Читать книгу Christine le Roux Omnibus 2 - Christine le Roux - Страница 4

Olivia Joubert skuif reg op die stoel, oorweeg dit om haar bene te kruis en besluit daarteen. Sy kyk af na haar skoot, skiet ’n wolletjie van die knie van een swart kous af en kyk vlugtig weer na die man oorkant haar. Hy het sy stoel skuins geswaai en kyk by die venster uit terwyl hy oor die telefoon praat. Sy weet nie waarna hy kyk nie; buite die groot venster is net ’n ander hoë gebou sigbaar. Die lug lyk na modder, maar dis die skuld van die getinte vensters.

“Ek is baie jammer,” sê die man skielik en sy kyk op. Hy praat nou met haar, nie meer oor die telefoon nie. Hy staan op, kom om sy lessenaar en skud haar hand. “Ek is Nicolas Steytler.”

“Aangename kennis,” sê sy en kom ook effens orent. “Ek is Olivia Joubert.”

“Ek is jammer oor die gesprek,” sê hy en wys na die telefoon. “My sekretaresse moes nie –”

“Dis alles in orde,” sê sy vriendelik. Dis heerlik warm in sy kantoor, sy wil eintlik haar baadjie uittrek. Waar die hitte vandaan kom, weet sy nie, sy sien geen verwarmers nie. Seker onder die vloer, die plek lyk luuks genoeg.

“U is hier in antwoord op my advertensie,” sê hy.

“Dis reg.”

Hy sit effens terug in sy stoel en die stoel knak gewillig agtertoe om hom te akkommodeer. Olivia neem afgunstig kennis hiervan. Sy wou nog altyd so ’n stoel gehad het – ’n stoel wat hom inrig volgens jou behoeftes.

Nicolas bestudeer die meisie voor hom. Sy is die sesde applikant sedert sy advertensie verskyn het. Daar was al vyf middeljarige of bejaarde dames. Twee het hy onmiddellik geskrap omdat hulle gewoon nie opgewasse sou wees teen die eise en aktiwiteite van twee klein kindertjies nie. Een het vir hom presies reg gelyk en hy het haar aangestel vir ’n proeftydperk van twee weke. Dit het gelyk of die kinders van haar hou en hy het net begin ontspan totdat hy een aand by die huis gekom het en byna verstik toe hy die voordeur oopstoot. Eers het hy gedink die huis is aan die brand, maar toe hy kombuis toe storm, het hy die oorsaak van al die rook gekry.

Wat oorspronklik in die kastrol was, weet hy nou nog nie. Miskien groente, miskien vleis. Wat oor was, was ’n swart verbrande klont. Onherkenbaar en onnoembaar. Mevrou Voster was in haar kamer, ’n leë jenewerbottel langs haar op die mat. Dit het ’n dag gevat om haar sober genoeg te kry sodat hy haar in die pad kon steek en ten minste ’n week voor die haglike reuk van verbrande kos uit die huis en al die kombuiskaste en gordyne gewas was.

Met die volgende kandidaat was hy versigtiger. Sy eerste vraag was nou of die persoon drink, maar selfs dit het nie gehelp nie. Juffrou Koster was volgende, ’n ongetroude dame in haar vroeë vyftigerjare. Tydens die onderhoud het sy innemend voorgekom en hom oor en oor verseker dat sy dol is op kinders en ’n uitstekende kok daarby.

Die laaste gedeelte was waar. Hy het elke aand aangesit by ’n tafel wat so mooi gedek was dat hy gedink het hy eet in ’n restaurant. Daar was vars blomme, die huis het geskitter alhoewel hy haar verseker het dat die versorging van die huis nie deel van haar pligte was nie. Sy het hom trots gewys watse koekies sy vir die kinders gebak het. Gemmerbroodmannetjies en hasies en muise gemaak van malvalekkers. Hy sou haar seker as die ideale oppasser beskou het as hy nie een middag kort na middagete by die huis aangekom het om ’n lêer te kry wat hy vergeet het nie.

Die huis was so skoon soos altyd; uit die kombuis het die wonderlikste geure gekom – al het hy pas klaar geëet, het hy sy maagsappe voel roer by die vooruitsig aan wat die aand vir hom wag. Maar die huis was ook onnatuurlik stil afgesien van die geneurie uit die kombuis. Hy wou haar nie steur nie en het die trappe twee-twee opgespring om die lêer by sy bed te gaan kry. En hy wou darem net die kinders groet.

Hulle kamers was toe en toe hy aan Emma se deur vat om dit oop te stoot, het hy tot sy skok gesien dis aan die buitekant gesluit. Dieselfde met Nicky se deur. Die kinders het doodstil op hulle beddens gesit en na hom gekyk met groot, angstige oë.

“Wat de ongeluk gaan hier aan?” het hy gebulder toe hy by die kombuis instorm.

“Meneer Steytler,” het sy gesê en geglimlag. “Kyk net na die rooiwynsous wat ek maak vir die –”

“Ek gee nie om vir die sous nie! Waarom is die kinders in hulle kamers toegesluit?”

“Ag,” het sy ewe vriendelik en onverstoord gesê. “Dis makliker, dan hoef ek nie te wonder waar hulle is en of hulle in gevaar verkeer nie. Hulle is veilig en ek kan aangaan met my werk.”

“Jou werk is om hulle op te pas, nie om te kook nie!”

Juffrou Koster is die volgende dag weg, baie gekrenk en verontreg.

Die volgende kandidaat was so senuagtig dat sy nie kon stilsit nie. Buitendien was sy so swaar gegrimeer dat hy seker was sy gaan meer aandag gee aan haar gesig as aan die kinders.

En nou sit juffrou Joubert hier. Hy is klaar mismoedig; sy is te jonk.

“Hoe oud is u, juffrou Joubert?” vra hy.

“Vier en twintig. En u?”

Hy is so verbaas dat hy antwoord. “Agt en dertig.”

“H’m,” sê sy. “En die kinders?”

“Emma is ses en Nicky vier.”

“Gaan hulle al skool toe?”

“Emma is in graad een en Nicky gaan kleuterskool toe.”

“Hoekom?” vra sy.

Hy staar na die groot blou oë wat na hom kyk. “Hoekom wat?” vra hy geïrriteerd.

“Hoekom gaan Nicky kleuterskool toe? Hy behoort nog by die huis te speel.”

“Omdat daar niemand is om hom op te pas nie,” sê hy ergerlik. “Dit het u miskien ontgaan, maar dis waarom ek iemand soek om na hulle te kyk.”

“H’m,” sê sy weer. Dan glimlag sy skielik en hou haar vinger in die lug. “Mag ek iets raai? Ek dink ek is nogal goed om mense se beroepe te raai.”

Hy is so verstom dat hy nie antwoord nie, en hy sit net na haar en kyk. Sy lyk vir hom na ’n ballerina. Sy is van medium lengte, maar geweldig fyn gebou. Haar donker hare is strak van haar gesig weggekam en agter teen haar kop in ’n stywe bolla vasgedraai. Waar dit ander mense oud kan laat lyk, beklemtoon dit haar fyn gesig en laat haar lyk soos ’n kind wat aantrek soos haar ma. Nie dat sy outyds geklee is nie, allesbehalwe. Sy dra ’n roomkleurige truitjie wat styf om haar bolyf pas, ’n kort swart baadjie hieroor en ’n kort swart rompie. Die swart kouse en plat enkelsteweltjies, maar veral die manier waarop sy haar bene vou, het die grasie van ’n balletdanseres.

“’n Advokaat,” breek sy deur sy gedagtes. “Ja. Ek kan u sien staan in ’n swart toga, hande geklem om die lapelle, oë op die beskuldigde.”

Sy lippe trek effens. “U is heeltemal reg, ek is ’n advokaat.”

Sy haal haar fyn skouers op. “Sien, ek is altyd reg.”

“Juffrou Joubert,” sê hy. “U is hier om aansoek te doen vir ’n pos en ek is ’n baie besige man.” Hy kyk na die kristalhorlosie op sy lessenaar. “Ek moet nou-nou in die hof wees. Kan ons voortgaan?”

“Natuurlik,” sê sy en verskuif van posisie. “En ek is nie ’n ballerina nie, ingeval u gewonder het. Almal dink altyd ek is een, maar dis verkeerd. Ek het wel ballet geneem toe ek klein was, maar ek het nie regtig die temperament nie; of die dissipline nie, veronderstel ek. Daardie ure se staan op jou tone en draai nou jou voet soontoe en vou jou handjies net só en –”

“Juffrou Joubert,” sê hy gebiedend.

“Jammer.” Sy glimlag stralend. Sy dra min grimering, behalwe miskien iets om die groot blou oë met hulle lang, donker wimpers. Haar naels is kort geknip en ongeverf. “Vertel my van die kinders. Ek lei af hulle het nie ’n ma nie.”

“Dis korrek.” Sy mond is styf. “My vrou is kort na Nicky se geboorte oorlede.”

Sy bestudeer sy gesig. Hy lyk vir haar na ’n baie streng man. Sy hare is bruin met ’n effense golwing in en dik oor sy voorkop, alhoewel daar al spikkels grys is tussen die bruin. Sy sal nie daarvan hou om in die beskuldigdebank te staan as hy so na haar kyk nie. Hy sal haar so bang maak dat sy alles sal erken.

“Nicky was dus ’n moederlose kind van sy geboorte af,” sê sy.

“Ja.” Hy vou sy hande op die blad; hierdie onderhoud verloop glad nie soos hy dit beplan het nie. “Dit was baie onverwags. My vrou het skielik teen die einde van die swangerskap komplikasies gekry. Hoë bloeddruk en …” Hy maak ’n gebaar. “Sy is dood aan ’n trombose, twee dae na sy geboorte.” Hoekom hy dit vir haar vertel, weet hy nie, hy het dit nie vir die ander applikante gesê nie.

Olivia se gesig is vol simpatie. “En wie op aarde het na die pasgebore baba gekyk?”

“My suster.”

Hy voel sterker as vantevore dat hierdie onderhoud verkeerd verloop. Die ander vroue het nie hulle monde oopgemaak behalwe om hulle kwalifikasies af te rammel nie, en hier sit hy nou al twintig minute lank oorkant hierdie meisie en sy vra al die vrae. “Ek kon dit nie langer van haar verwag nie,” antwoord hy tog. “Sy was ongetroud toe Nicky gebore is, maar sy het ’n man ontmoet, ’n boer en … dit sou bitter onregverdig wees om te verwag sy moet by my kom bly net om na die kinders te kyk.”

“Dit moes moeilik gewees het vir haar,” mymer Olivia. “Om Nicky net so af te gee.”

“Dit was, ja. Sy wou hom saam met haar neem en Jaco, haar man, was meer as gewillig, maar …” Hy druk sy lippe opmekaar, vasbeslote om die trant van die gesprek nou met mening te verander.

“Nee,” sê sy beslis, onbewus van sy besluit. “Dit sou ook nie gewerk het nie. Sy moet haar huwelikslewe op haar eie begin en buitendien sou dit onregverdig wees teenoor Emma.”

“E … ja,” sê hy oorbluf.

“Sy is seker baie lief vir haar boetie,” gaan sy voort. “Om hom weg te vat en haar te los, sou wreed wees. Of wou jou suster albei vat?”

“E … nee.” Hy skud sy kop, haal diep asem en kyk haar doelgerig aan. “Juffrou Joubert, kan ons nou oor u praat? Ek wil graag ’n paar vrae vra, as u nie omgee nie. Ek het nou al twee bloutjies geloop en kan nie bekostig om verder so aan te gaan nie. Kan u vir my sê –”

“Bloutjies?” val sy hom belangstellend in die rede. “Watse soort bloutjies?”

“Vorige applikante. Die een het so reg gelyk tot dit blyk dat sy my drankkabinet meer geniet as die kinders, en die ander een wou weer liewer Franse kos maak as kinders oppas.”

“Ek kan nie kook nie,” sê sy dadelik.

“Dis ook nie nodig nie. Ek het ’n dierbare huishulp wat al jare by my werk – van voor Emma se geboorte af – en sy doen al die huiswerk. Ek het haar amper verloor toe ek die Franse kok daar gehad het, want Katie is eenvoudig uit die kombuis geboender elke keer wat …” Hy bly stil. Hier antwoord hy al weer die vrae!

“Ek kan ’n eier kook of bak of roer,” sê sy. “En tee of koffie maak, maar moenie my vra om iets deftigs te maak nie.”

“Dis glad nie ’n vereiste nie,” neem hy weer beheer oor. “Soos ek pas gesê het.”

“Wat wel ’n vereiste is, is dat die kinders nou vastigheid kry,” sê sy beslis. “Dis regtig ’n baie slegte toedrag van sake. Om mee te begin, moes Nicky …” Sy kyk op na hom. “Hy is seker na u vernoem? Nicky is seker net die verkleining van Nicolas.” Sy gee ’n laggie. “Mens kan kwalik ’n pasgebore baba Nicolas noem.” Sy rol die naam oor haar tong, laat dit swaar en vernaam klink.

“Ja,” sê hy desperaat. “Hy is na my vernoem en ek na my oupa. Dis ’n familienaam. Kan ons nou voortgaan?”

“Ja,” sê sy en hy is seker sy skiet ’n ondeunde blik in sy rigting. “Waar was ek nou weer? Dis reg, by die behoefte aan vastigheid, kontinuïteit. Dit moet baie sleg wees vir die kinders om elke paar dae of weke of maande iemand anders te kry. En elke keer daardie persoon te verloor nes hulle aan haar gewoond geraak het.”

“Presies.” Hy leun vooroor oor die lessenaar en dwing die blou oë om na hom te kyk. “Dis waarom ek gedink het ’n middeljarige dame, miskien ’n weduwee, sal die geskikste wees. U is ongetroud en net vier en twintig jaar oud. Die kanse dat –”

“Middeljarig is nie goed nie,” val sy hom in die rede. “Ons praat van twee klein kinders hier. Kinders wat wil speel en stout wees en dinge doen. Om net dopgehou te word, is nie goed genoeg nie. Hulle moet vermaak word.”

“’n Middeljarige dame sal ten minste baie jare kan bly. Die kanse dat sy sommer iemand gaan ontmoet en besluit om te trou en ’n gesin van haar eie te begin, is skraal, terwyl ’n jong, ongetroude meisie heel waarskynlik iemand gaan ontmoet en besluit om te trou.”

“O nee,” sê sy ernstig. “Dis presies wat ons nie wil hê nie. Dis dan wat ek nou net gesê het: ’n verdere ontwrigting vir die kinders, ’n volgende trauma. Hulle moet opnuut aanvaar dat die mens hulle verlaat het.”

Hy is so oorbluf dat hy seker is sy mond hang oop en hy is bly toe sy sekretaresse inkom om koffie te bedien. Sy kyk hom vraend aan, maar is te goed geleer om hom te herinner aan pligte wat wag.

“O, lekker,” sê Olivia en vat die koppie by hom aan. “Ek was al so dors, want daar was regtig nie vanoggend tyd om eers vir my koffie te maak nie.”

Nicolas vang sy sekretaresse se geamuseerde oog. “Sê vir meneer Walters ek bel hom vanmiddag,” sê hy onderlangs en wag tot sy verdwyn het en die deur geruisloos toegeklik het. “Juffrou Joubert,” sê hy streng. “Wat u sopas gesê het …”

“Wat – oor die lekker koffie?”

“Nee! U het genoem dat ’n jong, ongetroude meisie nie ’n goeie idee sal wees nie omdat sy enige tyd weer kan loop.”

“Ja,” bevestig sy, haar oë groot oor die rand van die koppie. “Wat daarvan?”

“U is ’n jong, ongetroude meisie. U is dus nie geskik nie.”

“O nee, ek het dit nie gesê nie. Ek het maar in die algemeen gepraat. Ander jong meisies. Ek wil nie trou voor ek ten minste dertig is nie en teen daardie tyd is die kinders groot en het hulle nie langer ’n oppasser nodig nie.” Sy skud haar kop. “O nee. Ek wil nog baie dinge doen, glo my. Ek is nie van plan om my te bind aan een man en sy ou sakies nie. Nee dankie. Sokkies was en klagtes oor die vleis verbrand is en hoekom het ek nie onthou dat die loodgieter kom nie en hoekom het ek sy geliefkoosde trui laat krimp in die was en …”

Nicolas voel hoe die onderhoud weer uit sy hande getrek word, maar voor hy sy mond kan oopmaak, praat sy verder.

“Hoekom trou u nie weer nie? Dis mos die logiese oplossing,” sê sy half vraend en kantel haar kop skuins.

“Ek wil nie … Ek bedoel, dis nie iets wat ’n mens sommer …”

“Ek kan daarmee ook help,” sê sy. “Ek het dosyne vriendinne wat nie soos ek voel nie; al wat hulle wil doen, is trou. Is dit nie vreemd nie? As u wil, kan ek hulle opkommandeer en een na die ander voorstel en dan kan u kies. Ten minste een van hulle moet geskik wees en die meeste is baie lief vir kinders, so dis nie ’n probleem nie.”

“Juffrou Joubert!” bulder hy.

Sy knip haar oë en sit haar leë koppie neer. “Ja?”

“Hou op praat. U is hier sodat ék ’n onderhoud met u kan voer, nie andersom nie.”

“Goed,” sê sy inskiklik. “Ek het net gedink …”

Hy hou sy hand in die lug “Ek wil nie hoor nie. As ek wil trou, sal ek self die meisie kies. Ek het nie hulp nodig nie, dankie. Ek het ’n goeie … e … vriendin en as ek …” Hy bly stil en maak keel skoon. Hoekom verduidelik hy vir haar wat sy planne is? “Mag ék nou ’n paar vrae vra?”

“Sekerlik,” sê sy en glimlag stralend.

“Dankie.” Hy voel gedaan. “Mag ek begin met die belangrikste vraag? Het u enige vorige ondervinding van kinders en indien wel, kan u vir my vertel wat dit is?”

“Nee,” sê sy so vriendelik soos altyd.

Sy oë flits. “Nee?” Hy laat vaar sommer die beleefde aanspreekvorm. “Jy wil nie vir my vertel nie?”

“Nee,” lag sy. “Ek het geen ondervinding nie.”