Читать книгу Anna Atoom en die seerower se dolk (skooluitgawe) - Elizabeth Wasserman - Страница 4

Die wrak van die seerowerskip Chivonne sou sekerlik vir ewig verlore gewees het as ’n honger hamerkophaai nie een middag op die rif rondom MonPetit-eiland gaan kos soek het nie.

Anna swem in die see. Die vlak water rondom die eiland waar sy en haar familie woon vorm ’n natuurlike akwarium1 waarin sy haar seeslakke hou. Anna versamel hulle van oral op die eilande om hier te kom bly.

Die son begin sak. Die dag se hitte talm2 nog en die see is aanloklik. Anna skop luiweg met haar swemvinne en gly so glad soos ’n vis deur die water. Sy het leer swem nog voor sy kon loop. Sy weet presies hoe om haar asemhaling te reguleer3 en hoe om soos ’n vis op die rustige seestrome te dryf, maar sy gebruik geen snorkel of ander duiktoerusting nie.

Anna byt ’n klein toestel tussen haar tande vas. Dis ’n Waterlong, ’n vernuftige stuk toerusting wat haar pa jare gelede ontwerp het. Dit werk op dieselfde manier as die kieue4 van ’n vis, en daarmee kan sy suurstof direk uit die seewater suig.

Almal weet dat mens liewer uit die see moet bly ná sononder. Dis die jagtyd van honger haaie wat dikwels vanaf die oop see oor die rif kom vir aandete in die vlakker water.

Anna weet dit ook. Maar wanneer anders kry sy kans om te swem? Weeks­dae sit sy heeldag in die skool.

Skielik begin haar ArmAlarm skree. Net toe vang haar oog iets blinks op die bodem van die see. Haar nuuskierigheid kry die oorhand.

Sy sien ’n stuk metaal wat uitsteek onder dooie koraal. Sy probeer dit loswoel. Dit lyk baie oud; korale en skulpvissies groei daarop. Ewe skielik kom dit los. Die deel wat onder die sand gelê het, is skoner, en sonder alge en roes. ’n Lang, plat lem kom te voorskyn. Dit is die hef van ’n dolk!

Een van die laaste strale van die ondergaande son glim dof op die silwer lem. En dis dié weerkaatsing van lig wat waarskynlik Anna se lewe red.

’n Reusagtige hamerkophaai pyl op haar af. Maar toe hy amper by haar is, trek die blink ligflits sy aandag af en hy swem bo Anna verby.

Anna se bloed raak yswater. Bly kalm, bly kalm! maan sy haarself. Gelukkig vir haar is die haai se honger veel groter as sy brein, en die blink voorwerp lyk vir hom na die lekkerste deel van hierdie aandete.

Die haai sirkel terug en hap na die dolk. Van pure skrik verloor Anna haar greep op die hef en die haai ruk dit uit haar hand. Die skerp lem sny sy bek en hy laat dit dadelik los. Die dolk sink na die bodem van die see.

Dan begin haar ArmAlarm opnuut skree. Sy kyk op die skermpie. Die bloed in die water trek nog meer haaie aan! Daar is geen tyd om te mors nie. Ten spyte van die vrees wat haar hart soos ’n koue vuis omklem, bly Anna kalm. Sy verspil5 slegs ’n breukdeel van ’n sekonde deur af te duik en die dolk van die seebodem op te tel. So vinnig as wat sy kan en sonder om een keer om te kyk, swem sy terug strand toe.

Haar hart klop soos ’n tamboer toe sy op die sand uitstrompel. Sy trek haar swemvinne met bewerige vingers uit.

Iets kouds druk teen haar been: dis Brak se snoet. “Volgende keer vat ek jou sowaar saam!” sê Anna.

Brak spring op en af van opgewondenheid. Hy swaai sy stert terwyl hy aan die dolk snuif.

Sy elektroniese sensors registreer seewater, die reuk van Anna se hande en ’n titseltjie haai.

Anna gaan sit uitasem op die strand, die dolk lê langs haar op die sand. Dis die beste ding wat sy nog ooit in die see gevind het!