Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 7 - Annelize Morgan - Страница 8

Ibrabim se oë flikker boosaardig in sy donker gesig, maar hy laat Isabelle nie gaan nie. Sy rasjids begin na die smal rotslys beweeg om vinnig te kan wegkom as dit nodig sou word. Hulle is reeds heelwat uitgedun deur die geveg en dis duidelik dat hulle nie werklik opgewasse is teen Jarad se rasjids nie.

“Ek sal jou ’n ander keuse gee,” sê Jarad kalm. “Ek daag jou tot ’n tweegeveg met dolke uit. Die wenner neem die meisie.”

Jarad kom nader en Ibrahim druk sy mes blitsvinnig teen Isabelle se keel.

“Bly waar jy is!” skreeu hy.

Die vlymskerp mes sny dadelik deur haar vel en sy voel ’n druppel bloed teen haar keel afloop. Sy sluk swaar, haar oë wyd gerek van angs.

“Jy kan nie alleen met haar oor die rotslys teruggaan nie,” sê Jarad.

Ibrahim kyk vervaard om en sien dat sy manne vasgekeer is tussen die kranse en afgrond aan die een kant en Jarad se groep aan die ander kant.

“Ek het ’n opdrag!” bulder hy, maar met aansienlik minder oortuiging as vroeër.

“Moenie ’n gek wees nie, Ibrahim,” sê Jarad. “Julle gaan almal vannag hier sterf uit onnoselheid.”

Met ’n vloek laat los Ibrahim Isabelle en gryp na sy dolk. “Dan veg ons!” skreeu hy woedend omdat hy moes toegee.

Sy tel blitsvinnig die swaard op en skuifel eenkant toe. Toe sy opkyk, is die twee mans al aanmekaar en trap hulle ligvoets om die los klippe in hul pad.

Daar is nie veel plek om te baklei nie. Telkens breek hulle weg van mekaar en kring dan weer versigtig om mekaar, op hul hoede vir die geringste beweging van die ander.

Die wond aan Jarad se linkerarm bloei nog. Dit moet pynlik wees en hom uitput, dink sy. Ibrahim, daarenteen, makeer niks. Hy is ook effens jonger as Jarad en dit lyk amper asof hy met die sjeik speletjies speel. Dis nie ’n gelyke stryd nie.

Plotseling steek Ibrabim na Jarad. Alles gebeur so vinnig dat Isabelle nie kan sien wat aangaan nie. Jarad gryp na Ibrahim se hand en met ’n sterk beweging ruk hy die jonger Arabier se arm agter sy rug in en ontwapen hom. Ibrahim uiter ’n gil van pyn.

“Gee jy oor?” vra Jarad en druk sy dolk se punt teen sy teenstander se keel. “Sal jy teruggaan en vir Khidr sê dat jy verloor het en dat die meisie nog myne is?”

“Ek kan nie teruggaan nie!” hyg Ibrahim. “Maak my dan liewer dood!”

Jarad skop Ibrahim se dolk eenkant toe en laat die Arabier los.

“Om jou dood te maak, sal te goed vir jou wees. ’n Bietjie vernedering sal jou dalk ’n juister perspektief gee.”

Ibrahim se oë gloei van haat toe hy na Jarad kyk. “Daar sal ’n dag kom dat ek jou keel sal oopkloof en jou vir die aasvoëls sal los, Xavier Jarad! Ek sal wraak neem!”

Hy draai om en stap weg na sy manne.

Isabelle se hart klop wild in haar keel. Sal hulle werklik sommerso die aftog blaas? Tog lyk dit asof die veglus uit die groep is. Een vir een volg hulle Ibrahim na die rotslys terwyl Jarad se groep hulle agternakyk.

Toe die laaste een buite sig verdwyn, kom Jarad na Isabelle. Hy kyk af na die bebloede swaard in haar hand en dan op in haar oë. ’n Fyn glimlag speel om sy mondhoeke. Hy lewer egter nie kommentaar op haar swaardkuns nie.

“Ons sal eers na Al Jesab gaan. Ons sal Harib nie voor môreaand kan bereik nie.”

Hy draai weg voor sy hom kan antwoord, maar hy het slegs ’n paar treë geloop voordat hy vassteek en terugdraai na haar. “As jy ons nie gewaarsku het nie, was ons almal vannag dood. Dankie … En die swaard kan jy maar hier los. Jy sal dit nie weer nodig kry nie.”

Dan stap hy weg om die rasjids nuwe opdragte te gee.

Sy aarsel. Miskien moet sy hom gehoorsaam, maar dan haal sy haar skouers op en steek die swaard in haar gordel. As ’n nagedagte tel sy ook Ibrahim Khidr se dolk op. Toe sy omkyk, sien sy hoe die rasjids swyend na haar staan en kyk. Hulle sê niks en dit laat haar ongemaklik voel.

’n Rukkie later is hulle almal weer in die saal en pak hulle die lang tog na onder aan.

Isabelle kan maar nie vergeet wat daar bo in die berg gebeur het nie. Twee van Jarad se manne is gewond en dis duidelik dat hulle pyn verduur. Die sjeik self weier dat enige aandag aan sy wond gegee word.

In die maanlig kan sy hom voor haar sien ry, en dit word geleidelik duidelik dat sy wond dieper is as wat hy hulle wil laat agterkom. Wanneer die ligte wind sy mantel laat wapper, kan sy die groter wordende bloedkol op sy hemp sien en dit bekommer haar. Hy is besig om baie bloed te verloor en dit sal hom verswak.

Eindelik kan sy dit nie meer uithou nie en sy ry tot langs hom.

“Ons stop nou,” sê sy.

Hy kyk vinnig na haar. “Jy kan nie die leiding neem nie!” sis hy.

“Ek gee nie ’n duiwel om wat jy sê nie,” kap sy terug. “My lewe hang van joune af, en op die oomblik is jy besig om soveel bloed te verloor dat jou lewe in die sand gaan verdwyn voordat ons Helu bereik!”

Hulle het tot stilstand gekom terwyl hulle argumenteer, en die rasjids bly op ’n kort afstand staan.

“Ek makeer niks!”

“Kyk hoe lyk jou klere!” Sy trek sy mantel weg. “As ons by Al Jesab aankom, wag daar dalk meer as net palmbome en water en sand op ons! Trek jou kleed uit dat ek die wond kan verbind.”

Hy wil teëstribbel, maar hy weet dat sy gelyk het. Dan gly hy uit die saal en gaan sit teen die duin. Daar trek sy sy mou van die wond af weg. Dit bloei steeds en sy moet so vinnig moontlik die vloei stop. Sonder om te aarsel, skeur sy ’n strook van haar eie jurk af. Een van die rasjids bring water sodat sy die wond kan skoonmaak.

Sy verbind die wond so goed as wat sy kan, en met ’n kopdoek maak sy ’n draverband vir sy arm. So sal dit ten minste ’n mate van rus kry. Dis hopeloos te min, maar as hulle gelukkig is, sal hulle binne ’n dag of twee in Al Jesab wees, waar die wond behoorlik versorg kan word.

Eindelik is sy klaar en help sy en ’n rasjid Jarad weer op sy perd.

Teen die oggend moet hulle ’n tent opslaan as beskerming teen die bloedige son, want Jarad lyk nie so goed nie. Die rasjids keer haar nie toe sy langs hom kniel om na die wond te kyk nie. Sy het geen salf wat sy op die wond kan sit om infeksie teë te werk nie en ook geen medisyne wat hom sal help nie. Nog twee dae op die pad … sy weet nie of hy dan nog gehelp sal kan word nie.

’n Rasjid verskyn langs haar. Hy hou ’n sakkie na haar uit.

“Dis goed vir wonde,” sê hy op Arabies.

Sy knik en antwoord hom terug in sy eie taal: “Dankie … en gebede sal ook help.”

Sy tande flits wit in sy songebruinde gesig toe hy vir haar glimlag. Dan verlaat hy die tent om saam met die ander in hulle eie tent te skuil.

Isabelle probeer die wond skoonmaak, want daar het sand in gekom. Jarad kners op sy tande, maar maak nie ’n geluid nie. Eindelik is sy klaar en strooi sy van die groen poeier uit die sakkie op die gapende steekwond voordat sy dit weer verbind. Hierdie keer skeur sy ’n stuk van sy eie jurk af omdat dit nie weer gebruik sal kan word nie.

“Dankie,” sê hy toe sy klaar is.

Sy gaan in die een hoek van die tent sit met die gedagte om te bly waak, maar spoedig oorval die vaak haar.

Laatmiddag maak die rasjids haar wakker en hulle begin opsaal. Die perde is moeg en dors en sy besef dat hulle teen tyd stry. Jarad se besering hou hulle terug en hulle vorder stadiger as wat hulle behoort te reis.

Hulle bereik Al Jesab eers twee dae later in die middel van die dag. Die laaste ent het hulle geloop om die uitgeputte perde te spaar. Jarad hang vooroor op sy perd en dis met moeite dat hy nog in die saal bly. Reeds van vroeg af is dit skroeiend warm en daar was geen lafenis langs die pad nie.

Al Jesab is ’n groot dorp. Dis omring deur groen lappies bewerkte grond en dis ’n welkome gesig ná die droë hitte van die woestyn.

Jarad gly uit die saal voor ’n huis naby die fontein van die oase. Sy rasjids hardloop nader om hom te hulp te snel. ’n Paar mense kom uit die huis en te oordeel na die manier waarop hulle hom verwelkom, lei Isabelle af dat dit ou vriende van die sjeik is. Hulle neem hom haastig die huis in en sy weet dat hy nou in goeie hande is. Die rasjids ken die groot huis klaarblyklik, want hulle verdwyn met die perde om die hoek na die stalle.

Twee meisies kom uit om Isabelle te kom haal. Tot haar verbasing word sy nie na die slawekwartiere geneem nie, maar sy word soos ’n gas behandel. Die vrou van sjeik Nimur Tukran, in wie se huis hulle is, behandel haar soos ’n gelyke.

Myrrha is ’n lang vrou met ’n baie mooi vel en groot, donker oë. Wanneer sy lag, is daar diep kuiltjies in haar wange en vir een pynlike oomblik word Isabelle herinner aan Jeanne. Myrrha is net so opgewek en vrolik en lief vir leef.

“Kyk hoe lyk jy! Vol stof! En jy het skoon klere ook nodig,” sê sy toe hulle alleen in haar slaapkamer is. “Ek glo nie Xavier het daaraan gedink nie.”

Sy draai weg en gaan na die aangrensende vertrek. ’n Paar minute later kom sy terug en sit ’n hoop klere op die stoel by die deur neer. “Hier sal wel iets wees wat jou sal pas. Maar eers gaan ons iets eet – jy lyk gedaan.”

Sy klap haar hande en die deur gaan onmiddellik oop. “Bring vir ons iets te ete en te drinke hierheen, Ali.”

Die slaaf verdwyn. Dan draai Myrrha met vonkelende oë vol afwagting na Isabelle.

“Wat het in die woestyn gebeur? Is dit waar wat die rasjids sê?”

“Wat sê hulle?” terg Isabelle haar.

“Dat sjeik Khidr julle in die berge vasgekeer het. Is dit regtig so?”

“Dis waar … en dis my skuld dat ons deur hulle ingehaal is.”

Myrrha se oë rek. “Jou skuld?”

Isabelle vertel haar van die man wat oor die afgrond geval het. “Dis hoekom Ibrahim-hulle tyd gehad het om ons in te haal.”

Daar is ’n kort stilte en dan sê Myrrha: “Jy het reg gedoen.”

’n Intense moegheid oorval Isabelle. “En wat help dit my?”

“Jy het bewys dat jy soos die woestynmense dink. Ons gee om vir mekaar en ons help mekaar – dis hoe dit in hierdie barre wêreld is.”

“Ek sien …”

Dis nie die wêreld waar ek wil inpas nie, dink Isabelle. Ek wil groen velde om my hê, en koel bome en baie water. Hier sal ek verdroog soos die kurkagtige bossies van die woestyn.

“Ek verstaan Xavier het jou van Khidr gekoop,” onderbreek Myrrha haar gedagtegang.

“Dis waar,” knik Isabelle. “Ek is net sy slavin.”

Myrrha lag onbesorg. “Hy het nie ’n slavin nodig nie, my liewe … Geen Arabier kan jou naam uitspreek nie. Ek dink ons sal jou Shahira noem. Dis die naam van ’n meisie wat in die gryse verlede ’n heldin in hierdie gebied was.”

Isabelle glimlag senuweeagtig. “Dis goed so. Shahira is ’n mooi naam.”

“Natuurlik is dit! Nou is jy een van ons!”

“Maar ek wil na die Kaap de Goede Hoop gaan. My verloofde wag daar op my.”

“My liewe meisie, jy sal vergeet van daardie ver land en van die man aan wie jy verloof is. Daar is geen uitgang vir ’n vreemdeling uit Jemen nie – die sultan sal jou nie toelaat om die land te verlaat nie. Hierdie sal nou jou land word, en jy sal dit moet aanvaar.”

Isabelle se bene voel lam en sy gaan haastig op die stapel kussings sit. Sy het so gehoop dat Jarad haar sal help om uit Jemen weg te kom. “Ek … kan nie vir altyd … hier bly nie,” stamel sy.

“Die liefde oorbrug alle probleme, Shahira. Xavier sal jou gelukkig maak en jou van jou eie land laat vergeet.”

“Daar is nie iets soos liefde tussen my en sjeik Jarad nie. Ons is vreemdelinge vir mekaar. Hy het my net gehelp om weg te kom van Khidr, dis al.”

Myrrha lag vrolik. “Jy verstaan baie min van hierdie land, meisiekind. Hier het ’n vrou nie keuses nie. Jy trou en jy kry kinders as jy nie ’n slavin is nie.”

Isabelle sluk swaar. Sy is uitgeput van die moeilike tog deur die woestyn en het geglo dat hierdie oase vir haar die einde van haar smarte sal bring.

“Ek verstaan van my slavinne dat daar baie oor jou gepraat word, veral onder die rasjids,” sê Myrrha tergend. “Wat het jy gedoen om dit te verdien?”

“Praat hulle goed of sleg van my?”

“Met ontsag.”

Isabelle lag ten spyte van hoe sy voel. “O, dit!” Sy vertel kortliks van die geveg in die berg en dan haal sy haar skouers op. “Ek het nie eintlik ’n keuse gehad nie. Ons was te min teen hulle, en buitendien het my pa my reeds as kind geleer om ’n swaard te hanteer.”

Myrrha sit haar geskok en met wyd gerekte oë en aankyk.

“Ek glo dit nie …” fluister sy. “Ek sal vanaand gaan luister na wat die mans praat sodat ek jou kan waarsku as hulle jou wil doodmaak.”

“Dit sal baie ondankbaar van Jarad wees as hy dit wil doen,” sê Isabelle. “Ná ek twee dae en drie nagte by hom moes waak!”

Myrrha is baie stil. ’n Slaaf kom in, sit die kos op die grasmat neer en laat hulle weer alleen.

“Ek dink ek moet meer uitvind by my man.” Die vrolike lag en onbesorgdheid is weg uit Myrrha se stem. “Kom ons eet eers, dan kan ons vir jou klere uitsoek. Ek sal my slavinne vra om vir jou ’n bad gereed te kry.”

Vir Isabelle is dít ten minste goeie nuus. Water in die woestyn is skaars en ’n ware bad is ’n luuksheid.

Die bad is met roosolie gegeur. Die aroma daarvan vul die hele vertrek. Soos alles in Arabië is dit ook, volgens Isabelle se standaarde, ’n bietjie oordadig. Die bad is amper ’n ritueel, en twee slavinne staan haar by met alles wat sy nodig het.

Tog is dit wonderlik om in die warm water te kan ontspan en die stof en sand van haar af te was. Vir die eerste keer in ’n lang tyd onthou sy vir Ninon en Frankryk en hulle pragtige huis met al die ou erfstukke. Daar het ook dikwels ’n geur van rose in die vertrekke gehang, want Ninon het graag potpourri in bakkies oral gelaat. Trane drup uit die hoeke van haar oë in die badwater, maar sy vee dit nie van haar wange af nie. Sy wens dat sy haar vaderland net weer kan sien sodat die pyn van verlange kan verdwyn.

Myrrha bring vir haar klere van helder turkooisblou wat met goud omboor is. Isabelle trek die uitrusting met gemengde gevoelens aan. Sy dink terug aan die oomblikke toe sy naby Jarad was, toe sy in sy oë kon kyk en na sy stem kon luister. Sy onthou die fladdering van haar hart. Maar dis nie genoeg om ’n leeftyd se geluk op te bou nie. Dis te min om haar van haar vaderland te laat vergeet.

Terwyl die twee slavinne haar koperkleurige hare kam tot dit blink, dwaal haar gedagtes kort-kort na Jarad. As sy ooit toegelaat word om Jemen te verlaat, sal sy hom nie kan vergeet nie. Ninon het gesê dat elke meisie se droom van ’n ridder op ’n wit perd net ’n droom is – niks meer nie.

Dis met somber gedagtes dat sy na Myrrha terugkeer.

“Die sultan is in Harib,” sê Myrrha opgewonde. “Xavier wil by hom besoek aflê en jy sal saamgaan. Die sultan besoek Harib net vir ’n week of so. As jy dit gelukkig tref, sal jy in sy teenwoordigheid toegelaat word. Miskien gee hy jou dan ’n geskenk. Hy en Xavier is groot vriende.”

“Ek sal hom vra om my toe te laat om Jemen te verlaat,” sê Isabelle.

“Shahira! Jy stel my teleur!” roep Myrrha uit. “Waarom wil jy nog vlug as jy so gelukkig hier kan wees?”

“Hoe moet ek gelukkig wees in hierdie barre wêreld terwyl ek elke dag verlang na die groen valleie van my geboorteland? Sjeik Jarad stel net belang in oorlog, Myrrha. Moenie meer daarin lees dat hy my gekoop het nie.”

“Maar jy kan dit verander! Jy kan hom tot ander insigte bring.”

“Ek of jy kan hom nie verander nie. Hy is vry soos die woestynwind.”

“En net so vernietigend,” sê Myrrha ongelukkig. “Xavier en Khidr is die twee sjeiks met die meeste mag in Jemen. Hulle is soos twee woedende bulle wat mekaar gedurig aangluur, en af en toe raak hulle slaags. Die hemele behoed dat dit op ’n volskaalse oorlog uitloop.”

“En wat sal van my word as sjeik Jarad sterf in so ’n oorlog?” wil Isabelle weet.

Myrrha kyk dringend na haar. “Wen die guns van die sultan, en Khidr sal nie aan jou raak nie. Jy sal altyd die sultan se beskerming hê as jy Jarad se hart wen.”

Isabelle haal diep asem en sê niks verder nie. Daar lê nog ’n swaar pad voor na haar vryheid – as sy dit ooit gaan kry. Daar is nie net tasbare struikelblokke nie, maar ook dit wat ’n mens nie kan sien nie.

In die Kaap de Goede Hoop wag Etienne le Riche op haar. Daar sal sy madame Le Riche wees en sal sy danspartytjies, etes en soirées moet hou. Sy sal weer elke dag uit fyn koppies tee drink en saans wyn uit ’n kristalglas. En wanneer sy by die venster uitkyk, sal dit lowergroen wees.

Die woestyn sal uiteindelik net ’n herinnering wees. As sy Jemen verlaat, sal sy nooit terugkeer nie. Dan sal sy sjeik Xavier Jarad ook nooit weer sien nie …

Gedurende die dag slaap die vroue van sjeik Nimur Turan soos alle vroue in harems doen. Hulle ontwaak eers teen vyfuur. Die nagte is koeler en dus die beste tyd om enig-iets te doen wat jy wil geniet. Daar is nie veel vir hulle te doen nie. Hulle drink tee en sit net en skinder of gesels. Al tydverdryf wat hulle het, is om mooi aan te trek en hulle bestee ure aan hul voorkoms.

Isabelle is dankbaar vir die blaaskans. Sy slaap die hele dag en teen die aand word sy deur Myrrha wakker gemaak.

“Julle gaan vir nog ’n paar dae hier bly, voordat julle na Harib vertrek. Xavier het tyding gekry dat Khidr beplan om na sy huis in Helu op te ruk.”

“Watter wonderlike nuus om mee wakker te word,” sê Isabelle. “Hoekom gee hulle my nie my vryheid en staak die rusie nie?”

“Solank Khidr Xavier se grondgebied wil hê, sal hy altyd ’n rede vir oorlog vind. As dit nie jy is nie, sal dit iets anders wees.”

“Dis onsinnig.” Isabelle sit regop. “Die sultan behoort ’n einde daaraan te maak.”

Myrrha lag. “Selfs hy het nie die mag om mense te keer om mekaar te haat nie, Shahira. Hy kan die oorlog dalk verhoed voor dit te laat is, maar wie weet, volgende keer breek dit op ’n ander plek uit en dan sal hy niks kan doen nie. Die sjeikdomme van Khidr en Jarad sal altyd in ’n oorlog gewikkel wees.”

Isabelle kom agter dat die vroue agter hulle sluiers oor haar praat terwyl die lag vlak in hul oë lê. Sy is te bang om te vra wat hulle so amuseer, maar dis Myrrha wat lig op die saak werp.

“Jy is vir hierdie vroue iemand heel besonders,” sê sy die middag voordat Isabelle weer saam met Jarad die tog deur die woestyn moet aanpak. “Die verhale oor jou het al baie stertjies in die oase gekry.”

“Solank dit sal help om my uit die land te kry, is ek tevrede.”

Myrrha lag net. “Jy sal nog anders voel, wag maar.”

Die aand van hulle vertrek kom te vinnig vir Isabelle. Sy kan die verskrikking van hulle laaste tog oor die duine onthou en sidder by die gedagte. Myrrha hou haar besig met allerhande dinge wat sy wil hê Isabelle moet saamneem.

Sy pak nog twee asemrowende uitrustings in. “Ek het baie, Shahira. As daar meer plek op die kamele was, het ek dit alles vir jou gegee.”

Sy aarsel ’n oomblik en sê dan: “Probeer Xavier verstaan. Hy is net so vasgevang in die gebeure as jy. Eers het hy geveg uit weerwraak oor Leila, maar nou … Wie weet, dalk het hy nou ’n ander doel gevind.”

Myrrha se woorde bly Isabelle nog lank by nadat hulle uit Al Jesab vertrek het. Sy is oortuig daarvan dat Myrrha haar misgis. Sjeik Jarad het skaars na haar gekyk toe sy by hom aangesluit en op die kameel geklim het. Hy het net vir haar geknik en toe die bevel gegee dat hulle moet vertrek. Die wond aan sy boarm het genoegsaam genees dat hy die arm versigtig kan gebruik.

Die rasjids het haar een vir een kom groet, iets wat sy baie vreemd gevind het, maar sy het hulle ewe vriendelik elkeen met ’n ligte buiging teruggegroet.

Kort voor twaalfuur die nag gee Jarad die teken dat hulle die kamele ’n rukkie kan laat rus. Almal is dankbaar om uit die saals te gly. Dit was ’n strawwe reis tot hier.

Die rasjids haal watersakke van die kamele af en Jarad kom na Isabelle met ’n beker water.

“Ek wil hê dat jy my moet vergesel na die sultan,” sê hy.

Sy kyk verbaas op. “Hoekom?”

“Dis die enigste hoop vir jou om Jemen te kan verlaat.”

Sy is vir ’n oomblik heeltemal uit die veld geslaan. Dan het hy al die tyd tog geweet hoe sy voel en hoe sy verlang na haar vaderland en die mense wat sy geken het. Net daarvoor sal sy hom ewig dankbaar wees.

“Ek dag jy het gesê dat geen vrou toegelaat word om die land te verlaat nie.”

Sy oë is groen soos die see soms is wanneer die son met ’n sagter lig daarop skyn en toe hy na haar kyk, is die koue nie daarin soos sy verwag het nie.

“Hier is genoeg droefheid en hartseer in dié land. Ek wil nie hê dat hier nog meer moet wees nie.”

Sy weet nie wat om te sê nie. “Ek is jammer,” kry sy dit uiteindelik uit.

Daar is ’n lang stilte tussen hulle.

“As jy jou kaarte reg speel, kan jy alles kry wat jy graag wil hê.”

“My vryheid ook?”

Die uitdrukking in sy oë verander. “Dit sal ons moet sien. Maar dis nie die moeite werd om met jou lewe te speel nie, Shahira.”

Hy noem haar op die naam wat Myrrha haar gegee het. Sy onthou die dag toe hy op haar gebie het net om Khidr uit te tart, en sy sidder liggies.

“Jy ken net hierdie land,” sê sy terwyl haar blou oë swem van die trane. “Sal jy die woestyn wil verruil vir die geil wingerde van Frankryk?”

In die stilte tussen hulle kan sy haar hart in haar keel voel klop. Hy kyk weg oor die donker duine voor hy antwoord.

“Nee, ek sal nie, maar ek begryp hoe jy voel. Kyk na my land met ander oë. Dis ’n dor, droë land waarin mens en dier skaars ’n bestaan kan maak. Hier het ons ander waardes. Hier word ’n mens gereken na wat jy is omdat daar niks is wat dit kan wegsteek nie. As jy haat, is dit met oorgawe en as jy liefhet, is dit met dieselfde intensiteit.”

“Ek is nie Shahira nie … ek is Isabelle Deneuve van Frankryk.”

“Jy is Shahira van die woestyn, die meisie wat doen wat geen ander vrou kan doen nie,” sê hy kalm en ’n glimlag laat die hoeke van sy oë kreukel. “My rasjids beskou jou nie as ’n slavin of maar net ’n vrou nie. Ek hoor wanneer hulle om die vure van jou praat. Hulle sê jy is hierheen gestuur om die mag van elke djin te breek.”

Isabelle kyk verskrik na hom. “Hulle misgis hulle!”

“Maar dis wat hulle glo. Dís jou pad na vryheid, Shahira, nie deur die sultan nie. As jy wil terugkeer na jou vaderland, moet jy nog ’n rukkie bly. Die Bedoeïene sal jou dan gewillig laat gaan.”

Stadigaan dring die besef tot haar deur dat hy gelyk het.

“Ek is nog steeds jou slavin.”

“Ek staan nie in jou pad na vryheid nie.” Sy stemtoon is gerusstellend.

“Dankie …”

Die woord hang swaar tussen hulle. Hy het iets aangebied en sy het dit aanvaar, maar die implikasies daarvan rus swaar op Isabelle se gemoed. Jarad sal nooit weet hoe moeilik dit vir haar sal wees om van hom afskeid te neem en terug te gaan na haar land nie.

In Harib gaan hulle tuis in ’n huis aan die buitewyke van die oase. Isabelle sien Jarad byna glad nie, en wanneer hulle praat, is dit oor wat volgende gedoen moet word. Haar verlange na Frankryk en Ninon is skerp in haar hart, want vanaand gaan sy die geleentheid kry om haar saak voor die sultan te stel. Dalk is sy gelukkig …

Sy word gehaal vir haar oudiënsie met die sultan. Sy het geen idee wat sy voor hom moet doen of sê nie. Hoe moet sy haar saak stel? Hoe moet sy optree?

Xavier wink haar om hom te volg. Hulle gaan saam die trap op na die ingang, waar hulle deur die wagte deurgelaat word. Onwillekeurig dink Isabelle aan Riza – haar tong is uitgesny omdat sy te veel te sê gehad het. Sy, Isabelle, sal versigtig moet wees wat sy sê, want hier kan ’n mens se lewe in ’n oogwink in ’n nagmerrie verander. Of vinnig en onverwags beëindig word.

Hulle word na die dak van die huis geneem, waar die sultan na Mekka staan en staar asof hy baie diep oor iets nadink. Hy draai om toe Xavier hom groet. Isabelle staan ’n paar treë agter Xavier, bloot omdat sy onseker is hoe om op te tree.

Die sultan kyk na haar. “So, dit is Shahira. Ek het van jou gehoor … die meisie wat die djins uitdaag.”

Isabelle se oë rek en die sultan lag gemoedelik. “Daar word dikwels meer dinge aan ’n mens toegedig as wat jy glo dat jy verdien.”

Sy is te bang om te antwoord.

“En waarom is jy vanaand hier, Shahira?” vra die sultan.

Sy kyk verskrik na Jarad.

“Sy het ’n versoek,” sê die sjeik.

Die sultan lig sy wenkbroue. “O? En wat is die versoek?”

“Ek wil graag teruggaan na my geboorteland, na Frankryk …” sê sy en dit voel asof haar keel toegedruk word.

Die sultan knik stadig. “Ek sien. En hoekom wil jy dit doen?”

“Ek verlang na my land … Ek is verloof aan ’n man in die Kaap de Goede Hoop. Ek het hom agt jaar laas gesien en ons sou trou.”

“Die noodlot het hierdie pad voor jou oopgemaak, Shahira,” sê die sultan met ’n vaderlike stemtoon. “Hoe weet jy of dit wat vir jou bepaal is nie die beste vir jou is nie?”

“Ek weet nie … ek verlang net terug.” Haar oë swem van die trane.

“En jy weet dat jy die rede vir die dreigende oorlog is?”

Sy kyk vinnig op na hom, die skrik vlak in haar oë. “Ja, my heer.”

“Is jy dit nie aan my vriend Xavier verskuldig om ten minste te bly tot die oorlogsgevaar verby is nie?”

Sy het nie só daaraan gedink nie. “Ek sal bly as u dit van my verwag.”

“Ja, ek dink jy moet bly, want om die oorlog te verhoed, sal jy teruggegee moet word aan sjeik Khidr.”

Haar maag ruk op ’n knop van skok. Net nie dit nie!

Jarad tree tussenbeide. “Ek kan dit nie toelaat nie. Khidr sal haar om die lewe bring met die eerste kans wat hy kry!”

’n Oomblik dink die sultan diep na en dan sê hy: “Jou lewe is belangriker as dié van ’n infidel, my vriend. Jou veiligheid moet bo alles gestel word. As sy die oorsaak van ’n oorlog gaan wees, moet jy haar aan Khidr teruggee. Neem haar terug, Xavier, sodat ons ’n einde kan maak aan die oorlog.”

Vir Isabelle is die opdrag soos ’n doodsvonnis. Xavier sal moet gehoorsaam … en sy sal na Khidr moet teruggaan!