Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 7 - Annelize Morgan - Страница 9

Jarad antwoord nie dadelik nie. Isabelle sien hoe ’n spiertjie in sy wang aanhoudend spring en sy besef dat hy onder geweldige spanning is. Wat gaan hy doen? Hy kan die opdrag van die sultan nie veronagsaam nie.

Ná ’n lang stilte sê hy: “Ek het Shahira haar vryheid gegee.”

Die sultan kom nader en gaan staan voor Jarad. “Jy was maar nog altyd ’n koppige man, my vriend. Ek het dit geweet, en daarom het ek iets vir jou saamgebring wat jou dalk tot ander insigte sal bring.”

Hy klap sy vingers en oomblikke later kom ’n rasjid met ’n gesluierde vrou na die balkon. Die sultan beduie aan die rasjid om hulle alleen te laat. Dan kyk hy na Jarad.

“Beryl is ’n geskenk aan jou. Sy is nie ’n slavin nie, maar die dogter van ’n sjeik van Oman.”

Isabelle word yskoud. Xavier mag Beryl nie weier nie. Hy moet die meisie aanvaar en sy, Isabelle, sal aan Khidr teruggegee word.

“Ek dank u vir u goedhartigheid,” sê Xavier gelykmatig. “Miskien het u vergeet dat ek nie wil trou nie … nie ná Leila nie.”

“Ek weet,” sê die sultan met ’n skelm laggie. “Haal jou sluier af, Beryl,” beveel hy die vrou, wat nog swyend eenkant staan.

Stadig maak sy die sluier los. ’n Pragtige gesig verskyn, ’n fyn glimlaggie om die vrou se mondhoeke. Isabelle kyk vinnig na Jarad en sien dat hy verbleek.

“Leila?” sê-vra hy hees.

Die sultan lag. “Die ooreenkoms is verstommend, nie waar nie? Dit kon net sowel Leila gewees het. Sal jy haar kan verruil vir ’n slavin en ’n infidel?”

Die spiertjie trek steeds in Jarad se wang. “Maar sy is nie Leila nie,” sê hy hees.

“Jy sal haar kan liefkry, Xavier,” sê die sultan. “Beryl het grootgeword in die huis van die sultan van Oman. Sy sal vir jou mag en rykdom bring. Khidr sal dit nie meer waag om jou aan te val nie.”

Isabelle kyk na die beeldskone meisie. Haar donker oë word versluier deur dik, swart wimpers. Haar vel is vlekloos. Haar ovaalvormige gesig word omraam deur haar raafswart hare. Aan elkeen van haar slanke, goedversorgde hande dra sy vier ringe, wat met ornamentele kettinkies aan ’n armband om haar pols vas is.

Die skerp pyn in haar hart laat Isabelle hard op haar tande byt. Hoe kan enige man hierdie skoonheid weier? Sy gaan Xavier Jarad verloor as die enigste vriend wat sy in hierdie vyandige land het. Alles was tevergeefs.

“Ek sal môre na Helu vertrek,” sê Jarad uiteindelik. “Ek sal Shahira met my saamneem.”

Die sultan frons liggies. “Ek hoef nie vir jou die erns van die situasie met Khidr uit te spel nie, Xavier. Miskien sal jy selfs eendag nog sultan van Jemen word. Met die mag wat ’n huwelik met Beryl jou sal gee, is dit nie onmoontlik nie. Dit sal ook die vete tussen Jemen en Oman beëindig. Ek hoop jy besef die belangrikheid van so ’n huwelik?”

Jarad haal diep asem. “Ek besef dit.”

“Mooi. Die twee vroue sal nou na die vrouekwartiere geneem word. Jou Shahira sal nie soos ’n slavin behandel word nie omdat jy haar haar vryheid gegee het. Ek sal daardie besluit van jou respekteer.”

Dit lyk nie of Jarad gehoor het wat die sultan sê nie. Hy vermy oogkontak met die twee vroue en kyk nie eens op toe hulle deur ’n rasjid weggeneem word nie.

Isabelle voel siek. Sy peusel net aan die geurige kos wat aan haar voorgesit word, ten spyte daarvan dat sy die vorige middag laas ordentlik geëet het.

Khidr is ’n duiwel, dink sy paniekerig. Sy onthou haar vernedering in die binnehof van sy huis en sy sidder. Hoe kan sy na hom terugkeer? Dis die laaste plek op aarde waarheen sy wil gaan en as sy gedwing word, sal sy weghardloop. ’n Dood tussen die duine is meer aanvaarbaar as ’n lewe in Khidr se harem.

Beryl, daarenteen, is hoogs in haar skik. Sy praat opgewonde met die ander vroue oor haar toekoms. Sy is onder die beskerming van die sultan van Oman en ook die sultan van Jemen s’n. Sy het niks te vrees nie en het net die goeie om na uit te sien.

Isabelle gaan staan by ’n klein venster en uitkyk oor die binnehof. Dis verlate in die hitte van die dag. Iewers hoor sy ’n man lag en dan is dit weer stil. Sou die mans dalk bymekaar wees en hasjisj rook? Jarad rook nie hasjisj nie.

Nie een van die vroue keer haar toe sy opgaan na die daktuin nie. Net ’n mal mens gaan in dié hitte na die dak. Van die infidel kan ’n mens enigiets verwag.

Die daktuin is soos ’n bakoond, maar dit kan Isabelle nie skeel nie. Sy wil net ’n rukkie alleen wees. Sy dink aan Myrrha, die vrou van sjeik Nimur Turan van Al Jesab. Nou eers besef sy hoe min sulke vriendskappe in Jemen werd is. Myrrha sal niks kan doen om haar te help nie. Dis haar man wie se besluite van belang is, en Isabelle het hom nie eens van aangesig tot aangesig ontmoet nie.

’n Beweging in die aangrensende daktuin trek haar aandag. Sy herken sjeik Jarad met ’n skok toe hy omdraai en na haar kyk. Isabelle laat haar blik eerste sak. Binne ’n dag of twee sal hulle na Helu vertrek. Dit sal die laaste keer wees wat sy saam met Xavier Jarad sal wees.

Die trane swem in haar oë toe sy omdraai en met die trap afgaan binnetoe. Net nog een nag van relatiewe vryheid vir haar … net een nag van vryheid onder die Arabiese sterrehemel.

Vroegaand word die kamele opgesaal vir die tog na Helu. As alles goed gaan, behoort hulle teen die vroeë oggendure van die derde dag die oase te bereik. Isabelle is die enigste vrou in die groep wat voor die huis vergader is; van Beryl is daar geen teken nie.

Sy staan by haar kameel en luister hoe die sultan en sjeik Jarad van mekaar afskeid neem. Sy wens sy kon hoor wat hulle praat. Hulle is kennelik goeie vriende, dink sy. Die sultan is soos ’n vader vir Jarad, maar hoe kan hy dan sjeik Jarad se persoonlike wense so veronagsaam?

Isabelle kyk nie om na Harib toe hulle die dorp verlaat nie. Sy sal dit altyd onthou as die plek waar sy haar hoop op vryheid finaal verloor het. Iewers daar is Beryl, die dogter van ’n groot sjeik van Oman.

Al verder en verder ry hulle weg van die oase. Spoedig is die dorp verswelg deur die duisternis en is hulle alleen op die harde, dor vloer van die woestyn. Daar is net tien oor van die elf wat in hul klein geselskap was. Een het aan sy wonde gesterf en Isabelle voel verantwoordelik vir sy dood. As sy nie by hulle was nie, sou dinge dalk anders verloop het.

Nie een van die rasjids het nog ’n woord van verwyt teenoor haar geopper nie. Hulle bevraagteken ook nie haar teenwoordigheid nie en aanvaar haar as een van hulle. Dis vir haar ’n vreemde gevoel, en sy dink aan Jarad se woorde dat haar pad na vryheid deur die Bedoeïene loop.

Dae lank is hulle op pad, met net een waterput op hulle roete. Om hulle is die uitgestrektheid van die woestyn, waar die son jou bedags genadeloos brand en waar dit snags ysig koud word. Elke aand pak hulle op en reis dieper en dieper die sandvlaktes in.

Vir Isabelle voel dit asof hulle nie regtig weet waarheen hulle op pad is nie. Sy raak heeltemal gedisoriënteer van die hitte. Wanneer Jarad met haar praat, brabbel sy deurmekaar en sê enigiets wat in haar kop kom.

Toe hulle die laaste keer tent opslaan teen die hitte van die dag, gaan Jarad na Isabelle se tent. Sy lê vas aan die slaap, maar hy vou ’n groot, ronde waaier oop en probeer haar daarmee afkoel. Toe haar asemhaling rustiger word, verlaat hy geluidloos die tent.

Jarad hou haar onderlangs dop toe sy uiteindelik uitkom en begin help om die tente af te slaan. Tevrede dat sy niks makeer nie, jaag hy die rasjids aan om vinniger te werk. Isabelle skep nie moed nie, want om hulle lê die woestyn steeds uitgestrek. Daar is geen verandering wat sy kan sien nie, net harde sandvlaktes tot aan die horison.

Maar iewers in die godverlate woestyn hou Jarad sy hand omhoog as teken dat hulle moet stilhou.

“Oor ’n bietjie meer as ’n uur sal dit dagbreek wees, en sal ons naby Helu wees. Ek verwag dat sjeik Khidr se magte ons daar sal inwag. Hou julle gereed en bly op die uitkyk. Ek wil nie hê dat ons onverhoeds betrap word nie.”

Die rasjids knik om te wys hulle verstaan. “Gaan die meisie uitgelewer word?” wil een weet.

Jarad aarsel. “Nie een van ons kan sê wat gaan gebeur nie. As sjeik Khidr ’n oorlog wil hê, sal hy dit kry met of sonder haar,” antwoord hy.

Hy swyg ’n paar oomblikke en sê dan: “Daar is geen versekering dat die oorlog afgeweer sal kan word deur haar aan Khidr te gee nie. Julle kan kies of julle wil veg of nie.”

Daar is ’n beroering onder die rasjids en dan sê een: “Ons sal veg, sjeik Jarad. Sjeik Khidr sal nie ’n goeie meester wees nie.”

Die ander knik bevestigend en Jarad lyk verlig. “Dan sal dit wees soos wat dit bepaal is.”

Toe hulle na hul perde teruggaan, draai hy na Isabelle. “As jy wil teruggaan na Khidr, sal dit uit vrye keuse wees. Met of sonder jou sal daar steeds oorlog wees.”

Sy kyk na hom. “Ek het nie die reg om te bly nie. Dit sal die sultan kwaad maak, en hy is jou vriend.”

“Dis ’n stamoorlog, Shahira, en die sultan sal nie inmeng nie. Miskien sal ek sy vriendskap verloor, maar ek sal die respek van my rasjids behou.”

“Moet dit nie doen ter wille van my nie.”

Sy gesig is strak in die flou lig van die maan. Sy kan haar hart wild in haar bors hoor klop. In Harib wag ’n meisie wat soos Leila lyk. Sou hy haar dalk as die verwesenliking van ’n droom beskou?

“Ek luister na die hart van my rasjids. Dis die mense wat lojaal is teenoor my, en hulle het dit duidelik gemaak dat hulle sou verkies dat jy tussen ons bly en nie na Khidr gaan nie.”

“Ek is baie aan jou verskuldig en jy is belangrik vir jou mense … Ek sal dit nie in gevaar stel nie.”

Hy frons diep. “Wat bedoel jy?”

“Dat ek liewer na Khidr moet teruggaan.”

“Vrywillig?” vra hy ongelowig.

“As ek self gaan, het Khidr nie nodig om oorlog te maak nie,” sê sy sag en haar blou oë is vol van die wroeging wat sy voel. “Dan kan al die bloedvergieting vermy word. Beryl is self ’n Bedoeïen, en jy kan haar buitendien nie weier nie. Daar is te veel vir jou op die spel.”

’n Lang ruk staar hy net na haar terwyl hy nadink oor wat sy gesê het. Haar hart is met pyn gevul, want haar uiteinde sal dieselfde wees, al doen sy wat.

Hy tree skielik nader en sy hand sluit om haar gewrig.

“Jy is Shahira,” sê hy sag. “In jou hart behoort jy aan hierdie land. Kyk na die sterre – hulle is vannag ons enigste getuies. Leila behoort aan die verlede; ’n namaaksel kan nie die plek van die egte inneem nie.” Sy gesig is baie naby hare. “Ek was soos klip, maar jy het my weer sag gemaak, Shahira. Jy is vir my meer werd as al die goud van die sultan.”

Dis asof Isabelle die woestyn kan hoor sing. Die tyd staan stil toe Jarad haar in sy arms toevou. Dis ’n oomblik van soveel brandende geluk dat dit vir haar voel of die wêreld om haar kantel. Sy lippe soek hare en vind dit. Sy liefkosing is teer en intens. Die wal wat haar emosies in toom gehou het, breek op hierdie kosbare oomblik. In sy arms voel sy veilig; sy omhelsing is die einde van haar verlange.

“Vir jou sal ek oorlog maak selfs teen die sultan,” fluister hy toe hy haar vir ’n oomblik laat los. “Jy sal Arabië nie weer verlaat nie. Jemen sal jou tuiste wees, want jy het die harte van die mense verower, Shahira.” Hy wys na die swart jebels in die verte. “Tot ver anderkant daardie kranse sal die mense van jou praat. My sjeikdom sal ook joune wees, al kos dit my laaste asem.”

Sy plaas haar vingers liggies op sy lippe. “Jou laaste asem sal ook myne wees,” sê sy sag.

Hy soen haar met ’n vurigheid wat haar lam laat. Sy hartstog is ’n skroeiende vlam wat alle weerstand in haar vernietig, en hulle word een onder die fluweelswart nag met die sterre wat soos kosbare diamante vonkel.

Dis ’n onvergeetlike nag vir Isabelle, ’n nag waarin sy alles vergeet van Ninon en Frankryk en Etienne le Riche. Sy het duisende myle gereis om hierdie liefde te vind. Haar hele wese behoort aan ’n Arabiese sjeik, ’n man van wie se bestaan sy ses maande gelede nie eens bewus was nie.

Ses maande? Dit voel asof haar verlange na Xavier Jarad haar al jare lank verteer. Nou is die verlange weg en het net ’n groot, allesoorheersende geluk gebly.

Met ’n ligte hart vertrek hulle op die laaste skof na Helu, sjeik Xavier Jarad se tuiste. Hy het vir haar ’n swaard gegee, wat sy summier in haar gordel gesteek het. Dit het hom laat glimlag, en agter hom het sy ook die goedkeuring in die oë van sy rasjids gesien.

Met dagbreek kan hulle die donker koelte van die oase sien. In die grouheid van die vroeë oggend lyk dit verlate en rustig, maar hoe nader hulle kom, hoe meer kan hulle onderskei wat daar aangaan. Wat hulle eerste opmerk, is die vure tussen die duine, maar dis nog te ver om te kan sien of dit veewagters is.

Toe hulle weer oor die kruin van ’n duin gaan, besef hulle Helu is omsingel deur Khidr se rasjids. Hy het sy hele mag daar saamgetrek. Die woestyn om die oase bewe van honderde vegters wat gereed staan vir enige gebeurlikheid.

Hulle hou hul kamele in, net ’n paar honderd tree weg van die naaste rasjids. Jarad laat sy blik oor die oormag gly, sy gelaat strak. Sy mense is in die oase vasgekeer. Hy kan hulle nie bereik tensy hy tussen die vyandelike magte deurgaan nie en dít, weet hy, sal Khidr nie toelaat nie.

“Wat gaan ons doen?” vra Isabelle. “Hier is te veel om teen te baklei.”

“Khidr sal hier wees,” sê hy. “Ons sal eers praat – dis die gebruik.” Hy beduie na die oase. “Kyk, daar is die afvaardiging reeds op pad na ons. Hulle weet ons is hier.”

Sy kyk hom bekommerd agterna toe hy van haar af wegry. As hy iets moet oorkom, sal sy na Khidr teruggeneem word.

Die ou sjeik kom op sy tyd na Jarad aangery. In die dowwe maanlig sien sy hoe hulle groet, maar hulle is te ver om enigiets meer te kan onderskei. Dit duur ’n hele ruk voordat hy uiteindelik na hulle terugkeer.

“Die sjeik wil oorlog hê,” sê hy sodat hulle almal kan hoor. “Dit gaan oor ons grondgebied, ons water, alles wat aan ons behoort, nie oor Shahira nie.” Hy kyk af na Isabelle. “My rasjids sal jou na veiligheid neem tot die geveg verby is.”

Sy swyg. Haar eie lewe is vir haar belangrik, maar wie weet hoeveel vandag hier in die sand gaan sterf bloot omdat sy in Jemen is?

“Ek kan dit nie toelaat nie,” sê sy eindelik. “Vergewe my, maar ek wil nie deel hê aan jou mense se dood nie.”

Hy kyk skerp na haar. “Jy sal geen aandeel daarin hê nie. Jy is net die verskoning.”

Sy klim van haar kameel af en kyk op na hom. Sy weet sy moet hierdie opoffering maak, maar sy weet ook dat hy nie sal verstaan nie.

“Ek moet dit doen,” sê sy sag. “Lewend is jy vir my veel meer werd as dood.”

Dan draai sy om en begin loop. “Shahira!” skreeu Jarad agter haar aan.

Die gedreun van perdepote laat haar vinnig omkyk. Sjeik Khidr het intussen nader gekom en maak nou sy verskyning van agter die naaste duin. Op volle vaart jaag hy met sy perd op haar af.

Sy gaan staan en kyk verskrik oor haar skouer na Jarad en sy rasjids. Hulle is sowat vyftig tree weg van haar en sy sien hoe Jarad haastig terugklim op sy kameel. Sy bly verward staan, onseker oor wat om haar gebeur. Khidr is byna by haar.

Die volgende oomblik word sy in ’n kragtige greep vasgevat en van die grond opgelig. Jarad trek haar tot voor hom in die saal en swenk vinnig na regs.

Sy rasjids volg op sy hakke en sny die woedende Khidr van hom af. Dis die teken waarop die hordes gewag het. Hulle stroom uit elke bos en gat na die oop stuk grond waar Khidr rasend op hulle skreeu.

“Val aan!” gil hy. “Brand die dorp af. Vernietig elke lewende siel in hierdie plek!”

“Los my!” skreeu Isabelle aan Jarad. “Kyk wat het jy gedoen!”

Hy antwoord nie, maar jaag net voort na ’n uitstaande rots weg van waar die geveg plaasvind. Sy hamer met haar vuiste teen sy bors, maar dis asof hy dit nie eens voel nie.

“Jy sal hul dood op jou gewete hê!” skreeu sy. “Toe jy die belofte gemaak het, het jy nie geweet hoe dit hier lyk nie! Jy het nie geweet dat Khidr ’n volskaalse oorlog beplan en reeds op jou lê en wag nie!”

“Dit gaan hier oor grondgebied en mag, Shahira, nie oor jou nie. Khidr wil my mag in die woestyn breek. As hy van Beryl weet, sal hy haar ook doodmaak.” Sy donker oë is koud. “As iets met my gebeur, kan jy na die sultan gaan. Ek gaan nou terug om saam met my rasjids te veg.”

Hy draai om en stap ligvoets oor die sand weg.

Isabelle staar hom agterna. Dit sal nie help om hom te probeer terugroep nie; hy sal nie terugdraai nie. Hy het haar bevele gegee wat hy verwag sy sal gehoorsaam.

Jarad kan onmoontlik Khidr se manne terugdryf, dink sy koorsig. Dis ’n hopeloos ongelyke stryd. Sy neem die kameel se leisels en lei hom na die rotspunt, vanwaar sy ’n goeie uitsig op die skermutseling het.

Daar is ’n groot rumoer om Helu, en sy jeuk om deel te wees van die geveg. Die swaard wat Jarad vir haar gegee het, steek nog in haar lyfband. ’n Rukkie lank aarsel sy, maar dan trek sy dit uit haar lyfband en stap uit agter die rots.

Dit neem haar ’n oomblik om Khidr se manne te herken aan die band om hulle kop. Die son het intussen opgekom en brand reeds genadeloos neer. Dis warm en ongemaklik en haar kommer oor Xavier neem by die minuut toe.

Die bloeddorstige krete van die vegters bereik haar ore en sonder enige verdere verkwisting van tyd hardloop sy tussen die manne in. Minute later dryf sy die punt van haar swaard deur een se skouer. Van Jarad is daar geen teken nie, maar sy kan ook nie haar aandag daaraan wy om na hom te soek nie.

In die versengende hitte begin sy gou twyfel oor die wysheid om deel te neem aan die geveg. Daar is egter nou net een uitweg en dis aanhou totdat alles verby is.

Uiteindelik hoor sy krete van oorwinning, maar sy is te bang om op te kyk om uit te vind wie gewen het. Om haar word die geveg gestaak en almal kyk in die rigting van Helu.

’n Groep ruiters jaag by Isabelle verby, terug na die woestyn. Haar blik val op Jarad, wat in die middel van die chaos op sy manjifieke swart perd sit. Hy druk sy sabel in die skede aan sy sy asof hy dit nie meer nodig sal kry nie. Groepe van Khidr se vegters verdwyn te perd die woestyn in en om haar gaan ’n juigkreet op onder die mense van Helu wat so verbete geveg het.

Dan gewaar sy die optog wat Helu van die oostekant af nader. Dis ’n karavaan kamele en perde. Twee ruiters kom vooruit. Hul deftige klere glinster in die verblindende son en op die koppe van hul perde is daar donkerpers pluime.

Met ’n diep frons kyk Isabelle na die karavaan. Dan eers sien sy die vergulde takhtrawan omring deur ruiters. Nog ’n drastoel volg, ook met beskermende ruiters daaromheen. Agterna kom die swaargelaaide kamele.

Niemand hoef haar te vertel wie dit is nie – dit kan net die sultan wees wat self kom kyk of sy opdragte uitgevoer word. Sy byt op haar tande omdat sy weet dat Beryl ook daar sal wees – daardie beeldskone Arabiese meisie met die geheimsinnige donker oë.