Читать книгу Christine le Roux Omnibus 2 - Christine le Roux - Страница 15

Die volgende middag is Olivia nie lus vir swem nie. Sy sit onder die boom en hou die kinders afgetrokke dop. Haar kop voel dik en suf; dit was baie laat voor sy die vorige nag Nicolas se motor hoor terugkom het. ’n Wilde nag van passie?

Sy het nie veel geslaap nie en as dit nie was dat sy weet hoe traumaties dit sal wees as sy nou verdwyn nie, het sy haar tasse gepak en vertrek. Maar sy durf dit nie aan die kinders doen nie.

Sy sien Nicolas se motor en jaag die kinders uit die water uit. Die laaste ding waarvoor sy kans sien, is ’n konfrontasie met hom. Sy sal van nou af uit sy pad bly, dis die veiligste.

“Maar dis nog vroeg,” kla Emma.

“Ek weet, maar dis nou tyd vir julle lekker televisieprogram.” Sy maak sommer ’n uitsondering op haar eie streng vasgelegde reël en sê vir Katie hulle sal op hulle skote eet voor die televisie. Enigiets om Nicolas te vermy.

Maar hy duld dit nie. Katie kom sê vir haar meneer Nicolas is vanaand by die huis en wil hê hulle moet almal saam eet.

“Nou goed,” sug Olivia. “Die kinders moet seker hulle pa te sien kry, maar ek sal hier in my kamer eet.”

“Nee,” sê Nicolas, wat agter Katie verskyn het. “Dis ongesellig en ons moet die vakansieplanne bespreek.”

Sy ontwyk sy oë, knik net en gaan trek ’n rok aan. Aan tafel onderskep sy sy blik kort-kort; hy kyk na haar met ’n half vreemde uitdrukking, maar sy kyk weg en hou haar besig met die opsny van Nicky se vleis of die inskink van melk.

“Die skole sluit volgende week,” kondig Nicolas aan en dwing Olivia om vlugtig na hom te kyk. “Wat is jou planne vir die vakansie?”

Sy haal haar skouers op. “Kersfees wil ek graag by die huis wees. Ek het my mense lanklaas gesien.”

“Dis billik,” stem hy saam. Hy wonder hoekom sy so ongelukkig lyk. Sou Kenneth haar tog gebel het? Hy het doodseker gemaak dat Kenneth nie saam met hom inkom na hulle tennis nie. Hy is haastig, het hy gesê, Yvonne wag vir hom.

“Maar soos jy weet, sluit die skole baie vroeg. Ek het ’n strandhuis en omdat ek lanklaas ’n ordentlike vakansie gehad het –”

“Ek sal plaas toe gaan,” val sy hom in die rede. “Sê net wanneer julle ry.”

“Olivia moet saamkom see toe,” sê Emma ontsteld.

“Livja saamkom,” eggo Nicky.

“As julle my net sal toelaat om klaar te praat,” sê Nicolas. “My voorstel is dat ons almal volgende naweek ry, jy hou twee weke vakansie saam met ons by die see en dan sit ek jou op die vliegtuig en is jy Kersfees by jou mense.”

“Dis vriendelik van jou,” sê sy beleef en stoot haar kos op haar bord rond. “Maar onnodig. Jy is mos by die kinders, hulle het my nie nodig nie.”

“Nee,” protesteer Emma. “Pappa weet nie hoe om my hare te vleg nie en hy kan nie my swembroek vasmaak nie en hy weet nie …”

“Hy kan leer,” sê Olivia hardvogtig.

“Olivia,” sê Nicolas en sy stem is sag. “Wat makeer? Jy lyk nie gelukkig nie. Wil jy regtig nie saamgaan see toe nie?”

Sy stemtoon verbouereer haar. “Dis nie dit nie. Natuurlik wil ek see toe gaan, maar ek dink net dis onnodig en julle kan baie beter op julle eie –”

“Hy sal nie skulpies optel nie,” sê Emma.

“Livja,” sê Nicky, klim van sy stoel af en klouter op haar skoot.

Sy kyk hulpeloos af na die koppie teen haar bors. “Maar dis ’n onnodige uitgawe. As ek nou moet vlieg en …”

“Ek kan dit regtig bekostig,” sê Nicolas koel.

Sy gee die stryd gewonne. Swak, dis wat sy is, dink sy in die daaropvolgende dae terwyl sy strandklere koop vir die kinders en haar pa van die planne laat weet. Swak. Die vooruitsig aan twee weke by die see saam met Nicolas is so wonderlik dat sy net so kapituleer.

“Ek gaan deurry,” stel hy haar in kennis. “Ondervinding het my geleer dat ’n oorslapery op die pad nie werk met die kinders nie.”

Sy sê niks nie en die volgende Vrydag ry hulle direk nadat die kinders uit die skool uitgekom het. Haar vrese dat dit moeilik gaan wees om soveel ure alleen saam met hom in ’n motor te sit, word ook vinnig verkeerd bewys. Hulle praat feitlik nooit met mekaar nie, want die kinders moet geamuseer word, is kort-kort honger of dors of taai en boonop blyk dit dat Nicky maklik karsiek word, veral as hy ’n ruk geslaap het en dan skielik regop sit. Sy het haar hande vol en teen laataand toe albei kinders op die agterste sitplek lê en slaap, is sy moeg genoeg om self haar kop teen die syruit te laat rus en in te dommel. Sy het aangebied om te help bestuur, maar hy het gesê dis nie nodig nie, hy word nie sommer moeg nie.

Dis byna eenuur in die oggend toe hy voor die strandhuis stilhou en sy is net bewus van die dreuning van die see en ’n houthuis wat ruik na sout en skaafsels. Meer as dit kan sy nie inneem nie, want die kinders is huilerig omdat hulle wakker gemaak is. Sy skarrel wild rond om beddegoed te kry, beddens op te maak en die kinders weer aan die slaap te kry. Eers toe hulle rustig is, kom sy terug in die ruim woonkamer.

“Ek het al die bagasie afgelaai,” lig Nicolas haar in. Hy lyk baie moeg. “Wil jy iets eet of drink?”

“Nee dankie.” Sy voel ongemaklik van die hele dag se deurmekaar etery en drinkery. “Ek wil net gaan slaap.”

Hy wys haar waar haar kamer is en sy kry nog beddegoed uit die kas in die gang, stort onder yskoue water omdat die warmwatertoestel nog nie verhit het nie en val bibberend in die bed.

Toe sy wakker word, sit die son hoog en hoor sy die kinders se opgewonde stemmetjies vanaf die stoep.

Die eerste paar dae is woelig en sonder struktuur. Omdat die huis ’n jaar lank toegestaan het, is daar baie takies wat Nicolas moet doen. Sy leer die kombuis ken, help met die skoonmaak, al het Nicolas ’n plaaslike vrou gekry om dit te doen, ry saam met hom na die naaste supermark toe om op groot skaal kos te koop en word tussenin deur die kinders strand toe gesleep om te swem, in die rotspoele na vissies te soek en sandkastele te bou. Van ongemaklike intimiteit tussen haar en Nicolas is daar nie sprake nie, maar teen die Dinsdag begin die lewe rustiger raak en lê sy langs hom op die strand, die son weldadig op haar lyf.

Dit gaan lekker wees, besef sy tot haar eie verbasing. Dit hoef nie ongemaklik te wees nie. Hy is so ontspanne, hulle is byna soos ’n normale gesin. Sy kan ook nie help om onder haar arm deur na hom te loer waar sy op haar maag langs hom lê nie. Hy is pragtig gebou, skraal maar gespierd, sy maag so hard dat sy seker is sy sou daarop kon staan sonder om ongemak te veroorsaak.

Sy onderdruk hierdie gedagtes. Om na sy lyf te kyk, is nie die aangewese ding nie, maar sy kan nie help om gelukkig te lag nie toe hulle albei later in die branders is, elk met ’n kind op die arm.

“Is jy nie nou bly jy het saamgekom nie?” vra Nicolas tergend toe sy jillend eenkant toe spring om ’n groot brander te ontwyk.

“Ja,” erken sy. “Dis heerlik.”

Sy oë gloei toe hy na haar kyk. Selfs in die strak swart kostuum kan hy sien hoe mooi haar fyn figuurtjie is. Klein soos ’n kind, maar met die rondings van ’n vrou. Sy het ook die soort vel wat byna dadelik bruin word, al is sy versigtig om nie te lank in die son te lê nie en al smeer sy die kinders en haarself dik van die sonrome. Hoe bruiner haar vel word, hoe blouer word die groot oë. Hy wens net sy was nie so skrikkerig vir hom nie. Liewe aarde, hulle woon al hoeveel maande saam in die huis, maar as die kinders nie ’n buffer tussen hulle is nie, maak sy haar uit die voete. Het kwansuis baie boeke saamgebring om te lees of verdwyn onder sy oë uit om alleen lang ente te gaan stap, iets wat hy juis saam met haar wil doen. Maar hy troos homself, hulle is twee weke lank saam en dít, voel hy, plaas hom in ’n bevoorregte posisie. Wat sal iemand soos Kenneth nie gee om twee weke lank saam met haar … Hy druk die gedagte met geweld dood. As Kenneth aan haar sou raak, weet hy nie wat hy sou doen nie.

Maar die idilliese eerste dae word wreed versteur toe hulle die Woensdag teen etenstyd huis toe stap, almal moeg en honger. Nicolas hou Emma se hand vas en Olivia dra vir Nicky al het sy pa geprotesteer en gesê hy is te swaar vir haar.

“Livja,” is sy eenvoudige antwoord op alles.

Hulle kom nader aan die huis en almal kyk na die motor wat voor die deur staan. Olivia voel hoe ’n hol kol in haar binneste begin brand. Sy ken daardie motor en druk haar lippe styf opmekaar.

“Yvonne,” sê Nicolas langs haar.

Emma begin sommer huil. “My voete brand,” kla sy. “Dra my.”

Nicolas tel haar op en hulle stap nader. Yvonne, wat op die stoep gesit het, staan op en wag hulle stralend in.

“Is dit nou nie ’n verrassing nie?” koer sy. “Ek het net besluit die stad is so warm en waarom sal ek daar sit en vergaan as ek weet hoe lekker julle hier by die see baljaar?”

Olivia knik vir haar en skuur verby met die kinders. Sy wil nie sien hoe Nicolas haar soen nie. Sy hou haar besig met die kinders, help hulle stort, trek hulle aan en begin opskep omdat almal honger is en die kinders wil gaan slaap.

“Ons het ’n klein probleem hier,” sê Nicolas aan tafel. “Daar is net drie slaapkamers en …”

Olivia se hart sink verder. Sy het bly hoop Yvonne het net vir die dag kom kuier. “Ek kan op die divan in die sitkamer slaap,” sê sy.

“Nee, nee,” sê Nicolas. “Kyk, die kinders se beddens is eintlik stapelbeddens, ek het hulle net langs mekaar gesit omdat hulle nog klein was en ek bang was die een wat bo slaap, val af. Ons sit hulle weer bo-op mekaar dan is daar meer as genoeg plek vir die divan.”

“Ja!” gil Emma. “En ek slaap bo!”

Skielik is alle moegheid weg en na ete help die kinders fluks om beddegoed af te haal en weer terug te sit nadat die beddens almal op hulle plekke is. Yvonne lig nie ’n vinger om te help nie en lyk salig onbewus van die feit dat sy die hele huishouding omvergegooi het. Na Olivia die kas in haar ou kamer ook ontruim het, trek Yvonne in sonder ’n woord van dank of verskoning.

Die kinders gaan lê uiteindelik en is binne sekondes aan die slaap en Olivia vat haar boek en lê ook, al sien sy nie ’n woord op die bladsy raak nie.

Teen vieruur staan sy op om koffie te maak en het net die ketel aangeskakel toe Yvonne in die deur verskyn.

“O, lekker,” sê sy. “Net waarvoor ek lus is. Sal jy vir my ook maak?”

“Sekerlik.” Olivia haal nog ’n beker uit en staan na die ketel en kyk.

“Luister,” sê Yvonne en glimlag stroperig. “Ek hoop nie jy het my verkwalik oor ons gesprek van nou die middag nie.”

“Nee,” sê Olivia.

“Ek was miskien ’n bietjie skerp.”

Olivia beweeg haar kop, sê niks nie.

“Ek het net gevoel dis die beste as jy weet presies hoe dinge tussen my en Nicolas staan.”

Olivia kyk op en sien Nicolas agter Yvonne in die gang. Hy sê niks nie en Olivia lig bloot haar arm, maak die kassie oop en haal nog ’n koffiebeker uit.

“Ek wil nie hê jy moet ’n gek van jouself maak nie,” gaan Yvonne voort. “Maar na die tyd het ek tog gewonder of ek nie te skerp was nie. Alhoewel … toe ek hoor jy gaan saam op vakansie het ek tog gewonder of jy …”

Olivia maak die koffieblik oop en skep koffie in die bekers in. “Melk en suiker?” vra sy neutraal. Sy verwonder haar oor die egoïsme van die vrou. Tref dit haar nie dat sy wat Olivia is vir drie mense staan en koffie maak nie?

“Swart, dankie.” Yvonne steek haar hand uit om die beker aan te vat en haar lang bloedrooi plastieknaels klik teen die porselein. “Hoe ook al, hier is ons nou almal saam en ek dink ons gaan ’n baie lekker vakansie hê. Is die weer nog die hele tyd so goed?”

“Tot dusver, ja.” Sy gooi melk by Nicolas se koffie en roer een lepel suiker by soos hy daarvan hou.

Yvonne het blykbaar besluit dis tyd om gaaf te wees. Sy leun terug teen die toonbank en drink ’n sluk van die vuurwarm koffie – so warm dat sy gil, die beker neersit dat die helfte uitspat oor die toonbank en vinnig oor haar mond vee. “Hoekom is dit so warm?” sis sy of dit Olivia se skuld is.

“Water kook by ’n hoër temperatuur op seevlak,” lig Olivia haar lakoniek in.

Yvonne loop na die wasbak toe en drink hande vol koue water. “Jy kon my gesê het.”

Olivia kyk vinnig na die deur waar Nicolas steeds roerloos in die skemerte staan. “Ek is jammer. Ek dog jy weet dit.”

“Ek is nie ’n verdomde wetenskaplike nie!”

“Jammer.”

Yvonne vee haar rooi hare uit haar gesig en besluit vir die hoeveelste keer om sjarmant te wees. “Toe maar, dis seker my eie skuld. En ek wou nog dankie sê dat jy bereid was om jou kamer vir my prys te gee. Jy moet verstaan hoe delikaat die situasie is.”

Olivia is nie seker van die delikaatheid nie, maar die situasie – met Nicolas in die gang – amuseer haar geweldig.

“Met die kinders en alles,” gaan Yvonne voort. “As ek nou sommer in Nic se kamer ingetrek het, kon dit …”

Nicolas het blykbaar besluit die gesprek het ver genoeg gegaan en hy tree vorentoe. “Hallo,” sê hy gesellig. “Het julle nie geslaap nie? Is daar vir my ook koffie?”

Yvonne swaai vir die tweede keer so vinnig om dat sy koffie mors, dié keer oor haar hand. “Waar kom jy vandaan?” vra sy.

“Ek het koffie geruik,” ontwyk hy die direkte vraag.

Olivia gee sy beker vir hom aan. “Sal ons daar op die stoep gaan sit?” stel sy voor. “Dis lekker koel daar en die kinders gaan nou kom kla dat ons moet gaan swem.”

Nicolas hou haar oë ’n lang oomblik gevange en staan dan opsy sodat hulle kan voor stap. Op die stoep val Olivia in ’n stoel neer en laat rus haar bene op die reling. Dit gee haar genoegdoening om te sien hoe bruin sy al is. Veral in kontras met Yvonne se melkwit bene. Waar Olivia ’n baie kort kortbroekie en hempie dra, is die ander vrou nog geklee in ’n uitrusting wat nie onvanpas sou wees by ’n skemerkelk nie. Sy het haar bene netjies by die enkels gekruis en kyk met kwalik bedekte misnoeë na Olivia se argelose, ontspanne posisie.

Olivia kyk op en vang weer Nicolas se oë. Haar blou oë rek nog wyer; sy kan sweer sy sien dansende liggies in syne, asof hy iets baie humoristies vind en skielik is dit of haar hart ligter word, asof alles nie so verdoemend duister is nie. Hoekom moet sy luister na Yvonne se streng teregwysings? Wie is Yvonne om haar kort-kort te vertel hoe sy haar moet gedra of hoe sy Nicolas moet vermy? Yvonne is nie die regte vrou vir hom nie, dit kan enige aap sien. Sy is hard en koud en gemeen en sy gaan ’n verderflike stiefma wees vir die kinders. Waarom dan sonder slag of stoot opsy staan sodat Yvonne vir Nicolas kan kry?

“H’m,” sê sy hardop en kyk uit oor die see.

“Het jy iets gesê?” vra Nicolas.

“Nee, nee, net hardop gedink.” Sy glimlag vriendelik vir Yvonne. “Is jou koffie darem nou drinkbaar?”

“Ja dankie.” Yvonne draai haar kop in Nicolas se rigting. “Is daar darem iets om te doen op julle naaste dorp? Of gaan ons sommer net ’n ent ry?”

“Ons gaan nou swem,” sê Nicolas en kyk hoe twee deur die slaap kinders uitkom op die stoep, oombliklik teen Olivia gaan leun om teen haar gerusstellende lyf behoorlik wakker te word. “Is dit nie so nie, kinders? Kyk net, die wind waai glad nie vandag nie en dis boonop laagwater. Ons gaan lekker swem.”

“Swem?” vra Yvonne skepties. “Is dit nie te koud nie?”

“Nee wat,” antwoord Nicolas gemaklik en staan op om hom uit te rek. “Ek moet jou sê, die lekkerste van die vakansie is dat daar dae verbygaan sonder dat ek aan ’n stuurwiel raak. Ons ry net dorp toe as ons kos nodig het en as die weer te guur is, gaan stap ons langs die see in plaas van swem.”

Yvonne lyk selfs meer skepties. “O, ek het gedink Olivia neem die kinders see toe sodat ek en jy … wel, miskien iets anders kan doen.”

Olivia hou haar gesig ernstig. “Ek kan dit doen, ja,” sê sy en hoop haar stem gee haar nie weg nie. “Dan is die huis leeg en kan julle … iets anders doen.”

Nicolas skiet ’n gevaarlike blik in haar rigting, leun oor en tik Emma op haar sitvlak. “Ons gaan nou swem,” sê hy beslis. “Wie kan eerste hulle swemklere aantrek?”

“Ek! Ek!” jil die kinders en hardloop weg.

Olivia maak die leë bekers bymekaar en stap kombuis toe, maar sy kan haarself nie keer nie, sy gee ’n borrellaggie en is seker die twee op die stoep het haar gehoor.