Читать книгу Skarlakenkinders - Anzil Kulsen - Страница 9

Sy wou net ’n rukkie kom lê het. Haarself voor vanaand se aandete-sessie oriënteer. Sy moet ingesluimer het. Sy het vir die eerste keer in ’n lang ruk weer gedroom. ’n Nagmerrie. Oor ’n tyd wat sy eerder wil vergeet.

Ryan het vir die eerste keer in ’n lang ruk vir die Desembervakansie huis toe gekom. Hy was haar jonger boetie. Die enigste kind van die mense wat haar aangeneem en grootgemaak het. Hy was op kosskool en sy het hom maar min gesien. Toe sy hom wel weer te siene kry, was hy klaar met matriek en dit was asof hy skielik grootgeword het. ’n Man geword het.

Gedurende haar vier jaar op universiteit het sy nooit oor iemand gevoel soos sy daardie vakansie oor Ryan begin voel het nie. Sy was dolverlief en so gelukkig. Hulle sou dit wegsteek vir hulle ouers, het hy haar oorreed. Net om eers seker te maak hoe ernstig hulle oor mekaar voel. Ná haar gradeplegtigheid sou hulle uitkom met die verhouding tussen hulle.

Dit het gebeur in die eerste maand nadat sy en Ryan begin uitgaan het. Ryan was amper op pad universiteit toe vir sy eerste jaar.

Sy onthou weer daardie dag. Dit was net sy in ’n benewelde toestand. Ryan het in ’n maniak verander. Hy en die seuns wat besig was om haar te verniel.

Sy kan elke sensasie steeds voel. Die pyn wat deur haar boor, die bloed, die skande … heeltemal stukkend. Sy het so vuil gevoel. Hulle het net gevat wat hulle wil hê, haar soos ’n dier misbruik … en toe vir dood agtergelaat.

Hoe kon Ryan dit toelaat? Toegekyk het terwyl hy weet wat sy vieslike pelle beplan om aan haar te doen? Hoe kon hy agterna optree asof niks gebeur het nie? Asof sy mal is toe sy hom daaroor aanvat? Hy het haar so erg laat twyfel, dat sy nie hul ouers kon vertel nie. Altans nie voor dit te laat was nie.

Sy sidder. Beweeg haar skouers om so die herinnering af te skud. Soms wens sy dinge het nooit so ver gegaan nie. Wat as sy koelkop gebly het, op ’n manier hulp gekry het? Of eerder gepraat het voor die siek klomp dit ’n tweede keer probeer het? Sy wens so dit was nie nodig om haarself op só ’n manier te moes verdedig nie …

“Kirabo! Dis Bianca. Ons kry haar nêrens nie!”

Waar sy tussen slaap en wakker lê, dog sy eers dis alles nog deel van haar droom.

“Kirabo!” Uiteindelik dring Frankie se stem tot haar deur. Sy het die kamerdeur oopgestamp en staan nou langs Kirabo se bed.

“Wat gaan aan, Frankie?”

Frankie se hare hang in natgeswete slierte om haar gesig. Sy is asvaal geskrik en heeltemal uitasem.

“Ons het Bianca op die koppie agtergelaat. Sy was besig met haar selfoon. Ons kry haar nou nêrens nie!”

“Hoe kon julle so ’n dom ding aanvang?” Sy vlieg orent, maar bedink haar toe sy die uitdrukking op Frankie se gesig sien. Sy druk haar voete in haar stewels en kyk deur die venster. “Dis al donker buite. Het julle Amos laat weet? Hy ken die plaas beter as enigiemand hier rond.”

“Ons het, ja. Hy het gaan soek.”

“Ag, liewe hemel tog,” sug sy moedeloos en storm saam met Frankie uit. Sy steek weer vas. “Waar is haar ma?”

“Sy sit rustig in die eetsaal. Ek weet nie. Dalk doen Bianca gereeld dié soort van ding. Kom!”

Dalk doen Bianca gereeld dié soort ding, herhaal Kirabo Frankie se woorde in haar kop toe sy Ragel in die eetsaal aantref, nes Frankie gesê het. Ooglopend verdiep in haar tydskrif. Tog is daar iets gespanne aan die manier waarop sy sit.

“Julle kan ontspan,” antwoord sy nog voor Kirabo haar iets kan vra. “Dis ’n ou laai van Bianca. Loop gedurig tot wie weet watter tyd rond. Sy het waarskynlik gedink daar’s nog genoeg lig. Sy sal nou-nou terug wees.”

Ragel sit en blaai onverstoord voort. Kirabo hap na lug en weet eers nie wat om te sê nie. Dis Frankie wat op Ragel se woorde reageer.

“Jy verstaan seker nie mooi nie … Ek bedoel, sy was baie bang vir slange en wou aan die begin nie eens saamkom nie. Hoekom sal sy nou so ewe kordaat in die donker ronddwaal?” hyg Frankie dit uit.

“Wat is daar om oor te bekommer? Die plaas is tog veilig?” sê Ragel.

Kirabo haal diep asem. Kyk van Frankie se bekommerde gesig na dié van Ragel. Sy kan haar glad nie lees nie. Haar gesig verklap niks. Sy is soos iemand wat haar styf binne ’n kokon toegespin het. Niks kan haar raak nie. Dan merk sy waar Anlea in die deur staan. In die donkerte versteek.

“Wag, ek sal self gaan kyk,” besluit Kirabo. “Sal iemand net vir Abby roep, asseblief. Sy het ook ’n bietjie gaan rus.” Nog voor enigeen kan reageer, kry Kirabo koers na buite. Sy is verantwoordelik vir hierdie vroue se veiligheid terwyl hulle hier is.

Haar hart klop wild toe sy vinnig beweeg in die rigting waar sy ’n liggie tussen die wingerde sien skyn.

“Amos? Bianca?” Haar stem stol in haar keel soos sy roep. Sy skraap haar keel skoon en probeer weer. “Bianca! Is dit jy?”

Sy’s dalk nog ’n bietjie ver. Miskien kan Bianca haar nie hoor nie. Sy roep weer.

“Kirabo?”

Haar hart klop al hoe harder teen haar ribbes. Amos se stem kom agter die liggie na haar toe aan. Toe nie Bianca nie.

“Amos? Kry jy iets?” Vind haar tog net, bid sy. Sy raak blind van woede toe sy onthou hoe kalm Ragel daar met haar tydskriffie gesit het. So asof die vrou nie regtig omgee vir haar dogter nie. Of nie weet watter gevare die lewe daarbuite vir haar kind inhou nie. Nie net slange en sulke dinge nie. Mense is dikwels veel gevaarliker.

Kalm bly, Kirabo, maan sy haarself. Berg van Hoop is ’n veilige plek, ’n veilige hawe vir almal wat seer het, herinner sy haar aan Ferdi se woorde die eerste dag dat sy hier aangekom het. Dis juis die ellelange grondpad waaroor Abby so gekla het, wat maak dat boosdoeners nie dié plek so maklik kan vind nie.

“Kira, ek kry die klein meisiemens nêrens nie. Ek soek nou al ’n paar uur lank. Ek hoop nie sy het doer na die watervalle se kant toe geloop nie.”

“Ons moet haar net eenvoudig kry, Amos. Het jy jou radio saamgebring? Sal jy by Nina hoor of sy dalk al by die geboue opgedaag het?”

“Ek was nou net met klein Nina in verbinding. Niks daai kant toe ôk nie.” Hy stryk verby haar na die wandelroete wat na die heel hoogste punt op die plaas lei. Daar waar die waterval en swempoel is as jy net lank genoeg stap.

“Amos, ek glo nie sy sou in daardie rigting gegaan het nie. Frankie sê sy is bang vir slange.”

“Ek moet gaan kyk, Kirabo. Ek moet net. Ek sal roep so ver ek gaan.”

“My keel is al seer geroep. Ek het so mooi gevra hulle moenie op hulle eie ronddwaal nie.” Sy is vies vir haarself. Hoe durf sy helder oordag aan die slaap raak? Dis hulle eerste dag hier. Natuurlik sal hulle die plek wil verken. En natuurlik sou die klein merrie die berge agter ’n selfoonsein wou invaar.

Sy stap verby Amos en skep weer behoorlik asem.

“Bianca!” Die naam eggo een, twee, drie keer na haar toe terug. Dan stilte.

“Bianca!” roep Amos ’n ent verder weg. Weer net ’n eggo.

“Ek gaan waterval toe,” sê Amos beslis. “Ek sal aanhou om met die radio in verbinding te bly. Het jy joune?”

Sy skud haar kop. Dis die tweede dom ding wat sy vandag aanvang. Kom uit veld toe sonder haar tweerigtingradio.

“Ai, Kira. Maak liewer dat jy onder kom by die ander. Ek sal van die werkers kry as dit moet. Ek wil eers nie te veel opskudding veroorsaak nie. Ons sal sekerlik nou-nou die astrante meisiemens kry.”

Sy sug. “Dankie, Amos. Ek sal by die ander gaan wag.” Vir ’n breukdeel van ’n sekonde voel sy effens verlig. Maar dan tref die erns van die situasie haar weer van voor af.

So iets het nog nooit voorheen op Berg van Hoop gebeur nie. Nie eens met die vorige groep tieners nie. En hulle was omtrent ’n handvol.

Sy stap met vinnige treë terug na die gebou toe. Haar hart in vurige gebed na Bo gerig. Mag die liewe Here gee dat die klein Wi-Fi-behepte kind sonder skraap of letsel by die chalet opdaag. Ai.