Читать книгу 13 uur - Деон Мейер - Страница 16
10
ОглавлениеIn die ontbytkamer van die Cat & Moose Youth Hostel and Backpackers Inn sit die negentienjarige Oliver “Ollie” Sands met sy kop in sy hande. Hy is effens oorgewig, rooi hare, sy ligte vel het te veel son gehad en sy hoekige swartraambril lê voor hom op die tafel. Oorkant hom, naby die deur, sit inspekteurs Vusumuzi Ndabeni en Bennie Griessel.
“Mr Sands has identified the victim as Miss Erin Russel,” sê Vusi, met die foto van die slagoffer en sy notaboek voor hom.
“Geez,” sê Sands en skud sy kop agter sy hande.
“He’s been travelling through Africa with Miss Russel and her friend, Rachel Anderson. He does not know where Miss Anderson is. The last time he saw them, was last night in the Van Hunks, the nightclub. In Castle Street.” Vusi kyk na Sands vir bevestiging.
“Geez,” sê die jong man, laat sy hande sak en trek sy bril nader. Griessel kan sien sy oë is rooi.
“Mr Sands, you arrived in Cape Town yesterday?”
“Yes, sir. From Namibia,” die aksent onmiskenbaar Amerikaans, die stem, onvas, emosioneel. Sands sit die bril op sy neus en sy oë knip, asof hy Vusi vir die eerste keer sien.
“Just the three of you?” vra Griessel.
“No, sir, we were twenty-one. Twenty-three, actually, when we left Nairobi on the tour. But a guy and a girl from the Netherlands pulled out in Dar. They … didn’t like it.”
“A tour?” vra Griessel.
“The African Adventure tour. Overland, with a truck.”
“And you and the two girls were together?”
“No, sir, I met them in Nairobi. They’re from Indiana, I’m from Phoenix in Arizona.”
“But you were with the girls last night?” vra Vusi.
“A whole bunch of us went to the club.”
“How many?”
“I don’t … Maybe ten, I’m not sure.”
“But the two girls were part of the group?”
“Yes, sir.”
“What happened at the club?”
“We had a good time. You know …” Sands haal weer die bril af, vryf oor sy oë. “ … we had a few drinks, we danced a little …” Hy sit die bril terug.
Die gebaar maak Griessel agterdogtig.
“At what time did you leave?” vra Vusi.
“I … I was a little tired. I came back at about eleven.”
“And the girls?”
“I don’t know, sir.”
“They were still at the club when you left?”
“Yes, sir.”
“So the last time you saw Miss Russel alive, was at the club?”
Sands se gesig vertrek van emosie. Hy knik net, asof hy nie sy stem vertrou nie.
“And they were drinking and dancing.”
“Yes, sir.”
“They were still with the group?”
“Yes.”
“Could you give us the names of the people they were with?”
“ I guess … Jason was there. And Steven, Sven, Kathy …”
“Do you know the surnames?” Vusi trek sy notaboek nader.
“Not all of them. It’s Jason Dicklurk, and Steven Cheatsinger …”
“Could you spell that for us?
“Well, Jason, you know, J.A.S.O.N. and … I’m not sure about spelling his surname … Can I …
“Is Steven with a P.H. or a V?” Vusi se pen net bo die notaboek.
“I don’t know.”
“Steven’s surname?”
“Wait … Is it O.K. if I get the list? With all the names, the guides and everybody …”
“Please.”
Sands staan op en loop deur se kant toe. Hy steek vas. “I have pics. Of Rachel and Erin.”
“Photographs?”
“Yes.”
“Could you get them?”
“They’re on my camera, but I can show you …”
“That would be good.”
Ollie Sands loop by die deur uit.
“As ons ’n foto van die missing girl kan kry …” sê Vusi.
“Hy steek iets weg,” sê Griessel. “Oor gisteraand.”
“Dink jy, Bennie?”
“Netnou, toe hy sy bril afgehaal het … Hy’t begin lieg.”
“Hy’t gehuil voor jy gekom het. Miskien was dit …”
“Hy steek iets weg, Vusi. Met brildraers … hulle het ’n manier … Daar is …” En dan huiwer Griessel; hy het met Dekker geleer dat hy sy mentorskoene versigtig moet neersit. “Vusi, ’n ou leer dinge so oor die jare, met ondervraging …”
“Jy weet ek wil leer, Bennie.”
Griessel staan op. “Kom sit hier, Vusi. Jy wil altyd jou ondervraagde se rug na die deur toe hê …” Hy skuif die stoele, gaan sit op die een. Vusi kom sit langs hom. “Jy sal sien, as hulle iets het om weg te steek … Sê nou maar hy sit hier, skuins, dan sal hy sy bene deur toe draai. Dan’s die tekens nie so duidelik nie. Maar met die deur agter hom, voel hy vasgekeer. Dan raak die tekens duideliker, hulle sweet, vinger kort-kort in die kraag, been of voet van spring, hand oor die oë, of brildraers wat die bril afhaal. Hierdie een het dit gedoen toe hy begin praat het van vroeg terugkom gisteraand …”
Ndabeni het elke woord ingedrink. Hy sê: “Dankie, Bennie. Ek sal hom vra.”
“Is hy die enigste een wat hier is, van die groep?”
“Ja. Daar’s van hulle wat al gisteraand gevlieg het. Die ander is iewers. ’n Wyntoer. Of teen die berg uit.”
“En dié een was hier?”
“Hy was nog in die bed.”
“Nou hoekom sou dit wees?”
“Goeie vraag.”
“Weet jy hoe om vir sy oë te kyk, Vusi?”
Die swart speurder skud sy kop.
“Jy kry hom eers om iets neer te skryf, sodat jy kan weet of hy links of regs is. Dan kyk jy vir oogbeweging as hy antwoord …”
En dan lui Griessel se selfoon en hy sien die naam op die skerm. AFRIKA. “Dis die kommissaris,” sê hy voor hy antwoord. Vusi se wenkbroue lig.
“Griessel,” neem hy die oproep.
“Bennie, wat die fok gaan aan?” vra die streekkommissaris: Speurdienste en Misdaadintelligensie, so hard dat Vusi hier langs hom ook hoor.
“Kommissaris?”
“Hier bel ’n prokureur my, Groenewoud of Groenewald of iets, praat so suutjiespoep stadig soos ’n sendingpredikant, hy sê julle het só kak aangejaag met ’n Adriaan Barnard se vrou …”
“Adam Bar …”
“Dit maak nie ’n fok saak nie,” sê John Afrika. “Nou’t die vrou gaan staan en selfmoord pleeg omdat julle haar in haar moer in geïntimideer het en sy het niks met die hele fokken ding te doene nie …”
’n Hand om sy hart. “Is sy dood?”
“Nee, sy’s nie fokken dood nie, maar jy’s daar om te mentor, Bennie, dis die rede hoekom ek jou ingebring het, kan jy dink wat die pers hiermee gaan maak, ek hoor Barnard is ’n fokken celebrity …”
“Kommissaris, niemand het …”
“Jy kry my by die hospitaal, jy en Fransman Dekker, hy kan nie sy fokken ambisie beheer nie en as ek vir hom cover, dan sê hulle dis omdat hy ook ’n hotnot is, ek beskerm net my mense, waar de fok is jy, in elk geval?”
“By Vusi, kommissaris … Die kerkmoord …”
“En nou hoor ek dis ’n Amerikaanse toeris, jissis, Bennie, net op ’n Dinsdag, ek sê jou. By die hospitaal, Bennie, ek kry julle daar, vyf minute,” en dan is die lyn dood en Bennie dink dis hy wat vir Alexa Barnard die drank gegee het en die kommissaris het nie gesê watter hospitaal nie, en dan loop Oliver “Ollie” Sands in met die kamera in sy hand en hy huil weer as hy na die skerm agter op die apparaat kyk. Hy hou dit só dat die speurders kan sien. Bennie Griessel kyk daarna en hy voel hoe ’n skimhand om sy hart kom druk, die bekende beklemming. En die vrees. Want Rachel Anderson en Erin Russel staan daar, laggend en mooi en sorgeloos, met Kilimandjaro op die agtergrond. Jonk en bruisend, soos sy dogter Carla, deel van die Groot Avontuur.
* * *
Rachel Anderson lê op haar maag agter die stapel dennehoutstompe, in die koelte van die byna voltooide motorhuis, en probeer haar asem beheer.
Sy dink hulle het haar gesien, want sy hoor die voetstappe en die stemme wat al hoe nader kom.
“… more people,” sê die een.
“Maybe. But if the Big Guy comes through, we’ll have more than enough.”
Sy ken hul stemme.
Hulle gaan staan, hier reg voor die motorhuis.
“I just hope to God she’s still out there.”
“Fucking mountain. It’s huge. But if she moves, Barry will spot her. And the cops will have the streets covered, we’ll get the bitch, I’m telling you, sooner or later we’ll get her and this whole fuck-up will go away.”
Sy lê en sy luister na die stemme en die voetstappe wat bergop sagter raak. And the cops will have the streets covered. Dit is die woorde wat in haar kop herhaal word, wat die laaste van haar hoop dooddruk.
* * *
Bennie Griessel sê in Afrikaans: “Hy sal praat, Vusi. Jy moet hom net skrikmaak. Sê jy gaan hom toesluit. Of vat hom af selle toe. Ek moet ry.”
“O.K., Bennie,” en dan loop Griessel uit en buite, op pad na sy motor, bel hy vir Dekker. “Leef sy nog, Fransman?”
“Ja, sy leef. Tinkie was by haar, die hele tyd, maar toe fok sy in die badkamer in en sluit die deur en gaan sny haar pols met ’n stuk gin-bottel …”
Die een wat hy vir haar uit laat drink het? Hoe het sy dit in die badkamer ingekry?
“Gaan sy dit maak?”
“Ek dink so, ons was vinnig by. Sy’t baie bloed verloor, maar sy behoort O.K. te wees.”
“By watter hospitaal is jy?”
“City Park. Het die kommissaris jou gebel?”
“Hy’s hoogs die moer in.”
“Dis niemand se skuld nie, Bennie, dis die fokken Mouton-doos wat ’n helse scene gegooi het. Toe hy die bloed sien, toe haak hy eenvoudig uit …”
“Ons sal dit hanteer, Fransman. Ek is nou daar.” Hy klim in sy kar en hy wonder of hy iets gemis het in sy gesprek met Alexa Barnard. Was daar ’n teken?
* * *
Inspekteur Vusi Ndabeni sê: “I am your friend. You can tell me anything,” en hy sien hoe Oliver Sands se hande na sy bril toe beweeg en dit afhaal.
“I know.” Sands begin die bril met sy T-hemp se soom skoonmaak, nou met sy rug deur toe.
“So what really happened last night?” Vusi kyk of hy van die tekens kan sien waarvan Bennie gepraat het.
“I told you,” die stem te beheersd.
Vusi laat die stilte rek. Hy kyk stip na Sands, maar die brillose oë vermy syne. Hy wag tot Sands weer die bril op sy neus het. Dan leun hy vorentoe. “I don’t think you’ve told me everything.”
“I did, honest to God,” en weer kom die hande na die bril toe, verskuif dit.
Bennie het gesê hy moet hom skrikmaak. Hy weet nie of hy dit met oortuiging sal kan doen nie. Hy haal ’n stel boeie uit sy baadjiesak, sit dit op die tafel neer.
“Police cells are not nice places.”
Sands kyk na die boeie. “Please,” sê hy.
“I want to help you.”
“You can’t.”
“Why?”
“Jeez …”
“Mr Sands, please stand up and put your hands behind your back.”
“Oh, God,” sê Oliver Sands en staan stadig op.
“Are you going to talk to me?”
Sands kyk na Vusi en sy hele lyf sidder vir ’n oomblik en hy gaan sit weer stadig.
“Yes.”
