Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 4 - Annelize Morgan - Страница 8
5
ОглавлениеIn die breuk van ’n sekonde waarin sy die mes gooi, ruk Leia se verstand tot helderheid. Net ’n klein, skaars merkbare beweging van haar gewrig verander die rigting van die mes en dit steek trillend vas in die skurwe stam van die boom, duime van die graaf se kop af.
Hy het nie ’n fraksie geroer van die oomblik dat hy haar gesien het nie. Hy het nie sy kop weggeruk nie en ook nou bly hy nog roerloos na haar staan en kyk.
Haar hele liggaam bewe van angs toe sy besef wat sy gedoen het. Sy sak op haar knieë neer en verberg haar gesig in haar hande. Maak my dood, pleit sy stom. Moenie hierdie marteling langer uitrek nie. Maak net ’n einde aan alles.
Jacques de la Fontaine kyk af na die meisie wat ’n paar treë van hom af op die dounat gras hurk. Daar is geen manier waarop ek kan bewys dat ek haar geen kwaad wil aandoen nie, dink hy. Sy sal aanhou om my te haat omdat ons mekaar nooit werklik kan begryp nie. Sy kan nie hierdie nuwe lewe van haar aanvaar of verwerk nie.
Hy loop tot by haar. “Staan op, Leia,” sê hy sag.
Sy ruk orent en kyk verskrik na hom. Sy donker gestalte troon bo haar uit.
Hy steek sy hand na haar uit om haar op te help. Sy staar na sy hand en dit neem ’n rukkie om tot haar deur te dring wat hy van haar verlang. Dan buk hy skielik en trek haar op haar voete.
Die warm aanraking van sy hand gloei deur haar. Dit bring ook die vrees terug.
“Meester …”
Ek behoort haar soos ’n kind te troos, maar ek mag nie, dink hy. Ek behoort haar toe te laat om haar hart teen my skouer uit te huil, maar dit kan nooit so wees nie.
“Ek verstaan hoe jy voel.” Sy stem is diep en sag en kalmerend. “Om my dood te maak sal vir jou net ongeluk bring. My lewe is dit nie werd nie.”
Leia staar swyend na hom. Haar haat het haar finaal verlaat.
Hy vee haar hare versigtig uit haar oë en ’n glimlag raak aan sy mond.
“Gaan haal die mes uit die boom. Ek glo nie dit behoort aan jou nie.”
Leia gehoorsaam, sonder teenstribbeling. Sy sukkel om die mes uit die boom te kry en hy kom help haar. Dan hou hy die mes na haar uit.
“Jy mag dit dalk weer nodig kry,” sê hy toe sy dit by hom neem.
“Meester …” fluister sy en dan val sy op haar knieë neer en soen sy hand.
De la Fontaine frons diep toe hy haar weer orent help. Hierdie gebaar van dankbaarheid ontstel hom.
“Gaan nou … Ons vergeet van wat vanaand gebeur het.”
Sy glimlag deur haar trane en dan draai sy om en hardloop die donker in.
Op die stoep van die herehuis staan Beatrice. Sy het die hele toneeltjie gesien en die woede stoot in haar op. Sy wou die wit slavin se wil gebreek hê, maar nou weet sy dat sy dit nooit sal kan doen nie. Sy sal Leia eers moet vermoor voordat sy Jacques weer vir haarself sal hê.
Bako kyk verbaas na die meisie toe sy met blink, nat oë by die vuur aankom. Haar geluk word byna tasbaar en hy wonder wat daar in die donker gebeur het wat haar so uitgelate maak.
“Kom, Silo, laat ons musiek maak!” roep sy na die man oorkant die vuurtjie.
Hy tel sy instrument op en lag kopskuddend.
“Waarvan sal jy vanaand sing?”
“Iets moois,” sê sy.
By die herehuis steek die graaf op die stoep vas en luister ’n oomblik lank na die klanke wat die stil nag vul. Dan loop hy met ’n glimlag die huis binne.
Die gravin sit nog steeds by die klavesimbel, maar sy speel nie meer nie. Sy en Beatrice voer ’n ernstige gesprek en hulle kyk albei vinnig op toe hy inkom.
“Was jy alleen in die tuin?” vra die ou vrou.
De la Fontaine se een wenkbrou lig.
“Dit klink asof iemand afgeloer het,” sê hy dan onbekommerd, maar wonder tog hoeveel van sy ontmoeting met Leia gesien is.
Beatrice lyk ongelukkig. “Ek wou nie … Ek het uitgegaan om by jou aan te sluit en toe sien ek julle daar … sommer so oop en bloot in die maanskyn.”
Die graaf se gesig verstrak. “Wat het jy presies gesien?”
Beatrice is heeltemal kalm. Haar bruin oë kyk reguit in dié van die graaf.
“Alles wat nodig was. Dit was ’n besonder teer toneeltjie, Jacques.”
Sy gesig verdonker. “Ek hou nie van jou insinuasies nie, Beatrice,” sis hy, en sy deins ietwat verskrik terug. “Leia is ’n verwarde mens, en ’n bietjie vriendelikheid kan geen skade doen nie.”
Die ou gravin lyk geskok. “Leia … dan was dit weer Leia. Jacques, dit kan nie so voortgaan nie. Sy is ’n slavin en jy moet dit nooit vergeet nie!”
Hy kyk vinnig na sy moeder. “Beskuldig u my ook van ongehoorde gedrag?” vra hy ysig. “Ek ken my plek, en Leia is vir my niks anders as ’n verwarde, ongelukkige mens nie! Ek weet waar ek die streep moet trek!”
Beatrice het haarself weer onder beheer.
“Ek hoop van harte so, Jacques. Die probleem is net dat sý jou optrede dalk anders mag vertolk. Ek het gesien hoe sy op haar knieë gaan en jou hand soen.”
Sy groen oë skiet vuur. “Dis die manier waarop die slawe dankbaarheid bewys, Beatrice, maar ek glo nie dis iets wat jy al voorheen gesien … óf beleef het nie.”
Sy knip haar oë. “Dit was gemeen!”
Hy draai sy rug na die twee vroue toe hy ’n glas wyn inskink. Dan kyk hy weer om.
“Die waarheid kan soms seermaak,” antwoord hy kil.
Die gravin sug. “Dis belaglik van julle om ’n slavin toe te laat om jul vriendskap te bederf.” Sy kyk na haar seun. “Ek verwag van jou om Leia te verkoop aan enigiemand wat belangstel. Dit behoort nie te moeilik te wees om so iemand te kry nie.”
Hy kyk na sy moeder met koue, groen oë.
“Ek is jammer, madame, maar ek gaan dit nie doen nie. Leia bly op La Liberté.”
Nicole snak na haar asem. Dit gebeur al hoe meer dat Jacques haar uitdruklike wense verontagsaam.
“Jy stel my diep teleur, Jacques.”
“Dit spyt my, madame.”
Sy staan op. Haar gesig lyk skielik oud en moeg.
“Dan is daar niks verder te sê nie.”
Beatrice kyk die ou vrou fronsend agterna toe sy die vertrek verlaat. Dan draai sy terug na Jacques.
“Wat het in jou gevaar?” roep sy omgekrap uit. “Hoe kan jy só teenoor jou eie moeder optree?”
Hy gaan by die venster staan. “My moeder is ’n liewe, gawe mens, maar ek kry die idee dat jy haar vol gif pomp. Jou wrewel teenoor Leia is ongegrond en ongevraag.”
Sy snak na haar asem. “Jacques!”
Hy kyk om na haar. “Hoekom so ontsteld, Beatrice? As jy met my wil kragte meet, sal jy moet kan verdra wat jou kant toe kom. Hier op La Liberté is ék die baas en niemand anders nie. Jy kan nie aan my voorskryf wat ek moet doen nie.”
Sy skud haar kop ongelowig. “Jy het voorwaar baie verander. Voorheen sou jy nooit daarvan gedroom het om my so te beledig nie.”
Hy glimlag sinies. “Voorheen het jy my nie uitgedaag nie.”
Sy aarsel. “Nou goed, as dit is hoe jy voel, sal ek nie meer so dikwels hierheen kom nie.” Haar stem klink onseker en bewerig. “Ek is jammer as ek jou kwaad gemaak het.”
Hy lag skielik. “Dis beter. Ek hou van onderdanige vroue. Mooi, vriendelike vroue.”
Beatrice bloos teen haar sin. Sy wou nie op hierdie manier kop gee nie, maar as dit hom gelukkig maak, is dit goed so.
Jacques voel tevrede. Die ongemaklike situasie is gered en sy gewone lewe is nie versteur deur wat vannag gebeur het nie. Nie Beatrice óf sy moeder sal ooit weet dat hy vanaand baie amper deur die wit slavin vermoor is nie.
Al waaroor hy wonder, is hoekom sy in daardie breukdeel van ’n sekonde van plan verander het. En hoekom het hy nie sy kop weggeruk nie? Was daar diep binne-in hom die wete dat sy dit nie werklik sou doen nie?
Teen die middel van Desember begin die eerste druiwepluk. Die trosse hang deurskynend aan die stingels. Op hul dun skille lê die skimmel soos ’n fyn poeier. Nie al die trosse is al gereed om gepluk te word nie, en oor twee weke sal die hele proses van voor af herhaal word. Soms moet die slawe tot drie keer die wingerde ingaan voordat die laat oes gepluk word. Dan eers is dit verby en is daar ’n blaaskansie voordat die wingerde vir die volgende jaar gereedgemaak moet word.
Terwyl die slawe in die wingerde werk, kom ’n man te perd by hulle verby. Hy hou sy perd by Leia in en wag totdat sy opkyk. Dan grinnik hy en ry verder.
’n Koue rilling gaan langs haar ruggraat af. Sy het die man nog nooit in haar lewe gesien nie, maar ’n gevoel van onrustigheid bly by haar. Sy hou hom fronsend dop totdat hy die herehuis bereik en uit die saal klim. Dan gaan sy weer aan met pluk.
Die graaf ontvang die vreemdeling ietwat teësinnig. Daar is baie wat hy nog vandag op die landgoed gedoen moet kry en hierdie onderbreking kan hy nie eintlik bekostig nie.
“Bonjour, monsieur,” groet die man met sy hoed in sy hand. “Ek is Henri Gréville en ek is jammer dat ek u so ongenooid kom besoek.”
Die graaf verberg sy irritasie met moeite. “Wat is die doel van u besoek, monsieur?”
Gréville aarsel en sê dan: “Ek wil u wit slavin by u koop.”
De la Fontaine se oë vernou. “Om watter rede?”
“O, my redes is heeltemal edel, monsieur. U sien, ek is bereid om met haar te trou.”
Die graaf draai weg. Dit is een moontlikheid waaraan hy nog nie durf dink het nie. Die een of ander tyd sou iemand tog opgedaag het om hom om haar hand te kom vra. Met een van die slawe op die landgoed kan sy nie trou nie, en dus móés iemand soos hierdie monsieur Gréville opdaag. Leia se skoonheid is reeds wyd en syd bekend.
“En wat bied u vir haar aan, monsieur?” wil hy weet terwyl sy rug nog steeds na die man gedraai is.
“Sesduisend dukate.”
De la Fontaine frons. “Het u ’n huis waarheen u haar wil neem?” vra hy toe hy weer omdraai na die man.
“Ja, ek het ’n huis in die Wamakersvallei. Ek is egter nie dikwels daar nie omdat ek die meeste van die tyd in die wildernis is. U sien, ek is ’n grootwildjagter en maak my bestaan uit die verkoop van velle.”
“Ek is nie bereid om haar te verkoop nie.” Die graaf se stem is plat en sonder belangstelling.
Gréville frons onbegrypend. “Maar ek betaal ’n uitstekende prys, monsieur! Haar liggaamlike arbeid is tog nie vir u van soveel waarde nie?”
Die graaf se oë is koud. “Miskien nie, maar sy is blank en ek dra haar belange tog op die hart. In ’n saak soos hierdie sal ek haar moet vra of sy gewillig is.”
Gréville staar verbaas na die graaf. “Maar sy het tog nie werklik enige sê in die saak nie! Sy is ’n slavin en moet doen wat van haar verwag word!”
De la Fontaine se oë is soos stukkies ys. “Is dit hoe u die saak sien?”
“Natuurlik! Ek het hiernatoe gekom om vir my ’n onderdanige vrou te koop! Ek wil nie ’n herhaling van die vorige twee foute hê nie! ’n Man het die reg om een keer in sy lewe die regte ding te doen.”
“U was dus reeds twee keer getroud?”
Gréville grom vies. “En met onaangename gevolge, monsieur.”
“Wat laat jou dink dat jy met die wit slavin sal slaag?”
Hy haal sy skouers op. “Sy is gewoond aan gesag. Die slawe aanvaar dit omdat hulle dit so gewoond geraak het. Ek kon my goeie geluk nie glo toe ek van u slavin hoor nie. En dan is sy nog boonop besonder mooi.” Hy grinnik van oor tot oor, maar die glimlag verdwyn stadig toe hy die uitdrukking in die graaf se oë sien.
“Waarom wil jy hoegenaamd ’n vrou hê?” vra die graaf kil.
“Die nagte in die wildernis raak eensaam.” Gréville se gesig kry ’n jammerlike trek. “ ’n Man kan nie maande lank so alleen wees nie.”
De la Fontaine byt op sy tande. “Loop soek vir jou ’n ander vrou, Gréville. Die meisie is nie vir jou nie.”
Gréville se gesig verdonker. “Versmaai u sesduisend dukate?” vra hy ongelowig.
“Ja. Ek gaan nie aan jou verduidelik hoekom nie, omdat jy dit nie sal begryp nie.”
Gréville tel sy hoed ergerlik op. “Ek is nie iemand wat so maklik tou opgooi nie, monsieur!”
“Jy mors jou tyd.”
“Ons sal sien!” sê Gréville en stap by die vertrek uit. Dan draai hy om en sê: “Jy sal weer van my hoor!”
De la Fontaine kners op sy tande. Hy is nie bang vir Gréville se dreigemente nie, maar die man maak hom onrustig. Iemand soos Gréville kan enigiets probeer aanvang.
Die volgende dag word die baba van die swart slavin wat saam met Leia gekom het, gebore. In plaas van die vreugde wat ’n nuwe moeder gewoonlik voel, lê die jong vrou en huil. Hierdie kosbaarste van alle besittings het sy saam met haar uit haar land gebring net om hier dieselfde lot as sy moeder te beurt te val.
Leia probeer troos, maar sy weet dat haar woorde niks help nie. Die ou gravin het ’n paar doeke en kleertjies gestuur. Nou lê die baba styf toegedraai met net sy ronde swart gesiggie sigbaar.
Bako kyk by die deur in. “Dis ’n pragtige kind,” sê Leia. “Kom nader, Bako.”
Hy kom half skoorvoetend die hut binne en bly ’n lang ruk na die kind staar. Dan kyk hy na die snikkende moeder.
“Ndima sal regkom,” sê hy sag. “Sy het nou haar kind om voor te lewe.”
“Dit maak nie haar eensaamheid minder nie,” antwoord Leia fronsend.
Bako knik stadig. “Maar Silo sal bly wees dat dit ’n seun is. Hy wil Ndima vir hom vat. Hy is ’n goeie man, en as sy net eers van haar vaderland vergeet het, sal sy dit ook so sien.”
Leia verlaat die hut swyend. Sy wonder hoeveel keer Ndima in die stilte van die nag gelê en huil het. Sy het haar verlange en hartseer diep in haarself opgesluit.
Dis maar wat ons almal doen, dink Leia. Net mý verlange loop ver terug na ’n tyd wat ek nie eens geken het nie.
Sy gaan nie terug na die plukkery nie, maar kry sommer koers die veld in. Ndima se baba het haar hewig ontstel. Eendag sal sy self miskien trou, en haar kinders sal ook as slawe in die wêreld kom en as slawe sterf. Hulle sal nooit iets besit nie omdat hulle self besit word.
Haar gedagtes dwaal na haar hangertjie wat nog veilig in sy bêreplekkie is. Dit is nog haar eiendom omdat niemand daarvan weet nie … net die goeie monsieur Mendoza weet daarvan en hy het niemand nog vertel nie.
“Waarom is jy nie by die plukkery nie?”
Leia swaai verskrik om en sien Beatrice ’n paar treë van haar af staan. Haar hart voel swaar in haar binneste. Hierdie konfrontasie moes die een of ander tyd kom, maar noudat dit hier is, wil sy liewer op die vlug slaan. Sy draai ook om om weg te hardloop, maar Beatrice se stem skril deur die stilte.
“Bly staan as ek met jou praat!”
Leia gaan staan en draai versigtig om. “Wat is dit?”
“Waarom pluk jy nie druiwe nie?”
Leia sien hoe Beatrice die karwats aanhoudend teen haar been piets en sidder. As sy my slaan, sal ek nie verantwoordelik wees vir wat ek doen nie, dink sy.
“Ek het Ndima met die geboorte van haar kind gehelp.”
Beatrice verbleek ietwat by die gedagte aan só iets.
“Dis nog geen rede om sommer van die werk weg te bly nie.”
Opstand stoot in Leia op. “Jy doen nie juis moeite om ander mense se gevoelens te begryp nie,” sê sy geïrriteerd, maar is dadelik spyt dat sy so astrant was.
Beatrice kom stadig nader. “Ek sal nie toelaat dat enige slaaf só met my praat nie,” sis sy. “Allermins jy!” Sy slaan voordat Leia kan koes.
Net ’n oomblik lank is Leia onkant gevang, maar dan stoot die woede in haar op. Toe die tweede hou val, is sy by Beatrice. Sy gryp na die karwats en hulle verloor albei hul balans. Al stoeiende rol hulle oor die gras terwyl hulle na mekaar krap en slaan.
Beatrice se hart klop in haar keel. Die vroumens is baie sterker as wat sy gedink het, en vrees dam in haar op. Paniekbevange spartel sy om uit Leia se greep te kom en dan breek sy skielik weg. Haar hand sluit weer om die karwats en sy slaan ’n wilde hou na Leia.
Leia voel die geniepsige hou teen haar nek en snak na haar asem. Dan kom sy orent. Sy ignoreer die venynige houe van die karwats terwyl sy Beatrice probeer bereik.
Beatrice uiter ’n gil van pyn toe Leia haar arm waarin die karwats is, vasvat en met ’n pynlike draai agter haar rug vasdruk.
“As jy ooit weer aan my slaan, vermoor ek jou,” sis Leia blind van woede en pyn. Sy gee Beatrice se arm nog ’n draai en die meisie snak na haar asem.
“Los my!”
“Het jy gehoor wat ek sê of moet ek dit herhaal?”
Beatrice sluk. “Ek het gehoor wat jy sê, maar dit sal jou niks help nie. Die graaf sal jou hiervoor straf, en hierdie keer sal ek toesien dat jy op die wiel beland!”
“Jy kan my nie bang maak nie,” sis Leia en skud haar blonde hare uit haar gesig. “Ek kan jou nou hier vermoor en niemand sal weet wie dit gedoen het nie.”
Beatrice se bene word lam onder haar. Die graaf sal haar nooit glo as sy hom vertel wat hier gebeur het nie. Leia is slinks en versigtig om haar nie so seer te maak dat dit sal wys nie.
“Jy … sal dit nooit doen nie!”
Leia glimlag effens. “Moenie so seker daarvan wees nie. Ek sou jou graaf De la Fontaine vermoor het, maar ek was dom genoeg om dit nie te doen nie. So ’n fout sal ek nie weer maak nie.”
“Jy’s mal!” hyg Beatrice.
“Net kwaad.” Sy los die meisie onverwags, en Beatrice steier ’n paar treë vorentoe om haar ewewig te herwin. “As jy ooit weer aan my slaan, sal jy jou lewe nie meer seker wees nie,” sê sy ysig. “Jy sal nie die eerste wees nie.”
Beatrice se mond is kurkdroog. Haar karwats lê voor Leia se voete, en sy weet dat sy dit nie nou kan waag om dit daar te gaan optel nie. Dan draai sy skielik om en hardloop struikelend van Leia af weg.
’n Hele ent van hulle af staan die graaf en kyk wat tussen die twee vroue gebeur. Daar is ’n koue woede in sy oë. Miskien het dit tyd geword om die slavin haar vryheid te gee. Hy kan haar nie langer hier op La Liberté hou nie. Sy goed geordende lewe het oornag in chaos verander. Hy is self nie eens meer seker van wat hy dink nie.
Leia stap stadig terug na die wingerde. Noudat haar intense woede bedaar het, besef sy eers wat sy gedoen het. Sy weet ook dat sy hierdie keer nie so maklik daarvan sal afkom nie.
Dié aand betrap Bako haar in haar hut met die hangertjie in haar hande. Sy probeer dit wegsteek, maar hy het dit reeds gesien en vra haar om dit aan hom te wys.
Baie teësinnig bring sy dit weer te voorskyn en hou dit na hom uit.
“Ek het dit by Tembisa gekry. Dit was om my nek toe ek op die strand uitgespoel het.”
Bako is lank genoeg in die beskawing om te weet dat die edelstene baie werd is. Dit is die soort edelstene wat ’n matig ryk man nie eens kan bekostig nie. Die raaisel van Leia se herkoms word vir hom ál groter. Die vyf diamante vonkel in die lamplig en die vyf smaragde se groen glim teen die soliede goud. Dis ongelooflik, dink Bako, dat ’n arm slavin wat nooit iets sal kan besit nie, hierdie juweel het. Die skoonheid daarvan laat hom lank met blink oë daarna staar.
“Dis mooi,” fluister hy eindelik, “mooier as enigiets wat ek nog ooit gesien het.”
Elke diamant en smarag is volmaak geslyp. Al tien edelstene is die grootte van ’n kleinerige ertjie en duidelik met groot sorg uitgesoek. Die embleem in die middel is nie baie duidelik nie, en Bako bring dit nader na die lamplig om dit beter te kan beskou. Dan frons hy.
“Ek het hierdie embleem al iewers gesien,” sê hy eindelik. “Ek is byna seker daarvan dat ek dit al gesien het.”
Leia kyk vinnig na hom. “Waar, Bako?” vra sy hees.
“Ek weet nie … ek kan nie onthou nie, maar ek het dit hier in die Kaap gesien.”
Vreugde borrel in haar op. Is sy nou eindelik op die pad na dit wat sy lank gelede was?
“Probeer onthou, Bako!”
“Jammer, Leia, ek kan nie, maar miskien val dit my eendag by.” Hy bekyk die hangertjie weer aandagtig. Dit lyk soos een van dié wat hy al by Beatrice de Boudelaire gesien het. Die meisie s’n het ’n klein, versteekte knip wat die hangertjie laat oopspring wanneer sy daarop druk. Met sy neus feitlik teen die hangertjie, ondersoek hy dit versigtig en roep uit van blydskap toe hy die knip kry. “Kom kyk hier!” roep hy.
Sy wip orent en kom by hom staan. “Wat is dit, het jy onthou?”
“Nee, maar kyk hier.” Hy druk met sy duimnael op die knip, en die dekseltjie spring oop.
Leia staar ongelowig na die binnekant. In die dekseltjie is daar ’n geskilderde miniatuur-portretjie van ’n man … iemand soos die graaf in deftige klere. Dis egter die skilderytjie aan die ander kant wat haar haar oë van verbasing laat knip. Dis ’n pragtige vrou met blonde hare soos sy self. Daar is kosbare juwele om haar slanke hals, en haar klere is duur en mooier selfs as dié van Beatrice de Boudelaire. Haar groot oë is blou soos die see.
Bako draai stadig om na Leia. “Dis jou moeder, Leia,” sê hy hees. “Hierdie was jou moeder! Julle het dieselfde kleur hare en oë, julle lyk selfs baie na mekaar! Kyk! Hierdie was jou moeder!” eindig hy met ’n uitroep van vreugde.
Leia sluk. “En hierdie man?”
“Hy moes jou vader gewees het. Een van hulle het die juweel om jou nek gehang sodat jy hulle kon onthou.”
Sy haal sidderend asem toe sy op die bed kom sit. “Ek het dit nooit geweet nie!”
“Jy moet dit dadelik na die graaf neem!”
Sy kyk verskrik op. “Nee! Nee, ek kan dit nie doen nie. Hy mag dalk dink dat ek dit iewers gesteel het.”
Bako se gesig verstrak. “Ek het nie daaraan gedink nie. Maar wat gaan jy nou doen?”
Sy kyk weg. “Niks. Daar is niks wat ek kan doen behalwe om te wonder waarvandaan ek werklik kom nie.”
Hy kom by haar staan. “Ek sal jou help soek … Ons sal altyd bly soek totdat ons jou mense gekry het!”
“Dis net ’n droom, Bako.”
“Nee, dit is nie! Weet iemand dat jy die hangertjie het?”
“Net die man wat my gevang het en monsieur Mendoza.” Sy kyk op na Bako. “Maar monsieur Mendoza het dit nog nooit gesien nie.”
Bako knik. “Dis goed so. As ons jou mense opspoor en jy die hangertjie te voorskyn bring, sal daar iemand wees wat weet dat jy dit saam met jou gebring het.”
Haar oë blink van trane. “Dankie, Bako, maar miskien bly dit net ’n mooi droom.”
“Jy moet glo dat die waarheid eendag sal uitkom, Leia. Glo dit net.”
Sy knik stom. Dit kan nog jare neem voordat sy haar mense opspoor, of dit mag nooit gebeur nie, dink sy ongelukkig. En as ek hulle vind, sal hulle my kan herken? Hoe gaan ek bewys wie ek is?
Oor die voorval in die veld tussen Leia en Beatrice word daar geen woord gerep nie. Leia wonder of die ander meisie dalk nie die moed gehad het om die graaf daarvan te vertel nie, maar sy voel tog die hele tyd onrustig.
Saterdagoggend ontbied die graaf haar. Leia se hart klop in haar keel toe sy na die herehuis stap. Hierdie is die konfrontasie waarvoor sy die hele tyd nog gevrees het. Gaan hy haar hierdie keer op die wiel sit of gaan hy haar lyfstraf gee?
Nie een van die moontlikhede is juis aangenaam nie. Sy moet haarself staal teen die paniek wat haar wil oorweldig. As sy maar net nie in ’n oomblik van blinde woede die meisie te lyf gegaan het nie, dink sy, maar weet dat dit nou te laat is vir spyt.
De la Fontaine stap uit op die stoep toe hy Leia sien nader kom. Hy het hierdie oomblik bly uitstel omdat hy nie geweet het hoe om dit te hanteer nie. As dit nie was dat hy ooggetuie was van alles wat gebeur het nie, kon hy Beatrice se verhaal baie maklik geglo het. Volgens haar het sy Leia uit selfverdediging geslaan.
Hy byt op sy tande. Hy is bang om die slavin uit te vra. Sal sy dalk ook lieg om haarself te probeer red?
Leia bly op die onderste trappie staan en wag dat De la Fontaine moet praat.
“Waarom het mademoiselle Beatrice jou te lyf gegaan?” vra hy.
Sy kyk op na hom. Sy verwag tog die ergste, en dus is daar geen sin in om doekies om te draai nie.
“Ek het haar beledig.”
Hy kyk verbaas na die meisie. Sulke openlike eerlikheid het hy nie verwag nie. “Hoekom?”
Leia aarsel. “Ek hou nie van haar nie.”
De la Fontaine bal sy vuiste. Hoekom moet sy dit altyd so moeilik vir hom maak? Hy het nie gehoor wat daar gepraat word nie, maar hy het tog gehoop dat Beatrice Leia sonder rede geslaan het. Dan kon hy die slavin nou met ’n sagter straf daarvan laat afkom. Skielik is dit asof ’n eindelose moegheid hom oorval. Daar is geen oplossing meer vir die probleem nie.
“Jy het geweet dat jy gestraf gaan word.”
Sy knik. “Ek het dit ná die tyd eers besef, meester. Ek weet dat ek verkeerd gehandel het en ek is bereid om my straf te dra.”
Daar is nog ’n uitweg, dink hy skielik hoopvol.
“As julle mekaar weer so konfronteer, sal jy dit weer doen?”
Haar oë is groot en helder toe sy na hom opkyk. “Die volgende keer vermoor ek haar.”
Hy verstyf. “Jy wil nie gehelp word nie, Leia. Geen straf het nog ooit gehelp nie.”
Sy antwoord nie en wonder waarop hy afstuur. Wat gaan in sy gedagtes aan? Sy gesig is strak, maar dis asof daar iewers in die groen oë iets anders huiwer, iets wat sy nie kan peil nie.
Haar hart klop vinnig. Ek maak ’n gemors van my lewe hier. Dalk gaan hy my nou verkoop, en dan sal ek nooit weer hier op La Liberté kom nie. Ek sal hom nie weer sien nie. Soms weet ek nie of ek hom haat of liefhet nie, maar ek weet net dat ek nie hier wil weggaan nie … nie noudat ek en Bako op die rand van ’n groot ontdekking is nie.
“Ek kan jou nie langer hier hou nie, Leia,” sê hy.
Sy sluk. “Ek verstaan.”
Haar gelate aanvaarding van wat hy sê, maak hom skielik kwaad. Hoekom veg sy nie vir haar geluk nie? Hoekom aanvaar sy dit net om later spyt te kry daaroor en weer die hele onaangenaamheid van voor af te begin?
“Is dit wat jy werklik wil hê?” vra hy dan.
“Nee … ek wil hier bly.”
’n Glimlag pluk aan sy mondhoeke. “Jy maak dit nie juis makliker vir my nie. Ek gaan jou nie verkoop nie, maar jy kan ook nie langer hier bly nie. Niemand sal jou ooit tot jou sinne laat kom nie.”
Hy sug diep. Hy het deurentyd gehoop dat hy haar hier kon hou, al weet hy self nie hoekom hy dit so graag wil doen nie. Nou het alles egter handuit geruk en kan hy dit nie langer doen nie.
“Ek gaan aan jou gee wat elke slaaf se droom is, Leia. Daar is niks meer wat ek vir jou kan doen nie. Kom môre hierheen en ek sal vir jou genoeg geld gee om ’n begin iewers te maak.” Hy kyk na haar groot, blou oë wat nou vol vrees op hom gerig is. “Ek gaan jou jou vryheid teruggee. Oor ’n paar dae sal jy as vrye mens van La Liberté vertrek.”
