Читать книгу Ilion - Dan Simmons - Страница 10

Pracując nad niniejszą powieścią, wspomagałem się licznymi przekładami „Iliady”, szczególnie jednak chciałbym wyróżnić następujących tłumaczy: Roberta Faglesa, Richmonda Lattimore’a, Alexandra Pope’a, George’a Chapmana, Roberta Fitzgeralda i Allena Mandelbauma. Ich przekłady cechują wielowymiarowe piękno i niezwykła głębia talentu.

Jeśli natomiast chodzi o pozostałe odnoszące się do homeryckiego eposu dzieła literackie, zarówno poetyckie, jak i prozatorskie, to wybitnie przysłużyły się „Ilionowi” utwory W.H. Audena, Roberta Browninga, Roberta Gravesa, Christophera Logue’a, Roberta Lowella i lorda Alfreda Tennysona.

Za prace naukowe i komentarze do „Iliady” winien jestem podziękowania Bernardowi Knoxowi, Richmondowi Lattimore’owi, Malcolmowi M. Willcockowi, A.J.B. Wace’owi, F.H. Stubbingsowi, C. Kerenyiemu i niezliczonym innym członkom homeryckiej scholii.

Za pełne polotu uwagi zawarte w pracach dotyczących Szekspira i wiersza Browninga „Kaliban o Setebosie” dziękuję ze szczególną wdzięcznością Haroldowi Bloomowie, W.H. Audenowi i redaktorom wyboru „Norton Anthology of English Literature”. Czytelników zainteresowanych audenowską interpretacją utworu Browninga odsyłam do pracy Edwarda Mendelsona „Later Auden”.

Wnioski Mahnmuta dotyczące cyklu sonetów Williama Szekspira oparłem w głównej mierze na cudownej książce Helen Vendler „The Art of Shakespeare’s Sonnets”.

Inspiracje do uwag Orphu wygłaszanych na temat dzieła Marcela Prousta zaczerpnąłem z pracy Rogera Shattucka „Proust’s Way. A Field Guide to In Search of Lost Time”.

Czytelnikom, których Mahnmut natchnął podobnym upodobaniem do Szekspira, polecam gorąco książkę Harolda Blooma „Shakespeare. The Invention of the Human”, a także Hermana Golloba „Me and Shakespeare: Adventures with the Bard”, oraz Parka Honana „Shakespeare: A Life”.

Za szczegółowe mapy Marsa (przed terraformowaniem) moja serdeczna wdzięczność należy się NASA i kierowanemu przez tę agencję Jet Propulsion Laboratory. Pewne informacje zaczerpnąłem też z wydawnictwa National Geographic Society, zatytułowanego „Uncovering the Secrets of the Red Planet”, pod redakcją Paula Raeburna ze wstępem i komentarzami Matta Golombecka. Prawdziwą kopalnię wiedzy stanowił dla mnie także „Scientific American”, w szczególności artykuły takie, jak „The Hidden Ocean of Europa” Roberta T. Pappalardo, Jamesa Heada i Ronalda Greeleya (październik 1999) (Wyd. polskie Ukryty ocean Europy, „Świat Nauki”, marzec 2000). „Quantum Teleportation” Antona Zeilingera (kwiecień 2000) oraz „How to Build a Time Machine” Paula Daviesa (wrzesień 2002). (Wyd. polskie Jak zbudować wehikuł czasu, „Świat Nauki”, listopad 2002).

Na koniec dziękuję Clee Richeson, za pomoc w opanowaniu tajników konstrukcji drewnianego pieca odlewniczego.