Читать книгу Abel se lot - Chris Karsten - Страница 19

Abel stap terug, stroop die handskoene af. Hy is nou sonder die doktersjas, net in die hospitaal se nagjurk. Toegevou in die jas, besmeer van vars bloed, dra hy die gesig van dokter August Lippens.

Hy druk die jas en handskoene in een van die groot groen metaalhouers vir hospitaalafval. Kyk vlugtig rond, gebruik die soom van sy nagjurk om die deur van die dokter se kar oop te maak. Hy trek sy kamerjas aan. Vroetel in die swart dokterstas, kry ’n paar artikels waarna hy soek, ook ’n spuitnaald.

Sonder om die ligte aan te skakel, luier hy in eerste rat uit die parkeerterrein, parkeer die kar in die systraat, laat die sleutel in die aansitter. Hy maak seker dat hy geen vingerafdrukke aan die kar laat nie, stap terug hospitaal toe, klim deur die venster na sy saal. Maak die vensterknip vas en vee ook hier alle tekens van afdrukke af. Hy poets sy skoene met snesies uit ’n boks op sy bedkas, en skoon van enige spatsel bloed bêre hy hulle by sy klere.

Hy gaan sit op die bed, met sy plomp dye, en sy kaal voete swaaiend onder die soom van die kamerjas reik hy na die bruin bottel hoesstroop. Sy adamsappel wip terwyl hy sluk, totdat die hele bottel leeg is.

Hy stap badkamer toe, trek die kamerjas uit, was sy gesig en hande en urineer in die leë hoesstroopbottel. Hy suig ’n paar milligram in die spuitnaald op, klop die naald met sy vinger om lugborrels te laat ontsnap en spuit homself onderhuids met die urine in die oksel van sy linkerarm in. Hy spoel die naald in die toilet af.

Op pad terug na sy bed deponeer hy die hoesstroopbottel en spuit in ’n snippermandjie by die deur van die saal, tussen ou watte, pleisters en verbande, gereed vir ’n nagverpleegster om dit vroegoggend, voor die einde van haar skof, buite in ’n afvalhouer te gaan gooi.

Hy pof sy kussings op, klim terug in sy bed, skuifel totdat hy gemaklik lê, vroetel sy tone knus onder die komberse in, en sluit sy oë.

Binne ’n halfuur voel hy die effek van die oordosis ipecac wat hy saam met die hoesstroop ingekry het. Sametrekkings in sy maag en slukderm. Hy begin op sy bed opgooi. Net ná middernag druk hy die noodknop om die nagverpleegster te ontbied.

In sy oksel ontwikkel infeksie weens die inspuiting. Die infeksie begin versprei en sy voorkop gloei. Teen vieruur die oggend, terwyl die reën teen die ruite kletter, skiet die telling van sy witbloedselle die hoogte in.

In ’n deliriese toestand, met nou ook die matrone en ander nagverpleegsters om sy bed, wagtend op die diensdoenende dokter by trauma, trek ’n sweem van ’n glimlag om die lippe van die koorsige pasiënt. Wanneer die liggaam van die kwak in die ruigte onder die frangipani ontdek word, wanneer die tyd van sy dood bepaal is, sal geen suspisie op meneer Lomas val nie. Dié pasiënt het ’n soliede alibi: hy was in sy hospitaalbed, siek soos ’n hond, die infeksie opnuut opgevlam maar nou versprei, daarvan sal die hele nagkorps van Saal B kan getuig.

En die arme man het juis so goed herstel, sal die traumadokter byvoeg. Het selfs, as jy mooi kyk, fisionomiese trekke van dokter Lippens.

Op die tweede dag breek die koors, is die infeksie onder beheer.

“Waar’s my dokter?” vra Abel. “Ek soek my dokter.”

“Ons kry nie jou dokter nie,” sê die verpleegster en vee met ’n koel waslap oor sy gesig. Die swelsels en verkleurings en littekens het nou feitlik genees, net nog enkele vae wit merke is oor, agter die ore waar die vel en kraakbeen met steke aan die skedel geheg is, en onder die ken waar die prominente inplanting gedoen is.

“Kan ek huis toe gaan? Dokter Lippens sou my ontslaan het.”

“Hy het al twee dae nie by sy spreekkamer opgedaag nie. Niemand weet wat van hom geword het nie.”

“Hoe kan ’n dokter net verdwyn?” vra Abel.

“Dis ’n raaisel,” sê die verpleegster.

“Dan ontslaan ek myself. En as hy eendag opdaag, sê ek sal by sy spreekkamer ’n afspraak kom maak vir die regstellings waarvan hy gepraat het, vir my neus en ken.”

“Jou ontslag is op eie risiko, meneer Lomas. As iets gebeur, miskien nuwe infeksie, kan die kliniek nie aanspreeklik gehou word nie.”

“Ek sal teken, julle vrywaar. Bring die vorm. Wat van my medisyne?”

“Dokter Lippens het geen voorskrif gelaat nie.”

“Kan ek iets kry vir pyn? En miskien antibiotika, as die infeksie weer begin?”

“Ek sal ’n voorskrif vra by die traumadokter wat jou behandel het.”

“Trek die gordyne om my bed toe.”

Abel verklee in sy eie klere, druk die hospitaaljurk saam met sy paar persoonlike besittings in ’n plastieksak. Hy ry in sy vier-trekbakkie met die bullbars en dik verchroomde uitlaatpyp na sy losieshuis toe. Die bakkie het ’n Burundiese lisensieskyf en nommerplate. Sy vriend Jules Daagari het daardie dokumentasie hanteer.

Jules het goeie kontakte. Hy het die losieshuis aanbeveel, en help Abel ook met ander sake. Jules spog dat sy vervalser – hy noem hom sy “fabricateur” – énige soort dokument kan namaak.

In sy buitekamer gaan lê Abel op sy bed, die gordyne toegetrek. Hy drink van sy medisyne, raak aan die slaap. Dis nag toe hy wakker word.

Eers nou pak hy die inhoud van die plastieksak uit. Die Russell-mes vou hy in die gesighanddoek oop en was dit deeglik in warm water en bleikmiddel met ’n sterk ammoniumreuk. Hy skrop die lem en hef met sy naelborsel. Hy weet nie hoe gesofistikeerd forensiese ondersoekers in Bujumbura is nie, maar as hulle oor tegnieke en middels soos Luminol beskik om latente bloed onder ’n ultravioletlig op te spoor, sal die bleikmiddel alle bloedspore van die mes verwyder.

Hy besluit om vir veiligheid ontslae te raak van die skoene wat hy aangehad het, én van die slaapjurk. Die bos sleutels uit dokter Lippens se tas beskou hy aandagtig. Hy wonder of die polisie al begin het met hulle ondersoek na die vermiste chirurg. Hy twyfel. Dit duur gewoonlik ’n paar dae. Die meeste mense wat as vermis aangemeld word, is nooit werklik vermis nie. Saam met ’n minnaar weg, skuil vir skuldeisers. Hy wonder of dokter Lippens, op sy ouderdom, ’n minnares gehad het. Die verpleegster het geskinder dat hy ongetroud was.

Halftwaalf stap Abel uit die erf van sy losieshuis die nag in. ’n Warm nag, vogtig aan sy vel, van die misbank wat van die Tanganjika-meer oor die stad opgestoot het en nou laag soos lappe in die boomtakke en oor die strate hang. Hy het ’n flits, maar gebruik dit nie. In die mis is elke straatlig ’n dowwe wit stralekrans. Dit duur minder as twintig minute na dokter Lippens se ou huis waar Abel die chirurg as meneer Lomas besoek het, die voorste vertrekke as konsultasiekamers ingerig.

Uit die vensters van die huis is, soos Abel verwag het, geen skynsel van lig nie. Hy stap om na die agterdeur, toets die sleutels in die slot. Stoot die deur oop, sien ook geen knippende rooi sensorogies nie. Hoor geen alarm wat afgaan nie. Reeds tydens sy konsultasiebesoek het hy die gebrek aan ’n alarmstelsel opgemerk.

Die stil, donker huis ruik bedompig en muwwerig. Hy ondersoek elke vertrek in die lig van die flits. Kry die spreekkamer waar hy op die stoel gesit het terwyl die vreemde vingers die vel van sy gesig betas het. Hy kyk rond, sien die boks met latekshandskoene op ’n kabinet. Hy trek twee handskoene aan voordat hy die rekenaar aanskakel. Die boks druk hy in sy plastieksak.

In die kabinet is pasiëntelêers geliasseer. Hy soek na L, haal die een uit met die naam LOMAS, plaas dit ook in sy plastieksak, saam met ’n notablok met die dokter se gedrukte briefhoof waarop hy sy medisynevoorskrifte aan pasiënte uitskryf.

Op die rekenaar kry Abel die foto’s van sy ou gesig. Hy staar ’n oomblik na die bekende gelaatstrekke, sug ’n slag sag, en wis dit uit. Daarna ook die elektroniese lêer oor pasiënt Lomas se rekonstruktiewe gesigchirurgie. Hy kom maklik reg met die rekenaar, want hy gebruik self ’n gevorderde sagtewareprogram vir sy aantekeninge oor sy kosmiese waarnemings.

Laastens die dokter se duur digitale kamera. Abel kontroleer dat sy foto’s van die geheueskyf verwyder is nadat dit op die rekenaar afgelaai is, knik tevrede.

Nou begin hy na ’n kluis soek. Hy weet die dokter sal ’n kluis hê vir sy persoonlike dokumente en geld. In Bujumbura is ’n kluis noodsaaklik, al is daar dik diefwering voor die vensters. Weens gereelde en onvoorsiene kragonderbrekings maak inwoners van ou huise nie staat op ’n alarmstelsel nie, maar sien ook nie die nodigheid in vir ’n kragopwekker vir ’n alarmstelsel as hulle ’n goedkoop en veilige opsie soos ’n kluis het nie.

Dié vind Abel in die hangkas van die slaapkamer, vasgebout in die betonvloer. ’n Ou Chubb met ’n slot, nie ’n digitale kode wat ingepons word en van elektriese krag afhanklik is nie. Uit die bos soek hy die kluis se sleutel.

Hy stel nie belang in die pakke geldnote in Burundiese frank nie; hy is nie ’n gelddief nie. Hy stel belang in die persoonlike dokumente: die ID-kaart en veral die paspoort. Die maroen-kleurige Belgiese paspoort, op die omslag in silwer geëmbosseer: KONINKRIJK BELGIE ROYAUME DE BELGIQUE KONIGREICH BELGIEN.

Hy open die identifikasiebladsy met die naam en foto van die paspoorthouer. AUGUST GODELIEVE LIPPENS. In die lig van die flits bestudeer hy die gesigfoto, spesifiek die neus en ken. Dis ’n ouerige foto, al is die paspoort nog vir vier jaar geldig. Dit sal doen, meen Abel.

Voordat hy vertrek, tik hy ’n kort nota in ’n Microsoft Word-dokument op die rekenaar en bêre dit op Desktop, die ikon prominent in die middel van die skerm wanneer iemand die rekenaar sou aanskakel. Hy noem die ikon bloot MESSAGE.

Terug in sy buitekamer oordink hy elke tree, elke stap in dokter Lippens se huis. Hy was sorgvuldig en hy is seker daar sal geen teken van ’n inbraak gevind word nie. En dink: nou hoef hy nie meer Lomas te wees nie, nou is hy Lippens.

Wanneer hy later die oggend wakker word, sal hy aandag gee aan die voorskrifte. Hy vertrou Diprivan; dit is een van die middels waarmee sy moeder behandel is toe sy so siek geword het. ’n Wit emulsiemengsel, soos melk, van soja-olie en Propofol. Dokters noem dit skertsend “milk of amnesia”; dokters hou van binnegrappe.

Propofol is ’n sterk sedasie wat gewoonlik as narkose toegedien word, maar in Diprivan is Propofol ’n vinnigwerkende susmiddel teen angstigheid. Binne veertig sekondes ná toediening, hetsy binneaars of deur ’n inspuiting in ’n groot aar aan die voorarm, verval die pasiënt in ’n koma. Hy sal op dokter Lippens se voorskrifblok ’n preskripsie uitskryf vir Diprivan Injectable Emulsion met 10 mg/mL Propofol per ampul.

Sy moeder het nie haar aanval van beroerte oorleef nie, ook nie die popsanger Michael Jackson sy oortoediening van Propofol nie. Maar Diprivan het Abel nog nooit in die steek gelaat nie. Hy het dit al op sy donateurs van velle beproef en die resultate was hoogs bevredigend. Hy is van plan om meer voorskrifte uit te skryf, wat hy by verskillende apteke sal indien om sy voorraad aan te vul. Dokter Lippens, kosmetiese chirurg, sal vertroud wees met Diprivan; sy voorskrifte sal nie bevraagteken word nie.

In sy besit nou drie paspoorte: ’n Suid-Afrikaanse een uitgereik aan Abel Lotz, die nuwe een van dokter Lippens, en meneer Lomas se Portugese een. Die Lomas-paspoort was ook nie te moeilik om te bekom nie. Op sy vlugtog deur Mosambiek na Bujumbura het Abel dit in Beira van die régte meneer Lomas gekry.

Hy het deur die hawestad se strate gedwaal, ontuis, onseker en angstig; Abel is nie ’n sosiale wese nie, ongewoond aan vreemde plekke. Hy het in ’n beskermende huis grootgeword onder die immer wakende oog van sy moeder, sy het hom gelei op die pad wat sy vir hom uitgelê het. Elke besluit het hy eers met haar uitgeklaar, haar goedkeuring en toestemming gevra. Kort voor sy vyftigste verjaardag is sy hele lewe omgekeer; deur die loop van één nag het alles verander, moes hy sy huis, sy galery, sy moeder agterlaat en vlug.

In Beira het hy in die bakkie gesit, verskrik deur die onbekende wat voor hom wag. Agter hom die jagters. Hy kon nie vertoef nie, moes aangaan. In Bujumbura, by sy vriend Jules Daagari, sou hy veilig wees. Nie so veilig as by sy moeder nie, maar Jules sou help, Jules was sy vertroude brug na die onbekende.

In die agterstrate van Beira se hawe het Abel gesoek. Hy het in sy bakkie gesit en die deure van die eet- en drinkplekke dopgehou, die vroue gesien wat die besope mans met hulle sondige liggame verlei, die wellus van die vlees waarteen sy moeder hom so vermaan het, die skending van hulle liggame met tatoes en versiersels. Hy het veral gekyk na die vel van hulle gesigte, die aftakeling en verwaarlosing gesien, en geril. Die vel van só ’n vrou is vir hom ’n gruwel.

Hy het sy blik van hulle af weggedwing; hy het nie ’n vrou gesoek nie, maar ’n man. Iemand in sy middeljare, iemand met ’n babagesig. Die gesigte van die mans wat hy by kroeë en tavernes sien uitstrompel het, het die spore van ’n harde lewe gedra op die groewe en kreukels van hulle vel, en Abel se angstigheid het toegeneem. Hy moes weg, hy moes uit Mosambiek kom, oor die grens na Tanzanië op pad na Burundi. Maar by padblokkades en grensposte sou hulle die bakkie se model en registrasienommer op hulle rekenaars hê, en Abel Lotz se naam wanneer hy sy Suid-Afrikaanse paspoort aanbied.

Toe, die dag van sy vyftigste verjaardag, ontmoet hy meneer Lomas. Abel het in sy bakkie gesit toe meneer Lomas homself met ’n klop teen die ruit as verjaardaggeskenk kom aanbied. Abel het die ruit afgedraai en die reuk herken. Hy het dit baie jare tevore laas ingeadem, maar hy sal dit nóóit vergeet nie. Die reuk van ’n asem vol brandewyn. Die reuk van sy pa en sy broer. Maar hulle is lankal in hul grafte en Abel het na die gesig by sy venster gestaar, die ronde babawange, die vol lippe.

“Você pode me ajudar?”

Die man was dronk en het in tale gepraat.

“Sorrie,” het Abel op Engels geantwoord, “verstaan jou nie.”

Die man het sy kop skeef gedraai, sy blik probeer fokus iewers op ’n middelafstand agter Abel in die donkerte van die bakkie. Hy het die kwyl met die agterkant van ’n hand van sy ongeskeerde ken afgevee en hom met sy ander hand teen die bakkie se deur probeer stut.

“Você Inglês?”

“Wat?”

“Meu carro …” Met die kwylhand beduie na ’n kar, oud en verroes, skeef teen die sypaadjie naby die kroeg se deur. “Minha bateria …”

“Jou kar se battery?”

“Sim, sim,” het hy opgewonde geknik. “Bateria, bateria.”

Abel het na die pleitende gesig gekyk, die ronde oë, effens peulende.

“Klim in. Waar bly jy?”

Die man het om die bakkie gestrompel, op die passasiersit-plek ingeskuif. Hy het Abel op die skouer geklop, oorgeleun en vertroulik teen sy wang gesê: “Você é meu amigo. Muito obrigado, obrigado, amigo.”

En die pad beduie. Abel moes hom kort-kort uit sy insluimering wek om pad te vra tot voor ’n losieshuis.

“Is dit jou blyplek?”

“Sim, sim.”

Hy het vergeefs na die handvatsel getas en Abel moes oorleun om dit oop te knip.

“Muito obrigado,” het hy weer gesê en sy gesig na Abel gedraai. “Por favor venha e visite.”

Abel het uitgeklim, omgestap om hom uit te help.

“Bly jy alleen?”

“Sim, sim. Venha visitarme.”

Abel het hom aan die arm gevat en na die losieshuis gelei terwyl die man strompelend na sleutels in sy broeksak gesoek het. Abel het die sleutels by hom gevat en die buitedeur oopgesluit.

“Muito obrigado, meu amigo. Tenho vinho para beber.”

Die man het in ’n stoel neergeval, ken op die bors, meer speeksel uit sy oop mond oor die baardstoppels teen sy ken af, deur sy neus ’n onreëlmatige ruising.

Abel het die kamer beskou. Eenkant die matras op die vloer, ’n paar stukke klere aan hangers aan die prentelys teen die muur, ’n houtkassie met laaie, nog ’n stoel, ’n draradio op ’n tafeltjie met ’n Formicablad, ’n tweeplaatstofie, vuil borde en eetgerei.

In die kas se laaie onderklere, sokkies, ’n plastieklêer met dokumente: huurkontrak vir die kamer, registrasiesertifikaat vir die ou Toyota, ’n werkspermit, aanstellingsbrief as kok op die tjokkatreiler Douro, en ’n paspoort. Diego Bartholomeu Lomas, vyf en veertig jaar oud.

Abel het meneer Lomas uit sy stoel opgelig, die kamer se deur agter hulle gesluit en hom in die bakkie teruggehelp. By die Toyota het Abel die nommerplate afgeskroef, hulle agter onder die kap by sy koffer en vioolsak gegooi, ingeklim en weggery. Teen daglig was hy by die brug oor die Zambezi, honderd en dertig kilometer van Quelimane af. Hy het tussen bosse afgedraai, uit sig van die hoofpad langs die oewer stilgehou en die slapende tjokkakok uitgedra.

Met sy sterk duime het hy op die twee slagare aan die kok se nek gedruk, die opkomende son warm op sy gesig. Daar was geen sparteling nie, net ’n effense konvulsie voor die liggaam verslap het. Hy het die kok in die water gerol, gekyk hoe die stroom hom vat, af see toe – as die krokodille hom nie eerste kry nie. Daarna het hy die Toyota se nommerplate aan die bakkie gesit en gery. En Abel het meneer Lomas geword, met ’n paspoort wat in Lissabon uitgereik is.

Hy het Jules uit Tanzanië gebel; moes seker maak sy vriend is in Bujumbura wanneer hy daar arriveer en nie op een van sy ekspedisies nie. Moes Jules natuurlik inlig oor die rede vir sy onverwagte besoek, hom voorberei as hy dalk in ’n koerant sou lees van ’n Abel Lotz wat die polisie moontlik kan help met inligting oor verskeie moorde in Johannesburg.

“Was daar berigte oor die moorde waarvan ek beskuldig word?” het hy gevra.

“Ja, Mister Lotz,” het Jules oor die foon gesê. “Nie lang berigte nie, en weggesteek. In Burundi gebeur baie grusaamhede, vier moorde ver in Johannesburg is nie groot nuus nie.”

Viér moorde? het Abel gedink.

“Wat sê die berigte?”

“As ek reg onthou, want dis al ’n tyd terug, dat twee vroue vermoor is. Stukke van hulle vel is uitgesny. En twee mans, dié se gesigte is afgestroop. Hulle noem dit rituele moorde.”

“Rituele moorde …” het Abel gemymer.

“Afrika is vol rituele moorde, Mister Lotz. Sangomas vermoor kinders, maak moeti van hulle organe. Vroue word in die Kongo as hekse verbrand, en in …”

“Net twéé vroue?”

“Dis wat die koerante sê.”

In die koffiewinkel wag Jules al, die eerste groot toets vir sy nuwe gesig. Abel haal die bril af vir Jules se inspeksie.

“Is dit regtig jý, Mister Lotz? Ek ken jou nie, net die stem … en die oog.”

“Die einste ek, Jules. In my gemoed is ek steeds Abel Lotz. Net ’n bietjie aan die gesig laat werk.”

“Mister Lotz …”

Abel merk sy huiwering, laat hom begaan.

“Mister Lotz, ons reise om na maskers te gaan soek …”

Abel sit sy koppie neer, wuif met sy hand voor hulle in die lug.

“Dis oukei, Jules.”

“In Jos in Nigerië was stamgevegte, vyf honderd mense dood. In Mali …”

“Jy’t my baie gehelp. Sonder jou sou ek niks kon regkry nie. Ek’s nie gewoond aan vreemde plekke en vreemde mense nie. En jy’t my gehelp, Jules.”

“Dis ’n gevaarlike tyd in Afrika.”

In Afrika, vermoed Abel, is dit áltyd ’n gevaarlike tyd.

“Ons kan op ’n ander keer gaan, Jules, later, wanneer dit rustiger is. Ek’s nie haastig om nou maskers te kry nie.”

“Nie? Het jy ander planne, Mister Lotz?”

“Jules, jou gasvryheid oorstelp my. Maar ek vertrek eers na ’n ander bestemming. Ek’s nie veilig hier nie.”

Verbeel Abel hom, of is daar ’n sweem van verligting op Jules se gesig? Nee, dis sekerlik sy verbeelding.

“Kom jy terug, Mister Lotz?”

“Later, Jules, en dan kan ons ry en die maskers gaan soek. Wanneer Afrika weer rustig is.”

“Dis jammer, Mister Lotz. Ek’t so uitgesien na ons ekspedisie.”

“Dis net uitgestel, nie afgestel nie. Miskien kan jy intussen, soos gewoonlik, alleen gaan soek. Ek sal graag weer met ’n galery wil begin, iewers in Europa, miskien in Hamburg. Die Duitsers vrek oor sulke artefakte uit Afrika, veral outentieke relikte, nie die brouspul van straatsmouse nie.”

Jules vra nie uit oor sy Europa-planne nie, en Abel verswyg die naam van sy e-pos-vriend in België. Van Ignaz Bouts in Brugge hoef niemand te weet nie, selfs nie Jules nie.

Abel kan sien sy vriend het nog baie op sy gemoed.

“Mister Lotz, ek’s seker daai ding in Johannesburg … alles net ’n misverstand, ’n gróót dwaling, nie waar nie?”

“Ja, ’n dwaling, Jules. Maar dis ernstige sake. Daarom dat ek so vinnig moes padgee. Daarom dat ek ook hier onveilig voel. Hulle weet ek’s oor die grens Mosambiek toe. Hulle weet ek’s iewers in Afrika.”

“Maar Mister Lotz, hoekom vlug? Is dit nie beter om jou saak te gaan stel nie?”

“Jules, jy ken die polisie. Ken jy die polisie in Suid-Afrika? Hulle wil nie werk nie. Hulle soek kortpaaie, die weg van die minste weerstand. Hulle kry eers ’n naam, ’n verdagte, vind hom klaar skuldig, en daarná begin soek hulle na bewyse teen hom. Hulle fabriseer en bekonkel dit selfs, dis wat hulle doen. Hulle soek nie éérs die bewyse nie. Is dit nie die bewyse wat na ’n verdagte moet lei nie? Is dit nie hoe dit werk nie, Jules? Ek wil nie in ’n sel gaan sit en krepeer terwyl die regte moordenaar los loop nie. Weet jy wat is die waarde van siviele eise wat elke jaar teen die polisie in Suid-Afrika ingestel word vir wederregtelike arrestasie? Miljoene, Jules. Daarom dat ek so vinnig moes padgee. Sien jý kans om vir iemand anders se dade in die tronk te gaan boet?”

“Nee, Mister Lotz.” Jules skud sy kop. “Gaan liewer vort. Laat hulle eers die werklike moordenaar vastrek, dan kan jy terugkom. Dan gaan soek ons saam na die maskers, op jou pad terug Johannesburg toe. Jy gaan mos terug Johannesburg toe, nè, Mister Lotz?”

“My moeder is daar, ek kan haar tog nie alleen los nie.”

“En die masker van Idia ook.”

“A, die koninginmoeder van Afrika,” sug Abel. “Dit was ’n wonderlike ding wat jy vir my gekry het, Jules, daardie masker van Idia.” Hy vee oor sy wange, sy vingers onder die nuwe bril met amber lense in.

“Mister Lotz … jy hoef nie daaroor te praat nie. Ek’t maar net gewonder oor die Idia.”

“Dis oukei, Jules.” Weer ’n sagte sug. “Dit was ’n pragtige geskenk vir my moeder, so gepas. Jy moes haar gesien het met daardie masker oor haar gesig, so rein en vorstelik. Nou kry ek die kans om Idia se doodsmaskers in die museums te gaan besigtig, in Stuttgart en Londen, miskien selfs die een van ivoor in die Metropolitan in New York.”

Jules sit sy koppie neer en skuif sy stoel tru. “Mister Lotz, ek …”

“Jules, ek’t ’n bespreking op die veerboot. Sal jy my kan vat, as jy nie te besig is nie? Miskien kan ek ’n taxi …”

“Ek sal jou vat, Mister Lotz. ’n Vriend ry nie met ’n taxi hawe toe nie. En die bakkie?”

“Sal jy na die bakkie kyk terwyl ek weg is? Jy kan dit gebruik, rondry as jy wil.”

“Ek sal hom mooi oppas, Mister Lotz. Dis ’n duur bakkie, kan sien dit het jou baie geld gekos.”

Toe Jules Daagari uitstap, bestel Abel nog koffie.

Hy is regtig bly dat daar onder sy slagoffers net twéé vroue is, nie drie nie. Hy is bly dat die adjudant dit tog oorleef het. Adjudant Ella Neser. Die skraal een met die kort, swart hare en funky bril. Hy sou so graag haar vel ook wou oes, was amper klaar toe hy versteur is.

Abel is nie ’n moordenaar nie, net ’n kosmiese reisiger. En die velle is donateurs se bydraes vir die omslae van sy joernale. Hy het al ’n pou, van die konstellasie Pavo, vir die omslag van sy Kosmiese Reise, Vol. I, en hy het ’n haas, van die konstellasie Lepus, vir Kosmiese Reise, Vol. II. Ella Neser, as sy werk nie so wreed en onverwags onderbreek is nie, was besig om ’n verskietende ster te skenk vir Kosmiese Reise, Vol. III, oor sy waarnemings van asteroïede, komete en meteore.

Hy beplan tien volumes, en is vasbeslote om sy ensiklopediese sterre-atlas te voltooi en te laat bind. Op elke omslag die gebreide, getatoeëerde vel van ’n jong vrou, sag soos maagdeperkament. Maar elke tatoe – en dit is ’n streng vereiste – moet van kosmiese betekenis wees. Hy het nog net twee, maar hy het geen twyfel dat hy omslae vir ál tien sy joernale sal kry nie. Daar is baie donateurs, hulle moet net oortuig word om ’n stukkie van hulle vel te skenk.