Читать книгу Eens gejaagd - Блейк Пирс - Страница 9

Toen Shane Hatcher op eerste kerstdag de gevangenisbibliotheek inliep, zag hij op de klok aan de muur dat het twee minuten voor het hele uur was.

Perfecte timing, dacht hij.

Over een paar minuten zou hij ontsnappen.

Hij vond de kerstversiering die hier en daar hing vermakelijk om te zien. Het was allemaal gemaakt van gekleurd piepschuim, natuurlijk. Er was niks hards of scherps of iets wat als touw gebruikt zou kunnen worden. Hatcher had heel wat kerstvakanties hier in Sing Sing doorgebracht, en het concept om hier een kerstsfeer te proberen op te roepen vond hij altijd maar absurd. Hij lachte bijna hardop toen hij zag dat Freddy, de zwijgzame bibliothecaris van de gevangenis, een rode kerstmuts droeg.

Freddy, die aan zijn bureau zat, draaide zich naar hem grijnsde een gruwelijke glimlach. Die glimlach zei Hatcher dat alles volgens plan verliep. Hatcher knikte zwijgend en glimlachte naar hem terug. Toen liep Hatcher tussen twee boekenkasten in en wachtte hij.

Precies toen de klok het hele uur sloeg, hoorde Hatcher het geluid van de opengaande deur van het laad- en losdock aan het uiteinde van de bieb. Kort daarna duwde een vrachtwagenchauffeur een grote plastic container op wielen naar binnen. De laaddeur sloot luidruchtig achter hem.

“Wat heb je deze week voor me, Bader?” vroeg Freddy.

“Wat denk je dat ik heb?” zei de chauffeur. “Boeken, boeken en nog meer boeken.”

De chauffeur spiekte snel in Hatchers richting, en draaide toen weg. Hij maakte natuurlijk deel uit van het plan. Vanaf dat moment deden zowel de chauffeur als Freddy alsof Hatcher er helemaal niet was.

Uitstekend, dacht Hatcher.

Bader en Freddy laadden samen de boeken uit op een stalen tafel met wieltjes.

“Wat dacht je van een kopje koffie in de kantine?” zei Freddy tegen de chauffeur. “Of wat warme eierpunch misschien? Dat hebben ze omdat het een feestdag is.”

“Klinkt goed,”

De twee mannen maakte een informeel praatje terwijl ze door de dubbele klapdeuren de bibliotheek uitliepen.

Hatcher bleef even zwijgend stilstaan en bestudeerde de exacte positie van de container. Hij had een bewaker betaald om de beveiligingscamera de afgelopen dagen stukje bij beetje te draaien totdat er een blinde vlek was ontstaan in de bibliotheek; een blinde vlek die de bewakers die de beeldschermen in de gaten hielden nog niet was opgevallen. Het zag ernaar uit dat de chauffeur de container perfect had neergezet.

Hatcher stapte stilletjes tussen de boekenkasten vandaan en klom de container in. De chauffeur had een ruwe, zware verhuisdeken op de bodem laten liggen. Hatcher trok de deken over zichzelf heen.

Nu begon de enige fase van Hatchers plan waar er iets mis kon gaan. Maar zelfs als er al iemand de bibliotheek binnen zou komen, betwijfelde hij of diegene in de container zou kijken. Anderen, die normaal gesproken de vrachtwagen goed in de gaten zouden houden terwijl deze wegreed, waren ook omgekocht.

Niet dat hij bezorgd of nerveus was. Zulk soort emoties voelde hij al zo’n dertig jaar niet meer. Een man die niks te verliezen had, had ook geen reden tot angst of onbehagen. Het enige wat hem interesseerde was het vooruitzicht van het onbekende.

Hij lag onder de deken en luisterde aandachtig. Hij hoorde de klok aan de muur een minuut lang tikken.

Nog vijf minuten, dacht hij.

Dat was het plan. Die vijf minuten boden Freddy de kans om onwetendheid te claimen. Hij kon in alle eerlijkheid zeggen dat hij Hatcher niet in de container had zien klimmen. Hij kon zeggen dat hij dacht dat Hatcher vroeger uit de bieb was vertrokken. Aan het einde van de vijf minuten zouden Freddy en de chauffeur terugkomen, en zou Hatcher de bieb uitgerold worden en de gevangenis uitgereden worden.

Ondertussen dacht Hatcher aan wat hij zou doen met zijn vrijheid. Hij had onlangs nieuws gehoord wat het het risico waard maakte – zelfs interessant maakte.

Hatcher glimlachte toen hij dacht aan iemand anders die zijn ontsnapping erg interessant zou vinden. Hij zou willen dat hij Riley Paige’s gezicht kon zien wanneer ze hoorde dat hij op vrije voet was.

Hij gniffelde muisstil.

Hij had zin om haar weer te zien.