Читать книгу Skarlakenkinders - Anzil Kulsen - Страница 7

Dis asof sy heelpad hierheen in ’n dwaal was. Sy voel ontwortel. Sy vee haar hare uit haar gesig en begin dan stadig inneem wat om haar aangaan. Alles hier is so anders as in die stad. Selfs anders as die paar dorpies waar sy oorgebly het toe sy vir werk gesoek het.

Kirabo lyk oukei. Asof sy haar storie ken. En glad nie so judgemental soos sy gedink het sulke tipe mense is nie. Die soort wat ander mos moet regruk, is altyd holier than thou.

“Anlea, ek hou van jou rok,” kom Kirabo se stem vriendelik na haar toe aan terwyl hulle hulleself in die groot leefvertrek met die lekker groot sitbanke tuismaak. “Onthou net, ons gaan baie stap. Daarvoor sal almal van julle gemakliker moet aantrek,” sê Kirabo, haar blik op Ragel en Abby gerig.

“Oukei,” hoor Anlea haarself instem. Sy wonder skielik waar sy gemaklike plat skoene gaan kry. Frankie hoef haar gelukkig nie oor hierdie prekie te bekommer nie. Sy dra ’n kakie Chino met tekkies en ’n vormlose hemp.

“Ons gaan elke oggend vroeg hier bymekaarkom. Bianca, wil jy hierdie vir my help uitdeel?” Kirabo hou ’n pak notas na Bianca uit. “Dit sluit ’n kaart van die omgewing in en die tye van formele terapiesessies. Julle sal sien daar is hope tyd vir ontspan en kuier. Selfs vir dié van julle wat van Nina se dienste en die spa-geriewe gebruik wil maak.”

Anlea weet nie wie Nina is nie. Wat sy wel weet, is dat sy die rus nodig het. Sy het nie ’n idee wat die ander geriewe en dienste behels waarvan Kirabo praat nie, maar dit maak nie regtig saak nie. Eintlik wens sy alles kan net oor en verby wees. Maar sy het darem nou ’n heenkome vir die week. Wat sy hierna gaan doen, weet sy nog nie. Miskien moet sy uitvind wat van haar ouers geword het.

“Agterop die kaart is die kamers waar julle ingedeel is. As julle werklik goeie resultate wil sien, stel ek voor julle werk saam. Dit gaan emosioneel uitputtend wees, maar ons het dit juis so uitgewerk dat daar tussenin genoeg tyd is vir herstel. Berg van Hoop het heerlike wandelroetes, maar ek stel voor julle dwaal nie te ver weg nie.

“Vir dié van julle wat nie weet nie, ons het ’n hele klomp krimpvarkies op die plaas. Julle is welkom om na hulle te gaan kyk. Ek sal julle die eerste keer vat om hulle te gaan besoek, daarna kan julle self gaan. In hierdie kantoor,” sy wys na ’n toe deur waarop SLEGS PERSONEEL staan, “word julle hoegenaamd nie toegelaat nie. Dis my kollega, Ferdi, se heiligdom.

“Nou ja, julle kan gou gaan uitpak, daarna kan ons almal saam ’n laatmiddagete geniet. Tydens ete doen ons net een icebreaker. Dan kan julle ’n bietjie rus voor vanaand se ete en kenmekaarsessie. Van môreoggend af begin die pret.”

Anlea knik outomaties en glimlag net. Die ander lyk ook nie heeltemal beïndruk nie. Sy het nog nooit enige terapie ontvang nie, maar sy kan nie dink dat dit “pret” kan wees nie. Waar gaan sy ander gemaklike klere kry? In haar tas is net grimering, hakskoene en rokkies wat net die nodigste bedek. Met hierdie eina-rokkie staan sy te veel uit. Sy wil inpas. Dalk moet sy vir die week ook nie lipstiffie dra nie. Sy het darem nog ’n klein bietjie lip gloss. Dit het haar al ver gebring, dink sy wrang.