oorboord gegooi, en die matrose na hul kajuite geneem.
Valdi vloek lank en lustig. Ten minste twintig slawe is daarmee heen. Dis ’n duur prys om te betaal. Nog ’n paar sal binne die volgende week sterf. Hierdie reis was nie die moeite werd nie.
Befoeterd keer hy terug na sy kajuit. Hy is woedend oor sy matrose wat gesterf het. Die beste wat hy nou kan doen, is om die Kaap te probeer haal en daar ander matrose te soek. Die slawe sal hy in kettings moet sit om te verhoed dat daar weer ’n opstand kom.
Leia luister afgetrokke na die gekerm om haar. Daar is niks waarmee hulle die pyn van die gewondes kan verlig nie. Hulle het nie eens iets om op die wonde te strooi om besmetting te voorkom nie. In die vuil ruim het die arme drommels geen kans nie.
Sy voel-voel aan die koue yster van die enkelringe, en die geluid van die rinkelende kettings maak haar hart swaar. Vir die eerste keer in ’n baie, baie lang tyd huil Leia. Die trane spoel wit strepe deur die vuil op haar wange. Sy gee haar oor aan haar verlange na die groen veld waar sy vandaan kom. Sy verlang na die koel, helder water van die rivier en die skoon, blou lug. Sy verlang na die laggende, babbelende, moddervet kindertjies waar hulle tussen die riete kleilat speel. Sy onthou die man met wie Teka sou gaan trou het. Die vrou wat gisternag gesterf het, het drie klein kindertjies gehad. Daar oorkant in die hoek is ’n vrou wat dalk nog op hierdie reis die lewe aan haar eersteling gaan skenk.
Elkeen van ons het ons drome gehad, dink sy terwyl snikke haar skouers ruk. Nou is daar net die verlange.
Teka skuif nader aan haar. “Ons moenie terugdink nie,” fluister sy.
“Daar is niks anders om aan te dink nie.”
Teka aarsel. “Ek het baie nagedink. Ons kan niks verander nie, maar ons kan probeer om die beste te maak van wat voorlê.”
Leia se hand sluit om die hangertjie. “Hulle gaan dit van my wegneem.”
“Jy moet dit wegsteek.”
“Waar?”
“In jou klere. Hulle sal dink dat dit gesteel is.”
Leia kyk weg. Miskien sal sy die hangertjie behou, maar wat gaan dit aan die saak verander? Voorheen het sy geglo dat dit haar geluk sal bring, maar daar is nie werklik enige mag in dié klein juweel nie.
Agttien jaar gelede het sy in ’n vaatjie op ’n wit strand aan die ooskus van Afrika uitgespoel nadat die skip waarmee sy en haar ouers gereis het, gestrand het. ’n Inboorlingvrou het haar gevind en soos haar eie grootgemaak. Die groot, goedige Tembisa het haar teen die ander beskerm, haar alles geleer wat ’n goeie inwoner van die stat moet weet. Aan die begin het hulle haar gevrees omdat hulle geglo het dat sy een van die mense is wat soveel ongeluk oor hulle gebring het, maar mettertyd het hulle haar aanvaar as net nog ’n kind. Hulle het hulle oor haar blonde hare en blou oë verwonder en haar selfs begin bederf.
Twee jaar gelede het Tembisa op haar sterfbed die hangertjie aan haar gegee. Die goeie ou vrou het haar vertel dat dit om haar nek was toe sy gevind is.
“Jy moet die pad loop waarheen dit jou neem,” het Tembisa gesê. “Jy hoort nie hier nie, al is dit al plek wat jy ken. Jy hoort waar daardie blink klippies en goud vandaan kom. Gaan soek jou land, Leia, en mag jy dan werklik gelukkig wees.”
My land, dink Leia en sluk. Ek hoort nêrens meer nie!
Die skip lê al geruime tyd doodstil en die gevangenes wonder wat nou aan die gebeur is. Reeds twee keer het Valdi Lantini na die ruim gekom en hulle deurgekyk. Dan is ’n paar van hulle van hul kettings bevry en na die dek geneem. Die ander sit stil en luister na die gepraat en geloop op die dek bokant hul koppe. Dié wat weggeneem word, keer nie terug nie.
Teen laatmiddag staan Lantini op die dek en wag sy belangrike besoeker in. Hy voel omgekrap oor die ontmoeting wat voorlê. De la Fontaine is nie iemand vir wie jy enigiets kan wegsteek nie.
Daar is ook ’n ander irritasie. Hy kan die hangertjie wat om Leia se nek was, nêrens vind nie. Dit het spoorloos verdwyn. Hy het elkeen van die gevangenes in die ruim laat deursoek, maar die hangertjie is weg. Hy moes dit liewer daardie eerste dag by haar afgeneem het, maar hy het soos ’n idioot gedink dat daar nog baie tyd daarvoor was. Dalk het dit saam met een van die dooie slawe oorboord verdwyn.
Hy vloek hardop en spuug woedend na die hoofmas.
“Nou toe nou, Valdi,” praat ’n bekende stem agter hom en hy swaai vinnig om. De la Fontaine lag. “Het die kopers jou te min vir jou ware betaal?”
Lantini ruk hom reg. Hy wens iemand wil die graaf versuip. Dis mans soos hy wat maak dat vroue nie eens na sy kant wil kyk nie. Die man is byna onbehoorlik aantreklik, en sy koue afsydigheid betower die stompsinnige vrouegeslag nog meer. Sulke onregverdigheid is genoeg om van te stik.
“A, signore! Ek het u verwag. Ek het reeds ’n paar slawe uitgesoek en ek verseker u dat hulle net die beste is.”
De la Fontaine se oë vernou effens.
“Ek verkies om dié keer self uit te soek.”
Lantini se moed sak in sy skoene. Hy moes die wit meisie versteek het. In Spanje is daar kopers wat nie oor die prys sal kibbel nie.
“My keuse sal u geval, signore.”
Die graaf stap na die luik.
“Natuurlik, Lantini, maar ek verkies nogtans om dié keer my eie ware uit te soek.”
“U kan nie daar ingaan nie, signore!” roep Lantini in ’n piepstemmetjie uit. “Hulle sal u verskeur!”
Die graaf skud sy kop spytig.
“Het jy hulle dan só sleg behandel?” Sonder om weer na die kaptein te kyk, gaan De la Fontaine met die trap af.
Lantini volg hom verskrik en vies. Hoe keer ’n mens ’n man wat daaraan gewoond is om te doen wat hy wil?
Dit duur ’n paar minute voordat Jacques de la Fontaine se oë aan die donker gewoond raak. Die reuk in die ruim walg hom, en hy is skielik spyt dat hy hierheen gekom het. Teruggaan wil hy ook nie, want dan sal Lantini die idee kry dat hy enige slaaf aan hom kan afsmeer.
Sy blik dwaal oor die armsalige skepsels wat nog in hul swaar kettings bly sit. Hul leë oë sit diep in die kasse en die meeste van hulle is feitlik heeltemal naak. Dis die eerste keer dat hy self na die ruim van so ’n slaweskip kom, en die toestand skok hom.
“Jy is laer as ’n vark, Lantini,” fluister hy vir die kaptein. “Mense soos jy behoort van honger te vrek.”
Lantini knip sy oë. “Signore …”
“Hierdie gat is ’n volmaakte spieëlbeeld van jou stink siel,” sis De la Fontaine. Hy het die jong vrou met die geswelde buik in die hoek opgemerk, en ’n koue woede kom lê in hom. “Bring daardie vrou uit. Ek sal haar by jou koop.”
Lantini skud sy kop stadig.
“Sy sal die geboorte nie oorleef nie, signore. Dis ’n slegte koop.”
“Doen soos ek sê!” blaf die graaf. Sy oë is koud soos graniet. Dan kyk hy na die ander skepsels. Hy kies nog drie van die mans wat lyk asof hulle nie nog ’n dag op see sal oorleef nie.
Lantini skud sy kop wanhopig. Vir daardie armsalige skepsels sal hy bitter min kan verwag. Die edelman wil hom hierdie keer ’n lelike streep trek.
“U doen ’n swak keuse, signore.”
“Dis my saak,” antwoord De la Fontaine kortaf.
’n Ou grysaard sit ineengekrimp teen die wand van die ruim. Hy vee telkens met sy knopperige ou hande oor sy gesig terwyl sy mond aanhoudend beweeg.
“Ek sal die ou man daar ook by jou oorneem.”
Lantini gooi sy hande wanhopig in die lug. Dit is die laaste strooi. Die graaf het die kluts kwytgeraak!
De la Fontaine draai om om weer met die trap op te klim, maar dan vang ’n beweging sy oog. Hy kyk vinnig in daardie rigting en ruk tot stilstand. Skielik draai hy om na Lantini en gryp hom voor sy bors.
“ ’n Blanke!” sis hy woedend. “Aan watter smerige ellendeling wou jy háár verkoop?”
Lantini verbleek. “Net aan die hoogste bieër, signore!” roep hy in ’n piepstemmetjie uit.
De la Fontaine se vuis plof teen sy neus, en hy val tussen die grinnikkende gevangenes in.
“Ek koop dié wat ek uitgesoek het en die meisie vir tweeduisend dukate – en mag die duiwel ’n spesiale plekkie vir jou in die hel bêre!”
De la Fontaine draf teen die trap uit met die beeld van die halfnaakte, beeldskone wit barbaar in sy gedagtes ingebrand.
