Читать книгу Prooi - Деон Мейер - Страница 22

Lonnie het ’n sak by hom, ’n klein rugsak wat hy langs die tafel sit.

Hulle praat Afrikaans, hier in Au Bistrot se kelder. Omdat Lonnie sê hulle kan nie té versigtig wees nie. Al is hulle alleen hier onder.

Daniel sê: “Die kelnerin is Nederlands.”

“Dan bly ons stil as sy afkom.” Lonnie leun oor die tafeltjie en sy stem is sag en dringend en gespanne. “Tobela, ek weet my skielik verskyn het jou ontstel. Ek gaan jou nie in suspense hou nie. Ek gaan jou sê hoekom ek hier is.”

Hy staal homself. “Sê my, Lonnie.”

“Ons kan nie meer ons President bekostig nie. Die skade is te groot.”

Daniel hoef nie te vra watter president nie. Hy lees daagliks die slegte nuus uit sy geboorteland.

“Wat het dit met my te doen?”

“Ons wil hê jy moet hom …” Lonnie se huistaal is Engels en hy soek tevergeefs na die Afrikaanse woorde. Hy kyk eers na die trap se kant toe, sê dan baie sag: “You have to take him out, Tiny.”

Die brutaliteit daarvan, die bevestiging van wie hy was, laat sy lyf ruk. Hy skud sy kop stadig om die skok te probeer wegsteek. “Nee,” sê hy.

“Ek verstaan, Tiny, maar …”

“Nee, Lonnie. Julle moet iemand anders soek.”

“Daar ís nie iemand anders nie.”

“Nee.”

Lonnie sug. “Ek het geweet jy gaan só reageer. I’ll let it sink in a little. I’ll give you my full sales pitch. You don’t have a choice.” Hy tel die spyskaart op. “Jy sal vir my moet vertaal, want ek het nie ’n clue wat hier staan nie.”