Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 4 - Annelize Morgan - Страница 7
4
ОглавлениеLeia staar ’n oomblik lank geskok na die man aan haar voete. Selfs in die stikduisternis van die hut kan sy die donker kol bloed aan sy hemp sien. Dan draai sy om en ruk die deur oop. In haar hand het sy nog die mes met die vars bloed aan die lem.
Bako het die gegil gehoor, en die oomblik toe Leia die deur oopmaak, bereik hy haar uitasem. Leia se bleek gesig en die bebloede mes in haar hand vertel hom wat gebeur het. Hy vloek en roep boontoe om hulp voordat hy by die hut ingaan.
Leia strompel na die vuurtjie wat intussen al tot ’n hopie gloeiende kole uitgebrand het. Daar bly sy staan terwyl haar skouers ruk van geluidlose snikke, en sy bewe van skok.
Silo en die ander kom ook te voorskyn. Een van hulle gooi swyend nog hout op die kole, en die vlammetjies begin stadig weer lek en groei.
Bako kom uit die hut. Sy gesig is asvaal.
“Ek sal die meester moet gaan roep,” sê hy skor.
Leia kyk op na hom, maar sê niks. Haar oë is onnatuurlik groot in die flikkerende lig van die vuur. Haar gesig is wasbleek, behalwe vir die rooi hale oor haar wang waar die man haar geklap het. Dan dwaal haar blik weg na iewers agter Bako.
Jacques de la Fontaine bly net binne die ligkring van die vuur staan. Sy blik dwaal oor die slawe wat verskrik agteruitstaan, oor Bako wat nog asvaal van skok sukkel om woorde te vind en oor Leia wat hom met wydgerekte oë aankyk. De la Fontaine sien die bebloede mes in haar hand en sidder. Sy kom uit die donker hart van Afrika, dink hy. Daar beteken ’n man se dood nie veel nie. Hoeveel ander het sy nie al so om die lewe gebring nie?
Hy draai na Bako. “Is hy dood?”
“Nee, meester.”
“Gaan haal ’n dokter.” Hy kyk terug na Leia toe Bako weghardloop asof hy vlerke aan sy voete het. “Wie was dit?”
Die aandwind roer haar glimmende blonde hare en waai slierte oor haar bleek gesig.
“ ’n Voorman,” sê sy hees. Die mes glip uit haar hand en val in die stof. “Die een met die rooi baard.”
De la Fontaine kyk na die ander slawe wat nog roerloos in ’n kring staan.
“Gaan na julle hutte.”
Traag gehoorsaam hulle. Leia kyk verlangend na hulle asof sy liewer graag by hulle sou wou wees. Eers toe almal weg is, praat De la Fontaine weer.
“Ek sal jou swaar hiervoor moet straf,” sê hy kil.
Die lig verdwyn uit haar oë toe sy wegkyk. Hy sien die opgehewe hale aan haar wang en hy onthou die dag toe Beatrice hom vertel het wat by die wingerde gebeur het. Hy onthou hoe Leia vroeër die aand gesing het en hoe daardie iets in hom geroer het wat hy nie kon begryp nie.
“Besef jy wat jy gedoen het, Leia?” vra hy op ’n sagter stemtoon. Sy is nog rou, dink hy half moeg. Ek kan haar nie nóú haar vryheid gee nie. Dit sal haar einde beteken omdat sy nog volgens die wette van die wildernis leef. Sy moet eers die beskawing verstaan voordat ek haar kan loslaat.
Sy kyk op na hom. “Ek het een van jou mense met ’n mes gesteek.”
“Dis nie waaroor dit gaan nie. Jy het ’n man gesteek wat oor jou aangestel is. Dis opstand teen gesag.”
Daar kom lewe in haar oë. “Moes ek hom maar toegelaat het om te doen wat hy wou doen?”
“Jy kon net om hulp geroep het.”
“Ek het … niemand het kom help nie.” Sy byt op haar tande. “Silo het die man by my hut sien ingaan … hy móés dit gesien het, maar hy het nie kom help nie. Hy is net so bang soos die ander.”
Die graaf frons. “En Bako?”
“O, hy het kom kyk wat aangaan, maar hy is ook bang. Niemand van ons weet wat jy volgende gaan doen nie. Elkeen moet hier vir hom- of haarself sorg.”
De la Fontaine staar ’n ruk lank swyend in die vlamme van die vuur wat nou lustig brand.
Die dokter daag op met Bako kort op sy hakke. Hy en die graaf gaan na die hut om te kyk wat daar vir Jules gedoen kan word.
Bako kom staan by Leia. “Wat het hy gesê?” vra hy versigtig.
“Niks … niks waarop ek kan hoop óf wat ek kan vrees nie.”
Bako frons bekommerd. “Jy moet by hom pleit, Leia. Hy is nie so ’n harde man nie. Vra hom om jou nie te swaar te straf nie.” Die lig van die vlamme flikker op sy beplooide gesig. “Jy sal nou nederig moet wees. Jy het ’n verskriklike ding gedoen, en as jy opstandig is, sal hy jou nog swaarder straf.”
“Ek soebat niemand vir iets nie,” sê sy koppig. “Ek gaan my nie so verneder deur op my knieë voor hom te pleit nie.”
“Asseblief … dis jou enigste kans!”
Leia swyg. Ek was nie verkeerd nie. Elke mens het tog die reg om homself te verdedig. De la Fontaine kan nie van my verwag om myself vir die gebruik van die arbeiders beskikbaar te stel nie.
Die dokter en De la Fontaine kom weer uit die hut. Hulle lyk nie baie bekommerd nie, en Bako sug van verligting. Die voorman sal nie sterf nie, en dus sal Leia se straf nie heeltemal so erg wees nie.
Die dokter vertrek weer. De la Fontaine beveel Bako om toe te sien dat die voorman na sy woonkwartiere geneem word. Terwyl Bako ’n paar slawe bymekaarkry om die gewonde man na sy kamer te dra, kom die graaf by Leia staan.
“Al was dit selfverdediging, kan ek dit nie ongestraf laat verbygaan nie.” In die flikkerende lig van die vlamme is sy oë net twee donker poele. Die lig speel in sy swart hare, oor sy gesig en deftige klere. Hy lyk groter en dreigender, en tog voel dit vir Leia asof daar iewers in sy ongenaakbaarheid vanaand ’n sagte plek is.
Sy kyk op na hom. “Die wiel?” vra sy hees en hy sien die naakte vrees in haar helder blou oë.
“Nee … jy sal ’n volle week in afsondering bly.” Daar is ’n flikkering in sy oë. “Jy sal dit oorleef.”
Die kas, dink sy ontsteld toe hy van haar af wegstap agter die slawe aan wat die gewonde man dra. Hy gaan my in die kas opsluit vir ’n hele week. Sy begin bewe. Dit was maklik om ’n dag te oorleef, maar ’n week … Sal haar haat haar ’n hele week kan dra? Sal sy so lank teen haar emosies kan veg en nog oorwin?
Ver van die vuur en die slawehuisies gaan die graaf staan en kyk terug. Hy sien Leia op haar knieë langs die vuur met haar gesig in haar hande. Haar glinsterende hare hang soos ’n stralekrans om haar kop. Hy draai vinnig om en stap verder.
Ons is albei vasgevang in ons eie wette, dink hy somber. Eers as Leia die wette van die beskawing leer ken en begryp, sal sy kan begin om weer geluk te vind.
De la Fontaine glimlag effens oor sy eie gedagtes. Wat beteken die geluk van ’n slavin tog vir hom? Hy het haar gekoop en sy is sy eiendom. Haar gemoedsrus en geluk het tog niks met hom te doen nie, maar die feit dat hy haar moet straf, hinder en knaag aan hom. Hy wou dit verhoed … hy wou haar nog nooit straf nie omdat hy die vrees en onsekerheid in haar aanvoel en begryp. Hy bal sy vuiste. Hoekom word hy elke keer gedwing om juis dit te doen wat hy wil verhoed? Hoekom kan sy nie sy posisie begryp en dit vir hom makliker maak deur binne sy wette te bly nie?
Hierdie keer voel die kas donkerder en kleiner. Die son is warmer, en die nagte kouer. Leia huil geluidloos. Net haar skouers ruk, en die trane loop vrylik oor haar stofbesmeerde wange. Sy besef vir die eerste keer die nodeloosheid en sinneloosheid van haar opstand. Dit het alles na ’n doodlooppunt gelei.
Sy dink dikwels aan die graaf. Dan onthou sy sy ruwe gesig met die sterk mond, sy groot gestalte en sy fier houding. Sy dink aan sy groot, sterk hande en ook aan die koue woede in sy oë. Sy besef dat sy hom vrees, dat sy hom van die begin af gevrees het en hom juis daaroor gehaat het. Maar met die vrees meng ’n ander emosie. Hy is nie net haar meester vir wie sy moet gehoorsaam en aan wie sy onderdanig moet wees nie. Hy is ook ’n man soos geen ander nie.
Dié ontdekking ruk soos ’n skok deur haar. Sy besef die ontsettende implikasies en haar keel trek toe. Haar lewe en geluk sal hier op La Liberté tot ’n stadige einde kom. Daar is tog baie mans van haar eie ras en kleur … hoekom moet dit juis hy wees?
Soos die dae verbygaan en die vermoeienis ál groter word, word hierdie gevoel van haar egter ook juis ’n rede om die graaf te haat. Sy wíl hom haat … sy móét hom haat om haarself te red.
Die ou gravin is baie stil gedurende die week wat Leia in die kas is. Die spanning is duidelik op haar gesig te lees, maar Jacques probeer om dit nie raak te sien nie. Hy moet tot elke prys dissipline op die landgoed handhaaf.
Dis Beatrice wat die saak die eerste keer ophaal.
“Jy moes haar liewer lyfstraf gegee het,” sê sy terwyl sy klein slukkies van haar limonade neem. “Haar soort verstaan geen ander taal nie.”
Jacques kyk vinnig na haar. “Hierdie manier is minder onaangenaam as om haar aan ’n paal vas te maak en haar rug tot op haar middel bloot te lê. Hier is min mense wat so ’n toneel sou kon verduur.”
Beatrice haal haar skouers op. “En waarom is jy dan nou so skielik gevoelig daaromtrent? Sy is net een van jou slawe. Jy kan tog doen wat jy wil.”
Die gravin sug. “Dis al erg genoeg soos dit is. Leia is blank soos ons, Beatrice.”
Die meisie kyk na die ou vrou. “En maak dit enige verskil, madame? Sy het as ’n barbaar grootgeword, en dit is wat belangrik is.”
Jacques se blik rus ondersoekend op Beatrice.
“Sou jy dalk die sweep graag self wou hanteer het?”
Sy kyk vinnig na hom, en die uitdrukking in sy oë waarsku haar dat sy nie te ver moet gaan nie. Sy sidder innerlik. Daar is geen warmte in hom nie, geen egte emosies nie. Dis net hierdie barbaarse slavin van hom wat nog iets in hom roer, en dit maak Beatrice woedend. Leia is ’n slavin, maar ek is vry … ek is die een wat hom uiteindelik gelukkig sal maak. Ek ken hom goed genoeg om te weet dat dit juis my krag is wat hom interesseer.
“Natuurlik sou ek nie, Jacques. Daar is tog dinge wat ’n vrou nie eens graag sal wil sien nie, maar dit gaan hier oor dissipline.”
Dit lyk asof hy effens ontspan. “Ek sal self daarvoor sorg. Hou jy maar liewer jou gedagtes besig met die dingetjies wat ’n vrou liewer sal wil doen.”
Nicole de la Fontaine vroetel met haar sakdoek in haar skoot.
“Ons kan haar nie hier hou nie, Jacques. Sy sal die situasie hier nooit kan aanvaar nie.”
De la Fontaine se gesig verstrak. Hy het nie verwag dat sy moeder so oor die saak sal voel nie.
“U was die een wat gevra het dat ek haar nie wegstuur nie, Moeder.”
Die gravin knik. “Ek weet … sy was so verskrik dat ek haar jammer gekry het.”
“Dan wil u hê dat ek van haar ’n speelbal maak?” vra die graaf koelbloedig. “Ek moet haar verkoop en wegstuur na ’n nuwe omgewing, nuwe mense en nuwe straf.”
Die gravin sluk ’n slag. “Dit sal vir ons almal die beste wees.”
Beatrice haal haar skouers op. “Ag, ek weet nie of dit nodig is nie. ’n Goeie pak slae sal haar wel tot ander insigte bring, en dan kan daar met haar opvoeding begin word.” Sy staan op en stap na die venster waar sy lank na buite staar voordat sy voortgaan: “Sy praat goed Frans en dus moet sy ’n buitengewone intelligensie hê. Huishulpe moet ten duurste gehuur word, en as ’n slavin vir dié doel gebruik kan word, kan ’n mens net aan die wenkant wees.”
De la Fontaine se gesig is uitdrukkingloos toe hy sê: “Haar wil sal nie buig nie, dit sal breek.”
Beatrice draai om na hom. “Maak dit werklik saak? Dis haar arbeid wat jy benodig, nie haar gees nie.”
Jacques se oë is kil soos stukkies ys. “Ek hoop ek het jou nie reg begryp nie.”
Beatrice kyk half verbaas, half onseker na hom. Sy kan De la Fontaine se houding nie mooi verstaan nie, maar sy sal ook nie toelaat dat Leia haar verhouding met die graaf vertroebel nie.
“My liewe Jacques, natuurlik bedoel ek dit nie sleg nie, maar dis tog duidelik dat jy haar nie graag wil verkoop nie. Ek het maar net aan ’n oplossing probeer dink, dis al.”
Sy uitdrukking verander nie. “Ek hoop dit was al, Beatrice.”
Sy kyk vinnig weg. Ek sal die klein barbaar vermorsel, dink sy wrewelrig. Ek sal haar wil breek sodat sy soos ’n mak hond uit my hand eet, en dan sal ek haar moor omdat sy meer emosies in die graaf wakker maak as wat ek ooit kon regkry. Beatrice is nie blind vir die feit dat die graaf sedert Leia se koms verander het nie.
“Dit ís al. Ek kan jou dit verseker.”
Die gravin skud haar kop stadig. “Verkoop haar, Jacques.”
Hy kyk na sy moeder. “Nou goed, aangesien niemand op dié punt kan ooreenkom nie, sal ek Leia se eie mening vra. Ek sal die keuse aan haar stel.”
Hy sien die woede in Beatrice se oë opflikker en glimlag effens. Vroue sal vir hom altyd ’n raaisel bly. Wat is daar in ’n arm, ongelukkige slavin wat die skone, skatryk en bedorwe Beatrice de Boudelaire kan vrees?
Ná die week in die kas is dit asof Leia ’n dwalende gees is. Snags droom sy dat sy terug is in daardie donker hokkie en dan gil sy aanhoudend totdat Bako haar kalmeer. Slaaptyd word vir haar ’n nagmerrie. Sy bly by die vuurtjie sit tot lank nadat die ander reeds gaan slaap het. Dan wonder sy of iemand daar in die donker hut op haar wag.
Die naweek bly sy ure lank langs die rivier sit. Hier is dit oop en lyk haar vrees vir haar byna belaglik. Hier kom die kalmte terug na haar en kan sy weer nugter dink.
Dis dan ook hier waar Salvador Mendoza haar raakloop.
“Help dit nog om te droom, Leia?” vra hy en sy kyk vinnig om na hom. Dan ontspan sy en glimlag selfs.
“Nee, dit help nie, maar dit hou my besig.”
Hy kom op die gras langs haar sit. “Die voorman sal oor ’n week weer op die been wees, maar ek dink nie hy sal langer hier wil bly nie.”
Haar keel trek toe. “Is die graaf kwaad daaroor?”
“Nee, ek dink hy is eerder verlig.” Hy kyk ondersoekend na haar. “Is jy spyt oor wat jy gedoen het?”
Sy kyk weg na die water. “Ja, ek is spyt. Ek moes hom maar toegelaat het om te doen wat hy wou doen. Dan sou net ek daaronder gely het, en niemand anders sou seergekry het nie. Dan sou die graaf my nie gestraf het nie … Ek sou hom nie gedwing het om my te straf nie.”
“Haat jy hom nog?”
Leia aarsel en sê dan: “Ja, ek haat hom nog. Ek moet.”
“Hoekom?”
Mendoza kyk na haar klassieke profiel, die mooi mond en lang, donker wimpers.
“Besef jy dan nie dat hy ondanks alles nog probeer om jou te beskerm nie? Hy het jou op ’n manier gestraf wat hy weet nie jou wil sal breek nie. Jy het reeds bewys dat die kas jou nie kan oorwin nie, en daarom het hy jou weer soontoe gestuur. Hy wou jou liggaam nie met lyfstraf skend nie en hy wou jou die vernedering van die wiel spaar.”
Sy draai na hom met groot, helder oë. Mendoza ruk inwendig toe hy haar diepste geheim in ’n onbewaakte oomblik sien.
“Leia … dis sinneloos!” sê hy skor.
“Ek weet.”
“Haat hom liewer.”
Sy kyk weg. “Dis nie moeilik nie. Dit sal ook nie moeilik wees om hom te vermoor nie.”
Hy snak na sy asem. “Jy moet berus. Jy moet alles aanvaar. Daar is geen ander manier waarop jy weer jouself kan word nie.”
Sy lek oor haar bolip. “Ek kom iewers vandaan … van iewers waar ek nog nooit was nie … waarvan ek nie kan onthou nie. Ek is nie as slaaf gebore nie en ek hoort nie hier nie. My ouers het albei verdrink toe hul skip gestrand het. Maak dit van my ’n slaaf ? Gee dit ander die reg om my soos ’n besitting te koop? Al wat ek van my ouers het, is ’n hangertjie met ’n vreemde embleem daarop. Niks meer nie. Dis my enigste bewys dat ek nie hier hoort nie.”
Mendoza frons. “Is dit genoeg?”
“Vir my is dit.”
Eers teen die Sondagmiddag besluit De la Fontaine om met Leia te praat. Hy het die oomblik bly uitstel omdat hy bang is sy sê dalk dat sy graag wil weggaan. Dan sal hy weet dat hy gefaal het in sy poging om haar sover te bring om alles te aanvaar.
Bako bring Leia na die koelte van die akkerbome voor die herehuis. Dan maak hy homself vinnig uit die voete soos die graaf hom beveel het om te doen.
De la Fontaine stap na Leia toe. Sy wag hom met groot, bang oë in, en hy byt op sy tande. Het die kas dan nou eindelik haar wil gebreek?
Toe hy haar bereik, huiwer sy net ’n oomblik voordat sy op haar knieë sak.
“Staan op,” sê hy sag.
Sy kom weer orent en wag gespanne op wat hy vir haar wil sê. Die kere wat hulle so van aangesig tot aangesig gepraat het, was nooit aangenaam nie. Op die oomblik sien sy nie vir nog meer spanning kans nie.
“Ek luister, meester.”
Hy byt op sy tande. Sy is nie meer die uitdagende, veragtende meisie wat hy hierheen gebring het nie. Hy onthou haar woede en haar trots die dag toe hy haar op die skip by Lantini gaan haal het en hy haat homself vir wat hy reeds aan haar gedoen het.
“Jy sal nooit gelukkig hier kan wees nie,” sê hy ná ’n lang stilte. “Ek gaan jou aan monsieur Mendoza verkoop. Miskien sal jy daar beter vaar.”
Die skielike kilheid wat in haar oë opkruip, laat hom liggies frons.
“Maak wat jy wil,” sê sy ysig. “Ek is mos net ’n stukkie van jou eiendom.”
“Liewe magtig, ek wil jou help!” ontplof hy. Haar koue onverskilligheid maak hom woedend. “Gaan jy dan nooit verstaan dat ek jou nie wil vernietig nie?”
“Waarom doen jy dit nie?” vra sy omgekrap. “Omdat ek nie lyk soos die ander nie? Omdat my vel dieselfde kleur as joune is?”
Hy bal sy vuiste en is bly dat daar nie van die ander slawe by is om te hoor hoe sy met hom praat nie. Toe sy op haar knieë gegaan het, het hy vir ’n oomblik gedink dat haar wil geknak het, maar dit het nie. Haar opstand bly onder die oppervlak sluimer.
“Omdat ek jou uiteindelik jou regmatige plek wil gee,” sê hy vol ingehoue woede. “Eendag wil ek jou jou vryheid gee, maar ek kan dit nie doen voordat jy die wette van die beskawing aanvaar het nie!”
“Die wette van die beskawing is nie dieselfde as dié van die slawe nie!” Haar blou oë skiet vuur. “In my posisie mag ek gebruik en misbruik word, maar as ’n vry mens word ek beskerm!”
“Ek beskerm jou,” sê hy, en sy stem is skielik weer rustig en diep, al woel die woede onder die oppervlak. “Ek het jou gekoop om jou te kan beskerm teen wat Lantini met jou beoog het.” Sy aantreklike gesig is hard soos graniet. “Het jy al vir ’n oomblik gedink wat jou lot dáár sou wees? Jy sou op ’n slawemark verkoop word. Hulle sou jou klere uitgetrek het sodat jy deur almal bewonder kon word en ’n goeie prys vir jou gekry kon word. Dalk sou jy iewers in ’n harem beland het waar die een of ander sjeik jou kan gebruik wanneer hy daarna voel!”
Leia sidder liggies. Niemand het haar ooit vertel wat die werklike lot van wit slavinne is nie. Miskien het niemand geweet nie.
Hy kyk af na haar ietwat bleek gelaat. “Ek stel jou voor ’n keuse: Wil jy verkoop word, of wil jy hier bly en probeer om na my raad te luister?”
Sy sluk hard. “Ek wil bly.”
’n Glimlag speel om sy mondhoeke. Hy weet goed genoeg dat dit nie die einde van hul konfrontasie sal wees nie.
“Nou goed, ek aanvaar dit so. Jy kan maar gaan.”
Sy probeer aan iets dink om te sê, maar sy kan nie. Dan draai sy vinnig om en hardloop van hom af weg.
Hy lag sag. Dit is net ’n wapenstilstand dié. Oor ’n paar dae of miskien ’n week, sal daar wel weer iets opduik om die vonk in Leia aan te steek. Sy het die vuur van die jeug aan haar kant, maar ook die lis van ’n vrou. Die lag verdwyn uit sy oë … Sy is ’n vrou, bo alles is sy nog ’n verruklike vrou …
Leia se goeie voornemens duur nie baie lank nie. Solank as wat die onsigbare kettings haar aan La Liberté en aan De la Fontaine verbind, sal die opstand in haar bly.
Sy kan ook nie aan Beatrice se gedurige teenwoordigheid op die landgoed gewoond raak nie. Daardie venynige hou met die karwats het sy nog lank nie vergeet nie.
Teen hierdie tyd het sy egter al deeglik besef dat sy niks aan haar situasie kan verander nie. Opstandigheid bring net meer moeilikheid. Daar is vir haar geen hoop om ooit hier uit haar gevangenskap weg te kom nie.
Terwyl sy gebukkend in die wingerd werk, hou sy Beatrice en die graaf uit die hoek van haar oog dop. Hulle staan ’n paar treë van haar af en gesels gedemp. De la Fontaine lyk vandag ontspanne en lag af en toe oor iets wat die meisie sê.
Leia byt op haar tande. Sy beny Beatrice haar sorgelose bestaan. Sy beny haar haar mag as ’n ryk, blanke meisie. Hul wêrelde verskil soos dag en nag en tog, wie weet, sou sy dalk ook iemand soos Beatrice kon gewees het as die skip nie byna twintig jaar gelede langs die kus van Afrika gestrand het nie.
Sy merk dat Beatrice skielik in haar rigting kyk en sy verstyf. Sy hoop net nie dat die vroumens weer moeilikheid gaan soek nie. Sy weet nie of sy haarself sal kan beteuel nie, en as sy opstandig raak, sal sy weer gestraf word.
Beatrice staan ’n tree of wat nader en beskou haar ingedagte.
“Jy kan van dié een ontslae raak, Jacques,” sê sy asof sy van ’n perd praat. “Jy weet tog self dat jy nie veel nut vir haar het nie.”
Leia kyk nie op nie, maar so tussen haar werkery deur loer sy na die graaf wat met ’n strak gesig bly staan.
“En hoekom moet ek?” wil hy weet.
“Jy behoort ’n goeie prys vir haar te kan kry,” gaan Beatrice ongeërg voort. “Jy het my tog belowe dat jy vir my daardie pragtige merrie by monsieur Du Toit sal koop.”
“Ek het nie nodig om my slawe te verkoop om ’n perd te kan bekostig nie, Beatrice.”
Sy haal haar skouers liggies op. “Ek sou dink dat dit ’n goeie ruil sal wees.”
Leia veg teen haar woede. Dis vernederend om na dieselfde waarde as ’n perd geskat te word. Haar hande ruk liggies terwyl sy die trosse druiwe uitdun. Ek sal haar nog eendag vermoor! dink sy wrewelrig.
Beatrice lag. “Het sy dan die plek van jou hanslam ingeneem, Jacques! Ek weet ek het gesê dat jy haar miskien nie moet verkoop nie, maar ek het daaroor nagedink. Sy bring vir jou meer moeilikheid as wat nodig is.”
“Daaroor sal ek self besluit,” sê hy.
Beatrice kyk op na hom. “Lantini is terug in die Kaap en hy het na haar verneem. Hy kan ’n enorme bedrag vir haar kry en is bereid om haar by jou terug te koop.”
“Lantini is ’n vark,” sê hy met gevoel. “Ek onderhandel nie meer met hom nie.”
Sy betrag hom skewekop. “Dis nie goeie besigheid nie, Jacques. Lantini meen dat haar waarde vermeerder het noudat sy met die beskawing in aanraking was.”
“Ek dink nie ons hoef verder hieroor te praat nie,” sê hy kortaf en draai om om weg te stap.
Beatrice volg hom. “Jy kan dit darem net oorweeg,” sê sy vies. “Vierduisend dukate vir een artikel is nie te versmaai nie.”
Leia kan nie hoor wat hy antwoord nie. Die woede kook in haar. Die vrou se koelbloedigheid maak haar blind van woede. Eendag is eendag …
Die woede bly kook en borrel in haar. Sy rig dit teen alles en almal om haar. Tot teen Bako wat sy lot met gelatenheid aanvaar. Ook teen die graaf De la Fontaine wat hom aan ’n listige vrou soos Beatrice kan steur.
Teen sononder loop sy en Bako saam terug na die slawehuisies. Hy ken teen hierdie tyd daardie onnatuurlike glinstering in haar oë en wonder wat weer gebeur het. Hy het die graaf en Beatrice de Boudelaire by Leia gesien, maar hy kon nie hoor wat hulle praat nie. Daarna was die haat weer vlak in Leia se oë.
“Die vrou is onbelangrik, Leia,” sê hy paaiend. “Solank die graaf aan jou kant is, is jy veilig.”
“Sy is listig, Bako,” antwoord Leia bewend. “Sy sal hom nog eendag oortuig dat ek net een van sy … besittings is.”
“Kan jy nie sien dat sy jou wíl kwaad maak nie? Sy weet baie goed dat, as jy in opstand kom, jy weer gestraf gaan word. Bly net stil en alles sal oorwaai.”
“Hy kon anders opgetree het,” sê sy bot. “Hy kon my as iets anders as … ’n artikel beskryf het.”
“Hy het dít sekerlik nie gedoen nie.”
“Nee, maar hy het dit ook nie weerspreek nie. Hy verskil niks van daardie wyfieslang nie.”
Bako frons. “Het jy haar teruggeantwoord?”
“Sy het nie met my gepraat nie. Hy ook nie. Hulle het my gestaan en bespreek asof ek net ’n ding is wat nie kan hoor of sien nie.”
Bako lyk openlik verlig. “Dis goed dat jy stilgebly het.”
Die aand by die vuur is Leia rusteloos. Selfs die houtmasker waaraan sy so geduldig sit en kerf, kan nie haar aandag hou nie. Haar hart is nie by haar taak nie, en ná ’n rukkie sit sy die masker op die grond langs haar neer en staan op.
Sy is al ’n ent weg in die donker toe sy besef dat sy nog die mes waarmee sy gekerf het, in haar hande het. Met ’n skouerophaling steek sy dit in haar gordel en stap verder.
In die herehuis brand die lampe vrolik. Sy kan mense daar binne sien beweeg en bly roerloos in die donker skaduwees van die struike staan. Sy hoor Beatrice opgewek lag en die suiwer klanke van ’n klavesimbel bereik haar ore.
Die deur gaan skielik oop, en dan kom die graaf en die meisie uit. Hulle staan lank daar in mekaar se arms terwyl Leia met ’n bonsende hart toekyk.
Dis hoe dit altyd sal wees, dink Leia. Hy sal altyd daar in die lig en weelde wees, en ek hier buite in die donker en armoede. Hy sal geluk en vreugde ken, en ek net my verlange en hartseer.
Sy byt op haar tande en draai haar rug op hulle. Haar hart bons versmorend in haar keel. Haat en liefde is baie na aan mekaar, en op hierdie oomblik haat sy die graaf. Sy moes hom lankal vermoor het. Sy moes nooit toegelaat het dat haar emosies haar gesonde verstand oorheers nie. As sy hom doodgemaak het, sou haar eie lewe ook geëindig het, maar dis veel beter as hierdie daaglikse frustrasies en verlange en woede en hartseer. Dit sal beter wees as hierdie sinnelose, hol bestaan wat sy gedwing word om te voer.
Sy kyk versigtig terug na die huis en sien Beatrice by die deur ingaan. Die graaf bly nog ’n paar sekondes lank op die stoep staan en dan kom hy ingedagte afgestap na die tuin.
Leia hou hom dop tot hy tussen die struike verdwyn en dan sien sy hom weer ’n klein entjie van haar af in die flou lig van die maan. Hy kom met sy rug teen ’n boom staan, skynbaar heeltemal onbewus van sy omgewing.
Haar hart bons wild. As ek hom nou vermoor, sal niemand weet wie dit gedoen het nie. Ek kan hom vir ewig uitwis en ’n einde aan alles maak. Ek sal weer vry wees.
Haar hande is klam van die sweet toe sy die mes uit haar gordel haal. Haar hart maak beswaar, maar sy wil nie luister nie. Hy is vir haar verteenwoordigend van al die Lantini’s van die wêreld, van al die slawehandelaars en kopers van slawe.
Hy lig sy kop toe sy nader kom, maar kyk nie in haar rigting nie. Dalk voel hy aan dat alles nie pluis is nie, dink sy. Vanaand gaan ek my wreek op die mense wat ons ver van ons tuistes af in kettings dwing.
Sy is skaars vyf tree van hom af en sy kan nie misgooi nie. Net ’n oomblik lank kyk sy na sy aantreklike gesig, die oë wat nou in swart skaduwees gehul is, sy hande wat liggies op sy heupe rus. Sy dwing die klaende stem van haar hart op die agtergrond. Sy sal nooit weer so ’n geleentheid kry om ’n einde aan alles te maak nie.
Leia lig haar hand versigtig. Die beweging vang sy oog en hy ruk sy kop om na haar. Net ’n sekonde lank staar hulle in doodse stilte na mekaar. Dan byt Leia op haar tande en gooi die mes met al die krag wat sy in haar skraal liggaam het.
