Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 4 - Annelize Morgan - Страница 6

Die tyd stap oneindig stadig aan. Elke minuut voel soos ’n ewigheid, en die sekondes rek en rek. Teen die namiddag het die skroeiende hitte plek gemaak vir die koel aandlug en kan Leia ’n bietjie asemskep. Sy probeer haar gemaklik maak teen die skurwe mure van die houtkas, maar die ruimte is baie beperk. Wanneer sy skuins draai, kan sy op ’n manier sit, maar dit neem nie lank voordat die krampe in haar bene haar weer orent laat kom nie.

Sy besef maar te goed wat die graaf beoog. Hy wil haar mak maak, haar wil breek sodat sy onderdanig aan hom sal wees. Dis een ding, besluit Leia in die verstikkende stilte, wat hy nie sal regkry nie. Ek moenie dink aan die wag en die ongerief nie. Dan sal ek van my verstand af gaan. Ek moet dink aan die mooi, gelukkige dae toe ek nog vry was.

De la Fontaine staan op die stoep van die herehuis. Sedert Bako die wit slavin na die kas geneem het, is hy rusteloos. Ná die aanvanklike gille is dit nou stil. Dit hinder hom. Hy hou nie van die doodse stilte nie. Hy het verwag dat sy sou skree en kla en uiteindelik pleit, maar dié houding was hy nie te wagte nie.

Sy moeder kom staan by hom. “Jy moet jou nie so oor die meisie bekommer nie, Jacques. Sy het jou uitgetart en sy het haar straf verdien. Jy kan haar nie vryhede toelaat net omdat sy ’n wit vel soos jy het nie.”

Hy frons diep. “Dit was nog nooit vir my aangenaam om een van hulle so te straf nie. As dit net nie so stil was daar nie …”

“Moontlik het sy nou tot haar sinne gekom.”

Hy lag sinies. “Sy sal nie só maklik oorgee nie … nie daardie een nie. Ek sal enigiets daarop verwed dat sy besig is om iets in die mou te voer.”

Nicole de la Fontaine glimlag. “As ek jou nie beter geken het nie, sou ek kon dink dat jy besig is om met haar kragte te meet.”

De la Fontaine wend hom tot sy moeder. “In ’n mate is dit die geval, Moeder. Dis haar wil teen myne, en ek kan dit nie bekostig om toe te gee nie.”

Sy kyk op na hom. “Dan sal jy haar moet breek, my liewe seun. Sy is nie iemand wat jou halfpad tegemoet sal kom nie. Sy sal wen, of jy sal haar heeltemal moet breek.”

Die graaf swyg. Sy aantreklike gelaat is somber en daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy groen oë. Het Leia dalk gouer geknak as wat ek gedink het? Was sy dalk nie so sterk as wat ek verwag het nie?

Sy blik bly vasgenael op die bosse waaragter die houtkas verskuil is. Daar is ’n onbedwingbare begeerte by hom om te gaan kyk wat daar aan die gang is, maar hy besef dat dit nog gans te vroeg is. As sy nog nie oorgegee het nie, kan hy sy saak net skade aandoen. Hy sal ten minste tot die volgende oggend moet wag.

Nicole sien die stryd op haar seun se gesig en sy frons liggies. Die lot van die wit slavin lê baie swaarder op sy gemoed as wat hy graag sou wou erken. Tog ontstel dit haar nie so erg nie. Die laaste klompie jare het sy al begin moed opgee dat hy ooit weer mens sal word. Nadat Adelaide uit sy lewe gestap het, het hy koud en gevoelloos geword. Niks kon hom meer raak nie. Selfs teenoor Beatrice is hy koud en afsydig. Niemand kon meer deur sy selfverdediging dring nie. Niks kon hom meer roer of omkrap nie.

Tot nou. Die klein wit barbaar het weer sy woede laat opvlam, weer daardie fyn plooitjies van kommer om sy oë laat vorm. Op ’n manier is Leia se koms ’n bedekte seën, maar sy gaan haarself vernietig. Sy gaan haarself te pletter loop teen Jacques de la Fontaine.

Die gravin haal haar skouers op. Leia is net ’n slavin. Haar vernietiging is nie ’n té groot prys om te betaal om Jacques terug te bring na die werklikheid nie. Leia sal word soos die ander slawe … willoos en onderdanig. Alles sal tog ten goede uitwerk.

Die nag gaan stadig verby. Leia kyk na die sterre bokant haar. Sy dink aan haar land en aan die hangertjie wat nou in haar hut lê. Sy dink nie aan wat môre op haar wag nie, want sy weet dat die gevaar juis daar lê. As sy begin dink, sal die haat weer die oorhand kry en sal die frustrasies van voor af begin.

Vanuit die duisternis van die kas hoor sy die naggeluide en dit stel haar op ’n vreemde manier gerus. Die krieke is nog daar, en ook die jakkalse. Die lewe gaan voort, en ook haar afsondering sal einde kry. Niks is finaal en onveranderbaar behalwe die dood nie. En sy lewe nog.

Teen sonsondergang die volgende dag beveel die graaf dat Leia uit die kas gehaal moet word. Hy het die oomblik so lank moontlik uitgestel omdat hy bang was vir wat hulle mag vind.

Bako breek byna sy bene soos hy hardloop om Leia te bevry. Ook hy was bekommerd oor die volgehoue stilte. Hy roep al sy voorvaders se geeste op om te help. Dié meisie het vir hom kosbaar geword.

Leia hoor die slot rinkel en glimlag. Hy het my onderskat, en dis goed so. Hy mag nooit weet dat hy verkeerd was nie. Sy maak haar oë toe en leun teen die ruwe hout. Hulle mag nie weet dat sy gewen het nie.

Bako pluk die deur oop en staar ’n paar oomblikke lank na Leia wat lyk asof sy nie weet wat om haar aangaan nie. Dan steek hy sy arm onder hare deur en help haar na buite.

“Kom, ons gaan terug. Ek gaan jou by jou hut laat tot jy beter voel. Die graaf sal later met jou wil praat.”

Leia vind tot haar verbasing dat haar bene lam onder haar voel en sy is bly vir Bako se ondersteuning. Dit sal wonderlik wees om nou op ’n bed te kan lê.

Sy raak aan die slaap oomblikke nadat sy op haar growwe matras neergeval het.

Bako verlaat die hut suutjies. Hy vermoed dat Leia hom om die bos gelei het, maar besluit om niks te sê nie. Diep in sy binneste is hy bly dat sy nie geknak het nie. Sy respek vir die skraal, verwilderde meisie groei. Daar kan net een van haar soort wees, dink hy bewonderend. Selfs die agttien jaar wat sy weg was uit die beskawing en verwyder van haar eie mense, het niks aan haar verander nie. Haar skerpsinnigheid en doelgerigtheid het nie getaan nie. Selfs onder die omstandighede waarin sy haar bevind, is sy nog ’n gedugte teenstander vir ’n man soos die graaf De la Fontaine.

Bako skud sy kop glimlaggend. So stil-stil het die bewondering vir Leia onder die slawe gegroei. Hulle weet dat sy nie werklik een van hulle is nie, en juis daarom kan hulle dit bekostig om na haar op te sien.

De la Fontaine ontbied Leia eers die volgende oggend om tienuur. Sy het baie vroeg reeds rivier toe gegaan om te gaan baai en haar hare te was. Terwyl sy in die koel water geduik het, het sy besluit dat sy tog nie die rol van die onderdanige slaaf gaan speel nie. Wat maak dit saak as hy haar weer straf? Van haar plan om hom dood te maak, sal hy haar nooit laat afsien nie.

Sy voel skoon en verfris toe sy ’n skoon, wit jurk aantrek vir die ontmoeting. Sy wil nie vuil en verwaarloos lyk nie. De la Fontaine moet weet dat dit nie só maklik gaan wees om haar wil te breek nie.

Nicole is ook teenwoordig toe Bako en Leia opdaag. Die graaf en sy moeder staan op die stoep van die herehuis, en Bako en Leia staan aan die onderpunt van die trap.

De la Fontaine se blik dwaal vlugtig oor die meisie. Hy merk op dat haar vel nog gloei van die swem. Haar blonde hare het reeds droog geword en hang in glinsterende golwe oor haar skouers. Dan hou sy blik haar oë ’n sekonde lank gevange, en hy sien nog dieselfde uitdaging in hul blou dieptes.

’n Glimlag pluk aan sy mondhoeke toe verligting deur hom spoel. Hy het sy plig gedoen om haar te straf, maar sy is nog net dieselfde. Haar trots het nie gebreek nie.

“Ek het besluit om jou aan monsieur Mendoza te verkoop,” sê hy en hou haar fyn dop toe Bako vertaal. Met tevredenheid merk hy die skrik en onsekerheid in haar blou oë. Die feit dat sy nie van die gedagte hou om aan iemand anders te behoort nie, amuseer hom. Sy beskou hom sekerlik nie as haar weldoener nie, dus kan hy net tot die gevolgtrekking kom dat sy nog vasbeslote is om hom dood te maak.

Dis die eerste keer dat Nicole van aangesig tot aangesig met Leia kom, en ’n klein fronsie verskyn tussen haar sagte grys oë. Haar hart gaan uit na die meisie wat ’n patetiese poging aanwend om haar houding van ongeërgde uitdaging terug te wen. Sy word soos ’n speelbal van die een na die ander gegooi, dink sy ongelukkig. Sy is een van ons en tog ook nie. Sy is werklik iemand sonder herkoms of heenkome.

“Moet dit nie doen nie, Jacques,” sê sy eindelik stadig. “Sy het nog nie haar voete gevind nie.”

De la Fontaine kyk vinnig, ondersoekend na sy moeder.

“U besef tog dat sy net meer probleme kan veroorsaak?” De la Fontaine moet hom daarvan weerhou om te glimlag. Sy moeder behoort tog te weet dat hy Leia net wil skrikmaak.

“Gee haar nog ’n kans,” sê die gravin sag.

Die graaf draai weer na Leia, wat die gesprek in stilte aangehoor het. Plek-plek het sy woorde en frases herken, maar sy kon nie die algemene strekking van wat daar gesê is, verstaan nie.

“Bako,” sê die graaf, “sê aan haar dat sy nog ’n kans kry. Ek wil nie onredelik wees nie.”

Bako sug byna van verligting toe hy die graaf se woorde aan Leia vertaal. ’n Oomblik lank het hy gedink dat hulle haar gaan wegstuur, en ’n groot dankbaarheid jeens die gravin wel in hom op. Sy is ’n goeie mens.

Leia sê niks. Sy besef maar alte goed hoe amper sy van die landgoed af weggestuur is. Sy kan niks doen aan die mag wat hierdie mense oor haar het nie. Hulle het selfs die reg om haar dood te maak omdat sy aan hulle behoort.

Die gravin draai om en gaan die huis binne. De la Fontaine se blik rus ’n oomblik op Leia. Die skrik het uit haar blou oë verdwyn en plek gemaak vir daardie koue afsydigheid wat hy reeds so goed by haar ken. As sy net nie so buitengewoon mooi was nie, sou dit vir hom makliker gewees het om streng op te tree. Dit maak hom woedend dat sy hom uitdaag terwyl sy nie kan begryp dat hy die beste vir haar probeer bewerkstellig nie.

Die stilte rek en rek, en ’n magtelose frustrasie pak die graaf beet. As sy net wil praat, dink hy, maar sy swyg soos die graf.

“Gaan terug na jul werk,” sê hy skielik kortaf aan Bako.

Bako beduie aan Leia dat hulle moet loop. Nog vir oulaas kyk sy met gloeiende oë na haar meester en sluk die opwellende gevoel van haat. Haar haat is nou nie meer teen sy heerskappy oor haar gemik nie. Sy haat hom ook omdat hy haar verwar, omdat daar ’n vae gevoel van toegeneentheid jeens hom in haar binneste gebore is. Sy verag haarself vir hierdie swakheid. As sy haar wraakplan wil deurvoer, moet sy sterk wees.

Met ’n trotse houding stap sy van die graaf af weg. Hy staar haar agterna, sien die slanke soepelheid van haar jong liggaam en bal sy vuiste. Sy is ’n slavin en sy sal dit so moet aanvaar, dink hy met sy tande opmekaar gekners. Haar blanke skoonheid kan geen verskil maak nie. Hy sal haar nog moet leer om onderdanig te wees.

De la Fontaine ontspan effens. Hy het ander slawe al gebreek en van Leia sal hy geen uitsondering maak nie. Hy het die mag en hy sal dit gebruik wanneer dit nodig is.

Leia en Bako vorder fluks met hul lesse. Die meisie is gretig om die Franse taal te leer, en dit vergemaklik Bako se taak. Hulle is reeds drie weke besig en sy kan al ’n baie eenvoudige gesprek met hom voer. Hulle het baie pret saam en hierdie uurtjies word vir Leia ’n genot. Sy sien elke dag daarna uit dat Bako na haar hut kom vir die les. Dan lag hulle saam oor haar krom uitspraak of koddige manier van uitdrukking.

“Je suis fàché,” sê Bako stadig. “Dit beteken ‘Ek is kwaad’.”

Leia se oë blink. “Nou kom ons eers by die deel wat my regtig interesseer,” sê sy en herhaal die woorde wat hy gesê het. Dan kyk sy op na hom. “Hoe sê ’n mens ‘Ek het jou lief’?”

Bako kyk vinnig na haar. “En waarvoor het jy dit nodig?”

“Sommer net nuuskierigheid.”

Hy glimlag en sy swart gesig vertrek in duisend plooitjies.

“Je t’aime. Dis die maklikste een.”

Leia laat die sagte woorde oor haar lippe rol en hou haar kop skeef.

“Dit klink mooi.” Sy frons liggies. “En hoe sê ’n mens ‘Ek haat jou’?”

Bako verstyf. “Dis nie nodig om dit te weet nie.”

“En hoekom nie? Ek wil tog die taal leer. Ek wil nie net ’n paar woorde ken nie.”

Hy aarsel. Hy ken Leia goed genoeg om te weet dat sy sal aanhou neul tot hy haar tevrede stel. Met ’n diep sug sê hy: “Je te hais.”

Sy glimlag. “Dit klink lelik genoeg.” Sy lek oor haar bolip. “Nou goed, nou kan ons voortgaan met die les.”

Hulle gaan ’n ruk sonder onderbreking voort, dan sê Bako skielik: “Ek wou jou nog gesê het dat dit die graaf se moeder was wat gevra het dat hy jou nog ’n kans moet gee. As dit nie vir haar was nie, het hy jou aan meneer Mendoza verkoop.”

Leia kyk vraend na hom. “Die ou dame? Maar ek sien haar so selde!”

“Sy is ’n vrou met ’n baie goeie hart, Leia.”

Sy frons liggies. “En dié meneer Mendoza … is hy ook ’n goeie man?”

Bako haal sy skouers op. “Hy is ’n Spanjaard. Hulle is anders as wat die graaf is.”

“Ek verstaan nie.”

Geduldig verduidelik Bako aan Leia dat daar nie net een blanke ras is nie. Net soos die swart stamme, is daar ook verskillende blanke rasse.

“En watter een is die slegste?” wil Leia weet.

Bako bars uit van die lag. “Dis die mense wat verskil … nie die rasse nie. Daar is goeie én slegte mense onder alle groepe.”

“Vertel my van die een tot wie die graaf behoort.”

Hy kyk skuins na haar. “Jy stel baie eienaardige vrae vandag.”

“Toe, hou op met klets en vertel my.”

Bako sug diep. Leia is vandag in ’n onmoontlike bui. Dan vertel hy haar alles wat hy weet. Eerstehandse kennis het hy nie, maar hy het al genoeg by die bediendes gehoor om Leia ’n goeie begrip te kan gee van hoe dit in Frankryk lyk en wat alles daar gebeur. Hy vertel haar van die prag en praal van die Franse konings, die groot herehuise en ook van die armes en die sukkelbestaan wat hulle voer. Hy verduidelik aan haar hoe die titels werk en hoe dit van geslag tot geslag oorgedra word. Elke groot familie het sy eie embleem wat op sy besittings aangebring word. Dit is ’n soort kenmerk. Selfs van die familiejuwele het die embleem op.

Leia luister met groot oë na hom. Die wêreld van die graaf verander vir haar in ’n sprokie. Vanuit haar nederige posisie kan sy alles nie altyd begryp nie, maar sy luister nogtans met onverdeelde aandag. Sy besef nou eers die omvang van die graaf se mag en sy sidder liggies. Hy is byna soos die koning van die land waar sy vandaan kom. Sy woord is wet, en hy het ook mag oor lewe en dood. Dan laat sy haar blik sak. Dit verander nog niks aan die feit dat ek die graaf haat nie, dink sy, maar as ek hom vermoor, sal ek myself ook vernietig.

Beatrice de Boudelaire woon saam met haar ouers op die buurplaas. Die twee families ken mekaar al baie lank en dus is dit nie ongehoord dat Beatrice La Liberté alleen te perd besoek nie.

Sy is ’n mooi meisie van om en by twintig jaar oud. Sy ken egter reeds al die fyn kunsies waarmee ’n vrou ’n man se hart verower en sy maak deeglik daarvan gebruik wanneer sy in Jacques de la Fontaine se geselskap is. Eendag, weet sy, gaan sy ’n bres in sy verdediging slaan, en dan sal haar pad na die titel van gravin oop wees.

Vandag is haar ligbruin oë egter ietwat troebel. Sedert die wit slavin op La Liberté aangekom het, het Jacques verander. Hy is dikwels in ’n omgekrapte bui, en gewoonlik gaan dit oor die slavin. Sy sal met Jacques daaroor moet praat. Die meisie kan nie langer op die landgoed bly nie. Sy is opstandig en ondermyn die graaf se gesag.

Leia sien Beatrice reeds van ver af aankom. Sy byt op haar tande. Sy het daardie minagtende blik nog lank nie vergeet nie. Sy besef ook dat, as sy nie ’n slavin was nie, sy en Beatrice dalk nog op gelyke voet kon wees. Opstand stoot in haar op. Die noodlot het haar ’n wrede streep getrek deur haar in hierdie omstandighede te dompel. Sy is verplig om onderdanig teenoor Beatrice te wees, en dit grief haar.

Bako sien ook die vrou uit die rigting van die buurplaas gery kom. Sy blik dwaal na Leia en hy merk die gespanne houding by die meisie. As hulle op hierdie oomblik net ’n bietjie dieper in die wingerde gewerk het, kon hulle ’n ontmoeting tussen die twee vroue vermy het, maar nou is daar niks aan die saak te doen nie. Ongemerk staan hy egter nader aan Leia.

“As sy haar perd hier inhou, moet jy nie opstandig raak nie,” fluister hy. “Ek weet wat in jou kop aangaan, want dit staan oor jou hele gesig geskryf.”

Leia kyk na hom. “Hoekom sal sy hier tot stilstand wil kom?”

Hy buk oor sy skoffelwerk. “Omdat sy wil bewys dat sy meesteres oor ons is.”

“Dis onsinnig. Sy het geen regte hier nie.”

“As die graaf met haar trou, sal jy aan haar ook behoort.”

Leia byt op haar tande. “Daardie dag het nog nie aangebreek nie.”

Soos Bako voorspel het, hou Beatrice haar perd by hulle in. ’n Paar sekondes lank bly sy fier en regop in die saal sit terwyl sy die slawe dophou.

Leia voel hoe haar rug kriewel. Sy kyk nie op na die meisie nie omdat sy liewer ’n konfrontasie wil vermy.

“Jy doen halwe werk,” sê sy aan Leia wat verstyf. “Die wingerde is veronderstel om vry te wees van bossies. Waarom skoffel jy dan nie alles uit nie?”

Leia kom stadig orent en draai om na die vrou op die perd.

“Omdat ek so pas met hierdie kol begin het,” antwoord sy vol ingehoue woede.

Beatrice se gesig verhard. “Waag jy dit om my terug te antwoord?” Dan besef sy skielik dat Leia haar in haar eie taal geantwoord het. Sy vat die karwats vaster. “Wanneer jy met my praat, staan jy op jou knieë!”

Leia bly roerloos staan. Sy het verstaan wat die vrou van haar verwag, maar sy is nie van plan om gehoor te gee nie.

“Doen wat sy sê!” fluister Bako dringend in sy eie taal.

“Ek doen dit nie,” sê Leia op Frans. “Ek sterf eerder.”

Bako staar na haar. Hy het nie besef dat Leia reeds die Franse taal in die amper vyf weke só goed aangeleer het nie. Haar grammatika is nie wat dit behoort te wees nie, maar sy maak haarself heeltemal duidelik verstaanbaar.

Beatrice lig die karwats dreigend. “Op jou knieë!” sis sy.

Leia bly staan met ’n uitdagende blik in haar helder blou oë. Sy ruk styf toe die karwats haar met ’n venynige hou oor die skouer tref.

“Ek sal jou gehoorsaamheid leer!” sis Beatrice en lig weer die karwats.

Bako sluk hard. “Asseblief, meesteres, moet dit nie doen nie! Dis tog die graaf se plig …”

Beatrice se blik draai na hom en sy aarsel. Ek is nog nie meesteres hier nie, dink sy bewend, maar eendag sal ek wees, en dan sal hierdie verrotte klein wurm van ’n vroumens weet wie baas is. Sy kyk terug na Leia.

“Jou wit vel maak nie van jou ’n beskaafde mens nie! Jy is en bly ’n barbaar!” Gefrustreerde woede laai in haar op. “Jou wil sal nog gebreek word!”

Leia luister swyend na haar. Hierdie uitbarsting van Beatrice het haar tog geskok. Sy het só iets nie verwag nie. Met pynlike sekerheid besef sy dat Beatrice haar haat en dat sy magteloos is om te keer dat die vrou haar onherstelbare skade kan berokken. Teen die graaf en hierdie vrou is sy nie opgewasse nie.

Op ’n stywe galop ry Beatrice van hulle af weg. Leia bewe soos ’n riet. Haar keel wil toetrek as sy aan die toekoms dink. Watter straf gaan die graaf nou weer bedink vir haar ongehoorsaamheid? Gaan sy dalk ook aan ’n wawiel vasgemaak word en om en om gedraai word totdat die kos in haar maag by haar mond uitspuit en dit voel of haar ingewande uit haar liggaam geruk word? Sy sidder by die gedagte. Nog net een keer het sy dit aanskou en sy het gesweer dat sy dit nooit weer wil sien nie.

Die slaaf wat dié straf gekry het, het gesteel, maar die graaf mag dalk besluit dat hy haar op dieselfde manier wil breek. Sy besef ook alte goed dat sy nooit weer dieselfde sal wees ná so ’n ondervinding nie. Dan sal sy die groot man met sy ruwe gesig en deurdringende groen oë vrees.

Bako raak aan haar arm. “Kom, ons moet liewer werk en dan sal jy makliker vergeet.”

Sy laat haar gedwee teruglei na haar skoffel.

’n Hele week gaan verby, en nog het die graaf geen woord gerep oor die voorval met Beatrice nie. Later begin Leia dink dat die meisie hom dalk niks daarvan vertel het nie, maar sy glo nie dat dit die geval is nie. Sy vermoed dat De la Fontaine wil hê dat sy moet wag en wonder oor haar straf. Sy probeer om nie daaraan te dink nie, maar telkens glip die vrees terug. As hy net iets wil sê …

Salvador Mendoza loop Leia die Saterdagmiddag by die rivier raak. Hy sien die skrik op haar gesig toe sy hom opmerk en besluit om met haar te praat. Tot dusver het hy nog net van die wit slavin gehoor en haar af en toe gesien, maar nog nooit met haar gepraat nie. Die geheim van haar herkoms knaag nog altyd aan hom.

“Bonjour,” groet hy en wonder of sy op die vlug gaan slaan toe sy stadig retireer. “Kan jy verstaan wat ek praat?”

Sy knik stadig. “Oui …” Dis die man wat my by die graaf gaan koop, dink sy ontsteld. Hoekom is hy hier by die rivier? Hoekom wil hy met my praat?

Mendoza kom sit op die gras. “Het Bako jou geleer Frans praat?”

“Oui …”

Hy kyk op na haar. “Kan jy onthou waarvandaan jy kom, Leia?” vra hy dan.

Sy frons liggies. Hoekom vra hy sulke eienaardige vrae?

“Non … ek weet net dat ek drie jaar oud was toe ek in ’n vaatjie op die strand uitgespoel het. Tembisa het my grootgemaak … Tembisa is lank gelede al dood …”

Mendoza knik en kyk weg oor die stil vloeiende water.

“Dan is jy nie tussen inboorlinge gebore nie?”

Sy skud haar kop. “Non.” Sy begin meer op haar gemak voel. Die man het geen kwade bedoelings met haar nie. Hy wil net praat, dis al.

Hy kyk na haar. “Kan jy dan niks onthou van die drie jaar voordat jy by Tembisa uitgekom het nie?”

“Ek kan nie. Dit was te lank terug. Net partykeer … partykeer dink ek dat ek iets onthou, maar dan gaan dit weer weg.”

Hy glimlag effens, en sy hou van die manier waarop sy gesig versag.

“Ek dink ek weet hoe jy voel, Leia. Ek ken ook ’n verlange na iets wat nooit sal terugkom nie.” Hy kyk af en wonder waarom hy so iets teenoor hierdie klein barbaar bieg. Baie teësinnig moet hy erken dat sy iets in hom roer. Sy hart gaan uit na haar omdat hy kan sien hoe die vrees en onsekerheid haar dag vir dag opvreet. “Baie lank gelede het ek ’n seun gehad. Hy het op ’n skip saam met sy jong vrou vertrek, en ek het hom nooit weer gesien nie.” Sy oë word dof. “Ons almal staan die een of ander tyd iets af waarna ons vir die res van ons lewe verlang.”

Leia knipper haar oë verwonderd. Hy is ’n ou man, dink sy, die lewe het hom al sag gemaak. Dis nog net hy en sy groot verlange na sy seun wat nooit sal terugkeer nie.

“Dan het ek minder as u verloor, monsieur.”

Hy kyk na haar en glimlag. “Jy weet nie werklik wat jy verloor het nie, omdat jy dit nooit geken het nie. Dis die drie jaar voor jy by die inboorlinge gaan bly het, wat belangrik is. Alles daarna is onbelangrik.”

“Nie Teka nie,” sê Leia en sluk hard. “Teka was my vriendin. Ons het baie dinge saam gedoen.”

Hy knik stadig. “Moontlik, maar so iets word ’n mooi herinnering, Leia. Dit word nie ’n pynlike, blywende verlange nie.” Hy staan op. “As ek jou goeie raad kan gee, moet jy liewer jouself aan die graaf onderwerp. As jy ’n goeie slavin is, sal hy jou baie goed behandel en dalk eendag jou vryheid aan jou teruggee.”

Leia frons liggies toe Mendoza wegstap. Vryheid? Wat beteken haar vryheid hier? Waar sal sy heengaan? Terug na die inboorlinge waar sy grootgeword het, kan sy nie gaan nie. Hier pas sy ook nie in nie.

Sy begin stadig aanstap na haar hut. Sy sien ’n beweging regs van haar en kyk vinnig in daardie rigting. Een van die blanke voormanne is ook op pad na die rivier en steek vas toe hy Leia sien. Dan kyk hy fronsend terug na die Spanjaard wat haastig aanstryk huis toe, en dan weer na Leia. ’n Lelike grynslag ontsier sy gesig toe hy weer aanstap na die rivier.

’n Koue rilling gaan langs Leia se ruggraat af. Dis nie moeilik om te raai wat die voorman gedink het nie. Sy is al ses weke op die landgoed, en dis die eerste keer dat die besef tot haar deurdring dat ’n blanke man haar dalk aantreklik mag vind. Sy sluk hard. Die besef hou ’n nuwe, gevaarlike bedreiging in.

Die aand bly Leia tot baie laat om die kampvuur. Sy sit diep ingedagte na die vlamme en staar. Haar gedagtes maal om Mendoza wat vriendelik en vaderlik teenoor haar was en ook om die gravin wat so onverwags vir haar in die bresse getree het. Sy dink ook aan die bitsige venynigheid van Beatrice de Boudelaire en die koue woede van die graaf De la Fontaine. Tot die gravin en Mendoza voel sy amper toegeneë, en dit vul op ’n manier daardie leemte wat Teka gelaat het. Sy het ’n behoefte aan begrip en sy is seker daarvan dat sy dit in Mendoza gevind het.

Beatrice vul haar met ’n koue afkeer, en die graaf? Leia sidder liggies. Haat en vrees vir wat hy aan haar mag doen, meng met mekaar totdat sy die twee later nie meer kan onderskei nie. Haar aanvanklike opstand het haar saak oneindig skade aangedoen. Sy is nie meer welkom hier nie omdat sy nie ’n goeie, gehoorsame en onderdanige werker is nie.

Silo, die slaaf wat hulle elke aand met die snaarinstrument vermaak, skuif nader.

“Sing weer vir ons.”

Sy kyk na hom. “Ek is te hartseer. ’n Mens wil tog nie van jou eie verdriet sing nie.”

Hy tokkel die snare. Sy wit tande glinster teen sy swart gesig toe hy lag.

“Trane is die salf van die gode. ’n Mens moet eers kan huil voordat jy werklik kan lag.” Die note klingel helder deur die stilte.

Leia luister met haar kop effens gebuig en dan begin sy die deuntjie saggies saam neurie.

“Sing dit uit jou uit,” sê Silo, en sy oë blink in die lig van die vlamme. “As jy nie kán huil nie, sal die musiek dit vir jou doen.”

In die herehuis keep die graaf se naels diep in sy handpalms. Die slawe het al baie saans gesing, maar dis wanneer Leia se ryk, heserige stem oor die aandwind na die huis toe sweef, dat iets binne-in hom roer … iets wat hy lankal dood gewaan het.

Vanaand kan hy die eindelose verlange in haar aanvoel, kan hy haar heimwee en eensaamheid hoor in elke huiwerende klank. Hy staar by die venster uit na die duisternis. Hy kan haar nie sien nie, hy kan net die silwer klank van haar stem hoor. Hy onthou haar opstand en sy eie woede en hy voel magteloos. Sy sal die situasie nooit kan begryp nie, en daarom sal hy haar nie kan help nie.

Die liedjie sterf weg en hy wag om te hoor of sy weer gaan sing, maar die stilte bly. Dit pols in sy ore, die oomblik sterf in die duisternis.

“Het jy gehoor, Jacques?” vra sy moeder sag agter hom.

“Ek het, Moeder.”

“Sy treur baie.”

“Ek weet.” Hy draai om en glimlag effens. “Maar dit sal eendag verbygaan.”

Sy moeder kyk weg. “Ek hou nie hiervan nie. Ons moet haar haar vryheid gee.”

Hy bly haar ’n antwoord skuldig.

Leia staan op en laat Silo alleen met sy musiek. Haar liedjie het weer al die ou verlange teruggebring en sy wil liewer alleen wees.

Silo laat haar gaan. Hy skud sy kop stadig. Die heimwee sal haar opeet. Leia sal nie lank hier wees nie.

In haar hut gaan sy op die matras lê en verberg haar kop in haar hande. Daar lê sy haar hart en uitsnik. La Liberté … die plaas se naam beteken vryheid, en tog is dit dieselfde plaas wat haar vir altyd hier in kettings sal hou.

’n Donker skaduwee vul die deuropening. Leia lig haar kop met die vae gevoel dat alles nie pluis is nie. Dan hoor sy die deur toegaan en ruk orent. In die duisternis van die hut kan sy niks sien nie, maar sy kan aanvoel dat sy nie meer alleen is nie.

“Wie’s daar?” vra sy onseker.

’n Man lag sag. “Ek dink nie monsieur Mendoza hoef die enigste een te wees nie.”

Sy wip orent. Dis die voorman wat sy die middag by die rivier gesien het! Haar keel trek toe.

“Loop!” skree sy skielik beangs en skuif weg tot teen die muur. “Loop of ek gaan skreeu!”

Hy lag. “Dit sal jou niks help nie. Ses weke lank al pronk jy hier rond asof ’n man nie oë in sy kop het nie. Of wou jy dalk jou pragtige lyfie vir iemand anders bewaar?”

Sy skuif al teen die muur af. Haar oë begin stadigaan aan die donker gewoond raak. As sy net in die hoek kan kom, kan sy die beenmes in die hande kry.

“Bako!” gil sy skielik. “Bako!”

Die voorman bereik haar met twee hale, maar Leia duik onder sy grypende arms weg. Sy val eenkant toe en haar hand sluit in die donker om die hef van die patetiese klein messie.

Die volgende oomblik word sy eenkant toe geslinger. Net ’n sekonde lank voel sy half bedwelm van die val. Dan is hy skielik hier by haar en sy kan sy sweet ruik.

“Los my!” gil sy voordat hy haar hard deur die gesig klap.

“Hou jou mond!” sis hy woedend. Hy probeer haar onder hom vasdruk.

Leia besef dat sy baie gou iets sal moet doen as sy nog van hom wil wegkom. In die duister steek sy blindelings na hom en hoor hoe hy vloek. Dan klap hy haar hard deur haar gesig. Sy spartel onder hom uit.

Net ’n oomblik lank huiwer sy voordat sy met al haar krag agter die mes na hom steek. Hy uiter ’n gil van pyn. Donker bloed sypel uit sy skouer en bevlek sy wit hemp. Dan sak hy stadig vooroor en bly met sy kop in sy eie bloed lê.